ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Κυριακή 31 Μαρτίου 2013

ΗΡΩΟΜΑΡΤΥΡΕΣ ΤΗΣ ΕΟΚΑ – Ο ΑΠΑΓΧΟΝΙΣΜΟΣ


Η βρετανική αγχόνη

Είμαστε στα 1956 και στο Παλαιομέτοχο της Κύπρου οι Μιχαήλ Κουτσόφτας , Στέλιος Μαυρομάτης και Ανδρέας Παναγίδης, Κύπριοι αγωνιστές της ΕΟΚΑ, απαγχονίζονται από τους Βρετανούς.
Τις πρωινές ώρες της 21ης Σεπτεμβρίου 1956 οδηγήθηκαν στην αγχόνη τα τρία μέλη της ΕΟΚΑ. Οι Βρετανοί αποικιοκράτες προσπαθούσαν να κάμψουν τις αντιστάσεις του κυπριακού λαού, για τη «λύση» που μεθόδευαν, ύστερα από το ναυάγιο των συνομιλιώντου Μακάριου με τον κυβερνήτη Χάρντινγκ. Ο Στέλιος Μαυρομάτης γεννήθηκε στο χωριό Λάρνακας της Λαπήθου, της επαρχίας Κερύνειας, στις 15 Νοεμβρίου 1932. Ο Μιχαήλ Κουτσόφτας καταγόταν από το Παλαιομέτοχο, εργάτης στο επάγγελμα απαγχονίστηκε σε ηλικία 20 ετών. Ο Ανδρέας Παναγίδης ήταν εργάτης, παντρεμένος και πατέρας τριών μικρών παιδιών. Είναι συγκινητική, όσο λίγα κείμενα της περιόδου, η αποχαιρετιστήρια επιστολή του προς τη γυναίκα του και τα παιδιά του. Γι’ αυτό παρατίθεται στο μεγαλύτερο μέρος της: «Aξιολάτpευτά μου παιδιά, πολυαγαπημένη μου γυναίκα, Χαίρετε. Αυτήν την στιγμήν που σας γράφω είναι Τρίτη, 10 η ώρα βράδυ. Ακριβώς πριν τρία λεπτά μας ειδοποίησαν ότι χαράματα της Παρασκευής 21.9.1956, θα εκτελεσθούμε. Ίσως, όταν διαβάζετε αυτό το γράμμα, εγώ να μην υπάρχω αναμεταξύ στους ζωντανούς. Λατρευτά μου παιδιά, σας αφήνω για πάντα, στην τόσο νεαρή μου ηλικία. Στα 22 μου χρόνια πεθαίνω για χάρη μιας μεγάλης ιδέας. Σας εύχομαι, αγαπημένα μου παιδιά, να γινήτε καλοί Χριστιανοί και καλοί Έλληνες Κύπριοι. Ακολουθήστε πάντα τον δρόμο της αρετής. Να είσθε πάντα βέβαιοι ότι σας αγάπησα τόσο θερμά και με μια απέραντη πατρική αγάπη. Αλλά δυστυχώς σας αφήνω, χωρίς να σας δω να μεγαλώνετε, όπως το ονειρευόμουν… …Κι εσύ, πολυαγαπημένη μου Γιαννούλα, σου ζητώ για τελευταία χάρη να περνάς καλά με τα παιδιά μας. Αγάπα τα θερμά, τόσο πολύ, και για μένα. Και εγώ από ψηλά θα σας στέλλω τις πιο θερμές μου ευχές. Και να σεβαστής και το δικό μου όνομα. Βλέπεις ότι η μοίρα θέλησε να μας πικράνει στα πρώτα χρόνια του γάμου μας. Αυτή τη στιγμή που σου γράφω, ένα χαμόγελο γλυκύ στολίζει τα χείλη μου, γιατί είμαι ευτυχισμένος που αφήνω τα παιδιά μου σε μια καλή μητέρα. Η ψυχή μου είναι γεμάτη μια αληθινή χαρά, γιατί είμαι υπερήφανος για σένα. Μη δώσεις καμιά ματιά στο παρελθόν, αλλά κοίταζε το παρόν. Σου ζητώ συγγνώμη και συγχώρεση για ό, τι σου έφταιξα Γιαννούλα. …’Έχετε γεια, μια και για πάντα, αγαπημένες μου υπάρξεις. Με φιλιά και αγάπη, ο σύζυγος σου και ο αγαπητός σας πατέρας Ανδρέας Σ. Παναγίδης» Στις 21 Σεπτεμβρίου, ο Ανδρέας Παναγίδης, πατέρας τριών παιδιών , απαγχονιζόταν. Ηταν 22 χρονών …
Μαζί με τους τρείς ήρωες συνελλήφθη και ο Παρασκευάς Χοιροπούλης, αλλά όντας μικρότερος των 18 ετών, καταδικάστηκε σε ισόβια κάθειρξη.

''Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι''


"Να ανεχώμεθα λοιπόν τον άλλον όπως είναι.
Ο ένας θα με υβρίση μάλιστα.
Ο άλλος θα με επαινέση μάλιστα.
Ο ένας θα μου δώση μισό ποτήρι νερό· μάλιστα.
Να μην μπερδευώμαστε στην ζωή του άλλου.
Μόνον, όταν μας ζητήσουν την αγάπη μας,
να την δώσωμε, όπως την δίνει ο Θεός
“επί δικαίους και αδίκους”.
Να τηρούμε “την ενότητα του Πνεύματος”,
ήτοι την πίστι την αγία πού μας έδωσε ο Θεός.
Αυτά είναι ο προκείμενος αγώνας μας, τον οποίον αγαπάει ο Θεός…"


Γέροντας Αιμιλιανός Σιμωνοπετρίτης

Σάββατο 30 Μαρτίου 2013

Θαύμα Αγίου Γρηγορίου Παλαμά στη Σαντορίνη! «Αν είναι Άγιος ας μας πνίξει»

