ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τετάρτη 31 Αυγούστου 2016

Λόγος για την μετάνοια και την κρίση και τον χωρισμό της ψυχής και του σώματος

 Οσίου Εφραίμ του Σύρου

Αγαπητοί, ποια ωφέλεια βρήκαμε σ' αυτή τη μάταια ζωή; Αλίμονο! Είναι μακάριος αυτός που βρήκε παρρησία κατά την ώρα του χωρισμού, όταν χωρίζεται η ψυχή από το σώμα της˙ διότι έρ­χονται οι Άγγελοι να πάρουν την ψυχή και να την χωρίσουν από το σώμα, για να την παρουσιάσουν στο φοβερό βήμα και στο φρικτό δι­καστήριο.

  Μεγάλος φόβος, αδελφοί, θα μας κυριεύσει την ώρα του θανά­του, όταν η ψυχή χωρίζεται από το σώμα με φόβο και οδύνες. Διότι την ώρα του χωρισμού στέκονται μπροστά στην ψυχή τα έργα της, όσα έκανε τη νύχτα και τη μέρα, καλά και κακά, και οι Άγγελοι σπεύδουν βιαστικά να την βγάλουν έξω από το σώμα˙ αλλά η ψυχή παρατηρώντας τα έργα της δειλιάζει να βγει. Η ψυχή μάλιστα του αμαρτωλού με φόβο χωρίζεται από το σώμα και με τρόμο αναχωρεί για να παρουσιασθεί στον αθάνατο Βασιλιά˙ και καθώς αναγκάζεται να βγει από το σώμα, βλέποντας τα έργα της, λέει σ' αυτά με φόβο˙ «Δώστε μου προθεσμία μια ώρα, να βγω». Απαντούν σ' αυτή τα έργα της· «Εσύ μας έκανες· γι’ αυτό ας πάμε εμείς στον Θεό μαζί μ' εσένα».
Ας μισήσουμε, αδελφοί, αυτή τη μάταια ζωή, και ας ποθήσου­με μόνο τον Χριστό, τον άγιο. Δεν ξέρουμε, αδελφοί, σε ποια ώρα θα συμβεί ο θάνατός μας. Κανείς από μας δε γνωρίζει την ώρα ή τη μέρα του χωρισμού. Ξαφνικά μάλιστα, καθώς εμείς βαδίζουμε και χαιρόμαστε αμέριμνα τις απολαύσεις στη γη, έρχεται το πρόσταγμα να πάρουν την ψυχή από το σώμα˙ και αναχωρεί ο αμαρτωλός απ’ αυτό τον κόσμο τη μέρα που δεν το περιμένει, ενώ η ψυχή του είναι γεμάτη αμαρτίες και δεν έχει παρρησία. 
Γι’ αυτό παρακαλώ, αδελ­φοί, ας γίνουμε ελεύθεροι και ας μη διατηρούμε τη δουλεία αυτής της ματαίας ζωής. Ας δώσουμε φτερά στην ψυχή μας, για να πετά­ει καθημερινά προς τον Θεό, μακριά από τις παγίδες και τα σκάνδα­λα. Ο Πονηρός κρύβει συνεχώς τις παγίδες του μπροστά στην ψυχή μας, ώστε, αφού πρώτα την σκανδαλίσει, να την παρασύρει με τις παγίδες του στην αιώνια κόλαση.

  Βαδίζουμε ανάμεσα στα σκάνδαλα και στις παγίδες, αγαπητοί˙ ας προσευχόμαστε να μην πέσουμε σ' αυτές. Είναι γεμάτες γλυκύτη­τα οι παγίδες του θανάτου. Ας μη δεθεί η ψυχή μας στη γλυκύτητά τους. Η γλυκύτητα των παγίδων του θανάτου είναι η μέριμνα για τα γήινα πράγματα και για τα χρήματα και τους λογισμούς και τις πονηρές πράξεις. 

Τρίτη 30 Αυγούστου 2016

Η μητέρα Άννα της Βρατσέβσινα(1900-1975)

Αγίες μορφές της Σερβικής εκκλησίας
Μητέρα Άννα της Βρατσέβσινα
Στήν βάπτισή της, ή μητέρα Άννα ονομάσθηκε Νάντα ’Άντγιτς, θυγατέρα του Σρέτεν Άντγιτς, ιδρυτή της περίφημης Σχολής Διδασκάλων Γιαγκόντιν. 

Άνθρωπος με μεγάλη μόρφωση και ειδικευμένη στις τέχνες και στήν λογοτεχνία, παρέδωσε όλη της την ζωή στον Χριστό και στήν μόρφωση των παιδιών. 
Ένώ ήταν ακόμη στον κόσμο, ή Νάντα διατηρούσε ένα ορφανοτροφείο για παιδιά στήν Μπίτολα, πού ονομαζόταν «Μπόγκνταϊ» ( Ό Θεός δίνει), το όποιο διηύθυνε ό Επίσκοπος Νικόλαος. 
"Όταν οι Βούλγαροι εισέβαλαν στήν Μπίτολα το 1941» μετακόμισε στο Κράλιεβο και το Τέρστενικ όπου συνέχισε, κάτω από τραχείες συνθήκες, την κοινωνική και εκπαιδευτική της εργασία με τα παιδιά πού ήταν πρόσφυγες από την Βοσνία, Βόϊβοντινα και άλλες περιοχες.

 Μετά τον πόλεμο, ή άνάληψη όλων των ορφανοτροφείων από την κυβέρνηση ώθησε την Νάντα να σκεφθεΐ πιό σοβαρά την είσοδό της στις μοναστικές τάξεις, πράγμα το όποιο και έκανε στήν Μονή Στρενιε Σερβίας, το 1945.

  Κατόπιν άναχώρησε για την Μονή Βρατσέβσινα, που βρίσκεται στους πρόποδες του όρους Ρούντνικ, όχι μακριά από την εθνική όδό Κραγκούγεβατς-Γκόρνι Μιλάνοβατς. 
Έπειτα από άρκετά χρόνια μοναχικών αγώνων εν Κυρίω, ή Αδελφή Άννα έγινε Ηγουμένη στην Βρατσέβσινα. Αύτή ήταν το «πνευματικό φώς» για την κοινότητα των αδελφών πού βρίσκονταν εκεί, καθώς τούς καθοδηγούσε με το παράδειγμα μάλλον παρά με τα λόγια, δίνοντας έμφαση στήν ασκητική προσπάθεια, την πνευματική τελείωση και το ιεραποστολικό πνεύμα. κατηύθυνε ακόμη πολλούς νέους στήν θεολογική σχολή για να προετοιμαστούν για την ιεροσύνη. 
Ή μητέρα Άννα είναι πραγματικά μια σύγχρονη άγια, για όλους όσοι συνεχίζουν να δέχονται την μητρική της καθοδήγηση εφ’ όσον την τιμούν με πίστη, ελπίδα και Αγάπη.

Από το βιβλίο ''Σέρβικο Πατερικό''Τόμος Α'(Εκδ.Αγ.Σεραφείμ του Σαρώφ,2015)

Η Μεγάλη Είσοδος και ο Χερουβικός Ύμνος

Αποτέλεσμα εικόνας για χερουβικος υμνος
Ὁ ἅγιος Ἰωάννης ὁ Ἐλεήμων (555-619) διετέλεσε ἀρχιεπίσκοπος Ἀλεξανδρείας, ἐπί μία δεκαετία, τήν τελευταία τῆς ζωῆς του.

Τότε, λοιπόν, μερικοί ἀνευλαβεῖς εἶχαν τήν ἑξῆς κακή συνήθεια. Μετά τήν ἀνάγνωση τοῦ Εὐαγελίου, στήν θεία Λειτουργία, ἔβγαιναν ἀπό τήν ἐκκλησία, καί τό ἔριχναν στήν κουβέντα. (Ἦταν ἡ ὥρα πού γινόταν τό κήρυγμα!) Μετά, ἔμπαιναν πάλι, στό Χερουβικό. Βλέποντας τήν κατάσταση ἀδιόρθωτη, ὁ ἅγιος Ἰωάννης, βγαίνει καί αὐτός μαζί τους, ντυμένος τήν ἀρχιερατική του στολή. Καί κάθεται μαζί τους! Μόλις τόν εἶδαν ἐκεῖνοι ἐξεπλάγησαν. Τούς λέει ὁ ἅγιος:

-Μήν ἀπορεῖτε. Ὅπου εἶναι τά πρόβατα, ἐκεῖ πρέπει νά εἶναι καί ὁ ποιμένας. Ἤ πηγαίνουμε ὅλοι μέσα, ἤ κάθομαι καί ἐγώ μαζί σας. Καί Σᾶς διδάσκω ἐδῶ τόν λόγο τοῦ Θεοῦ!
Ἔτσι, κατάφερε νά διορθώσει τήν κακή αὐτή συνήθεια.
 

 
Ποιό εἶναι, ὅμως, τό χερουβικό ἤ χερουβικός ὕμνος, πού ἀκόμη καί τότε οἱ ἀνευλαβεῖς τό ἐσέβοντο καί ξανάμπαιναν στήν ἐκκλησία γιά νά τό ἀκούσουν;
Η Μεγάλη Είσοδος συμβολίζει την πορεία του Χριστού προς την Ιερουσαλήμ, όπου έπρεπε να θυσιαστεί. Τότε καθισμένος "επί πώλου όνου", έμπαινε στην Αγία Πόλη, συνοδευόμενος και υμνούμενος από τα πλήθη.

Ο λειτουργός θα προχωρήσει πλέον στη θυσία, και πρέπει τα δώρα που πρόκειται να προσφερθούν για τη Θυσία, να τοποθετηθούν στην Aγία Τράπεζα. Για αυτό έρχεται τώρα στην Πρόθεση, παίρνει τα τίμια δώρα, τα κρατάει στο ύψος του κεφαλιού του και βγαίνει από το Ιερό.
Προχωρώντας με πολλή κοσμιότητα και με βήμα αργό, τα περιφέρει στο ναό, ανάμεσα στο πλήθος, συνοδευόμενος από λαμπάδες και θυμιάματα. Τελικά εισέρχεται στο θυσιαστήριο και τα αποθέτει στην Αγία Τράπεζα.
Στο πέρασμα του ιερέα οι πιστοί ψάλλουν και προσκυνούν με κάθε σεβασμό παρακαλώντας να τους μνημονεύει την ώρα που θα προσφέρει στο Θεό τα τίμια δώρα. Γιατί ξέρουν πως δεν υπάρχει αποτελεσματικότερη ικεσία από τούτη τη φρικτή θυσία, που καθάρισε δωρεάν όλες τις αμαρτίες του κόσμου
Χαρακτηριστικό λειτουργικό στοιχείο της Μεγάλης Εισόδου είναι ο Χερουβικός Ύμνος, που ψάλλεται σε αργό μέλος από το χορό:

Άγιος Αλέξανδρος: Ο Μέγας Επίσκοπος της Εκκλησίας μας († 30 Αυγούστου)

Του Λάμπρου Κ. Σκόντζου Θεολόγου – Καθηγητού 
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul alexandru

Πολλοί άγιοι ιεράρχες λάμπρυναν με την προσωπικότητά τους και το έργο τους την πρωτόθρονη Εκκλησία της Κωνσταντινουπόλεως στη δισχιλιόχρονη ιστορική της πορεία.

