ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Παρασκευή 31 Μαΐου 2013

Άγιος νεοιερομάρτυς Φιλόσοφος και τα τέκνα αυτού


Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος (Νικολάγιεβιτς Ορνάτσκιυ)γεννήθηκε στο χωριό Εργά της επαρχίας Νόβγκοροντ.Ο πατέρας του ήταν ιερέας Το 1885 τελείωσε τη θεολογική ακαδημία της Αγίας Πετρουπόλεως και νυμφεύθηκε την Ελένη Ζαοζέρκοϋ. Χειροτονήθηκε πρεσβύτερος και εργάσθηκε ποιμαντικά αναπτύσσοντας ένα τεράστιο φιλανθρωπικό και ιεραποστολικό έργο.

Συνδέθηκε πνευματικά με τον Πατριάρχη Τύχωνα και κατά την διάρκεια του πρώτου παγκοσμίου πολέμου στάθηκε στο πλευρό των τραυματισμένων στρατιωτών και των οικογενειών τους. Ο υιός του Νικόλαος υπηρετούσε με ανώτερο βαθμό στο 9ο τάγμα του Ρωσικού και ο υιός του Boris είχε διορισθεί ως αρχηγός της 23ης ταξιαρχίας πυροβολικού και πολέμησε ηρωικά στο αυστρο-ουγγρικό μέτωπο.


Ο ένας από τα αδέλφια του, ο π.Ιωάννης Ορνάτσκυ νυμφεύτηκε την ανηψιά του Αγίου Ιωάννη της Κρονστάνδης κι υπηρέτησε στην Αγία Πετρούπολη.Ο Άγιος Ιωάννης της Κρονστάνδης αγαπούσε πολύ τον π.Φιλόσοφο και τον επισκεπτόνταν συχνά στο σπίτι του.



Μετά την επανάσταση του 1917 ο π.Φιλόσοφος συνέχισε με περισσότερο ζήλο να κυρήττει,να λειτουργεί και να κάνει ομιλίες στους πιο επικίνδυνους χώρους.Ανάμεσα στα θύματα των μπολσεβίκων συγκαταλέγεται και ο γαμπρός του π.Φιλοσόφου,ο π.Πέτρος Σκίπετρωφ.Ήταν αυτόπτης μάρτυς του μαρτυρίου του γαμπρού του.
Όλη αυτή η βία όμως δεν ήταν ικανή να κάμψει το ηρωικό και μαρτυρικό φρόνημα του ιερέα.Ο εκδότης των ''Νέων Καιρών''Σουβόριν του έγραψε:«π.Φιλόσοφε,εσύείσαι η μοναδική ελπίδα μας.Όλοι οι άλλοι γύρω μας σιωπούν».
--
Ο Άγιος Ιερομάρτυς Φιλόσοφος συνελήφθη, στις 20 Ιουλίου 1918,μαζί με τους υιούς του από άνδρες της κρατικής ασφάλειας, που τους μετέφεραν στις φυλακές της Κροστάνδης. Εκτελέσθηκαν διά τουφεκισμού, δίδοντας έτσι τη μαρτυρία της πίστεώς τους στον Κύριο και Θεό μας.Η μνήμη του τιμάται στις 31 Μαίου.

Ο φύλακας της εικόνας της Παναγίας.(Αληθινή ιστορία)!

O γέρο Χαραλάμπης έζησε τα τελευταία χρόνια της ζωής του με την νοσταλγία της χαμένης του πατρίδας.Σκεφτόταν συνέχεια το όμορφο χωριό του κοντά στην Προύσα και τα μάτια του βούρκωναν.Μ’αυτόν τον καημό έφυγε για την ζωή.
Συχνά έπαιρνε στην αγκαλιά του τον εγγονό του τον Μπάμπη, και του μιλούσε για το χωριό του. Του περιέγραφε πως ήταν η εκκλησία, το σχολείο που έμαθε τα πρώτα του γράμματα, την πλατεία που έπαιζε. Με μεγάλη λεπτομέρεια του περιέγραφε το σπίτι που γεννήθηκε, παντρεύθηκε, απέκτησε τα παιδιά του. Ο Μπάμπης μεγάλωσε και σπούδασε στην Αθήνα. Πάντα όμως θυμόταν τον παππού του….. Και όταν κάποια μέρα πληροφορήθηκε πως ένα ταξιδιωτικό πρακτορείο είχε οργανώσει εκδρομή στα μέρη της Προύσας, θεώρησε χρέος του να επισκεφθεί αυτόν τον τόπο, στη μνήμη του παππού του.
Δυνατή συγκίνηση κατέλαβε τον Μπάμπη, όταν βρέθηκε στο χωριό του παππού του. Είδε πρώτα την εκκλησία, μόνο που τώρα ήταν τζαμί. Πλησίασε στο καφενεδάκι του παππού του…… ήταν κλειστό. Και η πλατεία εντελώς παραμελημένη. Κι ‘έφτασε μπροστά στο σπίτι…..
Με τρεμάμενο χέρι έσπρωξε την αυλόπορτα. Στα σκαλοπάτια καθόταν ένα γεροντάκι. Σηκώθηκε μόλις τον είδε.”Έλα παιδί μου, τι θέλεις;” τον ρώτησε στα τούρκικα…
Με τις λίγες τούρκικες λέξεις που είχε μάθει ο Μπάμπης από τον παππού του, προσπάθησε να του δώσει να καταλάβει πως είχε έρθει από την Ελλάδα για να γνωρίσει το χωριό του παππού του. Σαν τ άκουσε ο γέρος τινάχτηκε πάνω. Άπλωσε τα χέρια και τον έσφιξε στην αγκαλιά του…”Κάλως όρισες” του είπε ελληνικά. “Το ξέρα πως θα ρθείς και σε περίμενα” ο Μπάμπης τον κοίταξε σαστισμένος. Τον έπιασε εκείνος από το χέρι και τον οδήγησε σ´ένα μικρό δωμάτιο στο εσωτερικό του σπιτιού.
Τον έβαλε να καθίσει στην μοναδική καρέκλα . Σκούπισε ένα δάκρυ που κύλησε στο πρόσωπο του και συνέχισε. Γεννήθηκα σ´ ένα όμορφο χωριουδάκι της Μακεδονίας.Οι γονείς μου ήταν Μωαμεθανοί και στο επάγγελμα αγρότες.
Εγώ ήμουν το μικρότερο παιδί της οικογένειας. Όταν οι άλλοι λείπανε όλη μέρα στα κτήματα εγώ έμενα στο σπίτι του φίλου μου του Νικολάκη. Πολλές φορές κοιμόμουνα κιόλας. Οι γονείς του μ´αγαπούσαν και δεν με ξεχώριζαν από τα παιδιά τους. Ήταν καλοί άνθρωποι και πιστοί χριστιανοί, Εκκλησιάζονταν συχνά το βράδυ όλη η οικογένεια, γονάτιζαν και προσεύχονταν μπροστά στην εικόνα της Παναγίας όπου έκαιγε συνέχεια το καντήλι, και δίπλα το θυμιατήρι, που σκορπούσε σ´όλο το σπίτι ευωδία.
Όλα αυτά έμενα μ´ έκαναν να νιώθω δέος. Πολλές φορές γονάτιζα και εγώ μαζί τους και μιλούσα με την Παναγία σαν να μιλούσα με την μάνα μου. Η ψυχή μου τότε γέμιζε γαλήνη.
Κάποια μέρα η οικογένεια του Νικολάκη πήγανε σ´ένα ξωκλήσι που πανηγύριζε. Με πήραν κι εμένα μαζί τους. Παρακολούθησα τη Θεία λειτουργία κι όταν είδα τους πιστούς να προχωρούν προς την Ωραία Πύλη για να μεταλάβουν ακολούθησα και εγώ.
Ο πατέρας του φίλου μου με συγκράτησε.”Όχι εσύ παιδί μου” μου είπε χαμηλόφωνα. “
“Δεν μπορείς να μεταλάβεις γιατί είσαι αβάφτιστος” Τον κοίταξα με παράπονο..” “Τότε να βαπτιστώ” του απάντησα.
Λίγο αργοτέρα ο κυρ Δημήτρης μου εξήγησε πως ανήκουμε σε διαφορετικές θρησκείες και οι γονείς μου δεν θα μου επέτρεπαν να βαπτιστώ. Θα μπορούσα όμως να το κάνω όταν γινόμουνα ενήλικος κι εξακολουθούσα να έχω τον ίδιο πόθο.
Κι έγω περίμενα την πολυπόθητη εκείνη μέρα και συνέχιζα να προσεύχομαι στην Παναγία. Δυστυχώς όμως δεν πρόλαβα να πραγματοποιήσω τη μεγάλη μου επιθυμία. Πρίν ακόμα ενηλικιωθώ έγινε η ανταλλαγή των πληθυσμών. Με πήραν οι γονείς μου και με φέρανε σε τούτο εδώ το χωριό.
Ήταν νύχτα και δεν μπόρεσα να αποχαιρετήσω τον φίλο μου και την αγαπημένη μου εκείνη οικογένεια. Αυτό μου στοίχισε πολύ. Μια δυο φορές θέλησα να φύγω απο το σπίτι. Οι γονείς μου αναγκάστηκαν να με κλειδώσουν σε τούτο εδώ το δωμάτιο, και συνέχισα να μένω όλα αυτά τα χρόνια.
Ένα βράδυ πάνω στην απελπισία μου γονάτισα, όπως έκανε η οικογένεια του Νικολάκη και με δάκρυα στα μάτια παρακάλεσα την Παναγία να με βοηθήσει να γυρίσω πίσω. Και ξαφνικά νίωθα μια υπέροχη ευωδιά να πλημμυρίζει το δωμάτιο. Το θεώρησα σαν απάντηση της Παναγίας στην προσευχή μου. Την ίδια ευωδία την νιώθω ακόμα μέχρι σήμερα, όταν το βράδυ προσεύχομαι.
Αργότερα άρχισα να ακούω κάποια ελαφρά χτυπήματα κάτω απο το κρεβάτι που κοιμόμουν. Έναν ολόκληρο χρόνο δεν μπορούσα να καταλάβω τι συνέβαινε, ούτε όμως τολμούσα να το πώ σε κάποιον. Βρήκα την ευκαιρία κάποια μέρα που όλη η οικογένεια μου είχε πάει σ´ένα γάμο στο διπλανό χωριό κι έψαξα με πολύ προσοχή στο σημείο εκείνο. Πρόσεξα πως κάποια σανίδια δεν εφάρμοζαν εντελώς. Τα ανασήκωσα μ’ενα αιχμηρό αντικείμενο. Είδα απο κάτω ένα μεταλλικό κουτί. “Σίγουρα θα είναι κάποιος κρυμμένος θυσαυρός” σκέφτηκα.
Ρίγος με κατέλαβε όταν το άνοιξα. Μέσα υπήρχε μια ολόχρυση εικόνα της Παναγίας, ένα καντήλο και ένα θυμιατήρι που ευωδίαζαν.
“Σκέφτηκα πως οι άνθρωποι που φύγανε απο αυτό το σπίτι έκρυψαν τον πολύτιμό θυσαυρό τους για να μην πέσει σε βέβηλα χέρια”. Το ίδιο σκέφτηκα να κάνω και γω. Να φυλάξω την εικόνα μέχρι να βρεθεί κάποιος απο την οικογένεια που θα μπορούσα να την παραδώσω. Κι αυτό ήταν το αίτημα μου όταν προσευχόμουν κάθε βράδυ στην Παναγία. Πέρασαν χρόνια από τότε. Οι γονείς μου φύγανε απο τη ζωή. Τ’ αδέρφια μου παντρεύτηκαν κι έκαναν δικό τους σπιτικό. Εγώ έμεινα εδώ μόνος. Φύλαγα την εικόνα της Παναγίας. Δεν θέλησα να παντρευτώ, ούτε να μπεί γυναίκα στο σπίτι μου. Οι συγγενείς και συγχωριανοί μου με θεωρούσαν αλλοπαρμένο και δεν με πλησίαζαν. Αυτό με βόλευε, γιατί δεν με ενοχλούσαν. Είχα πάντα την Παναγία που με προστάτευε.
Τελευταία οι δυνάμεις μου άρχισαν να με εγκαταλείπουν. “Μην αφήσεις Παναγία μου να πεθάνω πριν παραδώσω σε χέρια σίγουρα την εικόνα σου” Προσευχόμουνα συνέχεια. Και ψες το βράδυ πήρα την απάντηση της . Η ευωδία σταμάτησε. Μια δροσέρη αύρα απλώθηκε στην ψυχή μου. Έβγαλα την εικόνα απο το κουτί και μου φάνηκε πως η Παναγία μου χαμογέλασε. “Κάποιον θα στείλει σήμερα να την πάρει”, σκέφτηκα και κάθισα απο το πρωί στα σκαλοπάτια να περιμένω. Τώρα πια μπορώ να κλείσω τα μάτια μου ήσυχος.
Συγκινημένος ο Μπάμπης πήρε το ιερό κειμήλιο απο τα χέρια του γέροντα. Έσκυψε μετά και φίλησε το χέρι του κι ένιωσε σαν να φιλούσε το χέρι του παππού του. Τον ευχαρίστησε με όλη του την καρδιά. Αποχαιρετήστηκαν δακρυσμένοι. Πρίν φύγει ο Μπάμπης, ο γέροντας του έδωσε ένα σακουλάκι “Πάρτο παιδί μου, του είπε.
Έχει χώμα απο τον κήπο του παππού σου. Βάλτο στον τάφο του να αναπαυθεί η ψυχή του!

