ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τρίτη 31 Μαΐου 2016

Ειλικρινής φιλος είναι εκείνος που, στην ώρα του πειρασμού, συμμερίζεται τις θλίψεις

Άγιος Μάξιμος ο Ομολογητής

Ειλικρινής φιλος είναι εκείνος που, στην ώρα του πειρασμού, συμμερίζεται τις θλίψεις, τις ανάγκες και τις συμφορές που φέρνει η κάθε περίσταση στον πλησίον, σαν να είναι δικές του, με τρόπο αθόρυβο καί ειρηνικό.

«Φίλος πιστός, σκέψη κραταιά» (Σοφ. Σειρ. 6.14), επειδή και στην ευημερία του φίλου είναι σύμβουλος αγαθός και συμπαραστάτης ολόψυχος, και στή δυστυχία του πραγματικός βοηθός και υπερασπιστής πού συμπάσχει απόλυτα.

Μόνο όσοι τηρούν πιστά τις εντολές του Θεού και είναι γνήσιοι μύστες των Θείων κρίσεων, δεν εγκαταλείπουν τους φίλους που πειράζονται με παραχώρηση του Θεού. Οι καταφρονητές όμως των εντολών και αμύητοι στα Θεία κρίματα, όταν ο φίλος ευημερεί, απολαμβάνουν μαζί του, ενώ, όταν ταλαιπωρείται απο τους πειρασμούς, τον εγκαταλείπουν. Κάποτε μάλιστα συμμαχούν και με τους εχθρούς του.

Οι τοιχογραφίες της Μονής της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη


Η Μονή της Χώρας στην Κωνσταντινούπολη (σήμερα μουσείο) είναι το 

σημαντικότερο μνημείο της εποχής των Παλαιολόγων και λόγω του 
μοναδικού του εικονογραφικού προγράμματος 
ένα από τα σπουδαιότερα καλλιτεχνικά δημιουργήματα της βυζαντινής τέχνης.

Το καθολικό της Μονής της Χώρας χτίστηκε μεταξύ 1077 και 1081 από τη 

Μαρία Δούκαινα, την πεθερά του αυτοκράτορα Αλέξιου Α' Κομνηνού, 
πάνω σε παλαιότερο κτίσμα. 
Το 1120 επισκευάστηκε ριζικά από τον γιο του Αλέξιου, τον σεβαστοκράτορα 
Ισαάκιο Κομνηνό. Πολύ αργότερα, μεταξύ 1316 και1321, ο Θεόδωρος 
Μετοχίτης, Λογοθέτης του Γενικού επί Ανδρόνικου Β' Παλαιολόγου και
 λόγιος με σημαντικό συγγραφικό έργο, ανακαινίζει το κτήριο, 
προσθέτει τον εξωνάρθηκα και το νότιο παρεκκλήσι και τα διακοσμεί με 
μωσαϊκά και τοιχογραφίες.
Το νότιο παρεκκλήσι προσαρτήθηκε και διακοσμήθηκε στα 1315-20 με 
δαπάνη του Μετοχίτη, με σκοπό να συμπεριλάβει τον τάφο του κτήτορα. 
Σύμφωνο με το νεκρικό προορισμό του χώρου είναι και το εικονογραφικό του πρόγραμμα. 
Μία επιβλητική σύνθεση της Καθόδου του Χριστού 
στον Άδη διακοσμεί την αψίδα, ενώ μία μνημειακή παράσταση της 
Δευτέρας Παρουσίας καλύπτει τα ψηλότερα μέρη του ανατολικού τμήματος.

Οι δύο παραστάσεις από τα Θαύματα του Κυρίου, η ανάσταση του γιου της 

χήρας και της κόρης του Ιαείρου, ολοκληρώνουν το πρόγραμμα του 
ανατολικού τμήματος του παρεκκλησίου, που συνολικά 
εκφράζει τον Θρίαμβο του Χριστού πάνω στον θάνατο.
Στη διακόσμηση της κάτω ζώνης της αψίδας του παρεκκλησίου απεικονίστηκε
 και η ολόσωμη Παναγία που τραβά με τα χέρια προς το 
μάγουλό της το Θείο Βρέφος και χαρακτηρίζεται «ένας από τους πιο συναισθηματικούς τύπους της  Παναγίας Ελεούσας στη βυζαντινή τέχνη».
Σχετικές με τη μεγάλη διάδοση της λατρείας της Θεοτόκου είναι και οι απεικονίσεις των τεσσάρων μελωδών αγίων: του Ιωάννη Δαμασκηνού, του Κοσμά Υμνογράφου, του Θεοφάνη Γραπτού και του Ιωσήφ Υμνογράφου, που δημιούργησαν τη 
βασική μαριολογική υμνογραφία της Ορθοδοξίας. 
Αξιόλογη στη σειρά των σκηνών της Παλαιάς Διαθήκης είναι η παράσταση της
 κλίμακος του Ιακώβ στη δυτική πλευρά του νότιου τοίχου.Το δυτικό
 τμήμα διακοσμείται με σκηνές από τηνΠαλαιά Διαθήκη που αποτελούν 
προεικονίσεις της Παναγίας, διαμορφώνοντας έτσι με ζωγραφικά 
μέσα έναν ύμνο στη Θεοτόκο.

Δείτε τις τοιχογραφίες παρακάτω:



Μετάνοια καὶ μετάνοιωμα



Κάποιος κλέβει δύο κότες ἀπὸ τὸ κοτέτσι τοῦ παπᾶ καὶ μετὰ ἀπὸ καιρὸ ἀποφασίζει νὰ τὸ ἐξομολογηθεῖ!
- Πάτερ μου ἔκλεψα δύο κότες!
- Νὰ τὶς ἐπιστρέψεις, λέει ὁ παπάς.
- Πάτερ μου, τὶς θέλετε ἐσεῖς;
- Ἐγώ, τοῦ λέει ὁ παπάς. Ὄχι. Νὰ τὶς δώσεις σὲ κεῖνον ποὺ τὶς πῆρες.
- Ἐκεῖνος δὲν τὶς θέλει.
- Ἔ! Τότε κράτα τες.

Πάρα πολλὲς φορὲς ἡ διάθεσή μας εἶναι ἴδια. Νὰ ὑπεκφύγουμε! Γι’ αὐτὸ ἔκανα τὴν σκέψη, καὶ μὲ ἀφορμὴ τὴν περίοδο ποὺ διανύουμε, νὰ ποῦμε λίγες διασαφήσεις γι’ αὐτὸ τὸ πελώριο θέμα καὶ τὶς τόσες συγχύσεις ποὺ συνήθως ἔχει. Φανταζόμαστε ὅτι μὲ τὸ νὰ πάω νὰ ἐξομολογηθῶ πάω σ’ ἕνα δικαστήριο… 
Πολλοὶ ἄνθρωποι λένε κιόλας, ὅταν ἔρθουν νὰ ἐξομολογηθοῦν, «πὼς θὰ μὲ δικάσεις τώρα παπούλη». Φανταζόμενοι ὅτι βρίσκονται μπροστὰ σ’ ἕνα, ἔστω τοῦ Θεοῦ, δικαστὴ φυσικὰ ἀγωνιοῦν καὶ φοβοῦνται ὅπως ὅλοι μας στὸ δικαστήριο. Ἐνῶ, ἂν θεωρήσουμε ὅτι ἡ ἐξομολόγηση εἶναι ἕνα δικαστήριο, εἶναι τὸ μόνο δικαστήριο ποὺ βγάζει μόνο ἀθώους. Γιατί στὴν ἐξομολόγηση πηγαίνει κάποιος γιὰ νὰ ἀθωωθεῖ. Δὲν πάει γιὰ νὰ καταδικαστεῖ. Ἀκριβῶς γιὰ νὰ προλάβει τὴν καταδίκη πάει. Πάει νὰ ἀθωωθεῖ πρὶν καταδικαστεῖ. Ὁπότε ἀντιλαμβάνεται κανεὶς πόσο στραβὸ εἶναι, σὲ μιὰ τέτοια κίνηση γνησιότητας, νὰ μπερδεύει τὰ πράγματα εἴτε συνειδητὰ εἴτε ἀσυνειδήτως.

Πρὶν ποὺ ἀκούσαμε τὸ μικρὸ αὐτὸ ἀστεῖο ἢ ἀνέκδοτο, μᾶς φάνηκε πάρα πολὺ γελοῖο, νὰ λέει ὁ ἄνθρωπος ποὺ ἔκλεψε τὶς κότες ἀπ’ τὸν ἴδιο τὶς θέλεις, νὰ ἀκούει τὸ ὄχι, καὶ νὰ γίνεται ἕνας κύκλος τυπικὰ ἐντάξει καὶ οὐσιαστικὰ διαστροφικός.

Ἀκριβῶς ὅμως, ἐδῶ μπαίνουν μερικὰ θέματα, ποὺ χρειάζονται ἐπεξηγήσεις. Τί σημαίνει μετάνοια. Τί εἶναι μετάνοια. Ἕνα θέμα γεμάτο παρανοήσεις. Καὶ ἂς ξεκινήσουμε ἀπὸ μακρύτερα.