Ένας από αυτούς είναι και ο άγιος Αλέξανδρος, ο οποίος έβαλε τη δική του σφραγίδα στην Εκκλησία του Χριστού σε μια εποχή κρίσιμη για εκείνη.

Γεννήθηκε στην αγιοτόκο Μ. Ασία περί το 239 από γονείς ευσεβείς, οι οποίοι τον ανάθρεψαν χριστιανικά, σε μια εποχή που θεωρούνταν ασυγχώρητο έγκλημα να είναι κανείς Χριστιανός, διότι η θνήσκουσα ειδωλολατρία, δια της ρωμαϊκής εξουσίας καταδίωκε με ιδιαίτερη μανία την Εκκλησία και τους Χριστιανούς, με στόχο να τους εξαφανίσει από προσώπου γης.

Ο ίδιος, νεαρό παιδί, δοκίμασε τους σκληρούς διωγμούς του θρησκομανή αυτοκράτορα Δέκιου (249-251) και στη συνέχεια τους διωγμούς του Βαλεριανού (257-260), τους πιο φοβερούς από όλους, του δαιμονικού Διοκλητιανού (303-305) και τέλος του Γαλερίου και Μαξιμιανού (305-313). Είχε ασκηθεί να κρύβει διωκόμενους Χριστιανούς και να περιθάλπει ταλαιπωρημένους και πληγωμένους Μάρτυρες.

Δευτέρα 29 Αυγούστου 2016

Εικόνα με δεκαεπτά Ρώσους Αγίους μορφωτές ψυχών και παιδαγωγούς





Philipp Moskvitin 2016 painting (took two years)


 The image of the seventeen Orthodox educators Siberia, China, Japan and the United States: 
St. John, Metropolitan of Tobolsk, St. Innocent, Bishop of Irkutsk, St. Sophronius, Bishop of Irkutsk, St. Macarius Metropolitan of Moscow, St Jonah Bishop Hankoussky Wonderworker, Archimandrite Hyacinth Bichurin, the martyr Mitrofan, St. Gury Tauride, Metropolitan Innocent Figurovsky, bishop of Beijing Basil Wee Chuan, Archbishop of Izhevsk Juvenal Killeen, St. John of Shanghai and San Francisco, Metropolitan Nestor Anisimov, holy equal to the apostles Archbishop Nicholas Japanese, St. Tikhon, Patriarch of Moscow and All Russia confessor, St. Innocent, Metropolitan of Moscow, St. St. Herman of Alaska

Τ'Αϊ-Γιάννη του Προδρόμου στην Αμμόχωστο

29 Αυγουστου.Εορτη Αγιου Ιωαάννη του Προδρομου. Μεγαλη εορτη και πανυγηρις στο κατεχομενο χωριο μου Καλοψιδα επαρχιας Αμμοχώστου.Όλα γινονταν με μεγαλη ευλαβεια και μεγαλη χαρα.

Ο πολεμος ομως του 1974 μας στερησε τα παντα.Ζουμε για 42 χρονια τώρα μακρυά  νοσταλγοντας την Αγια μερα που θα ερθη η ελευθερια μας και παλι.Ο καθένας από εμάς κουβαλά τον δικό του σταυρό για 42 ολόκληρα χρόνια !Πώς πέρασαν άραγε τόσες μέρες… τόσες νύχτες…
Βάζουμε το χέρι στην καρδιά μας και αφουγκραζόμαστε νιώθοντας πολύ πόνο και στο μυαλό μας ξετυλίγεται η δική μας ιστορία, τα δικά μας βιώματα από τη βάρβαρη τουρκική εισβολή στην Κύπρο μας τον Ιούλη του 1974. 
Ζήσαμε την κόλαση του πολέμου, τη φωθκιά του θανάτου που θέριζε αθώους αμέριμνους ανθρώπους, νέους, γέρους, παιδιά.
Αξεχαστες μνημες χαραγμενες στο μυαλο και στην καρδια πληγες που δεν σταματησαν να αιμορραγουν.Ζουμε περιμενοντας και ελπιζοντας στην ελευθερια τις αγαπημενης μας πατριδας.
Σας παραθετω καποιες φωτογραφιες απο το πανηγυρι του χωριου μου και την  καταντια που βρισκεται σημερα μετα την εισβολη του τούρκου κατακτητη το 1974.
Από το facebook(Π.Δημητρίου)

Κυριακή 28 Αυγούστου 2016

Ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος - Προσευχή τῶν δακρύων

Ὅσιος Ἰσαάκ ὁ Σῦρος - Προσευχή τῶν δακρύων
Αποτέλεσμα εικόνας για isaac sirul
Κύριε Ἰησοῦ Χριστέ ὁ Θεός ἡμῶν, ὅστις ἔκλαυσας ἐπί Λαζάρῳ, καί ἔχυσας δάκρυα λύπης καί συμπαθείας ἐπάνω εἰς αὐτόν, δέξαι τά τῆς πικρίας μου δάκρυα· ἰάτρευσον διά τῶν ἁγίων σου παθημάτων τά πάθη μου· θεράπευσον διά τῶν πληγῶν σου τάς ψυχικάς μου πληγάς· διά τοῦ τιμίου σου αἵματος καθάρισόν μου τό αἷμα, καί ἕνωσον τήν εὐωδίαν τοῦ ζωοποιοῦ σου σώματος τῷ σώματί μου· ἡ χολή, τήν ὁποίαν παρά τῶν ἐχθρῶν ἐποτίσθης, ἂς γλυκάνῃ τήν ψυχήν μου ἀπό τήν πικρίαν, τήν ὁποίαν ὁ ἀντίδικός μου διάϐολος μ᾿ ἐπότισε· τὸ πανάγιόν σου σῶμα, τό ὁποῖον ἐτανύσθη ἐπί τοῦ σταυροῦ, ἂς ἀναπτερώσῃ πρός σέ τόν νοῦν μου, ὅστις ἐσύρθη κάτω ὑπό τῶν δαιμόνων· ἡ παναγία σου κεφαλή, τήν ὁποίαν ἔκλινας ἐπὶ τοῦ σταυροῦ, ἂς ὑψώση τήν κεφαλήν μου, τήν περιϋϐρισθεῖσαν ὑπό τῶν ἀντιπάλων δαιμόνων· αἱ πανάγιαί σου χεῖρες, αἱ καθηλωθεῖσαι ὑπό τῶν παρανόμων ἐν τῷ σταυρῷ, ἂς μέ ἀναϐιϐάσωσι πρός σέ ἐκ τοῦ χάσματος τῆς ἀπωλείας, καθώς ὑπεσχέθη τὸ πανάγιόν σου στόμα· τό πρόσωπόν σου, τὸ δεξάμενον ραπίσματα καί ἐμπτύσματα ὑπό τῶν καταράτων Ἰουδαίων, ἂς μοῦ λαμπρύνῃ τό πρόσωπον,

Λείψανα του Οσίου Γεωργίου (Καρσλίδη) επιστρέφουν στη γενέτειρά του στην Γεωργία

Λείψανα του Οσίου Καρσλίδη επιστρέφουν στη γενέτειρά του στην Τσάλκα
Ο ναός της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος στο χωριό Τιακ Κιλισά, που θα φυλάσσονται η λάρνακα με τα οστά του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη (φωτ.: Σελίδα στο Facebook «Χωρίς παρελθόν δεν έχει μέλλον»)

Η επιθυμία του Οσίου Γεωργίου Καρσλίδη, που απεβίωσε το 1959 στη Δράμα, να επιστραφούν τα λείψανά του στη γενέτειρά του, το χωριό Χαντίκ της Τσάλκας της Γεωργίας –μια επιθυμία που έμαθαν από την ηγουμένη της μονής Αναλήψεως του Σωτήρος στη Δράμα–, δεν άφησε ασυγκίνητα τα έξι αδέλφια της οικογένειας Κόνοσοβ. Έτσι, ήρθαν σε επαφή με τη Μητρόπολη Δράμας για τις απαραίτητες διαδικασίες ώστε να πραγματοποιήσουν την τελευταία επιθυμία του Οσίου.
Με πρωτοβουλία των αδελφών, θα μεταφερθούν τμήματά του ιερού λειψάνου στο Πατριαρχείο Γεωργίας και στη μητρόπολη της Τσάλκας.


Η 30μελής αποστολή, που αποτελείται από τον μητροπολίτη Δράμας Παύλο, ιερείς και μοναχές της μονής Αναλήψεως του Σωτήρος (Σίψα Δράμας), τον συγγραφέα Σωκράτη Αγγελίδη και εκπροσώπους ποντιακών σωματείων, βρίσκεται στην Τιφλίδα της Γεωργίας. Εκεί, σύμφωνα με το πρόγραμμα, όπως είπε στο pontos-news.gr ένας εκ των διοργανωτών, ο Ανατόλιος Γαληνίδης, θα τους υποδεχθεί αντιπροσωπεία του Πατριαρχείου Γεωργίας.
«Παρόλο που όλες οι πηγές λένε ότι είναι Αργυρουπολίτης, ο Γεώργιος Καρσλίδης γεννήθηκε το 1901 στο χωριό Χαντίκ της Τσάλκας», λέει ο Ανατόλιος Γαληνίδης παραπέμποντας στο ληξιαρχείο της Τιφλίδας όπου υπάρχει το πιστοποιητικό γέννησης.