Δρομολογούν τη σίγηση της καμπάνας...!

Θυμηθείτε το: δὲν εἶναι μακριά ὁ καιρός, που θὰ σιγήσουν οἱ καμπάνες τῶν Ἱ. Ναῶν μας! Αυτή είναι ἡ έπιθυμία καὶ ἡ έπιδίωξη τῶν χριστιανομάχων! Ἀφορμὴ ἡ δῆθεν… ἠχορύπανση, ποὺ προκαλοῦν οἱ κωδωνισμοὶ τῶν Ἱ. Ναῶν, καὶ ἡ δῆθεν καταστρατήγηση τῆς ἀτομικῆς ἐλευθερίας, ὅπου μὲ τὴν κωδωνοκρουσία «θίγεται» ἡ θρησκευτικὴ ἐλευθερία τῶν ἀθέων, τῶν ἀγνωστικιστῶν καὶ γενικὰ τῶν μὴ πιστῶν τῆς Ἐκκλησίας! Πληροφορούμαστε ὅτι ἡ γνωστὴ κλίκα τῶν χριστιανομάχων πιέζει γιὰ τὴν ψήφιση νόμου, ὁ ὁποῖος θὰ βάζει περιορισμοὺς στὶς κωδωνοκρουσίες τῶν Ἱ. Ναῶν, ὅσον ἀφορᾶ τὴν ἔνταση καὶ τὴ διάρκεια τῆς κωδωνοκρουσίας! Κι αὐτὸ θὰ ἀποτελέσει τὴν ἀρχή, γιὰ νὰ σιγήσουν ἐντελῶς στὸ ἄμεσο μέλλον!
Ἡ ὑπόθεση αὐτὴ ἔχει καὶ τὴν προϊστορία της. Πρὶν λίγα χρόνια, ὁ ἀλήστου μνήμης «Γιωργάκης», μὲ τὴν μητέρα του, «ἔκαναν Πάσχα» κοντὰ στὸ Ξυλόκαστρο. Τὴ Δευτέρα τοῦ Πάσχα, ἑόρταζε παρακείμενος Ἱ. Ναὸς τοῦ Ἁγίου Γεωργίου, ὅπου οἱ πιστοὶ κτυποῦσαν χαρμόσυνα τὶς καμπάνες. Τὸ θλιβερὸ «δίδυμο» ἐνοχλήθηκε ἀπὸ τὶς καμπάνες καὶ διαμαρτυρήθηκε τόσο ἔντονα, ὥστε προκλήθηκε σοβαρὸ ἐπεισόδιο, τὸ ὁποῖο διέρρευσε στὸν τύπο!
Πιστεύουμε πὼς τὸ γεγονὸς ἐκεῖνο δὲν ἦταν τυχαῖο, ἀλλὰ «προεόρτιο» γιὰ τὶς σημερινὲς ἀπαιτήσεις τῶν χριστιανομάχων! Θυμηθεῖτε, ἀγαπητοί μας ἀναγνῶστες, πὼς ἡ τουρκοκρατία, μπροστὰ στοὺς περιορισμοὺς τῆς «Νέας Ἐποχῆς», οἱ ὁποῖοι ἔρχονται ὁσονούπω κατὰ τῆς Ἐκκλησίας μας, θὰ φαντάζει ἴσως… φιλελεύθερη δημοκρατία! Προσεύχεσθε καὶ γρηγορεῖτε!

Άγιος Ευθύμιος ο Ιερομάρτυρας Επίσκοπος Ζήλων(+29 Μαίου 1921)

Ο Άγιος Ιερομάρτυς Ευθύμιος, κατά κόσμον Ευστράτιος Αγρίτης ή Αγριτέλλης, γεννήθηκε στις 6 Ιουλίου 1876 μ.Χ. στα 
Παράκουλα της Λέσβου. Σε ηλικία μόλις εννέα ετών, ο Ευστράτιος εισέρχεται στην ιερά μονή Λειμώνος, όπου ο ηγούμενος, αρχιμανδρίτης Άνθιμος Γεωργιέλλης, του έδωσε το όνομα Ευθύμιος.
Το 1889 γράφεται στη Λειμωνιάδα Σχολή και για ένδεκα χρόνια παρακολουθεί τα μαθήματα και τη χριστομάθεια του υποδειγματικού αυτού αρρεναγωγείου. Το 1892 αποφοιτά από τη Σχολή παίρνοντας το απολυτήριο με άριστα, πράγμα που του έδωσε την ευκαιρία να εγγραφεί το 1900 μ.Χ. στη Θεολογική Σχολή της Χάλκης ως υπότροφος της μονής Λειμώνος. Το 1906 χειροτονείται διάκονος στη μονή Χάλκου από τον Μητροπολίτη Γρεβενών Αγαθάγγελο και την επόμενη χρονιά υποβάλλει στη Σχολή για την απόκτηση του πτυχίου του διδακτορική διατριβή με θέμα: «Σκοπός του Μοναχικού βίου στην Ανατολή μέχρι τον 9ο αιώνα».

Αφού παίρνει το πτυχίο του με άριστα, επιστρέφει στη μονή Λειμώνος στη Λέσβο και διορίζεται ιεροκήρυκας από τον Μητροπολίτη Μηθύμνης Στέφανο (Σουλίδη). Από την θέση αυτή διακρίνεται για τη ρητορική του δεινότητα, το πλούσιο περιεχόμενο του λόγου του και επισκέπτεται τα χωριά και τις κωμοπόλεις της επαρχίας, ευαγγελίζοντας τον Χριστό και κηρύττοντας την αγάπη για την Πατρίδα. τον ίδιο χρόνο διορίζεται Σχολάρχης στη Σκόπελο, όπου και παραμένει ένα έτος.

Το 1910 χειροτονείται πρεσβύτερος και αργότερα αναλαμβάνει πρωτοσύγκελλος της Ιεράς Μητροπόλεως Μηθύμνης. Το 1911 χειροτονείται στην Κωνσταντινούπολη Επίσκοπος και αναλαμβάνει να διαποιμάνει τη Επισκοπή Ζήλων. Από την Αμισό (Σαμψούντα), όπου εγκαθίσταται, επιδίδεται σε έναν ευγενή και σπάνιο αγώνα για την μόρφωση των Ελλήνων της περιοχής, έχοντας στην ευθύνη του 340 περίπου ενορίες και 150.000 Έλληνες. Το 1913 ο Επίσκοπος Ευθύμιος τοποθετείται στην επαρχία Πάφρας. σε διάρκεια δέκα ετών, σημειώνει λαμπρή πνευματική τροχιά και ηγετική πορεία, κτίζοντας στην Πάφρα και σε πολλά χωριά, σχολεία, αρρεναγωγεία και παρθεναγωγεία και εκκλησίες, φροντίζοντας για την τοποθέτηση δασκάλων και ιερέων, απαραίτητων για την εθνική και πνευματική ανάπτυξη της περιοχής.