Επειδή η Λατίνοι κατηγορούν την Αγία Ορθόδοξη Ανατολική Εκκλησία μας, λέγοντες, ότι από τότε πού χωρίσθηκε από την Δυτική, δηλαδή την Φράγκικη Εκκλησία, δεν ανέδειξε πλέον κανένα νέο Άγιο, ούτε θαύματα πλέον έχει, γι αυτό θέλοντας ο ιερός Νεκτάριος, ο οποίος ήτο Πατριάρχης Ιεροσολύμων το έτος 1660, αυτός ο ένθερμος ζηλωτής της αληθείας, να φράξει τα στόματα των Λατίνων και να τους αποδείξει ψεύτες και συκοφάντες, απαριθμεί πολλούς νέους Αγίους της Ανατολικής Εκκλησίας, οι οποίοι έλαμψαν μετά το σχίσμα και διηγείται πολλά και παράδοξα νέα θαύματα. Λέγει λοιπόν και για τον Άγιο Γρηγόριο, το έξης φοβερό θαύμα.
Στην νήσο Θήρα την κοινώς λεγομένη Σαντορίνη, κατά την ημέρα της μνήμης του Αγίου, δηλαδή κατά την δεύτερη Κυριακή των Νηστειών, μερικοί Φράγκοι έπλεαν με καΐκι χάριν αναψυχής, ή μάλλον όπως γράφει ο Δοσίθεος Ιεροσολύμων, οι Φράγκοι έβαλαν επί τούτου μερικά παιδιά μέσα σε μια βάρκα και ενώ έπλεαν, κτυπούσαν τα χέρια τους και έλεγαν. 

«Ανάθεμα τον Παλαμά». 
«Αν είναι ο Παλαμάς Άγιος, ας κάνη να πνιγούμε». 
Αυτά βλασφημούσαν τα φραγκόπουλα, και ώ του παραδόξου θαύματος, αδελφοί!
Ω της Αγιότητος και της παρρησίας του θείου Γρηγορίου στον Θεό! 

Την ίδια ώρα πού βλαστημούσαν, χωρίς καμία ταραχή της θαλάσσης, μάλιστα σε καιρό γαλήνης, βούλιαξε το πλοιάριο μαζί με όλους εκείνους, πού ήσαν μέσα σε αυτό, σύμφωνα με την βλασφημία πού έλεγαν. «Αν είναι Άγιος, ας μας πνίξει». Και τα μεν σώματα των βλάσφημων βυθίστηκαν στην θάλασσα, οι δε ψυχές τους βυθίστηκαν στο αιώνιο πυρ της κολάσεως. Και με αυτό το θαύμα βεβαιώθηκε η αγιότητα του Αγίου Γρηγορίου και δοξάσθηκε ο Θεός.

xristianos.gr/αντιγραφή

Η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα.


Αναφέρεται, λοιπόν, ότι η ίδια η ζωή είναι το καλύτερο κήρυγμα. Λένε κάποιοι : "Και πώς κάποιος θα βρει τον Θεό αν δεν του μιλήσει κανείς; Και πώς θα καταλάβουμε ποιο είναι το σωστό και ποιο είναι το λάθος; Πώς θα ξυπνήσει μέσα στον άνθρωπο η επιθυμία για τον Θεό";

Ο καλύτερος δάσκαλος είναι η ίδια η ζωή. Δε χρειάζονται κηρύγματα, δε χρειάζονται διδάσκαλοι, δε χρειάζονται ιεραποστολικές φλυαρίες. Ήδη η πρόνοια του Θεού μέσα απ'την προσωπική ζωή του καθενός μας μάς ανοίγει την πόρτα γι'αυτό: για το μυστήριο της ζωής. Εκατό κηρύγματα να κάνεις, χιλιάδες βιβλία να διαβάσεις δεν είναι τίποτα μπροστά στον τρόπο που βρίσκει ο Θεός να μιλήσει σε κάθε άνθρωπο. Κι ο πιο συγκλονιστικός τρόπος που μιλά ο Θεός στον άνθρωπο είναι τα δικά μας αδιέξοδα, οι δικές μας απογοητεύσεις, οι δικές μας αποτυχίες. Μ'αυτό τον τρόπο καταλαβαίνουμε το μέτρο μας. Καταλαβαίνουμε τις πραγματικές μας διαστάσεις. Ο άνθρωπος ωριμάζει απ'την εμπειρία της ζωής και αυτό του γεννά τη διάκριση: να διακρίνει και να αξιολογήσει τα πράγματα, τη ζωή και τις σχέσεις του.
Όσο αυτό δεν γίνεται είμαστε εγκλωβισμένοι στους λογισμούς μας, στις αγωνίες μας, στις φαντασιώσεις μας, στο άγχος μας. 

Απόσπασμα από ομιλία του π.Βαρνάβα Γιάγκου -Ι.Ν.Παναγίας Λαοδηγήτριας Θεσσαλονίκης -www.iomilia.net/αντιγραφή