Το Σάββατο η αποστολή θα επισκεφθεί τον μητροπολιτικό ναό της Τσάλκας, όπου θα δοθεί η μια λάρνακα με τμήμα από τα λείψανα του οσίου στον μητροπολίτη της περιοχής Ανανία, και από εκεί θα μεταβούν στο χωριό Τιακ Κιλισά, που είναι το κοντινότερο χωριό στη γενέτειρά του και διατηρεί μεγάλο ναό. Η λάρνακα θα φυλάσσεται στο ναό της Μεταμορφώσεως του Σωτήρος.

Θα ακολουθήσει πανηγύρι, ενώ η αποστολή θα σταματήσει και στο χωριό Χαντίκ όπου θα τελεστεί τρισάγιο σε μνήμα συγγενούς του οσίου.
Το χωριό Τιακ κιλισά της Τσάλκας (φωτ.: Σελίδα στο Facebook «Χωρίς παρελθόν δεν έχει μέλλον»)

Η παράδοση των ιερών λειψάνων στον Πατριάρχη Πάσης Γεωργίας Ηλία Β΄ θα γίνει την Κυριακή, ανήμερα της εορτής της Κοιμήσεως της Θεοτόκου με το παλαιό ημερολόγιο, στον ιστορικό ναό Σιώνι.
Όπως λέει ο Ανατόλιος Γαληνίδης, είναι ιδιαίτερη χαρά για την κοινότητα, αλλά και για την Εκκλησία της Γεωργίας, καθώς όλοι ανυπομονούν για το γεγονός. Η αποστολή, τέλος, θα επισκεφθεί διάφορα χαρακτηριστικά μνημεία της Τιφλίδας αλλά και της Γεωργίας.

Βασίλης Καρυοφυλλίδης

Η αγία νεομάρτυς ηγουμένη Εύα(+27 Αυγούστου 1937)

Αποτέλεσμα εικόνας για Преподобномученица Ева Чимкентская
Η Αγία μάρτυς Εύα-κατά κόσμον Ακυλίνα Πάβλοβα-γεννήθηκε στις 10 Ιουλίου 1879 στο χωριό Ίσα Ινζαρσκόγκο κοντά στην Μόσχα.Ξέρουμε ότι ήταν ηγουμένη στην Μονή Πένζα.
Το 1929 συνελήφθη σ'ένα χωριό της επαρχίας Σαράτωβ.Στα πρακτικά της ανακρίσεως υπάρχουν αντιφάσεις.Κάπου αναφέρει πως καταδικάστηκε τρία χρόνια εξορία στο Καζακστάν και κάπου αλλού οκτώ χρόνια εξορίας.Πάντως το 1932 την βρίσκουμε ελεύθερη.

Η ηγουμένη Εύα συνελήφθη για δεύτερη φορά το 1937,την ίδια περίοδο με τους μητροπολίτες Κύριλλο(Σμυρνώβ)και Ιωσήφ(Πετρόβικ),τον αρχιεπίσκοπο Αλέξιο(Ορλώβ)και άλλους,με την κατηγορία ότι ως επικεφαλής της μονής στο Chimkent,στρατολογούσε μοναχές.Επίσης κατηγορήθηκε για αντισοβιετική δράση.
Η τρόικα και το NVKD στο Νότιο Καζακστάν,την καταδίκασαν σε θάνατο.Εκτελέστηκε στις 27 Αυγούστου 1937

Σάββατο 27 Αυγούστου 2016

…σα να μην υπάρχει Θεός!

Σχόλιο στο Ευαγγελικό Ανάγνωσμα της Κυριακής 28 Αυγούστου 2016 (Ματθ. ιζ’ 14-23)
ΚΥΡΙΑΚΗ Ι Ματθαίου
Αποτέλεσμα εικόνας για credinta ca un graunte

 Αν πάρουμε ευθεία την Δεκελείας προς Μεταμόρφωση και απ’ την άλλη τη λεωφόρο Ηρακλείου προς τα πάνω, όλο και κάποιο λόφο, όλο και κάποιο ύψωμα θα βρούμε. Ας πάμε λοιπόν, κι ας μαζευτούμε, όλοι εμείς που καλούμαστε χριστιανοί. Ας κοιτάξουμε γύρω-γύρω τα βουνά και στο όνομα του Ιησού Χριστού να τους πούμε να μετακινηθούν. Και για να δούμε τελικά ότι πίστη δεν έχουμε, ας μη τρέξουμε στα βουνά. Ας κοιτάξουμε τις γειτονιές μας και τους δρόμους που ζούμε. Ακόμα και τις πλατείες στις οποίες στέκουν οι εκκλησιές μας. Γιατί αν είχαμε πίστη, αυτή θ’ ακτινοβολούσε. Θα περπατάγαμε στο δρόμο και θα δίδασκε ακόμη και το βάδισμά μας. Θ’ αλλάζαμε τον κόσμο, σηκώνοντας τις αμαρτίες των αδελφών μας. Και για την καθημερινή κατάσταση που μας κατατρώγει, δεν θ’ αναζητούσαμε να ρίξουμε τις ευθύνες αλλού. Θα τηνε κοιτάζαμε κατάματα.

 Ας δούμε το παράδειγμα κάποιου που όντως μετακινούσε βουνά. Λέει ο Γέρων Παΐσιος: “να προσεύχεστε και να λέτε ότι εγώ Κύριε για τα πάντα φταίω. Σίγουρα, ένας ελεύθερος άνθρωπος από τα δεσμά της ύλης, ο Άγιος Παΐσιος, δεν θα μιλούσε ενοχικά. Τούτο δεν θα μαρτυρούσε ελευθερία Χριστού… Κοιτάζει όμως μέσα απ’ την Αγάπη: ναι, φταίω γιατί δεν αγωνίστηκα όσο πρέπει για το κακό που επικρατεί, φταίω γιατί δεν αγάπησα τον άλλον παραπάνω από τον εαυτό μου, φταίω γιατί δεν προσευχήθηκα γι΄ αυτόν! 
Διδάσκουν οι πατέρες της ερήμου πως η προσευχή όταν χαρίζεται από τον Θεό, μεταμορφώνει το ίδιο μας το παρακάλι. Πρώτα θα πεις: Κύριε Ἰησού Χριστέ, ἐλέησον με. Κι έπειτα, αφού αγωνίζεσαι να είσαι ενωμένος με τον Χριστό, ενώνεσαι και με τους αδελφούς σου. Έτσι, το “ἐλέησον με”, γίνεται “ἐλέησον ἡμᾶς”. Ένωση με τον Χριστό, με τον αδελφό σου, μ’ ολάκερη την Κτίση.

Οι μοναχοί είν’ οι καλύτεροι καθηγητές. Μα, η δική μας πίστη; Πάμε στα απλά: εδώ μας λένε να ευχόμαστε για όποιον μας διώκει κι εμείς τσινάμε. Το βρίσκουμε δύσκολο. Βγαίνουμε από την εκκλησία, έχοντας τραφεί και ποτιστεί από Χριστό… Τι γίνεται; Γυρνάμε σπίτι, στις δουλειές μας, στις μέριμνες. Πού είναι το δώρο της Ευχαριστίας; Αφήνουμε περιθώριο στον άλλον; Εδώ, δώσαμε χώρο στον ίδιο τον Θεό. Κοιτάμε να παγιωνόμαστε κάτω από ρόλους, έχοντας μια ιδέα για τον εαυτό μας: “εγώ είμ’ αυτός και δεν αλλάζω”…μα, πριν λίγο κοινωνήσαμε! Είμαστε ενωμένοι μ’ Αυτόν που ενώνει ό, τι απομακρύνεται: απ’ τον Ιουδαίο ως τον Έλληνα, τον δούλο ως τον ελεύθερο. Σα να λέμε: τον Έλληνα με τον ξένο, τον χριστιανό με τον μη, τον πλούσιο με τον φτωχό.

 Δεν χρειάζεται να τεστάρουμε τους εαυτούς μας στα βουνά. Η πίστη ανθεί, όπως ο καρπός του σιναπιού. Να παρακαλάμε τον Θεό να μας δώσει τόση πίστη, όση ο τόσος δα μικρός καρπός. Γιατί κι αυτό λίγο δεν είναι. Χάρισμα του Αγίου Πνεύματος που σε ενότητα καλεί τους πάντες. Πίστη σα κόκκο σιναπιού: αυτό το λίγο, φτάνει ώστε να μας κάνει να μην περιφρονούμε. 
Αυτό το λίγο, εκεί που πάμε ν’ αυτο-στυλωθούμε για να δούμε τους άλλους αφ’ υψηλού, μας κατεβάζει στην αλήθεια. Αυτό το λίγο είναι που μας κάνει να ζούμε, να ζούμε με τους άλλους, να τους κοιτούμε αληθινά και μη λυπόμαστε ή περιφρονούμε, ακριβώς γιατί μονάχα αγαπάμε. 
Αυτό το λίγο μας λείπει σαν αισθανόμαστε υπεροχή, λες κι ο άλλος δεν έχει αξία, βίωμα ή εμπειρία.
 Καθημερινά -ο καθένας μέσα του ξέρει- πως απλώς ο άλλος δεν μας αφορά, σαν να ‘μαστε ‘μεις και κανένας άλλος επί γης. Μάταια ομολογούμε Χριστό, σα να μην υπάρχει Θεός: Τον αντικαταθιστούμε, μες το κεφάλι μας, με τον εαυτό μας.
Κι ούτε σινάπι κι ούτε τίποτε: “ὦ γενεὰ ἄπιστος καὶ διεστραμμένη” που δίνεις στον Χριστό φιλήματα Ιούδα!

Ιάσων Ιερομ.

ΡΙΞΤΟ ΕΞΩ ΚΑΙ ΣΤΟΝ ΥΠΝΟ!


  Μερικές φορές λες ότι κάνεις προσευχή για να αποφύγεις έναν πειρασμό,
ενώ στην πραγματικότητα η προσευχή σου αυτή δίνει πάλι τροφή στον πειρασμό,
παραδόξως,και τον ενισχύει,και τον τρέφει.

Διότι, κατά βάθος,ενώ λες ότι προσεύχεσαι,δεν μεταφέρεσαι στο Θεό
και την ειρήνη Του,μα εστιάζεσαι πάλι στο πρόβλημά σου.

Κι έτσι,διαιωνίζεις την αγωνία και το άγχος σου.

Γι’ αυτό οι άγιοι συνιστούν,μια άλλη αντιμετώπιση σε μερικά θέματα:
αδιαφορία,απαθή περιφρόνηση,και συνέχιση της ζωής μας
κανονικά κι όμορφα.
Ο άγιος Ισαάκ ο Σύρος μάλιστα,προτείνει κάτι ακόμα πιο cool:
Ύπνο!Ρίξτο, λέει, στον ύπνο!