Το 1914 πολλοί Παφρηνοί, με την προτροπή του Ευθυμίου, αρνήθηκαν να καταταγούν στον Τουρκικό στρατό και βγήκαν στα βουνά ως φυγόστρατοι, όπου αρχίζουν να δημιουργούνται τα πρώτα αντάρτικα τμήματα. Φοβερή γενοκτονία ξεσπά, ιδιαίτερα στην περιοχή της Πάφρας και Σαμψούντας, μεταβάλλοντας την δράση του Επισκόπου Ευθυμίου από προσπάθεια αναπτύξεως σε προσπάθεια περισσυλογής. Το 1917 μ.Χ. αναλαμβάνει ηγετικό ρόλο σε ένοπλες ομάδες ανταρτών κατευθύνοντάς τις κατά του Τουρκικού στρατού και των άλλων ενόπλων, που δρούσαν ως έμμισθοι των Τούρκων κατά των Ελλήνων.

Την περίοδο 1914 - 1916 και με την υπογραφή της ανακωχής, παρότρυνε όλα τα σχολεία και τον λαό του Πόντου να παραστούν σύσσωμοι στην ετήσια τελετή της αναπαραστάσεως της αυτοκτονίας των τριάντα και πλέον νεαρών κοριτσιών του Ασάρ της Πάφρας. Η τελετή αυτή πραγματοποιείτο κατά την επέτειο της 25ης Μαρτίου, ως ανάμνηση της αυτοθυσίας των νεαρών κοριτσιών, που έπεσαν το 1860 από το κάστρο του Άλυ και αυτοκτόνησαν, για να μην πέσουν στα χέρια των Τούρκων.

Τον Απρίλιο του 1917,μεγάλη δύναμη του Τουρκικού στρατού περικυκλώνει στο βουνό Νελτές τη μονή της Παναγίας, της Μάαρα, κλείνοντας 650 γυναικόπαιδα και 60 ένοπλους αντάρτες. Μετά από εξαήμερη αντίσταση, οι περισσότεροι έγκλειστοι σκοτώνονται ή αυτοκτονούν. Το 1919 σε ανταπόδοση των προηγουμένων, ανήμερα της Παναγίας, ο Ευθύμιος συγκεντρώνει 12.000 αντάρτες έξω από την κωμόπολη Τσασούρ με γενικό αρχηγό τον Κυριάκο Παπαδόπουλο με αποτέλεσμα την ολοσχερή καταστροφή της πόλεως και τον αφανισμό των Τούρκων ενόπλων. Από εκείνη την ημέρα οι Τούρκοι καταζητούν τον Ευθύμιο, θεωρώντας τον επίσημο αρχηγό των ανταρτών του Δυτικού Πόντου.

Το 1921,με απόφαση της Κεμαλικής κυβερνήσεως, όλοι οι Μητροπολίτες, οι Επίσκοποι και οι αρχιμανδρίτες του Πόντου όφειλαν να εγκαταλείψουν τον Πόντο και να φύγουν από τις έδρες τους. Οι μόνοι που δεν υπάκουσαν στην εντολή αυτή ήσαν ο Μητροπολίτης Τραπεζούντος Χρύσανθος, ο Επίσκοπος Ευθύμιος και ο Αρχιμανδρίτης Αμασείας πρωτοσύγκελλος Πλάτων Αϊβαζίδης. Στις 21 Ιανουαρίου του ίδιου έτους, οι Κεμαλικοί συλλαμβάνουν τον Ευθύμιο, τον Αρχιμανδρίτη Αϊβαζίδη μαζί με προύχοντες της πόλης. Ο Άγιος Ευθύμιος οδηγείται στην Αμάσεια, όπου καταδικάζεται σε θάνατο και κλείνει στις φυλακές Σούγια της Αμασείας, που έχουν μετατραπεί σε τόπο κολάσεως από τις οδύνες και τον πόνο των βασανιστηρίων, ο Άγιος Ιερομάρτυς Ευθύμιος υποκύπτει από το βάρος των πληγών του το 1921 και λαμβάνει τον αμαράντινο στέφανο του μαρτυρίου.

Το 1992 ο Ευθύμιος κατατάσσεται στη χορεία των Αγίων από την Ιερά Σύνοδο της Εκκλησίας της Ελλάδος. Το 1998 ανοικοδομείται παρεκκλήσιο προς τιμήν του Αγίου στη μονή Λειμώνος, στην Ιερά Μητρόπολη Μηθύμνης.

Η μνήμη του εορτάζεται, επίσης, την Κυριακή προ της Υψώσεως του Τιμίου Σταυρού.

24 Μαίου 1453.Όταν η ιερή εικόνα της Παναγίας έπεσε κάτω...

 Εἰκών τῆς Παναγίας Ὁδηγητρίας, εἶναι ἡ ἱστορικῶς πρώτη εἰκόνα τῆς Ἐκκλησίας, ἱστορηθεῖσα ὑπό τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Λουκᾶ, ὡς μαρτυρεῖ καί τό σχετικόν Μεγαλυνάριον τοῦ Παρακλητικοῦ Κανόνος πρός τήν Ὑπεραγίαν Θεοτόκον («Ἄλαλα τά χείλη τῶν ἀσεβῶν, τῶν μή προσκυνούντων τήν Εἰκόνα Σου τήν σεπτήν, τήν ἱστορηθεῖσαν ὑπό τοῦ Ἀποστόλου Λουκᾶ ἱερωτάτου, τήν Ὁδηγήτριαν»). Κατά τήν συναξαριστικήν παράδοσιν ὁ Ἱερός Εὐαγγελιστής ἐφιλοτέχνησε τήν εἰκόνα ζῶσης τῆς Ὑπεραγίας Θεοτόκου καί Ἐκείνη τήν ἐδέχθη μετά μεγάλης χαρᾶς καί τήν ηὐλόγησε λέγουσα: «Ἡ χάρις τοῦ παρ’ ἐμοῦ τεχθέντος εἴη μετ’ αὐτῆς». Ἡ Εἰκόνα αὐτή διασωθεῖσα εἰς Παλαιστίνην, ἐστάλη εἰς τήν ΚΠολιν, ἐπί βασιλείας Θεοδοσίου Β’ τοῦ Μικροῦ, ἀπό τήν Αὐτοκράτειρα Εὐδοκίαν, ὡς δῶρον εἰς τήν ἀδελφήν τοῦ Θεοδοσίου ἁγ. Πουλχερίαν κατετέθη ὑπ’ αὐτῆς εἰς τήν Μονήν τῶν Ὁδηγῶν, τῆς ὁποίας ἦτο κτιτόρισσα. Ἡ Εἰκών ἐπετέλεσε ἀναρίθμητα θαύματα (ὡς τήν διάσωσιν τῆς Πόλεως τό 717, πολιορκουμένην ὑπό τῶν Ἀράβων) καί τελικῶς κατεστράφη ὑπό τῶν Ὀθωμανῶν, κατά τήν Ἅλωσιν τοῦ 1453.Νέος Συναξαριστής…», τ. Ὀκτωβρίου, σελ. 213).
24 Μαΐου 1453 ξεκινά στην πολιορκημένη Κωνσταντινούπολη μεγάλη λιτανεία με την περιφορά της Εικόνας της Παναγίας στα τείχη για την εμψύχωση των κατοίκων της, όπως συνηθιζόταν μέχρι τότε σε κάθε πολιορκία. Ξαφνικά, η ιερή Εικόνα πέφτει κάτω και δεν σηκώνεται από το βάρος, όσο κι αν προσπαθούν ιερείς και λαϊκοί. Το γεγονός ερμηνεύεται σαν κακός οιωνός. Σύμφωνα με τον ιστορικό Δούκα, καταστράφηκε από τους Τούρκους κατά την Άλωση του 1453.

«Μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου» (Ψαλμ. 101,25).


«Μη αναγάγης με εν ημίσει ημερών μου» (Ψαλμ. 101,25).

Προσευχόμενοι για παράταση της ζωής μας ή της ζωής των άλλων προσώπων δεν παρακαλούμε για την άσκοπη συνέχιση της βιολογικής υπάρξεως, κατά την οποία θα είμαστε ανίκανοι για καλύτερη ανάβαση.
Προσευχόμαστε για ευλογημένη αύξηση των ημερών μας επί της γης, έως ότου όλη η ύπαρξή μας γεμίσει με πνευματική δύναμη, φως συνέσεως, για να προσλάβουμε νέες γνώσεις για τον άνω κόσμο.
Αναλογιζόμαστε στην καρδιά μας τη μετάβαση στον Θείο κόσμο σαν να πρόκειται για το προσωπικό μας Πάσχα  για να πραγματοποιηθεί αυτό στην πιο ευνοϊκή στιγμή, με αγάπη και ειρήνη,  με την ειρήνη εκείνη, που ο Κύριος έδωσε στους μαθητές Του πριν την έξοδο Του (βλ. Ιω. 14, 27). 


Γέροντας Σωφρόνιος του Έσσεξ

Πέμπτη 30 Μαΐου 2013

Ξαναδιαβάζοντας τους ΄'Αθλίους'', διαπίστωσα πόσο προφητικά λειτουργούν για την εποχή μας...