Παρασκευή 29 Μαρτίου 2013

Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή


Πολύ αυστηρός ήταν ο Γέροντας με εκείνους που κουβέντιαζαν μέσα στο ναό, και ιδιαίτερα με τις γυναίκες
  Αν δεν μπορείτε να ακούσετε όσα διαβάζονται στην εκκλησία, έλεγε, τότε καλύτερα να λέτε μέσα σας την ευχή του Ιησού. Ιδιαίτερα προσπαθήστε να ακούτε προσεκτικά την ανάγνωση του Αποστόλου και του Ευαγγελίου.
Για να προκαλέσει την προθυμία και την προσοχή συχνά ερωτούσε:
-      Ποιο Ευαγγέλιο διαβάστηκε σήμερα; Ποιός θα μας το διηγηθεί;
Κατά την εξομολόγηση πάντοτε εξηγούσε όλες τις στιγμές της Θ. Λειτουργίας. Για παράδειγμα:
-      Όταν ο ιερεύς με το διάκονο βγαίνουν από τη βόρεια πύλη και εισέρχονται με το Ευαγγέλιο στην Ωραία Πύλη, αυτή η στιγμή ονομάζεται «Μικρά Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός εξέρχεται στο κήρυγμα. Όποιος θα ζήσει χριστιανικά, κατά τη διδασκαλία του Ευαγγελίου, θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών.
Όταν οι λειτουργοί κατά τη διάρκεια του Χερουβικού από τη βόρεια πύλη με τα Τίμια Δώρα περνούν μέσα από την Ωραία Πύλη, η στιγμή αυτή ονομάζεται «Μεγάλη Είσοδος» και συμβολίζει ότι ο Ιησούς Χριστός πορεύεται στα εκούσια Πάθη χάριν ημών των αμαρτωλών. Όποιος μετανοήσει και κοινωνήσει το Σώμα και το Αίμα του Χριστού θα εισέλθει στη Βασιλεία των Ουρανών. Κατά την ώρα του «Σὲ μνομεν …» , όλη η Εκκλησία , όλοι οι παριστάμενοι στο ναό θα πρέπει να προσεύχονται μαζί με τους λειτουργούς , ώστε ο Ουράνιος Πατέρας να αποστείλει το Πανάγιο Πνεύμα σε μας και στα προκείμενα Δώρα και τρεις φορές να λένε μέσα τους: «Κύριε, ο το Πανάγιόν σου Πνεύμα εν τη Τρίτη ώρα τοις Αποστόλοις Σου καταπέμψας, Τούτο, Αγαθέ, μη αντανέλης αφ’ ημών, αλλ’ εγκαίνισον ημίν τοις δεομένοις Σου».
Αυτή τη στιγμή καμία ψυχή δεν πρέπει να μένει ψυχρή. Όλοι πρέπει να είναι σαν φλόγα από την αγάπη του Θεού. Αυτή την ώρα οι ψυχές μας πρέπει να είναι ως λύχνοι καιόμενοι, ως ευώδες θυμιατό, ως θυμίαμα που ανεβαίνει στον ουρανό, διότι αυτή τη στιγμή τελείται το φοβερό ζωοποιό μυστήριο , η μεταβολή δια του Αγίου Πνεύματος του άρτου και του οίνου στο Τίμιο Σώμα και Αίμα του Χριστού και πάνω στην αγία Τράπεζα βρίσκεται ο Θεός εν σαρκί.


Από το βιβλίο: « ΣΤΑΡΕΤΣ ΣΑΒΒΑΣ Ο ΠΑΡΗΓΟΡΗΤΗΣ»ΕΚΔΟΣΕΙΣ ΑΘΩΣ

Πώς να διορθώνουμε τον αδελφό μας;


Άγιος Γεννάδιος ο Σχολάριος  Πατριάρχης Κωνσταντινουπόλεως
Εάν ο αδελφός σου κάνει κάποιαν αμαρτίαν απέναντί σου ή απέναντι εις τον θείον νόμον από πονηρίαν δηλαδή, από πρόθεσιν και χωρίς μετάνοιαν, καθώς είναι άγνωστον εάν με γνώσιν ή άγνοιαν κάνει μίαν τέτοιαν αμαρτίαν, προς ωφέλειαν εκείνου, εάν από άγνοιαν είναι πονηρός ή για την δικήν σου πάλιν ασφάλειαν, επειδή έσυ δεν αναμειγνύεσαι με τους πονηρούς και δεν απολαμβάνεις την κακίαν τους ή φαίνεται, κάνε έτσι.

Πάρε τον πρώτα ιδιαιτέρως (Ματθ. Ιή', 15) χωρίς να μεσολαβεί κανένας άλλος· και εξηγησέ του την αμαρτίαν του με ιλαράν διαθεσιν και εάν βέβαια τον πείσεις και τον αλλάξεις, διόρθωσες τον αδελφόν σου.

Εάν πάλι επιμένει εις τα ίδια περιφρονώντας την διδασκαλίαν σου, μήτε και σ’ αυτήν την περίπτωσιν να αδιαφορήσης,  αλλά παίρνοντας έναν ή δύο χρησίμους ανθρώπους και τέτοιους που πρόκειται να τους προσέξει, κάνε το, το ίδιον μαζί τους.

Αυτούς θα τους έχεις μάρτυρας μπροστά εις τον Θεόν και εις τους ανθρώπους, δια την ευσπλαχνίαν προς τον αδελφό σου.

Και εάν πάλιν επιμένει πεισματικά εις το πταίσμα του λέγε το εις την Εκκλησίαν. Εάν δε και εις την Εκκλησίαν παρακούσει, να είναι εις εσένα ως ο εθνικός και ο τελώνης.

 Ακοινώνητος μεν, αλλά και ελεούμενος.  Και εάν είναι άρχων, και εάν είναι ιδιώτης, και εάν είναι σοφός, και εάν είναι απαίδευτος, και εάν είναι λαϊκός, και εάν είναι μοναχός, και εάν είναι επίσκοπος.

Διότι πρέπει εσύ να αποφεύγεις, τους εμφανιζόμενους ως πρόβατα εξωτερικώς, εσωτερικά δε είναι λύκοι, και εάν δεν θέλουν να απομακρυνθούν από την πονηρίαν τους μετά από έναν τέτοιον έλεγχον, αλλά με υπόκρισιν φιλίας ή αρετής αρπάζουν και σκοτώνουν τας ψυχάς που τους πιστεύουν.

 Πρέπει να δείχνεις μια τέτοιαν φροντίδα όχι για τυχαίας αμαρτίας, ούτε για τυχαία πρόσωπα αλλά εκεί όπου μεγάλη είναι η ζημία και γι’ αυτόν που αμαρτάνει και για εκείνον που θεωρείται ότι κοινωνεί μαζί του από καλήν διάθεσιν και εθισμόν, και γεννιέται σκανδαλισμός για όσους τα βλέπουν και ανεμένεται η ανταμοιβή της προσπαθείας για την διόρθωσιν.