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Ι’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΕΞΗΛΘΕΝ ΑΠ’ ΑΥΤΟΥ ΤΟ ΔΑΙΜΟΝΙΟΝ  ΚΑΙ ΕΘΕΡΑΠΕΥΘΗ Ο ΠΑΙΣ
Αποτέλεσμα εικόνας για duminica a zecea dupa rusalii
Ένα από τα πιο δύσκολα ζητήματα, αγαπητοί μου αδελφοί, στην θρησκευτική παράδοση και στη ζωή της Εκκλησίας είναι και αυτό των δαιμονίων.
Πρόκειται για πνευματικές υπάρξεις οι οποίες συνυπάρχουν με τους αγγέλους, τους ανθρώπους, τον κόσμο ολόκληρο.
Υπάρξεις χωρίς ελπίδα αλλού παρά μόνο στον εαυτό τους.
Υπάρξεις χωρίς νόημα παρά την προσέλκυση προς το μέρος τους όλων των δημιουργημάτων του Θεού.
Υπάρξεις που αποσκοπούν τελικά στον κατεξουσιασμό του κόσμου, στην επικράτηση σε έναν ανταγωνισμό από την δική τους πλευρά έναντι του Θεού, με σκοπό την απόλυτη νίκη.
Υπάρξεις που δεν αγαπούνε, αλλά  που επιθυμούνε να οικειοποιηθούν ό,τι δεν τους ανήκει, να δώσουν τον δικό τους τρόπο μιας ελευθερίας χωρίς Θεό κι αγάπη, για να παρηγορηθούν για την απουσία του Θεού από την πορεία τους. Υπάρξεις που προσανατολίζονται σε μία ευτυχία κατεδάφισης, γκρεμίσματος των πάντων, απαισιοδοξίας, απελπισίας.
Υπάρξεις που ζητούν τις ψυχές μας, αλλά και που θα ήθελαν τα χαρίσματά μας να λειτουργούν αυτοκαταστροφικά, που υφίστανται με την ψευδαίσθηση ότι θα συγκροτήσουν έναν στρατό ο οποίος θα τους βοηθήσει να νικήσουν τον Θεό, να υποτάξουν τα πάντα.  
Και είναι δημιουργήματα του Θεού, όπως και οι άγγελοι και οι άνθρωποι. Αρνήθηκαν την ευχαριστία, την δοξολογία, την αγάπη προς τον Θεό και διάλεξαν την υποκατάστασή Του στην πορεία του κόσμου. Διάλεξαν να κυριεύουν τον χρόνο, στον οποίο ο Θεός έβαλε τα πάντα, μόνο και μόνο για να δικαιωθούνε για την επιλογή τους να αρνηθούν. Και δεν βλέπουν ότι ο Θεός τις αγαπά ώστε ακόμη και έτσι να τις αφήνει ελεύθερες στην πορεία του πνευματικού θανάτου.

Παρασκευή 26 Αυγούστου 2016

Τίς ἐστι πλούσιος; Ὁ ἐν τῷ ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος(Φώτης Κόντογλου)

Σκίτσο: "Ο γερο Απόστολος με τα παραγάδια του", Καψοκαλύβια (1923) 


"Γιά κοίταξε γύρω μας, Φωτάκη! Δεν εἶναι παράδεισο ἡ πλάση; Ὁ ἥλιος πού 'ναι ἀπὸ πάνω μας καὶ γελᾶ σαν τον καλόν τόν ἄνθρωπο, τὰ βλογημένα τὰ βουνά, κείνη θάλασσα ποὺ δὲ χορταίνει κανένας νὰ την κοιτάζει, τὰ λουλούδια ποὺ μοσκοβολᾶνε! Δόξα στόν Γιαραμπή, τί καλὰ ποὺ εἵμαστε! 'Έχουμε τὸ παλάτι μας, τὴ βάρκα μας, τ' ἀγεράκι μας, την ἡσυχία μας! Τί χρειάζεται παραπάνω γιὰ νὰ χαίρεται ὁ ἄνθρωπος; Ὁ μεγαλοδύναμος, ὅλα μᾱς τά 'δωσε. Κ' ἐμεῖς, οἱ ἀχάριστοι, θέλουμε νὰ φᾱμε ὁ ἕνας τόν ἄλλον γιὰ ν' ἀπολάψουμε τάχα τὴ ζωή. Ποιὰ ζωή, βρὲ; Ἡ ζωὴ εἶναι μέσα, στόν ἄνθρωπο, δεν εἷναι ἀπ' ὄξω! Ἑγώ, ἕνας ἀπελέκητος ἄνθρωπος, τὸ κατάλαβα, κι αὐτοὶ δέν τὸ καταλάβανε μὲ τὰ μπουμπουνιασμένα κεφάλια τους ἀπὸ τὶς, πολλές φιλοσοφίες, ἀπὸ τίς ἐπιστῆμες! Τίς ἐστι πλούσιος; Ὁ ἐν τῷ ὀλίγῳ ἀναπαυόμενος!"

Ὁ ἀγέρας εἶχε φρεσκάρει, κ' ἡ θάλασσα ἄρχισε ν' ἀφρίζει καὶ νὰ βουΐζει χαρούμενα. Τὸ κῡμα στοίβαζε τὰ φύκια ἀπάνω στὴν ἀκροθαλασσιά. Γλάριοι πετούσανε ἀπὸ πάνω μας. Ὁ μπαρμπα Ἡρακλῆς χαμογελοῡσε, κ' έλεγει:

"Καλὰ εἴμαστε, δόξα, σοι ὁ Θεός! Αὐτοὶ που θέλουνε τὰ πολλὰ, ἂς πᾱνε νὰ τὰ βροῡνε στὸ φεγγάρι καὶ στ' ἄστρα, μὲ τὰ πύραυλα καὶ μὲ τ' ἄλλα τὰ ἐργαλεῖα! Θαρροῦνε πως θὰ ζήσουνε χίλια χρόνια! Ἐμ εἷμαι ἐνενηνταέξι χρονῶν, καὶ λέγω: Χτές ἧρτα, σήμερα φεύγω! Ἁμ' τὸν ξέρω καλὰ τον ψεύτικο τον κόσμο!"------------------------------------------------------------------
Ανάρτηση από: geromorias.blogspot.com

Μερικοί νομίζουν ὅτι χάνει κανείς την ψυχή του, μόνον ἀπό μεγάλα ἁμαρτήματα...

Спас, митрополита Петра

«Ἄνθρωπος ἀσυνείδητος δεν ὑπάρχει.
Να φυλάγετε καλά, ὡς θησαυρό ἀτίμητο, τη συνείδησή σας.
Συνεχῶς να βρίσκεστε σε ἐγρήγορση.
Μερικοί νομίζουν ὅτι χάνει κανείς την ψυχή του,
μόνον ἀπό μεγάλα ἁμαρτήματα, παραθεωρώντας τα μικρά.
Ἔρχεται ὁ θάνατος καὶ τους βρίσκει ἀκάθαρτους!

Ἀποφασίζοντας νὰ ζῆτε ἐν Χριστῷ,να γνωρίζετε ὅτι θα σᾶς ταλαιπωροῦν πολυποίκιλοι πειρασμοί!
Ὅταν μάθετε να προσεύχεστε, θα βρῆτε τη δύναμη να τους νικᾶτε,
να κυριαρχῆτε στα πάθη.»

Στάρετς Μπόρις Χόλτσεφ
(+29 Ὀκτωβρίου 1971)
agiameteora

Πέμπτη 25 Αυγούστου 2016

ΠΑΜΕ ΞΑΝΑ ΣΤΑ ΘΑΥΜΑΤΑ...


 «Γιατί ο Θεός δεν κάνει ένα θαύμα να απαλλαγούμε από τα άγχη μας, τις αρρώστιες, τον θάνατο;» είναι ένα ερώτημα που συχνά διατυπώνουν πολλοί νέοι.

 Τα θαύματα των αγίων τους προξενούν το ενδιαφέρον. 
Τότε γεννιέται άλλο ερώτημα: «Γιατί μόνο στους άλλους και όχι και σε μας;». 
Η τηλεόραση, το διαδίκτυο, τα βιβλία, με την προβολή των θαυμάτων, εξάπτουν την περιέργεια. Δεν εστιάζουν όμως στη ζωή των αγίων, που είναι η ίδια θαυμαστή, αλλά με τα όσα ο Θεός επιτρέπει να κάνουν μετά θάνατον. Έτσι, τα θαύματα από καρπός της πίστης, γίνονται συχνά προϋπόθεσή της. Ένα φαινόμενο μη εξηγούμενο από τη λογική, το οποίο το θεωρούμε ως βάση για να αποδείξουμε ότι υπάρχει Θεός και ότι οι άγιοι, και μετά θάνατον, υπάρχουν. Ότι η θρησκευτική μας πίστη δεν είναι κάτι ξεπερασμένο, αφού μπορεί και γεννά θαύματα εντός της.

 Δεν αναπαύεται όμως μόνο η λογική μας. Είναι και η ανάγκη να νικήσουμε με κάποιον τρόπο τον θάνατο ή να τον αναστείλουμε, τόσο για μας όσο και για τους οικείους μας. Μας φοβίζει ο θάνατος. Φαντάζει αναπόφευκτος. Δε συμβιβαζόμαστε όμως μ’ αυτόν. Ακόμη κι αν το ξέρουμε ότι θα μας νικήσει, εστιάζουμε την χρησιμότητα της πίστης στα σημεία των θαυμάτων. Δε μας ενδιαφέρει η υπόσχεση της ανάστασης. Νόημα έχει το «εδώ και τώρα». Γι’ αυτό και το θαύμα πιστεύουμε ότι εξασφαλίζει την ποιότητα της ζωής μας στο σήμερα. Αυτό ξέρουμε, γνωρίζουμε και αγαπούμε. Αν ο Θεός δεν μπορεί ή δε θέλει να μας το εξασφαλίσει, νομίζουμε ότι δεν Τον χρειαζόμαστε.
Το θαύμα έχει έναν χαρακτήρα εντύπωσης και εντυπωσιασμού. Γι’ αυτό και ο Χριστός στην πατρίδα του τη Ναζαρέτ δεν έκανε θαύματα, για την απιστία των συντοπιτών Του. Αυτό είναι ένα μήνυμα για όλους μας. Ότι προηγείται η πίστη. Η εμπιστοσύνη και η αγάπη στον Θεό, που γνωρίζει τι είναι για μας ωφελιμότερο. 