Διάβασα  ξανά, μετά από πολλά χρόνια, τους Άθλιους  του Βίκτωρος Ουγκώ. Στη μνήμη μου πάντοτε υπήρχαν τα πρόσωπα του Γιάννη Αγιάννη, του Ιαβέρη, του Μάριου και της Τιτίκας, του Θεναρδιέρου, του παππού, των επαναστατών, αλλά, κυρίως, του επισκόπου Μυριήλ. Εκείνης της μορφής που η παρουσία της ουσιαστικά κρύβεται πίσω από τον χαρακτήρα του Γιάννη Αγιάννη. Η απουσία στο πρώτο κομμάτι της ζωής, κάνει τον Γιάννη Αγιάννη ένα αγρίμι, ένα άθλιο κυριολεκτικά θηρίο, ένα πρόσωπο που έχει ως στόχο της ύπαρξής του την επιβίωση και την ελευθερία με γνώμονα τον εαυτό του, το μίσος για την  κοινωνία, την απουσία συναισθημάτων. Η εμφάνισή του στην αρχή του μυθιστορήματος  αποτελεί τον καταλύτη για την όλη διαμόρφωση της αλλαγής στη ζωή του Γιάννη Αγιάννη. Γιατί όλο το μυθιστόρημα, ουσιαστικά, μάς μιλά γι’ αυτό που ονομάζουμε «μετάνοια», αλλαγή νου, νοοτροπίας, ζωής. Η μετάνοια όμως θα ήταν αδιανόητη εάν ο Γιάννης Αγιάννης δεν ξαναποκτούσε αυτό που του έλειπε. Ψυχή.
                 Είχε ψυχή. Ζούσε όμως σα να μην είχε. Δεν έφταιγε μόνο αυτός. Η σκληρότητα και η απανθρωπιά της κοινωνίας, ο άδικος νόμος, η αδιαφορία των εχόντων και κατεχόντων γι’ αυτούς που υποφέρανε, η απουσία παιδείας και μόρφωσης, όπως επίσης και η μη σωστή ζύγιση των καταστάσεων από τον ίδιο, η απελπισία που κάνει τον άνθρωπο να ξεπερνά το μεταίχμιο ανάμεσα στην τήρηση της ηθικής και την εγκατάλειψή της, έκαναν τον Γιάννη Αγιάννη να έχει αφήσει την ψυχή του στην αθλιότητα του να υπάρχει σε υπνώττουσα κατάσταση. Η παρουσία όμως του Μυριήλ, η έμπρακτη αγάπη, η ανθρωπιά, η συγχώρεση που του παρείχε και η αποδοχή ακόμη και της αθλιότητάς του, η αντιμετώπισή του ως εικόνας Θεού, όπως του υπαγόρευε η πίστη του στο Χριστό και η παρουσία του Φωτός της αγάπης στην δική του ψυχή, κάνουν τον Γιάννη Αγιάννη να ξαναβρεί την υπνώττουσα ψυχή του.  Ειδικά η σκηνή κατά την οποία οι χωροφύλακες φέρνουν τον δραπέτη Γιάννη Αγιάννη σε κατάσταση αγριμιού, καθώς είχε κλέψει τα ασημικά του σπιτιού του επισκόπου και η δωρεά από εκείνων των δύο κηροπηγίων αποτελεί μία από τις συγκλονιστικότερες σκηνές της ανθρώπινης λογοτεχνίας.
               Το μυθιστόρημα λειτουργεί με γνώμονα το πώς η ψυχή του Γιάννη Αγιάννη εξιλεώθηκε, συγχωρέθηκε για όλες τις αμαρτίες της. Και ό,τι έκανε ο Γιάννης Αγιάννης αποτελούν γεννήματα της αιχμαλωσίας της ψυχής του από την αγάπη και το φως που της έδωσε ο επίσκοπος Μυριήλ. Αυτή είναι η δύναμη ενός αγίου που βγάζει από την αθλιότητα μία ψυχή. Η ελεημοσύνη, η δημιουργικότητα και η προσφορά στους συνανθρώπους του, η παραίτηση από την δική του δόξα και η επαναπρόσληψη της ιδιότητας του κατάδικου για να μην πληρώσει για λογαριασμό του κάποιος που δεν έφταιγε, η πατρότητα στο πρόσωπο της Τιτίκας, η εφευρετικότητα και η σιωπή, η προσευχή και η υπομονή και την ίδια στιγμή η καλλιέργεια του δρόμου της συγχώρεσης προς την κοινωνία και τον νόμο, όπως εκφράζονται στο πρόσωπο του αστυνόμου Ιαβέρη, αλλά και η αποδοχή από τον Γιάννη Αγιάννη ότι δεν του ανήκει ούτε το παιδί που έσωσε, η Τιτίκα,  και η απόσυρση στην αλήθεια της απόλυτης ταπείνωσης που την ίδια στιγμή ελευθερώνει και την ίδια στιγμή οδηγεί στον πόνο της απόλυτης μοναξιάς, για να έρθει η λύτρωση πριν το θάνατο με την συναίσθηση ότι τόσο ο Θεός όσο και οι άνθρωποι τον συγχώρεσαν  και του έδειξαν την αγάπη που τόσο του έλειψε στη ζωή, είναι σημεία που βγαίνουν από τη γραφίδα ενός συγγραφέα που η αξία του είναι διαχρονική.
                 Ξαναδιαβάζοντας λοιπόν τους Αθλίους, διαπίστωσα πόσο προφητικά λειτουργούν για την εποχή μας, τόσο σε κοινωνικό όσο και σε πολιτισμικό επίπεδο.
Κοινωνικά διότι περιγράφουν την εκμετάλλευση του ανθρώπου από τον άνθρωπο, την αδιαφορία για την φτώχεια, την αθλιότητα και την μοναχικότητα, όπως αυτή αποτυπώνεται στη ζωή ηρώων όπως η Φαντίνα, ο Γαβριάς, την κακία που γίνεται συκοφαντία, κατάκριση, μιζέρια, όπως των κατοίκων της Μοντρέιγ έναντι του δημάρχου Μαγδαληνή-Γιάννη Αγιάννη, αλλά και την ανάγκη για επανάσταση εναντίον της απουσίας κοινωνικής δικαιοσύνης, η οποία όμως δεν μπορεί να στηρίζεται μόνο στον οραματισμό και τις ιδέες, γιατί είναι καταδικασμένη σε αποτυχία, αφού οι πολλοί δεν θα είναι έτοιμοι να κάνουν θυσίες.
 Πολιτισμικά διότι περιγράφουν την απουσία ολοκληρωμένης παιδείας, η οποία μπορεί να βγάλει τον άνθρωπο από την αμάθεια της ψυχής και την δεισιδαιμονία, τον προσανατολισμό της ζωής στην επιβίωση και όχι στη δημιουργία, την αδιαφορία για την συλλογική ελευθερία και τον τονισμό του ατομοκεντρισμού, τον εκφυλισμό της πολιτικής σε σύγκρουση συμφερόντων και διαμάχες προσώπων και όχι την θέασή της ως τρόπου διακονίας  της κοινωνίας με σκοπό την άνοδο της ποιότητας της ζωής όλων, όπως επίσης και την φοβία έναντι του περιθωριακού και του αποκλίνοντος από τις κοινωνικές νόρμες ανθρώπου και την άρνηση συμβολής στην κοινωνική του επανένταξη. Πολιτισμός χωρίς αγάπη για τον άνθρωπο. Πολιτισμός με θεσμούς, που δεν αποσκοπούν όμως στην συλλογική πρόοδο και στη βοήθεια προς του αδύναμους, αλλά στην επιβολή ενός νόμου που δεν νοιάζεται για την ψυχή του ανθρώπου, αλλά μόνο για την τάξη και την ηθική.
               Νεοάθλιοι  μπορεί να υπάρχουν και σήμερα. Ίσως όχι στην έκταση και τις διαστάσεις του 19ου αιώνα, αν και τίποτε δεν αποκλείεται, τουλάχιστον για τις μεγάλες πόλεις. Ίσως όμως η μεγαλύτερη νεοαθλιότητα να είναι η ύπνωση της ψυχής μέσα στον πολιτισμό των αγαθών, της επιβίωσης, της εικόνας και της πληροφορίας, της απουσίας σχέσεων αγάπης, ενδιαφέροντος, δημιουργικότητας με γνώμονα την πρόοδο των πολλών και όχι μόνο των εχόντων και κατεχόντων, αλλά και η άρνηση του μεταφυσικού προσανατολισμού. Αν θέλουμε αληθινά να ανατρέψουμε την λογική που μας οδήγησε στην κρίση, ίσως χρειάζεται να ξεκινήσουμε από το ξύπνημα της ψυχής μας. Για τον συγγραφέα, άλλωστε, η αγάπη αποτελεί την ριζική απάντηση στο πρόβλημα της αθλιότητας.

              Κι εδώ έγκειται μεγάλη η ευθύνη της Εκκλησίας. Γιατί η μετάνοια ξεκινά από εμάς πρωτίστως, που λησμονούμε ότι δεν είναι η θέση μας στην κοινωνία και η περιουσία μας που διακυβεύονται σήμερα, αλλά η αδυναμία μας να μπολιάσουμε τους πολλούς με την έγνοια μιας ψυχής που θα αγαπά Θεό και άνθρωπο. 
Από κει ξεκινά η ανάγκη για μια επανάσταση που θα μας κάνει να αποτινάξουμε την αθλιότητα της ύπνωσης και του εγκλεισμού στον εαυτό μας. Κι αυτή η επανάσταση έρχεται μέσα από την σχέση με τον νικήσαντα τον Άδη και τους ανθρώπους σώσαντα. Αυτό το μήνυμα είναι καιρός να αφυπνίσει τις καρδιές όλων μας.  Για να μπορούμε να μη διστάζουμε να ζητούμε και να παλεύουμε για περισσότερη κοινωνική δικαιοσύνη, η οποία δεν έρχεται μέσα από τα συσσίτια και τη φιλανθρωπία, αλλά μέσα από την απόρριψη αυτού του τρόπου ζωής, αυτού του πολιτισμικού προτύπου που διέλυσε τις καρδιές και την ανθρωπιά στο όνομα του κέρδους, της κατανάλωσης και της μετοχής στην ψεύτικη ευτυχία του εγωκεντρισμού. Η αλλαγή όμως δεν μπορεί να έρθει έξω, αν δεν ξεκινήσει από μέσα. Και η Εκκλησία χρειάζεται να παλέψει και για τα δύο.