  Ἀκούγοντας τὴν λέξη τί λέμε ἀμέσως; Ὅτι αὐτὸ εἶναι μιὰ ἐκκλησιαστικὴ λέξη, μιὰ θρησκευτικὴ λέξη, εἶναι ἔκφραση τῆς θρησκευτικῆς γλώσσας. Πόσες γλῶσσες ὅμως ὑπάρχουν; Ἡ θρησκευτικότητά μας εἶναι μέσα στὴ ζωὴ ἢ ἔξω ἀπὸ τὴν ζωή; Μήπως εἶναι ξένη ἀπὸ τὴν ζωὴ τελικά; Πάρα πολλὲς φορὲς κάνουμε τὸ ἑξῆς μπέρδεμα: Φανταζόμαστε τὴν σχέση μας μὲ τὴν ἐκκλησία ἕνα κομμάτι τῆς ζωῆς μας ποὺ εἶναι κάπου σὲ μιὰ ἄκρη• σὲ μιὰ ἀφορμὴ ἐπετειακὴ (Χριστούγεννα-Πάσχα)• σ’ ἕνα γεγονὸς ποὺ δὲν μᾶς ἀφορᾶ ὁλόκληρους, ἀλλὰ μᾶς ἀφορᾶ, μονάχα κατὰ τὴν σκέψη ἢ σὲ κάποια ἄκρη τοῦ μυαλοῦ μας ἂν θέλετε. 

Το παιδί από μικρό να γεμίσει με Χριστό - (Άγιος Παΐσιος)

Άγιος Παΐσιος ο Αγιορείτης

Όταν το παιδί από μικρό γεμίσει με Χριστό πηγαίνει στην εκκλησία με τους γονείς, κοινωνεί, ψάλλει, προσεύχεται, αργότερα όταν μεγαλώσει και φύγει μακριά από τους γονείς και βρεθεί ακόμη και σε άσχημο περιβάλλον δεν έχει ανάγκη. 
Είναι σαν το ξύλο που όταν έχει ποτιστεί καλά με λινέλαιο μετά δεν έχει ανάγκη από την βροχή, επειδή είναι ποτισμένο με το λαδί, δεν δέχεται τα νερά, τα πετάει έξω.


Xριστός Παντοκράτωρ, φορητή εικόνα των αρχών του 14ου αιώνα

 Xριστός Παντοκράτωρ, φορητή εικόνα των αρχών του 14ου αιώνα, άριστο δείγμα της παλαιολόγειας τέχνης. 

Την εικόνα την έφερε μαζί της, φυγάδας, η Αννα Νοταρά Παλαιολογίνα και τη δώρισε, σύμφωνα με αρχειακή μαρτυρία του 1528, στη βιβλιοθήκη της Ελληνικής Αδελφότητας της Βενετίας. 

Τοποθετήθηκε και βρίσκεται στ΄ αριστερά της Ωραίας πύλης του ναού του Αγίου Γεωργίου των Ελλήνων.

Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει(Μαρίζα Κωχ)

Πιστεύετε στον Θεό;
Αν δεν πίστευα, δεν θα είχα επιβιώσει. Πιστεύω πως με τη δύναμη του Θεού ζω. Και μη σου φανεί μελοδραματικό. Ζω με τη χαρά ότι η ζωή τούτη είναι μια δοκιμασία και το επάνω είναι ένα όνειρο. Η σκέψη μου είναι στον... ουρανό! Νιώθω από τώρα τη χαρά της «αρπαγής».

Έχετε βιώσει το θαύμα στη ζωή σας;
Έχω καταλάβει πολύ βαθιά το «Γεννηθήτω τω θέλημα σου». Στη ζωή, παλεύω, δεν παραιτούμαι. Και όταν εξαντλούνται τα δικά μου όρια, Του λέω: «Παύω να ασχολούμαι. Βλέπεις ότι ζορίζομαι... Κανόνισε». Όταν με ξεπερνά η δυσκολία, Του κάνω ανάθεση έργου!

Γίνεται πάντα κάτι μετά;
Ναι, κι αυτό είναι το θαύμα!


Αποσπάσματα από τη συνέντευξη της Μαρίζας Κωχ στο περιοδικό "ΕΓΩ", τ. 65, 3-9 Μαρτίου 2011

Δευτέρα 30 Μαΐου 2016

Η εικόνα της Υπεραγίας Θεοτόκου Κισσιωτίσσης



Η εφέστιος εικόνα της Ιεράς Μονής Ανω Ξενιάς , αποτελεί έργο άριστης βυζαντινής τέxνης και είναι αxρονολόγητη, Εντυπωσιακός είναι ο μεγάλος αριθμός των προσώπων που εικονίζονται στην όλη σύνθεση, 30 στον αριθμό. Σύμφωνα με την παράδοση, η Εικόνα βρέθηκε μέσα σε κισσούς στον τόπο που στη συνέxεια κτίστηκε ο πρώτος Ναός, και γι' αυτό η Μονή αρxικά ονομάστηκε " Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου Κισσιωτίσσης", ονομασία που αναγράφεται σε παλαιά σφραγίδα της Μονής.

Ο Ιησούς:Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.

π.Ανδρέας Κονάνος

Με συγκινεί πολύ που ο Χριστός μας έτρωγε με ¨αμαρτωλούς, τελώνες και πόρνες¨.
Αυτοί ήταν οι φίλοι Του, οι άνθρωποί Του, οι κοντινοί Του.Μ’ αυτούς πέρναγε το απόγευμά Του, και τις νύχτες Του.
Πριν πέσει μπρούμυτα στο όρος των Ελαιών για την ολονύκτια προσευχή Του,έπινε κι έτρωγε μαζί τους και πήγαινε στη Γεθσημανή ήδη μεθυσμένος απ’ την αγάπη Του για τα ¨παιδιά του δρόμου¨
που Τον λάτρευαν.

Τους άγγιζε χωρίς να σιχαίνεται ή να αποστρέφεται κανέναν,χωρίς να προσβάλει ή να διορθώνει ενοχλητικά,χωρίς ζόρισμα και υψωμένο δάκτυλο διδασκαλίας.
Και έλεγε δημόσια,χωρίς ντροπή, ότι ήρθε γι’ αυτούς!
Να τους καλέσει σε μετάνοια.Σε αλλαγή σκέψης.Σε έμπνευση ζωής.
Δεν τους κάλεσε σε κατάθλιψη,μα σε μια αισιόδοξη οπτική και ζωογόνο προοπτική ζωής.

Και κυρίως,ο Χριστός μας,τραγούδησε τη χαρά της ζωής!
Λουλούδια, θάλασσες,ποτάμια και πουλιά,όλα,έκαναν ¨ποιητή¨,τον Ποιητή των πάντων!

Γι’ αυτό όλοι Τον ερωτεύτηκαν.Άντρες – γυναίκες.Δεν τους τρόμαζε ο υιός της Παρθένου.Διότι η Μορφή Του δεν έβγαζε μομφή.
Ο Ιησούς:Που μαγνητίζει τους όμορφους αμαρτωλούς.
Εσένα. Εμένα.Όλους μας.

Οικουμενιστικοί διάλογοι

Ιερά Μονή Παρακλήτου

Ο Οικουμενισμός, για να προωθήσει τα σχέδια του, χρησιμοποιεί πολλά μέσα. Το βασικότερο είναι οι διάλογοι.

Κανείς δεν αγνοεί ότι ή Ορθόδοξη Εκκλησία από τη φύση της είναι ανοιχτή στο διάλογο. Ο Θεός πάντοτε διαλέγεται με τον άνθρωπο και οι Άγιοι της Εκκλησίας δεν αρνήθηκαν ποτέ τη διαλεκτική επικοινωνία τους με τον κόσμο.

Οι Άγιοι, έχοντας αυτοσυνειδησία της κοινωνίας τους με το Θεό, προσπαθούσαν με το διάλογο να μεταδώσουν την εμπειρία της αλήθειας που βίωναν. Γι` αυτούς ή αλήθεια δεν ήταν αντικείμενο έρευνας. Δεν την αναζητούσαν, δεν την διαπραγματεύονταν απλά την πρόσφεραν. Αν Ο διάλογος δεν οδηγούσε τους ετερόδοξους στην απόρριψη της πλάνης τους και στην αποδοχή της ορθοδόξου πίστεως, δεν τον συνέχιζαν.

Δυο χρόνια διαλεγόταν Ο άγιος Μάρκος Ο Ευγενικός με τους Παπικούς στη Σύνοδο Φερράρας-Φλωρεντίας (1438-1439). 

Βλέποντας όμως την υπεροψία, την αδιαλλαξία και την εμμονή τους στην πλάνη, διέκοψε κάθε σχέση μαζί τους, προτρέποντας μάλιστα τους ορθόδοξους πιστούς:
«Ν' αποφεύγετε τους Παπικούς, όπως αποφεύγει κανείς το φίδι».


Θεολογικό διάλογο είχε αρχίσει και ο Οικουμενικός Πατριάρχης Ιερεμίας Β' Ο Τρανός με τους προτεστάντες θεολόγους της Τυβίγγης (1579). Όταν διαπίστωσε όμως ότι ο διάλογος δεν απέφερε κανέναν καρπό, τον διέκοψε.