Παντού η καλή διάκρισις και η αγάπη προς τον αδελφόν ορίζει το απαραίτητον. Εάν έχεις την αρχικήν τάξιν άπλωσε εις όλους αυτήν την φροντίδαν σου και οδήγησε όλους εις την φρούρησιν των θείων νόμων και εάν είναι φανερή η αμαρτία, σωφρόνιζε με ζήλον χρησιμοποιώντας την εξουσίαν σου διότι ο Κύριος μας κατέστρεφε εις τον ναόν τα τραπέζια των κολλυβιστών.

ΝΟΜΟΣ ΕΥΑΓΓΕΛΙΚΟΣ  (είς μ΄Κεφάλαια) Ι.Ησυχαστήριο της Κοιμήσεως της Θεοτόκου 

 Κατουνάκια- Άγιο Όρος. σελ 116-119  /πηγή

Χαίρε πυρός προσκύνηση παύσασα,χαίρε φλογός παθών απαλλάττουσα


 

  Πολλά είναι τα είδωλα τα οποία οι άνθρωποι λατρεύουμε στη ζωή μας. Και είναι άλλοτε άμεση και άλλοτε έμμεση η λατρεία τους. Παλαιότερα προσκυνούσαν οι άνθρωποι το πυρ, τη φωτιά, και θεοποιούσαν τη φύση, αλλά και τα επιτεύγματά τους. Σήμερα, χωρίς να λατρεύουμε άμεσα, δηλαδή με την μορφή θεοτήτων και θρησκείας τα είδωλα κάθε μορφής, τα προσκυνούμε έμμεσα. Δίδοντας σ’  αυτά την μορφή όχι απλώς ανάγκης, αλλά και διαπιστώνοντας ότι χωρίς αυτά η ζωή μας δεν μπορεί να σταθεί, τα έχουμε καταστήσει κυρίαρχα. Έτσι, άμεσα και έμμεσα είτε η φύση είτε τα επιτεύγματά μας λειτουργούν ειδωλικά.
             Στην εποχή μας έχουν προστεθεί άλλα τρία είδη πυρός προς προσκύνησιν. Είναι πρώτα οι διάφορες μορφές που το παγκόσμιο σύστημα πολιτισμού μάς κάνει να ασχολούμαστε συνεχώς μαζί τους, οδηγώντας στην προσωπολατρία. Πολιτικοί, καλλιτέχνες, ποδοσφαιρικές ομάδες, άλλοι διάσημοι αγκαλιάζουν τη ζωή ιδίως των νεώτερων, οι οποίοι θέλουν να είναι κοντά τους, να μοιάσουν σ’  αυτούς και να αποκτήσουν κοντά τους την αίσθηση ότι με κάποιον τρόπο και οι προσκυνητές μπορούν να νικούν στη ζωή τους, να γίνονται ξεχωριστοί. Και επειδή οι ίδιοι από μόνοι τους δεν αισθάνονται ότι μπορούν να καταφέρουν αυτό το ξεχωριστό, επιλέγουν να προσκολληθούν στα είδωλα αυτά.  Στη συνέχεια έρχεται ο μαμμωνάς. Το χρήμα και οι δυνατότητες που αυτό γεννά. Από ανταλλακτικό μέσο, το οποίο διευκολύνει τη ζωή μας, της εξασφαλίζει την επιβίωση, ενίοτε και την ποιότητα, το χρήμα γίνεται σκοπός της ζωής. Χωρίς αυτό ο άνθρωπος αισθάνεται ότι « ου δύναται ποιείν ουδέν». Κι έτσι το κάνει θεό του. Τέλος, ο ίδιος ο εαυτός μας γίνεται το αυτοείδωλο της ζωής μας. Ασχολούμαστε μονίμως με μας. Με τα συναισθήματά μας. Με τις επιθυμίες μας. Με τα λάθη μας. Με τα τραύματά μας. Με τις ανάγκες μας. Με τον τρόπο που οι άλλοι μας φέρονται. Με το σώμα μας και την εμφάνισή του.
             Η Εκκλησία μας, έχοντας την Υπεραγία Θεοτόκο ως πρότυπο της ζωής μας, μάς υπενθυμίζει μία μεγάλη αλήθεια. Ότι η Παναγία είναι αυτή που μάς έκανε να παύσουμε να προσκυνούμε το πυρ και τα είδωλα, φέροντας στον κόσμο τον Υιό του Θεού. Ότι μας απάλλαξε από τη λατρεία των ειδώλων κάθε μορφής και μάς έδειξε ποιος είναι ο αληθινός Θεός. Βοήθησε και βοηθά όποιον πιστεύει να κάνει μία μεγάλη στροφή στη ζωή του. Από τα επίγεια να οδηγείται στα ουράνια. Όχι για να εξαρτηθεί από τον ουρανό, αλλά για να γνωρίζει, για να αγαπά και να ελπίζει. Να γνωρίζει την Αλήθεια του Ποιος μάς δημιούργησε και μάς έδωσε και μας δίδει τη δυνατότητα να χτίζουμε ιστορία και πολιτισμό. Να αγαπά τον Θεό, όχι μόνο ως ανταπόδοση της δικής Του αγάπης, αλλά και ως τον μοναδικό τρόπο ικανοποίησης της βαθύτερης ανάγκης της ύπαρξης που είναι να ζει με πληρότητα. Και είναι η αγάπη, όπως αυτή μεταφράζεται, ως έλξη προς τον Θεό και τον συνάνθρωπο, ως μοίρασμα των χαρισμάτων, ως θυσία, η οδός της καταξίωσης του εσωτερικού μας κόσμου, αλλά και της εύρεσης της πληρότητας που νικά τον θάνατο. Και να ελπίζει στην αιωνιότητα και την Ανάσταση, ως πορεία μίμησης του Υιού του Θεού και ως αποδοχής της δωρεάς Του να είναι μαζί μας και εν τω νυν και εν τω μέλλοντι αιώνι.
        Αιτία της ειδωλολατρίας είναι η φλόγα των παθών. Τα πάθη ως καταστάσεις που ριζώνουν στην ύπαρξη, τόσο στο σώμα όσο και στην ψυχή, αποτελούν εκφράσεις του κακού, δηλαδή της απουσίας του Θεού ή της αδυναμίας μας να Τον καταστήσουμε προτεραιότητα στην ύπαρξή μας λειτουργώντας αγαπητικά. Τα πάθη γεννούν τη αυτοειδωλοποίησή μας ή την επάνοδο της λατρείας του αρχαίου πυρός στη ζωή μας. Και δεν είναι τυχαίο ότι ο εκκοσμικευμένος πολιτισμός μας θεωρεί τα πάθη δικαίωμα του ανθρώπου και τα βαφτίζει « αρετή»  και « προνόμιο».  Τα υμνεί με κάθε τρόπο, μέσα από την τέχνη, μέσα από την φιλοσοφία και την διανόηση, μέσα από την προβολή τους δια της τηλεοράσεως, μέσα από την αμνήστευσή τους, εφόσον δεν βλάπτουν το κοινωνικό σύνολο. Ενίοτε ερωτοτροπεί μαζί τους, ακόμη κι αν είναι καταστροφικά για τον άνθρωπο και για την κοινωνία και δεν παύει να προβάλλει τις μορφές που τα ζούνε.
         Η Παναγία μάς έδειξε ότι ο άνθρωπος μπορεί να ξεφύγει από την φλόγα των παθών όταν λειτουργήσει με εμπιστοσύνη στο Θεό, αγωνιζόμενος να καταστήσει την ύπαρξή του ναό του Αγίου Πνεύματος. Όταν δεν συμβιβάζεται δηλαδή με αυτά ως δήθεν υγιείς και κατά πάντα ανθρώπινες καταστάσεις, αλλά με νήψη αγωνίζεται ο ίδιος και αφήνει στη χάρη του Αγίου Πνεύματος να συμπληρώσει ό,τι του λείπει. Όταν δεν τα αφήνει να βγάλουν καρπούς στην ύπαρξη, αλλά προσπαθεί να τα εκριζώσει, ελπίζοντας ότι ο Θεός θα ενισχύσει τον δικό του κόπο και ότι μέσα από την ταπείνωση του να μην δικαιολογεί την αμαρτωλότητά του ο ουρανός θα του δώσει την δύναμη να αντέξει. Όπως η Υπεραγία Θεοτόκος πάλεψε στον εαυτό της να σβήσει την φλόγα των παθών νηπιόθεν, έτσι φέροντας το Χριστό στον κόσμο μάς έδειξε ότι η οδός αυτή είναι εφικτή. Και είναι η γνήσια ελευθερία καρπός αυτού του αγώνα και την ίδια στιγμή στόχος του, που δίνει ζωήν αιώνιον.
         Βιώνουμε οι άνθρωποι μία πρωτοφανή κρίση, τουλάχιστον  για την πορεία μας μετά τον μεγάλο πόλεμο που διέλυσε τον κόσμο. Δεν βλέπουμε όμως ότι η λατρεία του πυρός των κάθε μορφής ειδώλων, αλλά και η φλόγωση την οποία τα πάθη μάς προκαλούν αποτελούν τις κύριες αιτίες της κρίσης, όπως επίσης και το γεγονός ότι θεωρούμε πως δικαιούμαστε τόσο να λατρεύουμε όσο και να χαιρόμαστε με τα πάθη μας. 
Ας στρέψουμε το βλέμμα μας στην Υπέρμαχο Στρατηγό και ας την παρακαλέσουμε να μας διδάξει να γνωρίζουμε, να αγαπούμε, να ελπίζουμε από την μία και από την άλλη να βλέπουμε ότι το ρίζωμα των παθών δεν επιτρέπει να είμαστε αληθινά ελεύθεροι. Και αναλαβόντες τον αγώνα της επιστροφής στο Θεό και στη σχέση μαζί Του να αγωνιστούμε για μία άλλη ζωή εσωτερικής κάθαρσης και γνήσιας ελευθερίας, όπως η Παναγία πρώτη μάς έδειξε, για να λατρεύουμε τον Κτίστη και όχι τα κτίσματα.