Συνέντευξη του π. Φιλόθεου Φάρου στο Τρίτο Πρόγραμμα για το σύγχρονο χριστιανό

Τελικά ποια θρησκεία φροντίζει περισσότερο για τους άστεγους;!


ΠΟΛΥ ΕΦΕΥΡΕΤΙΚΟΣ! (Αν και δεν είναι θρήσκειες όλα όσα αναφέρονται)

Τα αίσχιστα των Τούρκων: Σκότωσαν εν ψυχρώ και βίασαν γυναίκες στην Κυθρέα το 1974

ΤΟΥ ΛΑΖΑΡΟΥ ΜΑΥΡΟΥ
Εκτέλεσαν τον 75χρονο παππού Νικόλα Κανικλίδη που αρνείτο να τους δείξει τον κρυψώνα των γυναικών
Τις γυναίκες των ηττημένων έψαχναν για να τις ατιμάσουν, την επόμενη που μπήκαν στην Κυθρέα κατακτητές οι Τούρκοι. Κι επειδή ο 75χρονος παππούς Νικόλας Κανικλίδης αρνείτο να προδώσει τον κρυψώνα των γυναικοπαίδων, τον εκτέλεσαν εν ψυχρώ. Έξω από το σπίτι του, το Σάββατο 17 Αυγούστου 1974, στη γειτονιά της Καμάρας. Μπροστά στα έντρομα μάτια του επιζήσαντος τελικά συγχωριανού του 70χρονου Νικόλα Καρπασίτη που δεν άντεξε να φάει κι εκείνος μια σφαίρα στο κεφάλι. 
Άλλος γέροντας γείτονας, ο Ανδρέας Πανταζής, είχε εκτελεστεί στον ίδιο χώρο και την επόμενη μέρα τούς έθαψαν και τους δύο στο διπλανό χωράφι. Μετά από 39 χρόνια, τα εκταφέντα μαρτυρικά οστά του δολοφονηθέντος Νικόλα Κανικλίδη, μεταφέρθηκαν στις ελεύθερες περιοχές, ταυτοποιήθηκαν με το DNA και κηδεύτηκαν το περασμένο Σάββατο, με τιμές, στο κοιμητήριο των Αγίων Κωνσταντίνου και Ελένης στη Λευκωσία.
Μία φάλαγγα Τούρκων στρατιωτών, των δυνάμεων εισβολής, καθοδηγούμενη από αιμοβόρους Τουρκοκύπριους της περιοχής, ήσαν οι δράστες των αποτρόπαιων κακουργημάτων. Και γνωστός Τουρκοκύπριος, καταγόμενος από την Άσσια, νυμφευμένος στο Μπέκκιουγιου, ο επικεφαλής εκτελεστής δολοφόνος. Ζη ακόμη, παράλυτος, σε νοσοκομείο στην κατεχόμενη Λευκωσία, είπε την Παρασκευή στο Ράδιο Πρώτο, ο γιος του εκτελεσθέντος, Ανδρέας Ν. Κανικλίδης, αδελφός του μακαριστού βιβλιοπώλη στη γειτονιά της Αρχιεπισκοπής Κώστα Ν. Κανικλίδη και της Ρίτσας Ζαμπακίδου, μητέρας του φονευθέντος σε ατύχημα πεδίου βολής το 1993 αειμνήστου υπολοχαγού της Εθνικής Φρουράς Νικόλα Ζαμπακίδη 29 χρ., που είχε τ’ όνομα του εκτελεσθέντος απ’ τους Τούρκους παππού του. Ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης, ήδη στα 74 του, διατηρεί μέχρι σήμερα αγαστές σχέσεις με Τουρκοκύπριους φίλους του που τον επισκέπτονται στις ελεύθερες περιοχές.

Το Σάββατο 17 Αυγούστου 1974 στη σκλαβωμένη δύο ήδη μέρες Κυθρέα, Τούρκοι στρατιώτες με Τουρκοκύπριους «μουτζαχίντ» τής ΤΜΤ επικεφαλής καθοδηγητές, αναζητούσαν τον κρυψώνα των Ελληνίδων της Κυθρέας, στη γειτονιά της Καμάρας. Επιχείρησαν με άγρια κτυπήματα να εξαναγκάσουν τον 75χρονο Νικόλα Κ. Κανικλίδη, να τους καταδώσει τον κρυψώνα. Εκείνος αρνήθηκε κι αντιστάθηκε. Τον πυροβόλησαν και στα δύο του πόδια. Παρέμεινε πεισματικά ακλόνητος. Έβγαλαν το πιστόλι, το κόλλησαν στο κεφάλι του και τον εκτέλεσαν. Πεσμένο στο έδαφος νεκρό, λήστεψαν απ’ τις τσέπες του τα χρήματά του, 800 περίπου λίρες. Ο 70χρονος Παύλος Ζαμπάς που ήταν κοντά του, με τους πρώτους πυροβολισμούς διέφυγε απ’ το σημείο κι έκτοτε είναι αγνοούμενος. Τρίτος παρών συγχωριανός, ο 70χρονος Νικόλας Καρπασίτης υπέστη ανήκουστες κτηνωδίες και τα βασανιστήρια των Τούρκων, του μοίρασαν το πρόσωπο μέχρι να τον εξαναγκάσουν να τους δείξει το σπίτι της γειτονιάς όπου κρύβονταν τα γυναικόπαιδα. Ο Καρπασίτης τελικά επέζησε κρατούμενος και τον παρέδωσαν πολύ αργότερα στην ανταλλαγή αιχμαλώτων.

Εισέβαλαν στον κρυψώνα των γυναικοπαίδων οι Τούρκοι στρατιώτες κι οι Τουρκοκύπριοι καθοδηγητές τους και «δεν μπορώ να σου περιγράψω τα όσα υπέστησαν εκεί οι θείες και οι κόρες, που τις βίαζαν μπροστά στα μάτια των γονιών τους. Απαίσια, αισχρά και αίσχιστα πράγματα που έχουν κάνει και είναι αδύνατο να τα περιγράψω», είπε ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης.

Αναπέδωσαν με εκτελέσεις
Ο Νίκος Κανικλίδης θυμάται, με πίκρα, πόσους και πόσους Τουρκοκύπριους είχε ευεργετήσει όλα τα χρόνια προηγουμένως ο πατέρας του, φιλεύσπλαχνος και συμπονετικός, όπως οι περισσότεροι Κυθρεώτες. Μικρή μειονότητα στην περιοχή οι Τουρκοκύπριοι των γύρω χωριών, Μπέκκιουγιου, Επηχώ, Πέτρα του Διγενή, Κορνόκηπος, έτρωγαν ψωμί απ’ τους Έλληνες. Έβρισκαν δουλειά στα χωράφια τους. Κι όταν αποκλείστηκαν στις δύσκολες ώρες της τουρκανταρσίας του 1963-64 απ’ την ένοπλη μειοψηφία των τρομοκρατών της ΤΜΤ του Ντενκτάς, με το κάρο και τη μούλα του ο Νικόλας Κανικλίδης τούς κουβαλούσε φάρμακα και προμήθειες για να επιζήσουν. «Του το ανταπέδωσαν με σκυλίσιο μίσος», λέει με φρίκη ο γιος του ο Ανδρέας και υπενθυμίζει την παλιά παροιμία, «σκύλον πλύνεις, σκύλον λούσεις, πάλι σκυλιές θα μυρίζει:

Εμείς οι Ελληνοκύπριοι της Κυθρέας και όλης της περιοχής, δεν είχαμε σπάσει ούτε μύτη Τουρκοκυπρίου στη διάρκεια όλων των αγώνων μας. Αλλ’ αυτοί, με την πρώτη ευκαιρία που ανέβηκαν από πάνω μας, έκαμαν τα αίσχιστα. Ευεργετήθηκαν τόσο πολύ από μας κι αυτοί μας το ανταπέδωσαν πολύ χειρότερα κι απ’ τον ίδιο τον θάνατο. Έχουν βιάσει γυναίκες, έχουν βιάσει παιδιά, έχουν εξολοθρεύσει ολόκληρες οικογένειες. Στην Κυθρέα, στο Νέο Χωρίο και στο Παλαίκυθρο. Είχαμε τα περισσότερα αθώα θύματα αμάχων, από όλες τις άλλες περιοχές».

Το μακελειό στο Νέο Χωρίο
Πριν από ένα μήνα, την Κυριακή 21 Απριλίου 2013, στον Άγιο Ελευθέριο του προσφυγικού συνοικισμού στα Λατσιά κηδεύτηκαν τα μαρτυρικά οστά οκτώ άλλων δολοφονηθέντων από τους Τούρκους αμάχων. Μελών δύο οικογενειών, που βρέθηκαν σε ομαδικό τάφο στο σκλαβωμένο Νέο Χωρίο Κυθρέας και στο τουρκοκυπριακό Τζιάος: Χαράλαμπος Ζερβός 65χρ., η σύζυγός του Μαρίτσα 59χρ., ο παράλυτος γιος τους Ανδρέας 34χρ., η 85χρονη μητέρα της Μαρίτσας, Ελενίτσα Φελλά Κοντού, η 50χρονη κόρη της Ελενίτσας, Λούλλα Φελλά Κοντού με τη δική της 25χρονη θυγατέρα Σωτηρούλα Κοντού Ρωτού, τον αδελφό Παναγιώτη Κοντού και τον Ανδρέα Κοντού. Δεν βρέθηκαν ακόμα τα μαρτυρικά οστά της 38χρονης τότε παράλυτης, αγνοούμενης έκτοτε Ελένης Ζερβού. Τους είχαν εκτελέσει με ριπές οι Τούρκοι, εισβάλλοντας μέσα στο σπίτι τους τη νύκτα της Πέμπτης 15 Αυγούστου 1974.