 «Σάς παρακαλούμε», τους έγραφε, «μη μας κουράζετε άλλο... Ας πορευθείτε τον δικό σας δρόμο. Αν θέλετε, μπορείτε να μας γράφετε, αλλά όχι πλέον για δόγματα πίστεως».

Μάρθα μοναχή, η Γερόντισσα του Ρεθύμνου (14 Απριλίου 2016) - Μια γυναίκα σε ανδρικό μοναστήρι

ΜΑΡΘΑ ΜΟΝΑΧΗ
ΠΕΝΗΝΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΑΦΟΣΙΩΣΗΣ ΣΤΟ ΑΡΚΑΔΙ

"Ν": Η Γερόντισσα Μάρθα πήγε στο μοναστήρι με σκοπό να το υπηρετήσει, μετά από φλογερή προσευχή και τάμα για να μην πεθαίνουν τα αδέλφια της (είχαν πεθάνει δύο). Αρχικά έμεινε εκεί ως λαϊκή, αλλά την έκανε μοναχή (την «έκειρε μοναχή», όπως λέμε) ο τότε μητροπολίτης Ρεθύμνης Τίτος Σιλιγαρδάκης. Ήταν εντελώς αναλφάβητη και, από τη γέννησή της, είχε μόνο ένα χέρι (το αριστερό).Όμως είχε αθώα ψυχή μικρού παιδιού, γεμάτη αγάπη και καλοσύνη, και αυτό ακριβώς είναι που μετράει ο Χριστός.

Δεν φορούσε ράσα μοναχής, αλλά μαύρα χωριάτικα ρούχα, σαν αυτά που φοράνε (όσες έχουν απομείνει) οι παραδοσιακές γιαγιάδες στα κρητικά χωριά (δες τη φωτογραφία της παρακάτω).

Μετά την κοίμησή της γνωρίζω από καλούς & αξιόπιστους φίλους ότι το σώμα της ευωδίαζε μέσα στο νεκροθάλαμο του Νοσοκομείου Ρεθύμνου και η ευωδία ακουγόταν έξω από την κλειστή πόρτα, στο διάδρομο.

Μια μέρα, που την επισκεφτήκαμε με τη γυναίκα μου, μας είπε: «Ν' αγαπιέστε όπως ο Χριστός αγάπησε την Εκκλησία». Η κουβέντα αυτή, από τον απόστολο Παύλο, δείχνει ότι εκείνη η αναλφάβητη, που δεν μπορούσε να διαβάσει την Αγία Γραφή, είχε προσέξει και εμβαθύνει στην ακολουθία του μυστηρίου του γάμου, όπου διαβάζονται αυτά τα λόγια.

Μια άλλη φορά, κάποιοι φίλοι μας, πολύ ευσεβείς, από Αθήνα, είχαν πάει για διακοπές στο Ρέθυμνο και μας ρώτησαν αν υπάρχει εκεί κάποιος γέροντας να τον επισκεφτούν. Τους στείλαμε στη Γερόντισσα. Μετά, μας πήραν τηλέφωνο ενθουσιασμένοι! «Σας ευχαριστούμε για το δώρο που μας κάνατε, να γνωρίσουμε τη Γερόντισσα Μάρθα!» μας είπαν.
Ας είναι αιώνια η μνήμη του ενός εξ αυτών, που έχει κοιμηθεί, και ας έχει κι εκείνος κι εσείς, και εμείς και όλος ο κόσμος, πιστοί και «άπιστοι», τις πρεσβείες της Γερόντισσας...

"Δεν φτωχύναμε - Κερδίσαμε μια πρέσβειρα στον ουρανό"


Της Βάλιας Πετράκη

Για τους ανέσπερους λειμώνες του ουρανού, εκεί όπου «ουκ έστι πόνος, ου λύπη, ου στεναγμός, αλλά ζωή ατελεύτητος», «πέταξε» την Πέμπτη 14 Απριλίου 2016 η μακαριστή μοναχή Μάρθα.

Κυριακή 29 Μαΐου 2016

«Νικά η Τύχη Κωνσταντίνου, του Θεοφύλακτου ημών Δεσπότη»



Μέσα στα τείχη, η κούραση και η υπερένταση των τελευταίων ημερών από τους βομβαρδισμούς και τις κινήσεις των εχθρών αλλά και τις αστοχίες των χριστιανών, θα εκδηλωθεί με αψιμαχίες και αμοιβαίες κατηγορίες μεταξύ Ελλήνων, Βενετών και Γενοβέζων.
Ωστόσο, κάτω από αυτήν την εικόνα της διχόνοιας και της απελπισίας, οι πολιορκημένοι όλοι μαζί, θα δώσουν τον καλύτερο τους εαυτό για την άμυνα της Πόλης, μέχρι την έσχατη στιγμή.


Eπιγραφή στα Χερσαία Τείχη της Βασιλεύουσας
«Νικά η Τύχη Κωνσταντίνου, του Θεοφύλακτου ημών Δεσπότη»

Σάββατο 28 Μαΐου 2016

Ἡ πολιορκία τῆς Κωνσταντινούπολης(Φώτης Κόντογλου)

Σὰν σήμερα πάρθηκε ἡ Πόλη ἀπ᾿ τὸν σουλτὰν Μεμέτη στὸ 1453, μέρα Τρίτη, βγαίνοντας ὁ ἥλιος.

Μιὰ τέτοια ἱστορία δὲ μπορεῖ νὰ τὴ γράψῃ ἄξια κανένας· δὲν πιστεύω νὰ βρίσκεται τέτοιος μεγάλος μάστορης. Κανένας, ἂς ἤτανε κι ὁ ἴδιος ὁ Ὅμηρος, ποὺ τραγούδησε μὲ λόγια σὰν κοτρώνια τὸν φημισμένον ἐκεῖνο πόλεμο τῆς Τρωάδας.

Κείνη τὴ μέρα, ποὺ δὲν πρέπει νὰ λογαριαστῇ μηδὲ στὶς μέρες τῶν χρονῶν, μηδὲ στὶς μέρες τῶν μηνῶν, παρὰ νὰ τὴ σκεπάσῃ σκοτάδι, ὅπως λέγει ὁ Ἰὼβ γιὰ τὴ μέρα ποὺ γεννήθηκε, ὁ φόβος ποὔπιασε τοὺς ἀνθρώπους ἤτανε τέτοιος, ποὺ τρεῖς καὶ τέσσερες γενιὲς δὲ φτάξανε γιὰ νὰ συνεφέρουνε. Ἀκόμα καὶ σήμερα, σὰ διαβάζει κανένας ὅσα γράψανε οἱ ἱστορικοὶ ἐκεινοῦ τοῦ καιροῦ, εἶνε στιγμὲς ποὺ τρέμει στ᾿ ἀλήθεια, σὰ νὰ βρίσκεται ὁ ἴδιος μέσα στὴν Πόλη, κι᾿ ὥρα μὲ τὴν ὥρα περιμένει νὰ δῇ τοὺς Τούρκους νὰ σφάξουνε τὸν κόσμο μπροστὰ στὰ μάτια του.

Ἀναλόγως τὰ μεγαλεῖα, ποὺ εἶδε αὐτὴ ἡ φημισμένη Κωνσταντινούπολη, ἀναλόγως τὰ χίλια χρόνια πὤξησε, ἀναλόγως στάθηκε καὶ τὸ ψυχομαχητό της. Ὅλος ὁ κόσμος ταράχτηκε· στὰ πειὸ ξέμακρα μέρη τῆς χριστιανωσύνης ἀκούστηκε ὁ βρόντος πὤκανε τὸ κορμί της σὰν ἔπεσε ἄψυχο ἀνάμεσα ἀνατολὴ καὶ δύση. Δὲ μιλῶ σὰ ρωμιός· μιλῶ σὰν ἄνθρωπος γιὰ μιὰ ἀπὸ τὶς πιὸ σκληρὲς συμφορὲς ποὺ πέρασε ἡ ἀνθρωπότητα. Θεριὸ πρέπει νἆνε κανένας γιὰ νὰ μὴ δακρύσῃ τὸ μάτι του.