Δεν απαντά ο Θεός πάντα στις προκλήσεις μας. Δεν κάνει επίδειξη δύναμης. Η πίστη είναι αυτή που παρηγορεί τον καθένα μας για την αδυναμία του έναντι του χρόνου, του κακού και του θανάτου. Τα θαύματα κάποτε συμπληρώνουν την παρηγοριά. Όμως δεν αναστέλλουν την ανάγκη να αναλάβουμε την ευθύνη να παλέψουμε για περισσότερη πίστη. Για υπερνίκηση του πνεύματος του ορθολογισμού, που μετρά τον Θεό με αποδείξεις και δε μας αφήνει να γίνουμε παιδιά που Τον βλέπουμε και Τον ζούμε ως τον πατέρα μας. Αυτόν που μας δίνει την ασφάλεια της αγάπης Του, ακόμη κι αν αυτή μας βάζει σε όρια.

 Το πρώτο θαύμα είναι η ζωή. Το δεύτερο θαύμα είναι η αγάπη. Το τρίτο και κορυφαίο είναι η ανάσταση. Με τη ζωή υπάρχουμε. Με την αγάπη έχει νόημα η ύπαρξή μας, διότι δεν είμαστε μόνοι μας. Με την ανάσταση υπάρχουμε για πάντα. Τα μικρότερα θαύματα, όταν συμβαίνουν, επιβεβαιώνουν αυτά τα τρία. Αυτός είναι ο δρόμος των αγίων μας, οι οποίοι, επειδή ο Θεός θέλει, εξακολουθούν να θαυματουργούν όχι όμως για να μας αφήσουν στο πρόσκαιρο, αλλά για να μας δείξουν τον Θεό και την παρουσία Του. Αυτή ας είναι η εκζήτηση και η προσευχή μας. Κι αυτό ας διδάσκουμε στους νεώτερους.

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
Δημοσιεύθηκε στην εφημερίδα «Ορθόδοξη Αλήθεια»
στο φύλλο της Τετάρτης 10 Αυγούστου 2016

Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε τήν κατάσταση μέσα στην Εκκλησία...


Ο Άγιος Ηλίας Chavchavadzé

" Η καλύτερη μέθοδος για να διορθώσουμε τήν κατάσταση μέσα στην Εκκλησία είναι να προσευχόμαστε γι' αυτήν με κλάμα''.

 Ο Chavchavadzé, ένας άγιος της Γεωργιανής Εκκλησίας, 'αρπάχθηκε' στους ουρανούς, όπου είδε τους αγίους να κλαίνε για την Εκκλησία.....

''Να κλαίτε για την Εκκλησία. Να κλαίτε για όλη την ανθρωπότητα. Γιατί για όλη την ανθρωπότητα; Διότι ολόκληρη η ανθρωπότητα νοσεί''.

Η στάση του Σιλουανού να προσεύχεται για όλο τον κόσμο είναι, για να πούμε την αλήθεια, η μόνη σωστή. Δεν μπορούμε να προσευχόμαστε μόνο για το μοναστήρι μας, αλλά για όλο τον κόσμο. Άν μέσα σε ένα μικρό τόπο προσεύχεται κανείς για όσους έρχονται σε αυτόν, είναι καλό πράγμα, διότι αυτό μπορεί να συντελέσει στην υγεία των άλλων. Αλλά το αληθινά σωστό θα είναι, άν κανείς προσεύχεται γιά όλο το σώμα της ανθρωπότητος.
Ο Θεός να σας ευλογεί. "

Αρχιμανδρίτου Σωφρονίου Σαχάρωφ " Οικοδομώντας τον ναό του Θεού μέσα μας",σελ. 337,τόμ. Α

Τετάρτη 24 Αυγούστου 2016

Μία εικόνα του Αγ.Γρηγορίου του Ε΄,ταράζει τον Αβδούλ Χαμίτ(1907)

«Ένα στασίδι μας χωρίζει από τον ουρανό»

Γέροντας Βαρθολομαίος Εσφιγμενίτης


Αξιωθήκαμε για μια χρονιά ακόμη να έρθουμε εδώ στο ευλογημένο μοναστήρι του Κουτλουμουσίου επί τη εορτή της Θείας Μεταμορφώσεως και να μετέχουμε του μεθεορτίου εσπερινού και του κτητορικού μνημοσύνου.
Ευχαριστώντας τον Άγιο Καθηγούμενο και τους πατέρες της Μονής για την ευκαιρία που μας έδωσαν να μετέχουμε στην χαρά της πανηγύρεως, θα ήθελα να καταθέσω μία σκέψη για τον θάνατο, ο οποίος όχι μόνο σαν έννοια αλλά και σαν λέξη έχει απομακρυνθεί εσκεμμένα από την ζωή μας, ώστε όταν έρθει και μας «χτυπήσει την πόρτα» θα μας είναι «άγνωστος» και θα μας βρει απροετοίμαστους.

Ο θάνατος δια της αμαρτίας εισήλθε στην ζωή του ανθρώπου, ώστε με τον θάνατο να πεθαίνει και η αμαρτία, για να μην είναι αθάνατη.
Ο άνθρωπος δεν πλάσθηκε για να πεθαίνει, αλλά να ζει αιώνια στην τρυφή του παραδείσου.
Ο θάνατος λοιπόν σημαίνει για τον άνθρωπο το τέλος της αμαρτίας και την αρχή της αληθινής ζωής του, σύμφωνα βέβαια κατά τα έργα του.
Με τον θάνατο φαίνεται κ η δικαιοσύνη του Θεού στους ανθρώπους.
Όλοι ανεξαιρέτως θα γευθούμε του θανάτου.
Δεν πρέπει εμείς οι Χριστιανοί να φοβόμαστε τον Θάνατο γιατί ο Χριστός τον νίκησε με την Ανάστασή Του καταργώντας τον.
Συνεπώς ο τάφος δεν χωρίζει τους ανθρώπους!
Αυτό είναι το κήρυγμα της Εκκλησίας!
Αυτή είναι η πίστη των Χριστιανών!
Αυτήν την πίστη παρελάβαμε και αυτήν πρέπει να παραδώσουμε!

Αυτός είναι και ο αγώνας στην πράξη ημών των μοναχών, έχοντας ως κύριο έργο μέσα από την προσευχή, την «μνήμη θανάτου» ώστε προετοιμασμένοι να αξιωθούμε του ακτίστου φωτός, του φωτός της Μεταμορφώσεως.

Η εορτή σήμερα της Θείας Μεταμορφώσεως, η κατ’ εξοχήν εορτή ημών των μοναχών, όπως έχει λεχθεί, αποδεικνύει στην πράξη αυτήν την ένωση του Ουρανού με την Γη, την θριαμβεύουσα με την στρατευομένη Εκκλησία.
Η εμπειρία του Ουρανίου Φωτός της Μεταμορφώσεως που είχαν οι μαθητές είναι και δική μας εμπειρία, και η φωτεινή νεφέλη επεσκίασε και αγκάλιασε όλους ώστε να γίνουμε μέτοχοι του Ουρανού.
Αν παρατηρήσουμε μέσα στον ναό οι αγιογραφίες ξεκινούν από ψηλά, τον τρούλο, καλύπτουν τα τοιχώματα και σταματούν στο ύψος των στασιδίων. Στα στασίδια βρισκόμαστε εμείς που πατούμε ακόμη στην Γη. Άρα αδελφοί μου «ένα στασίδι» μας χωρίζει από τον ουρανό κυριολεκτικά, μπορεί να το σκεφθεί κανείς;
Πόσο κοντά μας είναι είναι ο ουρανός;
Ο Χριστός, η Παναγία, οι Άγιοί μας, σαν την φωτεινή νεφέλη μας επισκιάζουν και μας προστατεύουν εμάς που βρισκόμαστε στα «στασίδια»!
Είμαστε ενωμένοι Γη και Ουρανός!
Αυτό είναι και το νόημα του κτητορικού μνημοσύνου που τελέσαμε σήμερα στο τέλος της πανηγύρεως. Συμμετέχουν και οι κεκοιμημένοι κτήτορες στην χαρά της πανηγύρεως της μονής τους, στον κόπο των οποίων εμείς όλοι έχουμε εισέλθει.
Άγιε Καθηγούμενε για μια ακόμη φορά σας ευχαριστούμε για την ευλογία και την αβραμιαία φιλοξενία που μας παρείχατε, κάνοντας και εμάς μετόχους της χαράς της πανηγύρεώς σας!
Χρόνια πολλά!
(Ομιλία εκφωνηθείσα στην πανήγυρη της Ιεράς Μονής Κουτλουμουσίου
μετά το πέρας του μεθεόρτιου Εσπερινού και του κτητορικού μνημοσύνου
6/19 Αυγούστου 2016)

Τρίτη 23 Αυγούστου 2016

Τελευταίες συμβουλές πριν από την Εξομολόγηση και τη Θεία Κοινωνία

ΟΣΙΟΥ ΘΕΟΦΑΝΟΥΣ ΤΟΥ ΕΓΚΛΕΙΣΤΟΥ

Ειναι κοντά η μέρα της Εξομολογήσεως και στη συνέχεια η πανευφρόσυνη στιγμή της Μεταλήψεως του Σώματος και του Αίματος του Χριστού.

Ο Θεός να δώσει , ώστε να εξομολογηθείς και να κοινωνήσεις όπως πρέπει. Έτσι ο αγώνας της νηστείας και όσα τυχόν κέρδισες απ’ αυτόν, θα επισφραγιστούν με τη θεϊκή σφραγίδα των ιερών Μυστηρίων.