Μέσα σ’ εκείνο το μακελειό γλίτωσε απ’ τις σφαίρες κι επέζησε, κάτω απ’ το σώμα της νεκρής μητέρας της, το 12 μηνών βρέφος της Σωτηρούλας, η 40χρονη σήμερα Μαρία. «Ήταν ο κοινοτάρχης στο Νέο Χωρίο κι η οικογένειά του, ήταν το ένα τρίτο του χωριού», θυμάται ο Ανδρέας Ν. Κανικλίδης και απαριθμεί τα ίδια και χειρότερα κακουργήματα των Τούρκων και των Τουρκοκυπρίων σε βάρος των απροστάτευτων αμάχων που δεν πρόλαβαν να εγκαταλείψουν τα χωριά της περιοχής όταν εξαπολύθηκε από 14 Αυγούστου 1974 ο 2ος Αττίλας. Κακουργήματα για τα οποία, το κακούργο τουρκικό κράτος και το κατοχικό του καθεστώς στις σκλαβωμένες περιοχές της Κύπρου, εξασφάλισαν μέσα από τις συμφωνίες και διαδικασίες της ΔΕΑ (Διερευνητικής Επιτροπής Αγνοουμένων) το αδίωκτο και την ατιμωρησία.
Σημερινή/πηγή

Τετάρτη 29 Μαΐου 2013

Νεομάρτυς Ιγκόρ(+13 Μαίου 2001).Δολοφονήθηκε μέσα στον ναό από έναν ισλαμιστή

ΠΗΓΗ/Μετάφραση π.Γεωργίου Κονισπολιάτη proskynitis.blogspot.gr

Στις 13 Μαίου συμπληρώθηκαν 13 χρόνια από την στυγνή δολοφονία ενός Ρώσου ιερέα μέσα στον ναό,που  έίχε σκορπίσει τον τρόμο στην ορθόδοξη κοινότητα του Καμπαρντίνο-Βαλκαρίας.Μέχρι την λήξη των εχθροπαξιών στην Τσετσενία το 1999,η Ορθόδοξη Εκκλησία κατά μήκος του Καυκάσου ήταν σαν μία πόλη υπό πολιορκία.
 Ο μαρτυρικός θάνατος του π.Ιγκόρ Ρόζιν στην πόλη Τύρνγιάουζε,  επαναφέρειτο αίσθημα απομόνωσης και ανησυχίας μέσα σε μια κοινωνία όπου η πλειοψηφία είναι μουσουλμάνοι.
 Η Βαλεντίνα Βαπαράεβα καθάριζε τον ναό νωρίς το πρωί,όταν μπήκε μέσα ένας νεαρός και την ρώτησε πού είναι ο π.Ιγκόρ.Του είπε πως θα έρθει νωρίς το απόγευμα.
 Πράγματι το απογευματάκι ξαναήρθε,ο π.Ιγκόρ τον χαιρέτησε και προς έκπληξη της Βαπαράεβα τον κάλεσε στο κελάκι του.
 «'Οσα χρόνια τον ξέρω ποτέ δεν κάλεσε έναν ξένο στο κελάκι του»είπε η Βαπαράεβα αργότερα στην αστυνομία.
 Οι δύο άντρες μίλησαν ήρεμα για αρκετή ώρα όταν η Βαπαράεβα άκουσε τον π.Ιγκόρ να λέει:«Εαν ήρθες να πάρεις την ψυχή μου,πάρτην»!
 «'Ορμησα μέσα και είδα τον δολοφόνο να στέκεται πάνω από το  γεμάτο αίματα σώμα του π.Ιγκόρ κρατώντας ένα μαχαίρι.''Μη με σκοτώσεις,έχω παιδιά»φώναξε η Βαπαράεβα και έτρεξε έξω στον δρόμο.
Ο π.Ιγκόρ που είχε δεχθεί δυο μαχαιριές στο στήθος πέθανε καθ'οδον για το νοσοκομείο.
Μία ώρα αργότερα ο Ibragim Khapaev παραδόθηκε στην αστυνομία ομολογώντας τον φόνο.Οι αστυνομικοί διαπίστωσαν πώς είχε λάβει ποινή φυλάκισης τεσσάρων ετών με αναστολή για επίθεση με μαχαίρι κατά του ξαδέλφου του.
 Οι ενορίτες λένε πως ήταν μέρος ενός οργανωμένου σχεδίου ενάντια στην Ορθόδοξη Εκκλησία του Βορείου Καυκάσου.
 Ο ιερέας είχε εγκατασταθεί στο  Τύρνγιάουζε το καλοκαίρι και ήταν πολύ αγαπητός στους ενορίτες του.Οι ενορίτες του λένε πως ο πρώην πρωταθλητής στην ορειβασία,ο οποίος είχε σχεδόν δύο μέτρα ύψος θα μπορούσε να αντισταθεί στον δολοφόνο.
 Στην κηδεία του π.Ιγκόρ συμμετείχαν μουσουλμάνοι και χριστιανοί κάτοικοι του Τύρνγιάουζε.Απευθυνόμενη στο πλήθος η γυναίκα του είπε:«Συγχώρησα τον δολοφόνο και εσείς πρέπει να κάνετε το ίδιο,αυτή είναι η θέληση του Θεού.
ΠΗΓΗ/Μετάφραση π.Γεωργίου Κονισπολιάτη proskynitis.blogspot.gr

Περισσότερες πληροφορίες μπορείτε να βρείτε ΕΔΩ

Αγία Θεοδοσία Κων/πολης.Ο τάφος του Παλαιολόγου και του 13ου αποστόλου

Σχετική εικόνα
Στις 28 Μαΐου 1453, όπως κάθε χρόνο, οι πιστοί μαζευόταν στον επιβλητικό Ναό της Αγίας Θεοδοσίας της Κωνσταντινοπολίτισσας, της Αγίας που μαρτύρησε υπερασπιζόμενη τις Άγιες Εικόνες από τον εικονομάχο Λέοντα Γ΄Ίσαυρο και κατασφάχτηκε μαρτυρικά με κέρατο, επιτελώντας κατόπιν πλήθος θαυμάτων σε παραλύτους και κωφαλάλους! Τόσο την αγαπούσαν και την σεβόταν οι προγονοί μας, που στόλιζαν πάντα την Εκκλησία με χιλιάδες τριαντάφυλλα... Μάλιστα εκείνο το απόγευμα ο Παλαιολόγος πήγε και ο ίδιος για προσκύνημα στο λείψανο της Αγίας, ενώ πολύς κόσμος ξαγρύπνησε προσευχόμενος για τη σωτηρία της Πόλης...
Την επομένη, στις 29 Μαΐου, ο Αυτοκράτορας έπεσε ηρωικά πολεμώντας με το σπαθί στο χέρι... Οι Τούρκοι τον αναγνώρισαν αργότερα από τα πορφυρά καμπάγια στα πόδια με τους κεντημένους δικεφάλους... και από τότε κανείς δεν ξέρει τι απέγινε...
Και η Εκκλησιά της Αγίας Θεοδοσίας, στολισμένη σα νυφούλα, μετατράπηκε σε τζαμί όπως τόσες από τους απίστους...(Γκιούλ Τζαμί=τζαμί των ρόδων, τριανταφύλλων). Όμως στο προαύλιό της φαινόταν πάντα ένα φως σαν καντήλι να καίει μέσα στους καιρούς ασταμάτητα... Κι έτσι πολλοί λέγαν ότι εκεί βρίσκεται ΤΑΦΟΣ ΤΟΥ ΠΑΛΑΙΟΛΟΓΟΥ...
Υπάρχει όμως και ο ΤΑΦΟΣ ΑΓΙΟΥ! Μάλιστα υπάρχει εκεί μια επιγραφή Οθωμανική που λέει "Τomb of the Apostle, disciple of Jesus. Peace with him" - (Τάφος του Αποστόλου, μαθητή του Χριστού. Ειρήνη εις αυτόν)!!!!
Σε ποιον Απόστολο όμως αναφέρεται, ο οποίος να έχει μάλιστα αναγνώριση από τους Τούρκους, τέτοια που να γράφουν και επιγραφή; Μια άλλη πληροφορία αναφέρει σχετικά ότι μια Ελληνίδα Καθηγήτρια, εντεταλμένη Ιταλικού Πανεπιστημίου, κατάφερε να μπει στον Ναό της Αγίας Θεοδοσίας σαν δήθεν Ιταλίδα και να εισέλθει ως τα υπόγεια, όπου και βρέθηκε έκπληκτη μπροστά σε έναν τάφο, όπου υπήρχε ελληνική επιγραφή που έγραφε "ΕΝΘΑΔΕ ΚΕΙΤΑΙ Ο 13ος ΑΠΟΣΤΟΛΟΣ"!!!
Ως γνωστός, τρία πρόσωπα αναφέρονται ως "13ος Απόστολος": ο Άγιος Απόστολος Παύλος, ο Άγιος Απόστολος Μάρκος και ο Άγιος και Μέγας Κωνσταντίνος, ο ιδρυτής της Κωνσταντινούπολης και προστάτης της Χριστιανοσύνης, γνωστός και ως Ισαπόστολος!
ΔΕΝ ΑΠΟΚΛΕΙΕΤΑΙ ΟΜΩΣ ΝΑ ΑΝΑΦΕΡΕΤΑΙ ΣΕ ΕΚΕΙΝΟΝ, ΠΟΥ ΘΑ ΕΥΑΓΓΕΛΙΣΕΙ ΟΛΑ ΤΑ ΑΣΕΒΗ ΕΘΝΗ, σαν 13ος Απόστολος και που δεν θα είναι άλλος από τον Άγιο Βασιλέα ΙΩΑΝΝΗ!!! Τον μαρμαρωμένο Αυτοκράτορα Νικαίας!
Με την απελευθέρωση της Πόλης, το μυστήριο θα λυθεί οριστικά... Και η Αγία Θεοδοσία, στις 28 Μαΐου, κατά τον πανηγυρικό Εσπερινό της, πρέπει να γεμίσει ξανά τριαντάφυλλα, μαζί με τα δάκρυα της ευγνωμοσύνης ενός ολόκληρου έθνους!