Oι τελευταίες ώρες της Πόλης (Παύλος Νιρβάνας)

Παῦλος Νιρβάνας
 ᾽Αλαλαγμοί χαρᾶς διὰ τά πιλάφια τοῦ Παραδείσου καὶ τούς θησαυροὺς τῆς γῆς ἠκούοντο εἰς ὅλον τό στρατόπεδον. Τὴν ἐσπέραν ἤναψαν μεγάλας πυράς ἔξω τῶν τειχῶν καὶ ἐφωταγώγησαν ὅλα τὰ πλοῖα εἰς τὸν Κεράτιον Κόλπον, ὡς νὰ ἦτο πανήγυρις. ῞Ενας πύρινος κύκλος ἐζωνε τὴν Πόλιν, Καὶ ἥστραψαν ἀπὸ τὰς ἀγρίας φλόγας ἡ Πόλις,ὁ λιμήν, ὁ Γαλατάς. Καί τὸ πυροβόλον τοῦ ἐχθροῦ διαρκῶς ἐκρότει καὶ διαρκῶς ἤνοιγε τὰς ὀπὰς εἰς τὰ τείχη, διὰ νὰ ἀνοίξη πύλας, νὰ εἰσέλθη ὁ ἐχθρός.
 ᾽Εντὁς ὅμως τῆς πολιορκημένης Πόλεως, τὴν ὁποῖαν ἕζωνον οἱ ἐχθροί, τίποτε δὲν ὡμοίαζε μὲ τὸ βάρβαρον αὐτὸ θέαμα. Οἱ πρόμαχοι τοῦ Γένους ἦσαν ἕτοιμοι νὰ ἀποθάνουν ἐδῶ, διὰ τὴν πίστιν τοῦ Χριστοῦ καὶ διὰ τὴν Πατρίδα, ὄχι διὰ τὰ πιλαφια καὶ το μέλι τοῦ Παραδείσου.Αἱ φωταψίαι, αἱ μουσικαὶ καὶ οἱ ἀλαλαγμοὶ τῶν ἐχθρῶν, ἔξω ἀπὸ τὰ τείχη, τοὺς εἰδοποίουν, ὅτι εἶχε φθάσει ἡ μεγάλη, ἡ κρίσιμος στιγμή.
 Ὁ Αὐτοκράτωρ εἶχε στειλει τοὺς ᾽Αρχιερεῖς, τοὺς ἰερεῖς καὶ τοὺς μοναχοὺς νὰ ἐνθαρρυνουν τὰ πλήθη, ὄχι ὑποσχόμενοι, ὅπως οἱ δερβίσαι τοῦ Μωάμεθ, ἐπίγεια ἀγαθά, ἀλλὰ μὲ τὴν πίστιν καὶ τὴν ὑπομονὴν εἰς τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ με τὴν θαυματουργὸν εἰκόνα τῆς Παναγίας ῾Οδηγητρίας, ἰστορημένην ἀπὸ τὸν ἱερώτατον ζωγράφον, παρακαλοῦντες τὴν Μεγαλόχαρην νὰ σώση πάλιν τὴν Βασιλεύουσαν, ὄπως τὴν εἶχε σώσει τόσας ἄλλας φοράς.
 Καὶ ἐνῶ ἡ ἱερὰ λιτανεία διήρχετο τὰ τείχη, λαὸς ἀναρίθμητος, γυναῖκες καὶ παιδιά, με δάκρυα εἰς τοὺς ὀφθαλμοῦς,ἠκολούθουν ψὰλλοντες:«Κύριε ἑλέησον ! Κύριε ἐλέησον !»᾽Αλλὰ τὸ θέλημα τοῦ Θεοῦ ἦτο νὰ πέση ἡ «ἅπαρτη» Πολις.

Ο λαξευτός ναός τού Αϊ -Γιώργη ,όπου εκκλησιαζόταν ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος



Δεν υπάρχει διαθέσιμη περιγραφή για τη φωτογραφία.
Ο λαξευτός ναός τού Αϊ -Γιώργη ,όπου εκκλησιαζόταν ο Όσιος Ιωάννης ο Ρώσσος

Κήρυγμα Κυριακή της Σαμαρείτιδος

Πρωτοπρ. Νικόλαος Μανώλης,Γραπτό Κήρυγμα (Κυριακή Ε' από του Πάσχα, Της Σαμαρείτιδος)
Το Κίνητρο

 Μία ιδιαίτερη συνάντηση είχε ο Κύριός μας στην πηγή του Ιακώβ, με μία γυναίκα. Η γυναίκα αυτή ανήκε σε μία αίρεση του Ισραήλ, τη λεγόμενη αίρεση των Σαμαρειτών. Είχε πορευτεί από την Σαμάρεια με την υδρία της στην πηγή του Ιακώβ, για να πάρει νερό. Ο Κύριός μας ήταν κουρασμένος από την οδοιπορία Του και είχε καταφύγει στη δροσιά της πηγής αυτής και κάθισε να ξαποστάσει. Οι Μαθητές Του είχαν σταλεί να κάνουν διάφορες αγορές και ψώνια για τις περιοδείες τους.
Όταν είδε ο διψασμένος Κύριος τη γυναίκα αυτή, της ζήτησε να πιεί νερό. Εκείνη παραξενεύτηκε πολύ, γιατί ομιλούσε ο Κύριος σε μία γυναίκα, γιατί οι Ιουδαίοι δεν συναναστρέφονταν με τους αιρετικούς Σαμαρείτες. Απευθυνόμενη προς τον Κύριο είπε: «Πως εσύ ζητάς να πιείς νερό από μένα;». Τότε ο Κύριος της απάντησε: «Αν ήξερες ποιός είναι Αυτός που σου ζητάει νερό για να ξεδιψάσει, θα καταλάβαινες και θα Του ζητούσες εσύ να σου δώσει το νερό εκείνο, που δε θα διψούσες ποτέ πια!»
Είπε η γυναίκα: «Κύριε, αν μπορείς να μου δώσεις τέτοιο νερό, δωσ’ μου σε παρακαλώ να ξεδιψάσω μία και καλή, για να μην κάνω τον κόπο να πηγαινοέρχομαι στην πηγή και να παίρνω συνεχώς νερό». Ο Κύριος της απάντησε: «Εντάξει, θα σου δώσω αυτό το νερό, αλλά φώναξέ μου τον άνδρα σου!»

Ο Θεός δεν αλλάζει τον κόσμο μας με το ζόρι


π. Ανδρέας Κονάνος

 Αλλάζουν οι μηχανισμοί λειτουργίας της καρδιάς. Και μετά δεν σ’ ενοχλεί κανένας απ’ τους διπλανούς σου, ό,τι και αν κάνουν. Τους αγαπάς, προσεύχεσαι, πονάς, συμπάσχεις, ελπίζεις, θέλεις την αλλαγή τους, αλλά δεν έχεις κάποια απαίτηση ούτε προσκόλληση.

 Δεν θες να γίνει τίποτε με το ζόρι. Κι ούτε λες ότι, αν δεν αλλάξει το παιδί μου, εγώ θα τρελαθώ. Γιατί να τρελαθείς; Δηλαδή, άμα αλλάξει, δεν θα τρελαθείς; Άμα αλλάξει το παιδί σου, νομίζεις ότι θα είσαι ο πιο ευτυχισμένος άνθρωπος του κόσμου; Αυτό είναι ψέμα. Πόσοι άνθρωποι έχουν τα παιδιά τους όπως τα θέλουν και, παρ’ όλα αυτά, τους απασχολούν πάλι ένα σωρό άλλα προβλήματα και τρελαίνονται.

Διότι το πρόβλημα καθένας το ‘χει κυρίως με τον εαυτό του. Έχω δει μητέρα που ο γιος της ταλαιπωρείται με τα ναρκωτικά. Η μάνα αυτή αγαπάει το παιδί της πάρα πολύ, το πονάει και θέλει μόνο το καλό του. Μάνα είναι. Και προσεύχεται με δάκρυα κι αγάπη. Αλλά αυτό δεν έχει καταστρέψει την ίδια ψυχικά. Διότι καταλαβαίνει ότι το παιδί της είναι ένας άλλος άνθρωπος. Δεν είναι ο εαυτός της. Κι αυτός ο άλλος άνθρωπος, το παιδί, ανήκει στον Θεό.

Κήρυγμα Κυριακή της Σαμαρείτιδος

(Ἰωάννου δ΄ 5-42)



   Ὁ Κύριος Ἰησοῦς Χριστός σταματᾶ πρός στιγμήν τήν ὑψηλή θεολογική  διδασκαλία του περί τοῦ «ζῶντος ὕδατος» γιά νά ἔρθει σ’ ἕνα ζήτημα ἐντελῶς προσωπικό τῆς Σαμαρείτιδος. Δέν τό κάνει γιά νά διακόψει τήν συζήτηση καί τήν διδασκαλία ἀλλά γιά νά ξυπνήσει μία συνείδηση πού εἶναι ναρκωμένη. Γιά νά μπορέσει ἡ γυναίκα αὐτή νά δεῖ τίς ἀλήθειες πού σέ λίγο ὁ Ἰησοῦς Χριστός θά τῆς πεῖ. Ἐκείνη κάπως ταραγμένη ζητάει νά ἀποφύγει τήν ὁμολογία καί τήν πραγματικότητα. Καταφεύγει στήν ψευδή ἀσφάλεια «ἄνδρα οὐκ ἔχω», ἀπαντᾶ ἀφήνοντας  νά ἐννοηθεῖ ὅτι ἦταν ἀνύπανδρη ἤ χήρα. Ὁ Χριστός ὅμως ἐπιμένει, ἀγγίζοντας τό τραῦμα της μέ λεπτότητα πού παρά τά σφάλματά της διψᾶ τήν ἀλήθεια καί  ὁ Κύριος προχωρεῖ γιά νά θεραπεύσει αὐτό τό τραῦμα. «Καλά εἶπες ὅτι δέν ἔχεις ἄνδρα, πέντε ἄνδρες εἶχες καί αὐτός πού ἔχεις δέν εἶναι ἄνδρα σου, σ’ αὐτό ἀλήθεια εἶπες».