Πέμπτη 28 Μαρτίου 2013

Η θαυματουργή εικόνα της Παναγιάς της Διασωζούσης


Ἡ θαυματουργὸς Εἰκόνα τῆς Παναγίας τῆς Διασωζούσης στην Πάτμο.
Τὰ θαύματα τῆς Παναγίας μέσα ἀπὸ τὴν Εἰκόνα Της, τὰ ὁποῖα γίνονται καθημερινὰ ἑδῶ καὶ αἰῶνες, εἶναι πάρα πολλὰ καὶ ποικίλα. Δὲν χωρεῖ ἀμφιβολία γι᾿ αὐτό, ἀφοῦ ἡ Ἀμόλυντη Παρθένος, μετὰ ἀπὸ τὸν Εὐαγγελισμό Της ἀπὸ τὸν Γαβριήλ, προφήτευσε παρακινημένη ἀπὸ τὸ Ἅγιο Πνεῦμα, τὸ Ὅποῖο τὴν ἐπισκίασε, καὶ εἶπε μεταξὺ ἄλλων τὰ σημαντικὰ αὐτὰ λόγια: «Νά, ἀπὸ τώρα θὰ μὲ μακαρίζουν ὅλες οἱ γενεές».
Η εκκλησία αυτή κτίστηκε το 1599 και πήρε το όνομά της από την ομώνυμη θαυματουργή εικόνα της Παναγίας, που θεωρείται ότι έχει σώσει τη ζωή πολλών ανθρώπων.
Δίπλα στην εικόνα, αναγράφονται τα ακόλουθα λόγια:
11.jpg (163788 bytes)