Γιατί γράφεις ότι φοβάσαι την Εξομολόγηση;
Πολλοί άνθρωποι ,βέβαια, τη φοβούνται, εσύ όμως γιατί; Ο εξομολόγος είναι μόνο ο μάρτυρας. Ο Θεός δέχεται τις αμαρτίες. Εκείνος παραγγέλλει στον ιερέα να δώσει άφεση αμαρτιών στο χριστιανό που εξομολογείται. Ο Θεός ελεεί και συγχωρεί. Συγχωρεί κάθε άνθρωπο που προσέρχεται στο Μυστήριο με μετάνοια αληθινή. Τι έχουμε , λοιπόν, να φοβηθούμε από έναν τόσο σπλαγχνικό Κύριο; Γιατί ν’ ανησυχούμε;

Νομίζω πως η ανησυχία μας οφείλεται σε δυο λόγους:

Πρώτον , στο ότι δεν γνωρίζουμε τι ακριβώς να πούμε στην εξομολόγηση. Και δεύτερον, στο ότι εξομολογούμαστε σπάνια
 Ως προς το πρώτο, έχω να παρατηρήσω , ότι γνωρίζει πολύ καλά τι θα πει στον εξομολόγο όποιος αγωνίζεται πραγματικά. Αγωνίσου, λοιπόν, να ζήσεις όπως είπαμε, και θα δεις πόσα θα έχεις να εξομολογηθείς!
  Ως προς το δεύτερο , πάλι, είναι αλήθεια πως, αν εξομολογούμασταν συχνά, δεν θα φοβόμασταν τόσο. Από δω κι εμπρός, λοιπόν, συχνότερα να εξομολογείσαι και συχνότερα να συμμετέχεις στο Κυριακό Δείπνο.

Στο μεταξύ, γράψε σ’ ένα χαρτί όλα όσα νομίζεις ότι πρέπει να πεις στην Εξομολόγηση και, όταν πας στον πνευματικό, εξομολογήσου με τη βοήθεια των σημειώσεών σου.

ΚΑΠΟΙΟΙ ΧΡΩΣΤΑΜΕ ΜΙΑ ΣΥΓΓΝΩΜΗ

π. Ανδρέας Κονάνος
Διαβάζοντας αναρτήσεις διάφορων άθεων εδώ μέσα, ανθρώπων έξυπνων, ψαγμένων, και αρκετά διαβασμένων, που μιλούν με αξιοπρέπεια, χωρίς να βρίζουν, προβληματίζομαι πολύ.

Όχι για τη δική τους αθεΐα, μα για το δικό μου μερίδιο ευθύνης σ’ αυτή.
Νιώθω ότι οφείλω μια συγγνώμη,στους τόσο καλούς ανθρώπους
που συνάντησα στο διάβα της ζωής μου,και τους πλήγωσα, τους πόνεσα,
τους μπέρδεψα,τους έδειξα έναν κακοποιητικό Χριστό
της νοσηρής ενίοτε πνευματικότητάς μου,και έκανα ζημιά μέσα τους.

Είμαι πλέον απόλυτα σίγουρος:Κάθε άθεος έχει μια πονεμένη ιστορία.
Κάτι τον σφράγισε στο παρελθόν.Συνήθως, κάποιος,αντί να του δείξει τον αληθινό Χριστό,του έδειξε κάτι χαοτικό και άρρωστο …

Ξέρω πως ο καθένας βρίσκει τελικά το δρόμο του,ασχέτως των δικών μου λαθών.
Αυτό όμως δεν με απαλλάσσει απ’ την ανάγκη να παραδεχτώ ότι ¨ναι, έφταιξα, δεν σε βοήθησα,
δεν φέρθηκα σωστά,δεν άφησα να περάσει Φως Χριστού μέσα απ’ τη σχέση μου μαζί σου¨.

Και για όλο αυτό νιώθω την ανάγκη να ζητήσω συγγνώμη…
Απ’ το Θεό πρωτίστως,που γίνομαι αιτία να αγνοείται ή να δυσφημείται.
Κι απ’ τους ανθρώπους αυτούς.Συγγνώμη. 

Πως η παράδοση μπορεί να εκφυλιστεί σε φολκλόρ

Του π. Αντωνίου Χρήστου, εφημερίου του Ι.Ν. Κοιμήσεως Θεοτόκου Δικηγορικών Γλυφάδας

Το καλοκαίρι, εκτός από εποχή διακοπών, είναι και γεμάτο με μνήμες ιδιαίτερα λαοφιλών αγίων. Η επαρχία γεμίζει από κόσμο, ντόπιους και τουρίστες, αλλά η επίσκεψή τους συμπίπτει πολλές φορές με τη μνήμη-πανήγυρι του πολιούχου ενός χωριού ή πολλών και γραφικών εξωκλησιών στην ηπειρωτική και τη νησιωτική Ελλάδα. Όλοι μας, λίγο, πολύ, από τα παιδικά μας χρόνια μέχρι και σήμερα έχουμε να θυμηθούμε κάτι από τη συμμετοχή μας σε τέτοιες πανηγύρεις. Μερικοί μάλιστα δεν θεωρούν ότι έκαναν καλοκαίρι αν δεν βρίσκονταν στην πανήγυρι ενός αγίου που εόρταζε. Μέχρι εδώ όλα καλά, ευλογημένα και άγια.

Η Εκκλησία μας, σε ό,τι κάνει, πάντα έχει σκοπό τη σωτηρία του ανθρώπου. Η μνήμη του αγίου, που εορτάζεται πάντα την ημέρα που αυτός εκοιμήθη, σκοπό έχει και τον δικό μας αγιασμό από τη μίμηση αυτού. Το κέντρο της ζωής μας (και όχι μόνο της λατρευτικής, που λένε κάποιοι) είναι η Θεία Λειτουργία. Γι’ αυτό η ιερά πανήγυρις κέντρο και κορύφωση έχει τη μετοχή μας στα άχραντα Μυστήρια. Ο πανηγυρικός Εσπερινός και η παράκληση του αγίου μάς προετοιμάζουν, αλλά δεν αντικαθιστούν σε καμία περίπτωση το Μυστήριο της Θείας Ευχαριστίας. Το ένα είναι Μυστήριο, τα άλλα Ακολουθίες!

Θεμελιώδης διαφορά, που ο απλός κόσμος δεν δείχνει να την υπολογίζει. Όποια Ακολουθία γίνεται Λειτουργία τη λέει και το χειρότερο είναι ότι δεν οριοθετεί, όπως η Εκκλησία μας θέλει, την πανήγυρι στη ζωή του.

Πώς να μετέχει όμως κανείς της Θ. Λειτουργίας, όταν φροντίζει να συμμετέχει στις «φιέστες» που στήνουν διάφοροι σύλλογοι παραμονές μιας εορτής μετά τον Εσπερινό; 
Η ακρίβεια είναι ότι προσφέρεται κάτι νηστίσιμο για να προετοιμαστούμε να κοινωνήσουμε την άλλη μέρα. Αυτό στην πράξη ανατρέπεται. Διοργανώνονται εμποροπανηγύρεις πέριξ της εκκλησίας, με αποτέλεσμα, όταν γίνεται η λιτάνευση της ιεράς εικόνας, αυτή πολλές φορές να περνάει ανάμεσα σε εμπορεύματα και μάλιστα ακατάλληλα, όπως π.χ. εσώρουχα, πράγμα που δεν αρμόζει.
 Μετά το τέλος της λιτανείας, ξεκινά το γλέντι με οργανοπαίκτες και τραγουδιστές, φαγοπότι, χορούς και κραιπάλη έως το πρωί. Αποτέλεσμα: χιλιάδες κόσμος στον Εσπερινό και στο γλέντι, μερικές εκατοντάδες μόνο το πρωί και από αυτούς ελάχιστοι κοινωνούν. Αλήθεια, γι’ αυτό μαρτύρησαν οι άγιοι; Για το κέρδος είναι οι πανηγύρεις; Μάλιστα, δεν εξαιρώ εδώ και το «ιερό παζάρι» που στήνεται και εντός του ιερού ναού πολλές φορές. Όλοι ξέρουμε τι έκανε ο Χριστός μας όταν συνάντησε αντίστοιχο θέαμα στα Ιεροσόλυμα, αλλά εμείς δεν παίρνουμε το μήνυμα…!

Χιλιάδες κόσμος στον Εσπερινό και στο γλέντι, μερικές εκατοντάδες μόνο το πρωί και από αυτούς ελάχιστοι κοινωνούν. Αλήθεια, γι’ αυτό μαρτύρησαν οι άγιοι;

Θα πει κάποιος: «Μα όλα αυτά είναι παράδοση, γίνονται πολλά χρόνια κ.τ.λ. Δεν μπορούμε να τα αλλάξουμε». Στην παράδοση της Εκκλησίας μας ήταν το γλέντι να γίνεται μετά τη Θ. Λειτουργία, το μεσημέρι, και όχι το βράδυ, όπως έχει επικρατήσει τις περισσότερες φορές. Δεν είπε κανείς να μη φάνε ψωμί οι πραγματευτές που φέρνουν τα εμπορεύματά τους, αρκεί να σέβονται την ιερότητα του χώρου και της στιγμής. Αν υπάρχει διακριτικότητα, όλοι ωφελούνται.
Το πανηγύρι με ευλογία της Εκκλησίας επιτρέπει ψάρι, όμως δεν καταλύεται η νηστεία της Τετάρτης και της Παρασκευής με κρέατα και άλλα αρτύσιμα, όπως γίνεται συνήθως. Ποιον άγιο να τιμήσουμε έτσι; Κοσμικά; Αμαρτωλά; Τέτοια πανηγύρια μόνο ο Διάβολος τα θέλει και όσοι ξεχνούν τι είναι Ορθόδοξος Χριστιανός και ποια η αποστολή μας στον κόσμο.

Ας ζούμε λοιπόν με χαρά τις ιερές πανηγύρεις μας, όταν είμαστε πραγματικά πιστοί, πραγματικά προσκυνητές και όχι μόνο τουρίστες περιφερόμενοι, που συμμετέχουμε σε ένα «φολκλόρ» το οποίο ξεθωριάζει την επομένη της μνήμης του αγίου. Εμείς, οι κληρικοί, ας διαφωτίσουμε ανάλογα τον κόσμο και οι άρχοντες και οι πανηγυριστές ας ταπεινωθούν και ας υπακούσουν για όφελος όλων. Καλές πνευματικές ιερές πανηγύρεις εύχομαι. Να ζήσουμε, αδελφοί μου. Αμήν!

Δευτέρα 22 Αυγούστου 2016

Σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί...

Του Αγίου Ισαάκ του Σύρου
Γνώριζε ότι σφοδροί λογισμοί και σαρκικοί πειρασμοί θα σε πολεμούν, για να μολύνουν το σώμα σου και την ψυχή σου.

Για να νικήσεις το πάθος αυτό πρέπει ν’ αποφεύγεις συστηματικά τις κοσμικές συναναστροφές. Μη ξεχνάς ότι η φύση μας έχει μέσα της την ορμή για τεκνογονία, που φουντώνει από την απρόσεκτη συμπεριφορά μας με τις γυναίκες.