 Ὁ Ἰησοῦς δέν ἀργεῖ νά φτάσει στήν ἰδιαίτερη πτυχή τῆς ζωῆς τοῦ ἀνθρώπου μέ τόν ὁποῖο συνδιαλέγεται. Τήν ἴδια τακτική βλέπουμε καί στό διάλογό του μέ τόν πλούσιο νεανίσκο (Λουκᾶ ιη΄ 22). Προχωρεῖ πέρα ἀπό τήν ἐπιφάνεια στό βαθύτερο στρῶμα τῆς συνειδήσεως ἤ τῶν ὑποσυνειδήτων κραδασμῶν. Δέν εἶναι δυνατόν νά συνομιλήσουμε μέ τόν Χριστό χωρίς ἡ συζήτηση νά πάρει ἕνα χαρακτήρα καθαρά προσωπικό.
 Δέν μᾶς ἀφήνει νά μείνουμε σέ γενικότητες, σέ θεωρίες. Σπρώχνει τό ἐνδιαφέρον στήν ἄμεση πραγματικότητα, στήν βασική πτυχή τῆς ζωῆς μας.

Παρασκευή 27 Μαΐου 2016

Να πως κτίζεται μέσα στο παιδί η αντιδραστικότητα

  Γέροντας Θαδδαίος της Βιτόβνιτσα

Αν θέλεις να βάλεις κάποιον στο σωστό δρόμο, να το διδάξεις και να τον συμβουλέψεις, θα πρέπει πρώτα να ταπεινωθείς και να του μιλήσεις με πολλή αγάπη. Θα δεχτεί τη συμβουλή σου, διότι θα νοιώσει ότι του τη δίνεις με αγάπη. 

 Αν όμως θέλεις να γίνει το δικό σου πάση θυσία, δεν θα πετύχεις τίποτε. Να πως κτίζεται μέσα στο παιδί η αντιδραστικότητα. Όταν ένα παιδί είναι ανυπάκουο, η λύση δεν είναι να του «τις βρέχουμε».
simantrochios

Άγιος Βέδεας ο Σεβάσμιος(+27 Μαίου)




Kείμενο: Δημήτρη Σαλαπάτα
Ο Άγιος Βεδέας (Bede) είναι ένας από τους «άγνωστους» Αγίους της Εκκλησίας μας, ειδικά στον ελληνορθόδοξο κόσμο. Θεωρείται ως ο σπουδαιότερος Αγγλοσάξονας επιστήμονας.
 Έγραψε πάνω από σαράντα βιβλία, κυρίως θεολογικά και ιστορικά. Ο Βεδέας κατάγεται από την βορειοδυτική Αγγλία και έζησε κατά τον 7ο με 8ο αιώνα. Όταν ήταν μόλις επτά ετών εισήλθε στη μονή Τζάροου (Jarrow) όπου σπούδασε και έμεινε καθ’ όλη τη διάρκεια της ζωής του. Βγήκε μόλις τρεις φορές από την μονή του για θέματα που αφορούσαν την Εκκλησία.

 Από τα έργα του διαπιστώνεται το γεγονός ότι ξόδεψε όλες του τις δυνάμεις στη μελέτη της Αγίας Γραφής, στη διδασκαλία, στη συγγραφή και στην τήρηση των Κανόνων της Μοναχικής Πολιτείας. 
 Τα έργα του περιλαμβάνουν ερμηνεία της Βίβλου, παρατηρήσεις για την φύση, τη μουσική και την ποίηση, ύμνους, επιστολές, διάφορες ομιλίες και συνέθεσε το «Μικρόν Μαρτυρολόγιον». 
 Το σπουδαιότερο έργο του, που είναι κύρια πηγή για την κατανόηση της Βρετανικής ιστορίας από την περίοδο της ρωμαϊκής περιόδου μέχρι την εποχή του και την εξάπλωση του Χριστιανισμού στις Βρετανικές νήσους, έχει τίτλο «Ιστορία της Εκκλησίας της Αγγλίας και του Αγγλικού Λαού». Με αυτό του το έργο καθιερώθηκε ως σπουδαίος ιστορικός. Αξίζει να σημειωθεί ότι η πρωτότυπη γλώσσα του έργου ήταν η αγγλική. 

Ήταν ο πρώτος που αναφέρεται στους «Άγγλους». Μέσω αυτού του σπουδαίου έργου μαθαίνουμε για πολλούς Αγγλοσάξονες Αγίους, όπως για παράδειγμα τον Άγιο Κάθμπερτ. Επίσης μετάφρασε μεγάλο μέρος της Αγίας Γραφής από τα λατινικά στα αγγλικά. Άρα ο Λούθηρος δεν ήταν ο πρώτος που προσπάθησε να μεταφράσει το κείμενο της Αγίας Γραφής από τα λατινικά σε μια άλλη γλώσσα.

Το αγκάθι του σήμερα είναι το λουλούδι του αύριο

 
Μια φορά κάποιος ζήτησε από το Θεό ένα λουλούδι και μια πεταλούδα.
Ο Θεός όμως αντί γι’ αυτά του έδωσε ένα κάκτο και μια κάμπια. Αυτό στενοχώρησε τον άνθρωπο. Δεν μπορούσε να καταλάβει, γιατί δεν πήρε αυτό που ζήτησε.
 Είπε μέσα του, λοιπόν: «Ο Θεός έχει να νοιαστεί για τόσους ανθρώπους.». Και αποφάσισε να μην ζητήσει εξηγήσεις. 

 Μετά από λίγο καιρό πήγε να κοιτάξει αυτά που του είχαν δοθεί και τα είχε ξεχάσει. Προς έκπληξή του, απ’ τον αγκαθωτό και άσχημο κάκτο, είχε φυτρώσει ένα όμορφο λουλούδι. Και η άσχημη κάμπια είχε μεταμορφωθεί σε μια υπέροχη πεταλούδα. 
 Ο Θεός τα κάνει πάντα όλα σωστά! Ο τρόπος που ενεργεί είναι πάντα ο καλύτερος, ακόμα κι αν μας φαίνεται λανθασμένος. Αν ζήτησες από το Θεό κάτι και πήρες κάτι διαφορετικό, δείξε Του εμπιστοσύνη.
Μπορείς να είσαι σίγουρος πως Αυτός θα σου δίνει, πάντα αυτό που χρειάζεσαι την κατάλληλη στιγμή. Αυτό που θέλεις..δεν είναι πάντα κι αυτό που χρειάζεσαι! 
 Το αγκάθι του σήμερα είναι το λουλούδι του αύριο!

Πέμπτη 26 Μαΐου 2016

Αφυπνιστικά περί μετανοίας και εξομολογήσεως (Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου)

Ηλιάδης Σάββας, δάσκαλος


...Aποσπάσματα από ομιλίες του Αγίου Ιωάννου του Χρυσοστόμου, αναφερόμενα στο μυστήριο της Μετανοίας και Εξομολογήσεως. Ένα Μυστήριο, το οποίο πολεμάται με φοβερό μίσος από το διάβολο και επηρεάζει τις ψυχές ώστε να απέχουν, με σκοπό να καταφέρει την απώλειά τους.
Η Μετάνοια και η Εξομολόγηση είναι η ανανέωση της αναγεννήσεως, που πήραμε από το Βάπτισμα. Κι επειδή κανένας άνθρωπος δεν είναι αναμάρτητος, έστω κι αν ζήσει μια στιγμή στη ζωή αυτή, έχουμε απόλυτη ανάγκη από το μυστήριο αυτό. Χωρίς Μετάνοια και Εξομολόγηση είναι αδύνατη η σωτηρία. Πρέπει να μάθουμε και να πεισθούμε όλοι μας, πως δεν υπάρχει «εργοσωτηρία» αλλά «χριστοσωτηρία». Η ταπείνωση, με τα δάκρυα της μετάνοιας προσελκύουν το έλεος του Θεού και οδηγούν στη σωτηρία.

Ο δάσκαλός μας, ο μακαριστός Στέργιος Σάκκος, επαναλάμβανε συνεχώς: «Το φάρμακο της σωτηρίας ένα` τα δάκρυα του αμαρτωλού και του Χριστού το αίμα».

Διδάσκει ο Άγιος Χρυσόστομος για τα δάκρυα της μετάνοιας και την εξομολόγηση:

Ο Αϊ Νικόλας των περιβολιών της γειτονιάς της Ακαδημίας Πλάτωνος

Το Δεσποινιώ, η μονάκριβη θυγατέρα της Μαρίας της Σμυρνιάς, κράταγε το χέρι της μάνας της σφικτά, τόσο σφικτά μέχρι που μάτωσαν τα χεράκια της.

Το Δεσποινιώ της Μαρίας της Σμυρνιάς, δεκατετράχρονο κοριτσάκι ξεριζώθηκε από τη Σμύρνη,τον Αύγουστο του 1922, αφήνοντας πίσω της μια ζωή, που στο υπόλοιπο της ζωής της θα το έβλεπε σαν όνειρο ,και θα χαμογελούσε στο ύπνο της, για μια ευτυχία που την έζησε κάποια στιγμή και μετά χάθηκε.

Μάνα και κόρη, θησαυρός και παρηγοριά τώρα πια η μια στη άλλη, εγκαταστάθηκαν στα εργατικά καλύβια των περιβολάρηδων και δούλευαν στα περιβόλια της Ακαδημίας Πλάτωνα, του Εσταυρωμένου και της Κολοκυνθούς ,η μία δίπλα στη άλλη, μαζί με τις μαυροφόρες εργάτριες από την Κρήτη.