Το δηλητήριο κατά του Γέροντα Σωφρόνιου και ο πειρασμός - αμαρτία της αγιομαχίας

Tο δηλητήριο κατά του Γέροντα Σωφρόνιου και ο πειρασμός - αμαρτία της αγιομαχίας


Ένα πολύ εμπεριστατώμενο και βαθύτατα θεολογικό άρθρο περί της αμαρτίας της αγιομαχίας

Μεσοπεντηκοστή ....Χριστός Ανέστη απο τον παπα Φώτη τον δια Χριστό Σαλό ...



Ο παπά Ν... είναι ένας απλός λευίτης και προπάντων εμπερίστατος, με πολλά προσωπικά προβλήματα , όμως ήταν ένας αγαπημένος φίλος του παπαΦώτη Λαυριώτη του διά Χριστό Σαλού,  και πολλές φορές όταν τον έβλεπε τον πείραζε ο Παππούλης γιατί ο παπα Ν... είναι μια πολύ απλή ψυχή καθαρή παιδική θα έλεγα και ο Παππούλης αναπαυόταν σε τέτοιες ψυχές!!

Φέτος πήρε εντολή από τον Αρχιερατικό να λειτουργήσει τη Λαμπρό Τρίτη σε μια εκκλησία σε ένα άλλο χωριό , όπως και έγινε!!!

…γυρνώντας στο σπίτι του έπρεπε να περάσει μπρος από το κοιμητήριο που είναι θαμμένος ο παπα Φώτης και το σκεφτόταν....

Όταν έφτασε πολύ κοντά βλέπει μπροστά του τον Παππούλη όρθιο ντυμένο με μια άσπρη ιερατική στολή και πολύ λαμπερό να του χαμογελά και να τον χαιρετά......

Ο παπα Ν..... καθώς είναι απλός και  άδολη ψυχή τρόμαξε, όπως ομολογεί ο ίδιος με συστολή , και πάτησε το γκάζι του αυτοκινήτου ....


Προχωρώντας πιο κάτω σε ένα εκκλησάκι που πήγαινε ο Παππούλης και λειτουργούσε βλέπει πάλι ολοζώντανο το παπα Φώτη με την λαμπερή εκείνη  ιερατική στολή να τον χαιρετά χαρούμενος και φωτεινός!!!!!

Ο παπα Ν....  πίστεψε ότι ήταν ιδέα του και φοβούμενος μη τον πειράζουν δεν είπε τίποτα...

Το βράδυ καθώς κοιμήθηκε βλέπει τον παπα Φώτη πάλι στον ύπνο του να του λέει πειράζοντας τον....τι φοβήθηκες ευλογημένε...εγώ ήμουν και ήθελα να σου ευχηθώ Χριστός Ανέστη και να σε χαιρετίσω...!γιατί σε στάθηκες????

Το πιο χαρούμενο ...το πιο χαριτωμένο ...το πιο Αναστάσιμο Χριστός Ανέστη .....για σκέψου έλεγε ο παπα Ν.....  μου είπανε Χριστός Ανέστη μέσα από τον Παράδεισο...και δάκρυζε από Αναστάσιμη Χαρά και αγαπητική νοσταλγία για τον αγαπημένο του Παππούλη που πάντα τον στήριζε στα δύσκολα του ...!!!

Χριστός Ανέστη λοιπόν Αδερφοί και Φίλοι ….Μεσοπεντηκοστή αύριο …..Χριστός Ανέστη μέσα από το Παράδεισο …από τον ευλογημένο μας παπα Φώτη ..το Αναστημένο σπουργιτάκι του Θεού!!!


Τρίτη 28 Μαΐου 2013

29 Μαίου.Ημέρα μνήμης του Αγίου Λουκά Κριμαίας.Ακούγοντας την φωνή της συνείδησης

Η ζωή του Αγίου επισκόπου της Κριμαίας Λουκά είναι ένα ζωντανό παράδειγμα που μας δείχνει τον τρόπο που σκεπάζει κάποιον η Χάρη του Θεού όταν ακούει την φωνή της συνειδήσεώς του,μια Χάρη που σε σκέπει,σε ενισχύει και σε προστατεύει από τους πειρασμούς και τους κινδύνους.

  Πολλοί αναρωτιόμαστε τι θα κάνουμε τον καιρό των διωγμών,πώς θα έχουμε μαζί μας την θεική βοήθεια,όταν θα έρθει η μεγάλη θλίψη.Η ζωή του Αγίου Λουκά του ανάργυρου γιατρου και ομολογητή επισκόπου είναι η απάντηση:Ακούγοντας την συνείδησή μας θα έχουμε την χάρη του Θεού.

 Δεν υπήρχε χειρότερη στιγμή για τον  Άγιο Λουκά-τότε χειρουργός υψηλού επιπέδου-να φορέσει το ράσο,από την δεκαετία του '20,τα χρόνια της μπολσεβικικης τρομοκρατίας.Μια επιλόγη ενάντια στην πορεία της ιστορίας,ενάντια στην λογική και στο εγκόσμιο ''κοινό αίσθημα''Ήταν τα χρόνια που είχε αρχίσει η κατά μέτωπον επίθεση ενάντια στην Ορθόδοξη εκκλησία,η αντιθρησκευτική καμπάνια η οποία προέτρεπε τα πλήθη να επιτίθενται στους ναούς και στους ιερείς.Οι πιστοί φυλακίζονταν,εξορίζονταν,εκτελούνταν,σε μια τρελή εξαπόλυση των δυνάμεων του σκότους.
 Χωρίς αμφιβολία εαν ο Άγιος Λουκάς επιθυμούσε να έχει κάποιο υλικό κέρδος ή κάποια επαγγελματική φιλοδοξία,ποτέ δεν θα γινόνταν ιερέας και θα προσπαθούσε να τα έχει καλά με την νέα εξουσία.Η επιθυμία του εξ'αρχής -πριν πλησιάσει την εκκλησία-ήταν να υπηρετήσει τους ανθρώπους,θυμίζοντας έτσι τον Άγιο Παντελεήμονα τον ανάργυρο ιατρό.

Υπό αυτές τις συνθήκες,όπου όποιος φορούσε ράσο θεωρούνταν ''σκοταδιστής'',''εχθρός του λαού''και ρίσκαρε όχι μόνο την κοινωνική απομόνωση και μια ζωή δύσκολη με πολλές ελλείψεις,αλλά και την φυλάκιση και πολλές φορές τον θάνατο, ο χειρουργός Βαλεντίνος γίνεται πατήρ Βαλεντίνος,προκαλώντας τον τρόμο στους δικους του,την έκπληξη στους φοιτητές του(ήταν καθηγητής στο πανεπιστήμιο)και την οργή των αρχών,φορώντας παντού το ράσο του.

Το ότι πάντα άκουγε τη φωνή της συνείδησής του το μαρτυρούν όσοι εργάστηκαν κοντά του.:«...Ο Βαλεντίν Φελίξοβιτς φερόνταν σαν να μην υπήρχε γύρω του κανείς.Στεκόνταν πάντοτε ενώπιος ενωπίο με την συνείδησή του και έκρινε  πάντοτε τον εαυτό του πιο αυστηρά και από ένα δικαστήριο».
 Μπρός στους διώκτες του είχε πάντοτε μια στάση γεμάτη θάρρος και κάθε λέξη του ήταν μια ομολογία πίστεως.Για  έντεκα χρόνια  βασανίστηκε στις φυλακές,στις εξορίες και πάλι στις φυλακές,στις ατελείωτες ανακρίσεις.Αυτήν την περίοδο της ζωης του την αντιμετώπισε με μεγάλη ψυχική γαλήνη,απασχολώντας τον δύο πράγματα:Πώς να γίνει ο επανευαγγελισμός των πιστών και πως να θεραπέυει τις ασθένειες των ανθρώπων.

Γι αυτό όλα αυτά τα χρόνια της εξορίας του άφησαν ανεξίτηλες πληγές.Όχι επειδή δεν μπορούσε να αντεξει τους διωγμούς και τις δυσκολίες,αλλά επειδή του έθεσαν εμπόδια στο να μπορεί να σώζει τις ζωές των ασθενών.

Ως επίσκοπος έδειξε μια φροντίδα το ίδιο ζωντανή και θυσιαστική στις περιοχές τις οποίες ποίμανε.Πολέμησε των ''Ζώσα εκκλησία''(όργανο των κομμουνιστών που προσπάθησε να αλώσει την εκκλησία εκ των έσω)και έκανε υπακοή στο Πατριαρχείο Μόσχας ακόμη και αν δεν συμφωνούσε απόλυτα με όλες του τις αποφάσεις.Για τον Πατριάρχη Αλέξιο τον Α έλεγε:«Τον πατριάρχη δεν πρέπει να τον κατηγορούμε αλλά να τον συμπονούμε»

 Στην κηδεία του οι κομμουνιστικές αρχές προσπάθησαν να εμποδίσουν την λιτάνευση του λειψάνου στους κεντρικούς δρόμους.Έκαναν τα πάντα για να σβήσουν κάθε ίχνος έκφρασης ευλάβειας προς τον άγιο ιεράρχη.Δεν τα κατάφεραν Ο λαός όλος βγήκε στους δρόμους για να συνοδεύσει τον άνθρωπο που είχε θυσιαστεί για αυτούς