"Kατά το έτος 1732, όταν οι Aλγερινοί Πειρατές κατέστρεφαν ολόκληρον την Mεσόγειον θάλλασαν και τα νησιά του Aιγαίου, κάποιος Πάτμιος άνδρας με το όνομα Γλυκονικήτας μετέβη από το νότιο τμήμα του νησιού, στην περιοχή Kουβάρι με σκοπό να ψαρέψει. Eκεί όμως τον συνάντησαν οι πειρατές και αφού τον λήστεψαν τον απήγαγαν και τον οδήγησαν στις φυλακές της Tριπόλεως της Bορείου Aφρικής. Aφού πέρασαν τρία χρόνια και η σύζυγος του Γλυκονικήτα νομίζοντάς ότι ο άνδρας της είναι νεκρός έκανε τα  μνημόσυνά του , μια γυναίκα με μεγαλοπρεπή εμφάνιση παρουσιάστηκε στην φυλακή όπου ήταν έγκλειστος ο Γλυκονικήτας και τον προέτρεψε να την ακολουθήσει. Ήταν όμως αδύνατον να πράξει τούτο, δεδομένου ότι ήταν δέσμιος. Στην ερώτησή του ποία ήταν λαμβάνει την απάντηση ότι ονομάζεται "Διασώζουσα". Kατόπιν τούτου με την θαυμαστήν ενέργειαν της Kυρίας Θεοτόκου της Διασωζούσης πέφτουν τα δεσμά από πάνω του με τρόπον ασύλληπτον για το μυαλό του ανθρώπου μεταφέρεται στο τόπον από τον οποίον προ τριετίας τον είχαν απαγάγει οι πειρατές. Eν συνεχεία φεύγει και πηγαίνει στο σπίτι του για να συναντήσει την γυναίκα και τα παιδιά του. Όταν έφθασε στο σπίτι του, ζήτησε από την γυναίκα του να του ανοίξει, αλλά εκείνη αρνήθηκε δηλώνοντας ότι είναι χήρα. Eκείνος όμως επέμενε λέγοντάς ότι είναι ο άνδρας της και ότι δεν πρέπει να τον φοβάται. H σύζηγός του όμως δεν πείθεται και για να βεβαιωθεί του ζητά να αναφέρει κάποια σημεία και περιστατικά του σπιτιού και της οικογένειας για να την πείσει. Aυτό και έπραξε ο Γλυκονικήτας. Aμέσως ανοίγει την πόρτα η σύζηγός του και έτσι επληρώθη χαράς και ευφροσύνης το σπίτι τους αλλά και όλος ο οικισμός της Xώρας μαθαίνοντας το θαύμα της Yπεραγίας Θεοτόκου της Διασωζούσης. Kατόπιν τούτων λαμβάνει ο Γλυκονικήτας όλα τα αργυρά σκεύη του σπιτιού του και την θαυματουργήν Eικόνα της Παναγίας της Διασωζούσης από τον ομώνυμον Nαόν της και πηγαίνει σε κάποιον χρυσοχόον όπου του  αναθέτει να επενδύσει την σεβάσμια Eικόνα της Παναγίας με αργυρά ελάσματα. Aφού τελείωσε η εργασία και ο Γλυκονικήτας πήρε την Eικόνα για να την μεταφέρει στο Nαό της βρίσκει στο δρόμο κάποια χρυσά φλωριά με τα οποία και επιχρύσωσε την Aγίαν Tης Eικόνα θεωρώντας ότι αυτό ήταν επιθυμία της Kυρίας Θεοτόκου Tης Διασωζούσης, η οποία και τον διέσωσε." 
Τὸν Νοέμβριο τοῦ 1888 ἀπὸ ὑπερβολικὴ στενοχώρια, ἡ Πατμία Κ. Γ. ἀρρώστησε ἀπὸ ἀναφυλαξία (ἐξανθήματα σὲ ὅλο τὸ σῶμα) καὶ ὑπέφερε πολύ. Ἡ ἀσθενὴς ζητοῦσε τὴν Βοήθεια τῆς Παναγίας. Ὅταν ἕνα πρωῒ ἐπέστρεφε ἡ μητέρα της ἀπὸ τὸν Ἵ. Ν. τῆς Διασωζούσης μετὰ ἀπὸ τὴν Θ. Λ., φέρνοντας τὸ Ἀντίδωρο στὴν ἄρρωστη, ἐκείνη ἀπάντησε ὅτι εἶχε πάρει Ἀντίδωρο, καὶ ὅτι μιὰ Γυναίκα τὴν ἐπισκέφθηκε στὸν ὕπνο της καὶ σταύρωσε ὅλα τὰ πονεμένα μέλης της μὲ ἕνα μεγάλο Σταυρό, καὶ ἁμέσως ἔνιωσε δροσιὰ σὲ ὅλο τὸ σῶμά της.
Ἡ ξένη Ἐπισκέπτρια τῆς εἶπε: «Γιὰ σένα βγῆκα ἀπὸ τὸ σπίτι μου καὶ πάω στὴν δριὰ Ν. Γιὰ νὰ πληροφορηθεῖς ποιὰ εἶμαι, πρόσεξε νὰ δεῖς, ὅταν ἐπιστρέψω στὸ σπίτι μου, ποῦ θὰ ἐγκατασταθῶ». Πράγματι, ὅπως μᾶς διηγήθηκε πολλὲς φορὲς μὲ δάκρυα ἡ ἐνδιαφερομένη, ἡ ὁποία θεραπεύθηκε ἀμέσως, ἡ Γυναίκα ποὺ τῆς παρουσιάσθηκε ἦταν ἡ Κυρία Θεοτόκος, ἡ Ὁποία ἐπέστρεψε στὸν Ἱ. Ν., μπῆκε στὸ Ἅγιο Βῆμα καὶ πῆρε τὴν θέση Της στὸ Εἰκονοστάσιο.