Η Μαρία η Σμυρνιά δούλευε σκληρά, κοιμόταν λίγο, κένταγε πολύ και ετοίμαζε ξανά από την αρχή τα προικιά της Δεσποινιώς, της μονάκριβης αγαπημένης. Αλλά και το Δεσποινιώ δε άφηνε τη μάνα από τα μάτια της, όπως τότε που την πέταξαν στη βάρκα σα πούπουλο και δεν είχε που να πατήσει.. Γιατί ήταν τόσοι πολλοί ξεριζωμένοι, που μόνο στην αγκαλιά της μάνας, της Μαρίας της Σμυρνιάς είχε χώρο για κείνη. Πατέρας και αδελφός χάθηκαν, τους πήραν μακριά, αλλά ευτυχώς σκεφτόταν, δεν πρόλαβαν να δούνε το σπίτι τους που έγινε παρανάλωμα του πυρός.Θα τους το πει όταν με το καλό τους συναντήσει στη πατρίδα τους , στη Ελλάδα …γιατί είναι διαφορετικός ο πόνος του ακούσματος της είδησης από αυτόν της εικόνας.

Μέσα στην βάρκα έβλεπε τη μάνα της να θρηνεί, αλλά ήταν πολύ μικρή για να ξέρει τον πόνο και τον θρήνο της χήρας. Βουβά, όλα ήταν βουβά και στο βαπόρι που τους ταξίδευε στον Πειραιά. Όμως δεν την ένοιαζε… δεν χόρταινε να κοιτά τον ουρανό με τα χιλιάδες αστέρια, δεν χόρταινε να γεύεται τη αρμύρα μακριά από τον αέρα του θανάτου και τον καπνό της καταστροφής.

Την μάνα της την βασανισμένη δεν την αποχωρίστηκε ποτέ… ούτε και όταν πήγε σαν νύφη μερικά στενά πιο πέρα.
Πάντα έτρεμε την ιδέα ενός νέου ξεριζωμού, στο φόβο πως ο πατέρας της και ο αδελφός της ,από κει πάνω που κοίταζαν ,ζήλευαν την τύχη στο να την έχει κοντά της και μόλις την έπιαναν μονάχη, θα την ξερίζωναν για να την χαρούν και αυτοί.
Στο εκκλησάκι του Αι Νικόλα με τα κλειδιά στην πόρτα για το κάθε πιστό περαστικό και γείτονα ήταν το καταφύγιο της. Προσευχόταν στον Άγιο μαζί με τις άλλες γυναίκες από την Σμύρνη και τη Κρήτη για μια καλή και ήρεμη ζωή γεμάτη φώς, χωρίς το μαύρο χρώμα της προσφυγιάς.

Γεωργία Π. Ξάνθη.

Ένα ποίημα,θρήνος, για την γιορτή του Οσίου Ιωάννου του Ρώσου στο Προκόπι της Καππαδοκίας

Ένα ποίημα, θρήνος, για την χαμένη γιορτή στο Προκόπι της Καππαδοκίας, του οσίου Ιωάννου του Ρώσου ,γραμμένο από τον Καππαδόκη Γεώργιο Ισαακίδη.

(Από το όμορφο βιβλίο του Λάζαρου Ευπραξιάδη "ΠΡΟΚΟΠΙ ΚΑΠΠΑΔΟΚΙΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ ΜΟΥ" Θεσσαλονίκη 1974)

ΝΟΣΤΑΛΓΙΑ
Του Οσίου η πανήγυρη η μεγάλη και αγία
γιατί μας είναι πάντοτε μεγάλη νοσταλγία;
Ο νους γοργόφτερος πετά στη δόλια μας πατρίδα εκεί που πρωτοείδαμε του ήλιου την αχτίδα.
Με τι λαχτάρα κάποτε ξημέρωνε εκεί πέρα
του Αιγιάννη μας αυτή η δοξασμένη μέρα.
Λαμποκοπούσε η εκκλησιά καλλίφωνοι ψαλτάδες, χρυσοντυμένοι Διάκοι μας, Δεσπότης και παπάδες τους θόλους μας τους γέμιζαν με θεία μελωδία,
στους ουρανούς υψώνονταν του λιβανιού ευωδία.
Σα χείμαρροι πλημμύριζαν οι Χριστιανοί τους δρόμους το άγιό μας λείψανο σηκώνανε στους ώμους .
Χιλιάδες οι προσκυνητές από τα περίχωρά μας με ενθουσιασμό δυνάμωναν τη ζέστη τη χαρά μας.
Μα τώρα... μια ανάμνηση απ΄όλα αυτά μας μένει έσβησε, πάει η γενέτειρα η τρισονειρεμμένη ..
χειμωνιά
κι΄απονιά
έλιωσε η γη ..στην ανταλλαγή..
Φώλιασε στη καρδούλα μας η μαύρη νοσταλγία
και το παράπονο ξεσπά σε θρήνους κι΄ελεγεία .
Σα σίφουνας επέρασε, καταστροφής το χέρι
συντρίμματα στις εκκλησιές, χαλάσματα έχει φέρει .
Πέσανε χάμου μπρούμητα πελώριοί μας στύλοι κι απάνω τους μοιρολογεί του γλύπτου των η σμίλη .
Παύσανε οι ύμνοι κι΄οι ωδές, ξεράθηκαν τα βάγια στις χαλασμένες εκκλησιές κουρνιάζει κουκουβάγια.

Η αγία Θεοδώρα,ο Καθρέπτης και τα άγια λείψανα



H αυτοκράτειρα Θεοδώρα[1] στις 11 Μαρτίου του 843 αναστήλωσε τις άγιες εικόνες και έδωσε τέλος στην εκατονταετή περίοδο της εικονομαχίας.
Έτσι καθιερώθηκε κάθε χρόνο την πρώτη Κυριακή της Σαρακοστής να εορτάζεται η «Κυριακή της Ορθοδοξίας» σε ανάμνηση της αναστήλωσης των ιερών εικόνων και της νίκης της Ορθοδοξίας έναντι της εικονομαχίας.
Η αυτοκράτειρα Θεοδώρα είχε νυμφευτεί με τον πιο σκληρό διώκτη των εικόνων και των ιερών λειψάνων, τον αυτοκράτορα Θεόφιλο[2](829-842).
Η περίοδος της διακυβέρνησης του ήταν ιδιαίτερα αυστηρή. Στην εποχή του ασπρίζανε ακόμα και τις τοιχογραφίες των ναών για να εξαφανίσουν τις μορφές των Αγίων.

Η ίδια, η αυτοκράτειρα Θεοδώρα ήταν τρομοκρατημένη και είχε αναγκαστεί για να προφυλάξει την εικόνα της Παναγίας που είχε, να την κρύψει στο υπνοδωμάτιο της, πίσω από τον καθρέπτη της.
Η Θεοδώρα με το Θεόφιλο είχε αποκτήσει πέντε κόρες, τη Θέκλα, την Άννα, την Αναστασία, την Πουλχερία και τη Μαρία. Καθώς και δύο γιους, τον Κωνσταντίνο[3] και τον Μιχαήλ, το μετέπειτα αυτοκράτορα Μιχαήλ Γ΄ (842-867).
Αναφέρεται, ότι ένα βράδυ που η αυτοκράτειρα απουσίαζε από το παλάτι, ο αυτοκράτορας έπαιζε με τα παιδιά .Κάποια στιγμή ο Θεόφιλος είπε στα παιδιά του, να πάνε να κοιμηθούν. Εκείνα τότε του ζήτησαν την «Παναγίτσα», για να προσευχηθούν στη Θεοτόκο.
-Εδώ μέσα δεν υπάρχουν εικόνες, απάντησε αυστηρά και σίγουρος ο αυτοκράτορας Θεόφιλος.
-Θέλουμε τη Παναγίτσα που είναι πίσω από τον καθρέπτη, του είπαν τα παιδιά.
Έτσι ο Θεόφιλος ανακάλυψε την εικόνα και οργισμένος όπως ήταν, την άρπαξε και την έριξε στο αναμμένο τζάκι.
Εκείνη τη στιγμή μπήκε κι η Θεοδώρα, η οποία κατάφερε κι έσωσε από τις φλόγες, την εικόνα της Θεοτόκου.