ΟΜΙΛΙΕΣ,ΑΡΘΡΑ,ΘΑΥΜΑΤΑ,ΑΝΕΚΔΟΤΕΣ ΕΠΙΣΤΟΛΕΣ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΛΟΥΚΑ ΕΔΩ

Περίπατος στα Τείχη της Βασιλεύουσας

Η ιστορία αυτού του μοναδικού τόπου χάνεται στα βάθη του χρόνου και συναντά τον μύθο. Έχω την τύχη και την χαρά, να περπατώ και να περιπλανιέμαι στην αγαπημένη μου Πόλη και ανακαλύπτοντας κάθε πτυχή της, να γίνομαι ένα με αυτήν. Εξάλλου κάθε σπιθαμή της έχει κάτι να σου διηγηθεί. Το ίδιο συμβαίνει και με τα Τείχη της, τα οποία ήταν ανέκαθεν αναπόσπαστο κομμάτι της Κωνσταντινούπολης. Περπατώντας αμέτρητες ώρες γύρω, μέσα και πάνω σε αυτά, τα γνώρισα καλύτερα, τα θαύμασα και ένοιωσα να μου διηγούνται τις χιλιόχρονες ιστορίες τους.
Τείχη από την περιοχή του Κεράτιου κόλπου
Ο θρύλος θέλει τον Βύζα κατασκευαστή των πρώτων Τειχών με την βοήθεια του Απόλλωνα και Ποσειδώνα. Στο σημερινό Saray Burnu όμως έχουν βρεθεί υπολείμματα Κυκλώπειου Τείχους, πιθανόν από πρώιμο οχυρωμένο συνοικισμό που ονομάζονταν Λύγος.
Τα Τείχη ήταν ανέκαθεν αναγκαία για την προστασία ενός από τα στρατηγικότερα σημεία ολάκερου του αρχαίου ελληνικού κόσμου. Έτσι από εκείνη την σχεδόν μυθική εποχή εως τα χρόνια του αρχαίου Βυζαντίου τα Τείχη ήταν τόσο ισχυρά που, μαζί με εκείνα της Ρόδου και ύστερα από αυτά των Μυκηνών, θεωρούνταν τα ισχυρότερα του αρχαίου κόσμου.
Από τους αρχαίους χρόνους λοιπόν και έπειτα, στα χρόνια του Σέβηρου, του Μέγα Κωνσταντίνου και του Θεοδοσίου 'Β, κάθε φορά που ανοικοδομούνταν τα Τείχη, αύξαναν την έκταση και την αντοχή τους.
Τα Τείχη της Πόλης ήταν πραγματικά απόρθητα και προκαλούσαν δέος
Ξεκίνησα τον περίπατό μου από την θάλασσα του Μαρμαρά, λίγο μετά το Σαράι Μπουρνού, περπατώντας δίπλα στα Τείχη, που στις μέρες μας στέκουν πλέον σαν ταλαιπωρημένα απομεινάρια άλλων εποχών. Ακόμα και σε αυτή την κατάσταση όμως είναι μαγευτικό το συναίσθημα να βρίσκομαι δίπλα σε αυτά τα ένδοξα πέτρινα απολιθώματα. Εκείνα, με την σειρά τους, ήταν σαν να κατάλαβαν το ενδιαφέρον μου ή σαν να αναγνώρισαν κάποιον δικό τους υπερασπιστή και βάλθηκαν να μου φανούν όσο πιο φιλικά γινόνταν.
Τα Τείχη μου παρουσιάζουν την διαχρονική ομορφιά τους...
...και μαρτυρούν το ένδοξο παρελθόν τους
Τα παραθαλάσσια Τείχη ήταν μονά, με 228 πύργους και 27 πύλες. Μόνον στην περιοχή του Φαναρίου διπλασιάζονταν προς τα μέσα, σχηματίζοντας ένα κάστρο...το κάστρο του Πετρίου. Τα παραθαλάσσια Τείχη, ειδικά από την πλευρά της Προποντίδας, έδειχναν κυριολεκτικά σαν να έχουν φυτρώσει μέσα από την θάλασσα και ουσιαστικά απέτρεπαν κάθε δυνατότητα αποβίβασης.
Ένα από τα σημεία που συνδέεται με την Μονή του Φιλάνθρωπου Χριστού. Κοιτώντας στο σκοτεινό εσωτερικό,κυριεύτηκα με δέος
Κάτω από την Αγιά Σοφιά υπήρχε το προσωπικό λιμάνι του Αυτοκράτορα. Κάπως έτσι θα μπορούσε να μοιάζει με την είσοδο και τις μικρές πύλες των Τειχών
Ορισμένα σημεία έχουν αφεθεί στην εγκατάλειψη, τα σκουπίδια και τους αστέγους. Δεν είναι λοιπόν και τελείως ακίνδυνα γι'αυτό έχουν κλείσει τις εισόδους και τις στοές
Περπατώντας για πολλές ώρες έφτασα στο σημείο που τα παραθαλάσσια Τείχη παραχωρούν την θέση τους στα χερσαία ογκώδη δημιουργήματα. Επί Θεοδοσίου 'Β υπήρξε η τελική αύξηση των χερσαίων Τειχών και το μήκος τους έφτασε σχεδόν τα 6 χιλιόμετρα! Υπήρχαν 10 πύλες και είναι το μεγαλύτερο οχυρωματικό έργο του αρχαίου και μεσαιωνικού κόσμου μετά το Σινικό Τείχος.
Τα Τείχη στην περιοχή των Βλαχερνών
Απομεινάρια από τα ένδοξα και άλλοτε απόρθητα Τείχη της Βασιλεύουσας
Το σημείο ανάμεσα στο Κεράτιο και τις Βλαχέρνες ήταν το πιο ευάλωτο
Τα Θεοδοσιανά Τείχη συναντούσαν τα παραθαλλάσια στην Προποντίδα από την μία πλευρά και τα Τείχη των Βλαχερνών, κοντά στον Κεράτιο κόλπο, από την άλλη. Θεωρούνταν απόρθητα σχεδόν για 1000 χρόνια εως και την εφεύρεση της πυρίτιδας. Τα Θεοδοσιανά Τείχη εκτός από την πρακτική εφαρμογή της προστασίας της Κωνσταντινούπολης, ήταν αισθητικά άψογα κατασκευασμένα. Οι αρμονικές σχέσεις ανάμεσα στα κομμάτια του Τείχους το καθιστούν ένα πραγματικό έργο τέχνης που μόνον μεγαλοφυίες μπορούσαν να συλλάβουν και να κατασκευάσουν. Κύριος λόγος που παρέμειναν απόρθητα όλους αυτούς τους αιώνες ήταν κυρίως η τριπλή αμυντική γραμμή τους.
Παρουσίαση των αριστουργηματικών Θεοδοσιανών Τειχών
Η τάφρος (I) ήταν η πρώτη αμυντική γραμμή. Είχε περίπου 10 μέτρα βάθος και 19 μέτρα πλάτος. Ο εξωτερικός περίβολος (II) παρείχε την δυνατότητα στον στρατό να προστατεύει την τάφρο. Το έξωτερικό Τείχος (III) ήταν η δεύτερη αμυντική γραμμή και διέθετε 92 μισοστρόγγυλους πύργους (2). Το Τείχος αυτό δεν ήταν κατασκευασμένο με συμπαγές τρόπο, μα περιλάμβανε θολωτά διαμερίσματα (1) που επέτρεπαν μεγάλη ευελιξία κινήσεων. Ο εσωτερικός περίβολος (IV) ήταν ο ενδιάμεσος χώρος και συνέχιζε η τρίτη αμυντική γραμμή, το μέγα Τείχος (V). Το μεγάλο Τείχος περιλάμβανε 96 τετραγωνικούς και διώροφους πύργους, οι οποίοι ήταν ανεξάρτητα χτισμένοι.
Στον εσωτερικό περίβολο μεταξύ του εξωτερικού και μέγα Τείχους

Κάπως έτσι θα μπορούσε να μοιάζει η αφύλαχτη Κερκόπορτα απ'όπου εάλω η Πόλη
Περπατώντας στις κορυφές των Τειχών
Το 1980 με χρηματοδότηση της Unseco εκπονήθηκε σχέδιο αποκατάστασης των Τειχών. Κατά την ανακατασκευή υπήρξαν προβλήματα καθώς υπήρχε μόνον ένας επιστημονικός συνεργάτης, ο οποίος ήταν αδύνατον να επιβλέπει όλα τα έργα ταυτόχρονα. Έτσι στα περισσότερα σημεία τα Τείχη δεν έχουν την πραγματική μορφή τους. Παρ'ότι εκτός ιστορικής πραγματικότητας, με την ανακατασκευή τους σχηματίζουμε τουλάχιστον μια άποψη της οχύρωσης.
Θαρρώ πως όσες φορές κι αν αντικρίσω τούτα τα Τείχη, πάντα θα φαντάζομαι μαυροφορεμένες σκιές να γυροφέρνουν την Πόλη όταν αρχίζει να σουρουπώνει. Και ποτέ δεν θα βγεί η εικόνα του τελευταίου μας Αυτοκράτορα από το μυαλό μου, που με αυταπάρνηση και παλικαριά έπεσε εκείνο το ξημέρωμα κάπου κοντά στα θεμέλια των Τειχών.

Τα επιβλητικά μα, στα περισσότερα σημεία, εκτός ιστορικής πραγματικότητας Τείχη




Κοντά σε τούτα τα Τείχη έπεσε ο Αυτοκράτορας. Στα μάτια μου ακόμα γυροφέρνουν μαυροφορεμένες σκιές  τα ερείπια 
Λίγο πριν τελειώσω την περιπλάνηση μου στα οχυρώματα, κοντοστάθηκα, έχοντας την εντύπωση πως τα Τείχη είναι "ζωντανά". Δεν άντεξα...πλησίασα κοντά τους και τα άγγιξα. Ήταν σαν να ένοιωσα όλα όσα είδαν και πέρασαν. Τις μάχες, τους ήχους των όπλων, τους νεκρούς πολεμιστές, τις κραυγές, τις νίκες, τις ήττες, τους θρήνους....Και καθώς ένοιωθα και έβλεπα νοερά όλα αυτά, ένα έντονο ρίγος με διαπέρασε. Όλη η πορεία της Βασιλεύουσας είχε χαραχτεί σε τούτα τα Τείχη και πλέον είχε περάσει και στην δική μου ψυχή.