Άλλη ζημιά προκαλούν στην ψυχή οι πειρασμοί που έρχονται από πράγματα που βρίσκονται μακριά μας, και άλλη, πολύ σοβαρότερη βλάβη, προξενούν στην ψυχή μας οι λογισμοί που μας έρχονται όταν ο πειρασμός είναι κοντά μας. Όταν η φωτιά είναι μακριά δε μας βλάπτει πολύ, όταν όμως είναι κοντά, τότε η ζημιά είναι σίγουρη.

Όπως το λάδι τρέφει το φως του λυχναριού, έτσι και οι σαρκικές επιθυμίες τρέφουν τα πάθη. Για να κρατήσουμε το σώμα μας καθαρό από τους σαρκικούς μολυσμούς, πρέπει να προσέχουμε πολύ τα ερεθίσματα. Γιατί δε βλάπτει η ροπή για την τεκνογονία, που έβαλε ο Θεός στον άνθρωπο, αλλά η εκτροπή. Τη ροπή όμως αυτή ο άνθρωπος πρέπει να τη δαμάζει και να την οδηγεί στο καλό. Γιατί αν αφήσει τον εαυτό του χωρίς χαλινάρι, τότε θα καταντήσει χειρότερος κι από τα άλογα ζώα. Ο Θεός τα έκανε όλα «καλά λίαν», αλλά ο άνθρωπος ξέφυγε από το σωστό δρόμο και άφησε το σώμα του ελεύθερο να ικανοποιείται όπως εκείνο θέλει, και όχι όπως προστάζει το θέλημα του Θεού.

Άγιος Φιλάρετος του Τσερνιγκώβ(+9/22 Αυγούστου 1866)

 Ο αρχιεπίσκοπος Φιλάρετος του Τσερνιγκόβ(1802-1866) ήταν ένας από τους μεγαλύτερους λόγιους του 19ου αιώνα.
Ολη του την ζωή την αφιέρωσε στην μελέτη και στη λατρεία του Θεού.Στα φοιτητικά του χρόνια επισκέφτηκε τον Αγιο Σεραφείμ του Σαρώφ,ο οποίος του προείπε ότι θα γίνει φωτιστής της Ρωσίας και ότι θα γίνει γνωστος σ’όλη τη Ρωσία ως επιστήμων.
Ηταν καθηγητής στην Ακαδημία της Μόσχας και παρέδιδε εκκλησιαστική ιστορια,ηθική και δογματική. Το 1835 ονομάστηκε πρυτανης της Ακαδημίας της Μόσχας και έγινε αρχιμανδρίτης.Με δική του πρωτοβουλία αρχισαν να μεταφράζονται τα έργα των Αγίων Πατέρων στα ρωσικα,ιδέα που υποστηριχθκε αργότερα και από τον Αγιό Φιλαρετο(Ζντροζντοβ)μητροπολίτη Μόσχας.

Το 1841 χειροτονήθηκε επίσκοπος Ρίγας και το 1848 μετατεθηκε στην επισκοπή του Χαρικόβ.Το 1858 έγινε αρχιεπίσκοπος και το 1859 ονομάστηκε αρχιεπίσκοπος Τσερνιγκωβ.

Κατα. την επιδημία χολέρας του 1866 οπου έχασαν τη ζωή τους χιλιάδες άνθρωποι επισκέφτηκε το ποίμνιο του για να τους ενισχύσει.Κατά την επιστροφή
 του ο ιεράρχης αρρώστησε και εκοιμήθη στις 9/22 Αυγούστου 1866 στην περιοχή Κοτονόπ.

Ο ‘Αγιος θάφτηκε στο Ιερό Βήμα του καθεδρικού ναού της Αγίας Τριάδος στο Τσερνιγκωβ.
Σήμερα το άφθαρτο λείψανό του βρίσκεται σ’αυτόν τον ναό δίπλα από τα λείψανα των Αγίων Θεοδοσίου και Λαυρεντιου του Τσερνιγκωβ.

Η αγιοκατάταξή του  έγινε την Κυριακή 25 Οκτωβριου 2009.

Κυριακή 21 Αυγούστου 2016

Η Παναγιά κι η μάνα του καθένα


 Μια μάνα όλοι προσκυνάμε. Βλέπεις την εικόνα της Παρθένου: κινήσεις γνωστές και γνώριμες, τυπωμένες στο υποσυνείδητο σου. Κι εσένα σ’ έσφιξε μια μάνα στην αγκαλιά της. Ό, τι αισθάνεται ο Χριστός κι εσύ το έχεις αισθανθεί. Τέλειος Θεός και τέλειος Άνθρωπος. Όπως όλοι ζητάμε τη μάνα μας, το ίδιο κι ο Χριστός την ζητά. Το λένε και οι ακριβοπληρωμένοι ψυχολόγοι των ημερών μας, αν και τους προλάβανε οι πολιτισμοί εδώ και αιώνες. Μάνα- παιδί, μια σχέση ιερή κι αρχαίος ο φόβος της διατάραξής της. Δες τι έπαθε ο Οιδίποδας που, ακόμα χωρίς να το θέλει, διέλυσε την ιερότητα του δεσμού.

 Θωρείς την εικόνα της Παρθένου και βλέπεις τη Μάνα του Χριστού να γίνεται δική σου Μάνα, γιατί έγινες αδελφός και παιδί του Υιού Της. Μεγάλη Θεολογία κι εμείς είμαστε άπιστοι. Δεν αναζητούμε να το ζήσουμε, απλά θέλουμε να «εκμεταλλευτούμε» λιγάκι ότι η Παναγία γέννησε τον Χριστό και ότι τούτο της έδωσε τη δυνατότητα να Τον παρακαλάει για τα παιδιά της. Είναι αλήθεια, αλλά πρώτα πρέπει να γίνουμε όντως αδέλφια και παιδιά του Υιού της. Αν παρακαλάμε και μόνο για να ικανοποιήσουμε την ανάγκη μας, τότε δεν απέχουμε και πολύ από αυτούς που τρέχουνε στις μάγισσες και τις χαρτορίχτρες.

 Και τι έχει να πει σ’ εμένα κι ενόσω στο περιβάλλον μου, άνθρωποι ψάχνουν πόκεμον, να ζω τη σχέση μου με το Χριστό ώστε η Μητέρα Του να γίνεται Μητέρα μου; Τα περισσότερα παιδιά παίζουν ώρα στον υπολογιστή γιατί τους λείπει η αληθινή σχέση μες το σπίτι. 
Τα περισσότερα παιδιά του Γυμνασίου θα σου πουν ότι “δεν έχω κανέναν σπίτι, τι να κάνω;”. Λιγοστεύουν οι αγκαλιές της μάνας, όσο οι ανάγκες πληθαίνουν. Και η αμαρτία μας γίνεται χειρότερη από του Οιδίποδα, γιατί αυτός δεν ήξερε ενώ εμείς γνωρίζουμε. 
Βλέπεις την Παναγία πόσο έστερξε στο Υιό Της. Ήταν από κοντά -και στη λύπη του Σταυρού και στη χαρά της Ανάστασης. Ήξερε ποιο παιδί μεγάλωνε! Κι εμείς μες το σπίτι μας δεν γνωριζόμαστε καν!

 Ας κάνουμε λίγο στην άκρη ο καθένας. Είναι βαρύ το ταξίδι της γνωριμίας. Το χειρότερο πράγμα που κάνουμε μες το σπίτι μας είναι ότι παγιωνόμαστε ο καθένας στο ρόλο του. Προτού ο γιος κι η κόρη κρίνουν τη μάνα τους, ας σκεφτούν πόσα πέρασε για να τους μεγαλώσει. Και η μητέρες ας σκεφτούν ότι αν μετά από κάποια ηλικία δεν εμπιστεύονται τα παιδιά τους, τότε ουσιαστικά δεν εμπιστεύονται τον τρόπο που τα μεγάλωσαν. 
Είδαμε πουθενά την Θεοτόκο να επεμβαίνει στο σχέδιο του Υιού και Θεού της; Οι σχέσεις μας γίνονται ιερές και πολύτιμες όταν εργαζόμαστε γι’ αυτές. Ο “αυτόματος” στις σχέσεις, πόσο μάλλον μες το σπίτι, δεν εξυπηρετεί σε τίποτε. Όπως η Θεοτόκος έκανε υπακοή στο σχέδιο του Θεού, έτσι και ο Υιός Της αναγνώρισε την ανάγκη της πονεμένης Μάνας Του να μάθει πρώτη ότι αναστήθηκε, πρώτος στη κοίμησή Της σπεύδει να παραλάβει την Αγία Της ψυχή. Πόσο μας διδάσκει στις καθημερινές μας σχέσεις η εικόνα της Κοιμήσεως, που απ’ τις δεκαπέντε του μήνα ως τις είκοσι-τρείς, κοσμεί ανθοστολισμένη τις Ορθόδοξές μας εκκλησιές!

Ιάσων Ιερομ.

Οδοιπορικό στις "ματωμένες" εκκλησίες της Μικράς Ασίας

- Ο κύκλος του τουρκικού μίσους που σήμερα "δείχνουν" το δήθεν Ευρωπαϊκό τους πρόσωπο... (Φωτογραφίες)
Οδοιπορικό σε Ιωνία και Αιολίδα

Η βεβήλωση των ιερών χώρων είχε να κάνει με τη μισαλλοδοξία, το φανατισμό και τη βαρβαρότητα. 

Μια περιήγηση στα παράλια της Μικράς Ασίας πάντα περικλείει ανάμεικτα συναισθήματα, από θαυμασμό στον πολιτισμό των Ρωμιών πριν τον ξεριζωμό τους, έως την πικρή γεύση της τύχης του τόπου και των μνημείων του.
Σε κάποιες περιπτώσεις η αίσθηση της καπνιάς της καταστροφής δεν μπορεί να σβήσει κι ας έχουν περάσει ενενήντα τόσα χρόνια, ενώ τουλάχιστον αμηχανία σε καταλαμβάνει, αφού
δεν μπορείς να προσδιορίσεις αν είναι καλύτερα που σήμερα η γειτονική χώρα «δείχνει» το δήθεν ευρωπαϊκό της πρόσωπο, με τη μερική συντήρηση των θρησκευτικών για μας μνημείων, με ότι συνεπάγεται αυτό, καλό ή κακό, ή μέχρι χθες, που η μισαλλόδοξη και φονταμελιστική της μέχρι πρότινος πολιτική, ειλικρινής τουλάχιστον στις θέσεις και τις προθέσεις της, κατά τα άλλα. 