Η εικόνα αυτή της αυτοκράτειρας Θεοδώρας αποκαλείται «Καθρέπτης» και βρίσκεται στην μονή του Αγίου Παύλου, στο Άγιο Όρος. Μαρτυρεί δε τα σημάδια της φωτιάς και του θαύματος.
Στη Λήμνο όπου υπήρχαν πολλά και διάφορα μετόχια του Αγίου Όρους κατά την περίοδο της εικονομαχίας, είχαν κρυφτεί αρκετές εικόνες και άγια λείψανα στην εξοχή του νησιού.
Την περίοδο της εικονομαχίας πολλοί Βυζαντινοί είχαν ρίξει στη θάλασσα ιερές εικόνες και άγια λείψανα με σκοπό να τα προφυλάξουν.
Τα θαλάσσια κύματα οδηγούσαν τις εικόνες συχνά στις ανατολικές ακτές της Λήμνου. Οι κάτοικοι τα περισυνέλεγαν και τα έδιναν στους μοναχούς για να τα φυλάξουν.
Το πιο γνωστό άγιο λείψανο που βγήκε στη Λήμνο ήταν το λείψανο της Αγίας Ευφημίας, το οποίο αργότερα επιστράφηκε στη Βασιλεύουσα.
Μετά την αναστήλωση των εικόνων, πολλές εικόνες βρέθηκαν κρυμμένες στην εξοχή της Λήμνου, ύστερα από κάποιο όνειρο, στο οποίο ο Άγιος της εικόνας συμβούλευε τον πιστό για το σημείο στο οποίο βρισκόταν θαμμένη η εικόνα.
Ευαγγελία Χ.Λιάπη

[1] Το άγιο άφθαρτο λείψανο της βρίσκεται στην Κέρκυρα, στο ναό της Θεοτόκου Σπηλαιωτίσσης. Το άγιο λείψανο ήρθε στην Ελλάδα μαζί με το λείψανο του Αγίου Σπυρίδωνα κρυμμένο σε ένα κάρο που μετέφερε σανό.
[2] Το 830 ο Θεόφιλος παντρεύτηκε η Θεοδώρα .Είχε προτιμήσει τη Θεοδώρα από την Κασσιανή ,επειδή είχε θεωρήσει την Κασσιανή ιδιαίτερα έξυπνη, για αυτό και τη φοβήθηκε, μετά την απάντηση που του είχε δώσει σχετικά με τις γυναίκες.
[3]Ο Κωνσταντίνος είχε πεθάνει σε πολύ μικρή ηλικία.

Νεανικές φιλίες

π. Θεμιστοκλής Μουρτζανός
 Πολλοί γονείς ανησυχούν για τις παρέες των παιδιών τους, ιδίως κατά την περίοδο της εφηβείας. Συνήθως οι παρέες απομυζούν τον χρόνο των νέων και τους αποπροσανατολίζουν, διότι κινούνται στη λογική του σκορπίσματος, της διασκέδασης, της απόλυτης μίμησης του καταναλωτικού προτύπου της εποχής, της μόδας, του μοντέρνου. 

 Σήμερα αυτό κυρίως γίνεται ηλεκτρονικά. Πολλές φιλίες αναπτύσσονται στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ακόμη κι αν δεν είναι πραγματικές, καθώς ο νέος μετρά τους φίλους του με βάση τη αποδοχή και τον αριθμό, όχι με το κατά πόσον υφίσταται πραγματική σχέση ανάμεσα στα πρόσωπα που δηλώνουν «φίλοι».

 Δεν είναι καταδικασμένη μία φιλία που ξεκινά από το Διαδίκτυο. Συχνά όμως μένει στην εικονικότητα. Είναι εξωτερική, δεν έχει βάθος. Φιλία χωρίς επαφή πρόσωπο με πρόσωπο δεν είναι εύκολο να χτισθεί. Δεν πονάς τον άλλο μέσα από ένα μήνυμα ή μία κάμερα. Μπορεί να βλέπεις το πρόσωπό του ή τη φωτογραφία του, αλλά δεν μπορείς να τον αγγίξεις. Ταυτόχρονα, φιλία δεν μπορεί να νοηθεί χωρίς να μοιράζεσαι όχι απλώς ότι σου αρέσει ή ό,τι δε σου αρέσει, αλλά και το «γιατί;». 

Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι το «όχι»

...Δεν υπάρχει μεγαλύτερη συμφορά από το να είναι κάποιος ανόητος, έστω και αν κανένας από αυτούς δεν το συνειδητοποιεί. Κάτι που είναι ακόμη χειρότερο: Η πλειονότητα των ανθρώπων δεν είναι ικανοποιημένη με τη «μοίρα» τους, αλλά είναι φοβερά δύσκολο να συναντήσεις άνθρωπο που δεν είναι ικανοποιημένος με τον νου του. Με πόση βεβαιότητα μιλούν όλοι για το δίκιο τους! Η πιο συνηθισμένη απάντηση είναι το «όχι» απέναντι στη σκέψη του άλλου …

Γράμματα στη Ρωσία, γέρων Σωφρόνιος Έσσεξ.

Τετάρτη 25 Μαΐου 2016

Γιατί τα θρησκευτικά

Με τον τρόπο του Χ.Β.


ceb8cf81ceb7cf83cebaceb5cf85cf84ceb9cebaceb1-cebfcf81cebccf8dcebbceb9ceb1-1993
Γιατί είναι σημαντικό να φαντάζεσαι πώς ονόμασε ο Αδάμ τα ζώα· πώς πλάστηκε από την πλευρά του η Εύα· πώς αντήχησε μες στον παράδεισο η βαριά φωνή του Θεού μετά το προπατορικό αμάρτημα.

Γιατί ο Ισαάκ πάλεψε με τον άγγελο, γιατί ο Μωυσής αντιστάθηκε στον Θεό, γιατί το βιβλίο της Εξόδου εμπνέει κάθε επανάσταση.

Γιατί όσο ο Μωυσής κρατούσε τα χέρια του υψωμένα οι Αμαληκίτες έχαναν στο πεδίο της μάχης, γιατί η όνος μίλησε στον Βαλαάμ, γιατί ο Δαυίδ νίκησε τον Γολιάθ, γιατί η γυναίκα του Λωτ έγινε στήλη άλατος, γιατί ο Ιωνάς βρέθηκε μέσα στο κήτος, γιατί ο Ιώβ είναι η υπομονή και γιατί οι Ψαλμοί είναι πιο ωραία ποιήματα από το Άσμα Ασμάτων που φθονούν οι σπουδαίοι μας ποιητές.

Γιατί το σπήλαιο, γιατί τα πάθη και ο σταυρός.

Γιατί στη βασιλόπιτα κόβουμε κομμάτι για τον ξένο και τον πρόσφυγα, για το «δός μοι τοῦτον τὸν ξένον, τὸν ἐκ βρέφους ὡς ξένον ξενωθέντα ἐν κόσμῳ», για τον εσπερινό της Αγάπης (μας).

Γιατί η αρχή του Κατά Ιωάννην, η Κυριακή προσευχή, ο «Ύμνος της αγάπης», η επιστολή προς Διόγνητον, η Μυσταγωγία του Μάξιμου του Ομολογητή, ο Ακάθιστος Ύμνος, η Νεκρώσιμη Ακολουθία είναι από τα σημαντικότερα κείμενα που υπάρχουν στη νεοελληνική γλώσσα.

Γιατί οι Τρεις Ιεράρχες, γιατί ο Πατριάρχης Φώτιος και οι βυζαντινοί αντιγραφείς, γιατί ο νεοελληνικός διαφωτισμός, ο Γρηγόριος ο Ε΄, ο Καστορίας Γερμανός Καραβαγγέλης και ο Χρυσόστομος Σμύρνης. Γιατί ο ένδοξός μας βυζαντινισμός.

Γιατί ο Ιερομόναχος Διονύσιος, εγκάτοικος στο ξωκλήσι του Αγίου Λύπιου, όταν ακούμπησε στο φιλιατρό του πηγαδιού κι έκανε να μετρήσει δεν βρήκε ούτε τρεις δίκαιους στον κόσμο ενώ τους άδικους τούς έβγαλε αναρίθμητους.

Γιατί ο Παπαδιαμάντης. Γιατί ο Παπατσώνης, ο Σεφέρης, ο Ελύτης, ο Ρίτσος, ο Λειβαδίτης, ο Θέμελης. Γιατί ο Κόντογλου, ο Ιερεμιάδης, ο Μποκόρος, ο Κυραρίνης.

Γιατί ένα ολόκληρο χωριό, η Θέρμη της Λέσβου, έβλεπε στ’ όνειρό του τους λησμονημένους για 500 χρόνια αγίους Ραφαήλ, Νικόλαο και Ειρήνη μέχρι που βρήκαν τα θαμμένα λείψανά τους υπό βροχή· γιατί η αγία Θεοδώρα Βάστας έχει 17 δέντρα φυτρωμένα πάνω στη σκεπή της.

Γιατί όλοι έχουμε παίξει μπάλα στο προαύλιο μιας εκκλησιάς, μυρίζοντας το λιβάνι του εσπερινού, και γιατί η μουσική υπόκρουση κάθε Μεγάλης Παρασκευής είναι ο μονότονα πένθιμος ήχος μιας καμπάνας.

Γιατί κάποια δειλινά ο ορίζοντας μοιάζει να παίρνει φωτιά, γιατί όταν κοιτάζω τη θάλασσα με πιάνει μελαγχολία και κάποια τοπία μού μοιάζουν αίφνης γνωστά από παλιά.

Δ.Α.