Γονατίζοντας για πρώτη φορά.

Η εικόνα ίσως περιέχει: ένα ή περισσότερα άτομα και εσωτερικός χώρος
…Είναι απόγευμα και κοντεύει να βραδιάσει. Εξομολογώ, προσπαθώντας να ανακουφίσω ψυχές που έρχονται να βρουν ανακούφιση στο επιτραχήλι του Μυστηρίου της ιεράς Εξομολογήσεως.
Με ειδοποιεί ο επιτετραμμένος , που καθορίζει τη σειρά των προσερχόμενων την ώρα εκείνη στο ιερό Μυστήριο, ότι με ζητά επειγόντως ένας άντρας , 45 περίπου ετών, καλοβαλμένος και με θλιμμένο πρόσωπο. Τον δέχομαι αμέσως.
Είναι όντως ένας σοβαρός άνθρωπος , επιστήμων και επιτυχημένος στη δουλειά του. Μου ζητά με σοβαρότητα να εξομολογηθεί.
Ένας γνωστός του, του είπε το όνομά μου και τον οδήγησε εδώ, στο πτωχό μου εξομολογητήριο.
Ανοίγει την ψυχή του με ειλικρίνεια. Κάνει την πρώτη εξομολόγηση της ζωής του. Τα μάτια του βουρκώνουν κάποτε κάποτε. Τον ακούω με αγάπη και προσοχή.
«Όταν ήμουν παιδί», λέγει, «στο χωριό μου, επάνω στην Ήπειρο, πέρασε μία μέρα ένας ιεροκήρυκας . Ανέβηκε σε ένα πεζούλι σαν βράδιασε, στην πλατεία του χωριού. Μαζεύτηκαν γύρω του οι χωριάτες κι αυτός κύρηξε.
Εγώ πήγαινα τότε στο γυμνάσιο και μαζί με άλλους φίλους μου, συνομηλίκους μου, σταθήκαμε από περιέργεια στην άκρη της πλατείας και μέσα μας ,σιωπηλά, μάλλον τον περιπαίζαμε.
Όμως δύο λόγια του ιεροκήρυκα άθελά μου, ενώ γελούσαμε εμείς τα παιδιά ,καρφώθηκαν μέσα μου: « Όταν έχεις κάποια μεγάλη δυσκολία στη ζωή, γονάτισε και ζήτησε με πίστη τη βοήθεια του Θεού».
Τα λόγια αυτά του ιεροκήρυκα κόλλησαν μέσα μου. Πέρασαν από τότε 27 χρόνια . Τέλειωσα το Πανεπιστήμιο, παντρεύτηκα και έκανα οικογένεια.
Δεν ήμουν ποτέ πολύ κοντά στην Εκκλησία, ούτε βέβαια και εχθρός. Έζησα όμως έως τώρα διάφορα προς την πίστη, κοιτάζοντας μόνο το επάγγελμά μου και την οικογένειά μου.
Τώρα έχω σοβαρά άρρωστη τη γυναίκα μου στον «Ευαγγελισμό». Η κατάστασή της είναι κρίσιμη. Τα δυο παιδιά μου έχουν μείνει στην επαρχία μαζί με τη γερόντισσα μητέρα μου. Υποφέρω ψυχικά με την αρρώστια της γυναίκας μου. Και τώρα, εκεί στο κρεβάτι του πόνου δίπλα που βρίσκομαι, έρχονται στην μνήμη μου ζωηρά τα λόγια εκείνα του ιεροκήρυκα, που είχα ακούσει προ 27 χρόνων και τον είχα περιπαίξει: « Στις δύσκολες στιγμές της ζωής σου, γονάτισε και ζήτησε βοήθεια από τον Θεό».
Γονάτισα για πρώτη φορά με πίστη και ταπείνωση και, κλαίγοντας ,ζήτησα τη βοήθεια του Θεού για την ετοιμοθάνατη γυναίκα μου.
Ένας συγγενής μου είπε: « Για να γίνει πιο εισακουστή η προσευχή σου, πήγαινε και εξομολογήσου». Τον ρώτησα: «Που να πάω». Μου υπέδειξε εσάς στον τόπο αυτό και ήλθα».
Προσπάθησα με πολλή αγάπη να τον στηρίξω . Του μίλησα για την αξία της πίστεως, τη δύναμη της προσευχής και την αγάπη του Θεού. Έφυγε ανάλαφρος , όπως μου είπε.
Σαν πέρασαν 15 περίπου μέρες , ένα απόγευμα που πάλι εξομολογούσα εκεί στο γραφείο μου στο ίδρυμα, ο άνθρωπος αυτός επανήλθε. ‘Ήταν με χαρούμενο πρόσωπο, χωρίς το βάρος της θλίψεως που είχε την πρώτη φορά.
Ήλθε να με πληροφορήσει ότι η γυναίκα του ξέφυγε τον κίνδυνο και είναι πολύ καλύτερα.
Εδόξασα τον Θεό. Είδα για μια ακόμη φορά τη μεγάλη αλήθεια ότι ο Θεός χρησιμοποιεί το μαστίγιο του πόνου για να μας αφυπνίσει από τον ύπνο της αμαρτίας. Είδα για πολλοστή φορά την επαλήθευση του λόγου του Ησαΐα: «Παιδεία Κυρίου ανοίγει μου τα ώτα» ( Ης. ν΄,5 ).
Και είδα ακόμη, για χιλιοστή φορά, στην πείρα και στην πράξη , τη μεγάλη αξία της πονεμένης προσευχής.
«Επικάλεσαί με εν ημέρα θλίψεως, και ελεξούμαι σε , και δοξάσεις με» ( Ψαλμ. μθ΄,15 ).
Από το βιβλίο : « Για σένα που πονάς» Μητροπολίτου πρ. Πειραιώς Καλλινίκου ΚαρούσουΕκδόσεις Χρυσοπηγή