 Αποθήκες, στάβλοι ή απλά μισοερειπωμένα χαλάσματα, οι ελάχιστες χριστιανικές εκκλησιές της Ερυθραίας που επέζησαν του 1922, χρησιμοποιούνται κάποιες σαν τζαμιά ενώ το τουρκικό υπουργείο Πολιτισμού αποκαθιστά τοιχογραφίες και λαμπρές νεοκλασικές, μπαρόκ, σε κάθε περίπτωση μη ισλαμικές διακοσμήσεις, αξιοποιώντας τα λαμπρά μνημεία κατά το δοκούν.
 

Η ιστορική Εκκλησία του Αγίου Χαραλάμπους της Κρήνης
Ποιός έχει περάσει απέναντι στην Κρήνη (τουρκικά Τσεσμέ), έστω και μόνο για ψώνια, και δεν έχει περάσει απέξω, δεν έχει αγναντέψει ή δεν έχει εισέλθει στον Άγιο Χαράλαμπο του Τσεσμέ, την Παναγία των Αλατσάτων, την Αγία Παρασκευή ή και την Κάτω Παναγιά.
Τώρα πια ο κοντινός Άγιος Χαράλαμπος έχει καθαριστεί και αναπαλαιωθεί, έχει μετατραπεί σε χώρο ποικίλων εκδηλώσεων και τουλάχιστον με τη φιλέλληνη πρόθεση των κατοίκων του Τσεσμέ, απολαμβάνει εν μέρει το σεβασμό που δικαιούται. Τουλάχιστον αναδεικνύεται το μνημείο, για το μέγεθος και τη μεγαλοπρέπειά του. Αποτέλεσε σημείο συγκέντρωσης των χριστιανών από τη Σμύρνη και τα περίχωρα κατά τη Μικρασιατική καταστροφή του 1922. Η Τουρκία δαπάνησε το ποσό του 1.627.218 εκ. τουρκικών λιρών για την ανακατασκευή του. Από τις τοιχογραφίες η μόνη που έχει σωθεί ατόφια είναι αυτή του Παντοκράτορα. 

Σάββατο 20 Αυγούστου 2016

Αυτή είναι η συνήθεια των αγίων.


  Αυτή είναι η συνήθεια των αγίων.

 Εάν κάνουν κάτι κακό,το δημοσιεύουν και κάθε μέρα θρηνούν.

 Όταν όμως κάνουν κάτι γενναίο,το αποκρύπτουν και δεν μιλούν καθόλου γι’

 αυτό. 
Άγιος Ιωάννης ο Χρυσόστομος

Ὁ Άγιος Αναστάσιος ο Μάρτυρας απὸ τη Βουλγαρία

Πατρίδα του ἡ πόλη Ροδοβίσι τῆς ἐπαρχίας Στρούμιτζα τῆς Βουλγαρίας.

Εἴκοσι χρονῶν ᾖλθε στη Θεσσαλονίκη και δούλευε σαν ὑπάλληλος σε κάποιο ἐμπορικό κατάστημα. Κάποια μέρα, βοήθησε το ἀφεντικό του για τη λαθραῖα ἐξαγωγή ἐνδυμάτων ἔξω ἀπό το Κάστρο τῆς Θεσσαλονίκης, για να μην πληρώσει φόρους. 
Ὁ Ἀναστάσιος μάλιστα, φόρεσε καὶ μία τούρκικη στολὴ προκειμένου νὰ περάσει τὸ ἐμπόρευμα. Ἀλλὰ ἐνῷ περνοῦσε τὴν πύλη, Τοῦρκοι φοροειοπράκτορες, τον ρώτησαν ἂν εἶχε ἀνάλογα ἔγγραφα γιὰ την ἐξαγωγὴ τῶν ἐνδυμασιῶν. Αὐτός μὲ ἀφέλεια ἀπάντησε ὅτι ἦταν Τοῦρκος. Γιὰ νὰ τὸ ἐπιβεβαιώσει αὐτό, οἱ Τοῦρκοι ὑπάλληλοί του ζήτησαν νὰ κάνει «σαλαβάτι» (ὁμολογία). Ὁ νέος στὸ ἄκουσμα τοῦ αἰτήματος αὐτοῦ ἔμεινε ἄφωνος. Ἀμέσως τότε τον ἅρπαξαν οἱ Τοῦρκοι καὶ μὲ ἄγρια χτυπήματα τον ὁδήγησαν στον ἀγά. Ἐκεῖ ὁ Ἀναστάσιος, παρα τις κολακεῖες και τις φοβέρες τοῦ ἀγᾶ, ἔμεινε ἀκλόνητος στὴ χριστιανικὴ πίστη.
Κατόπιν ὁδηγήθηκε στον κριτη και ἔπειτα σ’ ἄλλον ἄρχοντα, ὅπου φυλακίστηκε και βασανίστηκε ἀνελέητα. Ἀλλά ἐπειδή και πάλι ὁμολογοῦσε τον Χριστό τον καταδίκασαν σε θάνατο.
Στο δρόμο για την ἀγχόνη, ὁ Ἀναστάσιος ὑπέκυψε στα τραύματά του και παρέδωσε τὸ πνεῦμα του στον Θεό, ἔξω ἀπό τη Θεσσαλονίκη κοντά στην «καινούρια πόρτα», στις 8 Αὐγούστου 1794.

''Να πάω στον Αϊ- τάφο...’’



Περασμένα τα χρόνια της! Έφτανε τα ογδόντα η γιαγιά. ‘Ήταν ευτυχισμένη στην ζωή της. Είχε καλούς γονείς, παντρεύτηκε καλόν άντρα έκανε καλά παιδιά και εγγόνια, είδε και κανά δυο δισέγγονα , τι άλλο ήθελε από την ζωή; Όλα της τα χε δώσει απλόχερα ο Θεός. Και όμως! Κάτι της έλειπε πριν να φύγει από τούτη τη ζωή.

Κάτι, που πολλές φορές το προσπάθησε αλλά δεν κατάφερε να το κάμει: να πάει να προσκυνήσει στον Αϊ- Τάφο! Μάζευε κάπου- κάπου λίγα λεπτά, αλλά το θέμα ήταν πως δεν μπορούσε να τα κρατήσει! Την μια, η γειτόνισσα που βρέθηκε σε δυσκολία, την άλλη ο άνθρωπος που είχε χάσει την δουλειά του και είχε στόματα παιδικά να αναθρέψει, μετά το φτωχό κορίτσι που θα παντρευόταν και δεν είχε κανένα να του κάμει τα προικιά…

Πήγαινε η γιαγιά και μέτραγε το κομπόδεμα της. Έκανε τους υπολογισμούς της από τα μαζεμένα για το ταξίδι που χρόνια επιθυμούσε να κάνει. Φαντάζονταν τον Αϊ- Τάφο του Χριστού στα Ιεροσόλυμα, διότι περί αυτού επρόκειτο, να λαμποκοπά στα ασημένια καντήλια έτσι όπως της τον είχαν περιγράψει δυο τρεις φίλες της που αξιώθηκαν να πάνε. Μέτραγε η γιαγιά τα λεφτά της και φαντάζουνταν τους παπάδες και τον Πατριάρχη με τα χρυσά τους άμφια να περιμένουν το Άγιο Φως να βγει από τον Τάφο του Χριστού, να φωτίσει την οικουμένη, να διώξει τα σκοτάδια από τις ψυχές των ανθρώπων.

ΚΗΡΥΓΜΑ ΚΥΡΙΑΚΗΣ Θ’ ΜΑΤΘΑΙΟΥ

ΤΟ ΒΑΣΑΝΙΖΟΜΕΝΟΝ ΠΛΟΙΟΝ

 Με μία ποιητική εικόνα ο Ευαγγελιστής Ματθαίος, αγαπητοί μου αδελφοί, αναφέρεται στην δοκιμασία των μαθητών του Κυρίου στη λίμνη Γεννησαρέτ, αμέσως μετά το θαύμα του πολλαπλασιασμού των πέντε άρτων και των δύο ιχθύων στον ερημικό τόπο και τον χορτασμό χιλιάδων ανθρώπων.

 Ο Χριστός άφησε τους μαθητές Του να περάσουν στην απέναντι όχθη της λίμνης με το πλοιάριό τους και ο Ίδιος έμεινε στο βουνό μόνος Του για να προσευχηθεί προσωπικά. Και «το πλοίον ήδη μέσον της θαλάσσης ην, βασανιζόμενον υπό των κυμάτων . ην γαρ εναντίος ο άνεμος» (Ματθ. 14, 24)

 Στο μεταξύ το καΐκι βρισκόταν κιόλας στη μέση της λίμνης και το παίδευαν τα κύματα, διότι ήταν αντίθετος ο άνεμος. Και τότε ο Χριστός, ενώ οι μαθητές είχαν φοβηθεί από το μέγεθος της τρικυμίας, εμφανίστηκε περπατώντας στα κύματα, τους καθησύχασε ότι ήταν ο Ίδιος καθώς νόμισαν ότι επρόκειτο περί φαντάσματος, έδωσε στον Πέτρο τη δύναμη να περπατήσει κι εκείνος στα κύματα και τον ενίσχυσε στην ολιγοπιστία και τον φόβο του, σώζοντάς τον από τον καταποντισμό. Τέλος, ο άνεμος κόπασε εντελώς, με αποτέλεσμα οι μαθητές του Χριστού να αποδεχθούν ότι ο Κύριος είναι ο Υιός του Θεού.

 Βασανιζόμενον πλοίον η ζωή των μαθητών χωρίς τον Χριστό. Ενώ γνώριζαν από φουρτούνες, από δοκιμασίες της θάλασσας, ενώ το πλοίο ήταν δικό τους και οι ίδιοι ήταν ναυτικοί, απέναντι στις δυσκολίες του ανέμου ένιωθαν ότι βασανίζονται, γέμισε η καρδιά τους από φόβο και αγωνία για το τι μέλλει γενέσθαι. Και αυτός ο φόβος ήρθε σε έναν τόπο, τον οποίο γνώριζαν καλά. Ήταν η καθημερινότητά τους πριν συναντήσουν τον Χριστό. Ασφαλώς θα είχαν περιπέσει και στο παρελθόν σε αντίστοιχες φουρτούνες. Όμως τώρα απουσίαζε ο Διδάσκαλός τους.