Πρώτη δημοσίευση: άπειρος χώρα/πηγή

Ένα βολιώτικο ξωκκλήσι χαμένο στο χρόνο

agios nikolakis thalassinos alykes swros

Οι ομορφιές του Παγασητικού Κόλπου είναι ανεξάντλητες και όσο και αν θεωρούμε ότι τις γνωρίζουμε, πάντα θα υπάρχει κάτι νέο να ανακαλύψεις.
Ένα από αυτά τα όμορφα και γραφικά μέρη είναι και το εκκλησάκι του Αγίου Νικολάκη σε μια μικρή βραχονησίδα, πίσω από τον Άγιο Στέφανο Σωρού.
DSC00234 (Αντιγραφή)
Ο Άγιος Νικολάκης ο θαλασσινός (όπως είναι γνωστός στους Βολιώτες), απέχει περίπου 100 μέτρα από την ξηρά. Η χρονολογική ταυτοποίηση του ναΐσκου χάνεται στον χρόνο, καθώς ενδέχεται να έχει κτισθεί και στο τελευταίο κομμάτι του Μεσαίωνα (14ο-15ο αιώνας).
Η παλαιότερη έγγραφη αναφορά (που γνωρίζουμε) για το εκκλησάκι, υπάρχει στο έργο του Ρήγα Φεραίου «Νέος Ανάχαρσις» (Βιέννη 1797), όπως έχει καταγράψει ο Δ. Καραμπερόπουλος.

Αγία Νεομάρτυς Αθανασία(Λεπέσκιν)ηγουμένη της Μονής Σμόλενσκ(+1932)





Γεννήθηκε στη Μόσχα στις 15 Μαρτίου 1885 Ο πατέρας της - Vasily Ν Lepeshkin είχεμπορική επιχείρηση
Το 1902 τελείωσε το Usachevsky Ινστιτούτο της Μόσχας όπου φοιτούσαν παιδιά πλούσιων εμπόρων και γνώριζε τη γαλλική και γερμανική γλώσσα.Μετά από λίγο καιρπρος έκπληξη πολλών- έγινε δόκιμη μοναχή στο μοναστήρι της Αγίας Τριάδος Zosimova κοντά στην Μόσχα,ενώ το 1904 στάλθηκε στο μοναστήρι Πονετάεβσκ όπυ τελειοποίησε την τεχνική της στην αγιογραφία.
Εκάρη μοναχή το 1914 και το 1920 εκλέχθηκε ηγουμένη.Το μοναστήρι έκλεισε και στην θέση άνοιξε ένας γεωργικός συνεταιρισμός όπου εργάζονταν οι μοναχές μέχρι το 1928.Ως υπεύθυνη για τον συνεταιρισμό είχε επαφές με την εκτελεστική επιτροπή της περιοχής.Σε μία συνάντηση,ένας μπολσεβίκος για να την πειράξει της είπε:«Εμείς εδώ έχουμε το πορτραίτο του Μάρξ,μαθητή του πρώτου σοιαλιστή που ήταν ο Χριστός.Τότε η ηγουμένη του απάντησε:''Τότε γιατί δεν έχετε ένα πορτραίτο και του Δασκάλου!;''
Λόγω των δύσκολων συνθηκών υπέφερε από την καρδιά της και από άλλες ασθένειες.
Έπειτα έζησε  στην περιοχή Naro-Fominsk, της Μόσχας όπου και εγκαταστάθηκε με μία ηλικιωμένη μοναχή την Αντωνία, και την μοναχή Ευδοκία Buchinevoy.Για να επιζήσουν έφτιαχναν παπλώματα
Συνελήφθη για αντισοβιετική προπαγάνδα στις 28 Μαίου/10 Ιουνίου 1931.Καταδικάστηκε σε 5 χρόνια εξορία στο Καζακστάν.Εκοιμήθη στις 12 Μαίου 1932.

Τρίτη 24 Μαΐου 2016

Έτσι θα τους βρεις και δω..!

 Κάποτε στην άκρη ενός χωριού ζούσε ένας γέρος. Μια μέρα ένας ταξιδιώτης που έφτασε στο χωριό από ένα μακρινό τόπο, πλησίασε τον γέρο και ρώτησε: «Πώς είναι οι άνθρωποι του χωριού»;
 Ο γέροντας τον κοίταξε και τον ρώτησε: «Πώς βρίσκεις τους ανθρώπους στο δικό σου τόπο;»
 Ο ταξιδιώτης σάστισε λίγο και μετά απάντησε πως το χωριό του ήταν γεμάτο έγκλημα, βία κι επιθετικότητα και οι άνθρωποι ήταν εντελώς αναξιόπιστοι. Τότε ο γέροντας μουρμούρισε λυπημένα: «Νομίζω πως κι εδώ τα ίδια θα βρείς»
 Πέρασε λίγος καιρός κι ένας επόμενος ταξιδώτης σταμάτησε και ρώτησε τον γέρο:
«Πώς είναι οι άνθρωποι στο χωριό αυτό»; 
Εκείνος ανταπάντησε πάλι:
«Πώς τους βρίσκεις στο δικό σου τόπο»;
 Ο ταξιδιώτης χαμογέλασε και ξεκίνησε να λέει στον γέρο πόσο φιλικοί, καλοσυνάτοι και συμπονετικοί ήταν οι κάτοικοι στο χωριό του. Ο γέροντας τον κοίταξε, του χαμογέλασε πίσω και του είπε: 
«Έτσι θα τους βρεις και δω».

Περί αγνωμοσύνης(Αγίου Νεκταρίου)

Άγιος Νεκτάριος Αιγίνης
 Αγνωμοσύνη είναι η λησμοσύνη τής ευεργεσίας που έγινε και η έλλειψη κάθε φιλικού αισθήματος προς τον ευεργέτη. 

Αχαριστία είναι η απροθυμία να ανταποδώσει κανείς τη χάρη που έλαβε.

Ο αγνώμων έχει αναίσθητη ψυχή, γιατί είναι αναίσθητος στην ευεργεσία που δέχτηκε.

Ο αγνώμων έχει ασυμπαθή καρδιά, γιατί καμιά συμπάθεια δεν γεννιέται για τον ευεργέτη, ούτε αναπτύσσεται κανένα συναίσθημα αγάπης προς αυτόν. Η καρδιά του είναι άδεια από αγάπη. 

Ο αγνώμων δεν αγαπάει ούτε τον Θεό που τον γέμισε με αγαθά ικανοποιώντας τις επιθυμίες του. Γιατί αφού τον ευεργέτη του που βλέπει δεν αγαπάει, πώς θα μπορούσε να αγαπάει τον Θεό που δεν βλέπει; 

Ο αγνώμων έχει διεστραμμένο μυαλό, γιατί πείθει τον εαυτό του με παραλογισμούς, ότι δεν οφείλει καμιά χάρη στον ευεργέτη του και καμιά ευγνωμοσύνη. 

Δευτέρα 23 Μαΐου 2016

Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους να αποδεχθούμε στην καρδιά μας ότι έχουμε αμαρτίες

πρωτοπρεσβύτερος Θεμιστοκλής Μουρτζανός

 Δεν είναι εύκολο για τους ανθρώπους να αποδεχθούμε στην καρδιά μας ότι έχουμε αμαρτίες, ότι υπάρχει μολυσμός στην ψυχή και στο σώμα τους. Καθοδηγημένοι, βεβαίως, από την θρησκευτική παιδεία που έχουμε πάρει δεχόμαστε ότι δεν υπάρχει άνθρωπος που να μην είναι αμαρτωλός. Αυτό θεωρούμε ότι μπορεί να ισχύει για μας. Το πρόβλημα όμως έγκειται όταν έρχεται η στιγμή που θα πρέπει να παραδεχθούμε ότι ο εαυτός μας είναι αμαρτωλός και ποιες είναι οι συγκεκριμένες αμαρτίες που έχουμε. Εκεί κρυβόμαστε πίσω από τις γενικότητες ή υποβαθμίζουμε την σημασία της αμαρτίας, θεωρώντας ότι υπάρχουν πιο αμαρτωλοί από εμάς (σύγκριση), ότι οι αμαρτίες μας είναι ασήμαντες (υποβάθμιση) ή ότι ο Θεός βλέπει πόσες καλοσύνες κάνουμε (αυτοδικαίωση) και θα διαγράψει τις αμαρτίες μας.

 Υπάρχουν και κάποιοι οι οποίοι λειτουργούν με την αίσθηση της ενοχής. Συνειδητοποιούν ότι η αμαρτωλότητά τους είναι μεγάλη, με αποτέλεσμα να αισθάνονται απέναντι στο Θεό ένοχοι. Έτσι, εν ταπεινώσει ζητούν την ευσπλαχνία και την ελεημοσύνη του Θεού και μεταφέρουν αυτό το ήθος της ταπεινότητας στη σχέση τους με τους άλλους, μη κρίνοντάς τους, προσευχόμενοι γι’ αυτούς και συγχωρώντας τους εάν κάτι τους οφείλεται από εκείνους.
 
Υπάρχουν όμως και άλλοι που ανήκουν στην ίδια κατηγορία με τους προηγούμενους, δέχονται δηλαδή ότι είναι αμαρτωλοί, όμως, στην προσπάθειά τους να φανούν «βασιλικότεροι του βασιλέως», ζητούν την τιμωρία όχι μόνο των ιδίων από το Θεό, αλλά και όλων των υπόλοιπων ανθρώπων. Γεμίζουν τελικά τις καρδιές τους από ένα πνεύμα ζηλωτισμού.