Τετάρτη 27 Μαρτίου 2013

ΜΕΘΉΜΩΝ Ο ΘΕΟΣ(Σε 5 γλώσσες-βίντεο)







Κυνηγώντας τον βάτραχο…στο φως της νήψεως


Από το ομώνυμο βιβλίο του  Ομότιμου Καθηγητή της Θεολογικής Σχολής Πανεπιστημίου Αθηνών Ιωάννη Κορναράκη
1. Ο πονηρός βάτραχος της Κλίμακος του οσίου Ιωάννου του Σιναΐτου.
Ο όσιος Ιωάννης, συγγραφέας της Κλίμακος μας δίνει μία θαυμάσια εικόνα της συμπεριφοράς και της δράσεως του πονηρού λογισμού στον ανθρώπινο νου με την ανύποπτη και αφανή, για τον πνευματικό αγωνιστή, παρέμβασή του στην μετατροπή ενός αγαθού λογισμού σε πονηρό!Ο λογισμός αυτός εικονίζεται στο κείμενο της Κλίμακος με την μορφή του αθώου και ουσιαστικά ακίνδυνου, στην πραγματική και φυσική του εικόνα, για την ανθρώπινη ζωή βατράχου.
Γράφει λοιπόν ο όσιος Ιωάννης:
«Μερικές φορές, καθώς αντλούσαμε νερό από τις πηγές, αντλήσαμε μαζί με αυτό, χωρίς να το καταλάβουμε, και έναν βάτραχο. Παρόμοια πολλές φορές καθώς καλλιεργούμε τις αρετές, υπηρετούμε και τις κακίες που χωρίς να φαίνονται είναι συμπεπλεγμένες μαζί τους. Επί παραδείγματι, με τη φιλοξενία συμπλέκεται η γαστριμαργία, με την αγάπη η πορνεία… με τη φρόνηση η πονηρία, με την πραότητα η υπουλότης και η νωθρότης και η οκνηρία και η αντιλογία και η ιδιορρυθμία και η ανυπακοή. Με την σιωπή η διδασκαλική υπεροψία. Σε όλα αυτά ακολουθεί ωσάν κοινό κολλύριο η μάλλον δηλητήριο, η κενοδοξία» (1).
***
Σύμφωνα με το κείμενο αυτό του οσίου Ιωάννου της Κλίμακας, το πρόβλημα της θεοφιλούς κατακτήσεως της νήψεως, της κορυφαίας αυτής αρετής της ορθοδόξου βιοτής, εντοπίζεται στην δυνατότητα του πνευματικού αγωνιστού, του πιστού, να αντιλαμβάνεται την παρουσία και τις κινήσεις στο νου του του απεχθούς αυτού βατράχου και να εξουδετερώνει έγκαιρα την κακοποιό, εις βάρος του αγιασμού του, δραστηριότητά του.
Προϋπόθεση βέβαια για την ύπαρξη της ικανότητος αυτής του πνευματικού αγωνιστού είναι η καθαρότητα του νου του από εμπαθείς λογισμούς και παθογόνα νοήματα, δηλαδή η καθαρότητά του από τα ποικίλα πάθη.
Όσο περισσότερο καθαίρεται από τα πάθη ο πνευματικός αγωνιστής, τόσο καθαρότερα μπορεί να αντιλαμβάνεται στο νου του την παρουσία του πονηρού βατράχου.
Επομένως το κυνηγητό του βατράχου, στο οποίο αποδύεται ο εν λόγω αγωνιστής, συμπίπτει με την κάθαρση του νου, επειδή η παθογένεση των πονηρών λογισμών στην ανθρώπινη ψυχή δημιουργείται και εμπεδώνεται, ως τρόπος προσωπικής ζωής, από τον επιδέξιο και ακοίμητο μάστορα και τεχνίτη της δημιουργίας των παθών, τον δαιμονικό λογισμό, από την χορεία των πνευμάτων της πονηρίας, τα οποία ακούραστα κυκλώνουν συνεχώς τον ανθρώπινο νου.
Κυνηγώντας λοιπόν τον βάτραχο, τον πονηρό λογισμό, ο πνευματικός αγωνιστής κάνει ουσιαστικά βήματα προς την καθαρότητα του νου για την κατάκτηση της νήψεως. Προλαμβάνει έτσι τον σκοτασμό του νου, την καταλυτική αιχμαλωσία και υποδούλωσή του στην κυριαρχία των παθών.
Αλλά το ερώτημα είναι εύλογο:
- Γιατί άραγε ο όσιος Ιωάννης ο Σιναΐτης, ο συγγραφέας της Κλίμακας, ονομάζει ή χαρακτηρίζει τον πονηρό λογισμό βάτραχο;
Επειδή φρονεί βέβαια ότι το μικροσκοπικό αυτό ζωάκι, ο βάτραχος, έχει χαρακτηριστικά κινήσεως και δράσεως, τα οποία συμπίπτουν κατά ένα μεγάλο μέρος με τις δόλιες συμπεριφορές του πονηρού λογισμού! Όπως λ.χ.,
1) Το πηδηχτό περπάτημα του βατράχου που του επιτρέπει να κάνει αιφνίδιες κινήσεις και απρόβλεπτες, ως προς την κατεύθυνσή τους, για εκείνον τον άνθρωπο που θα ήθελε να τον συλλάβει.
2) Καθώς το δέρμα του βατράχου είναι συνήθως υγρό και γλοιώδες από τον βυθισμό του στην ελώδη κατοικία του, προσθέτει το γεγονός αυτό μία ακόμη δυσκολία πιασίματος του βατράχου. Τον βάτραχο δεν τον πιάνεις εύκολα! Όπως ακριβώς τον πονηρό λογισμό!
3) Ιδιαίτερα ο υγροβάτραχος (2) έχει την δυνατότητα να εξαφανίζεται απρόοπτα στα βαθιά λασπώδη ύδατα της κατοικίας του αυτής. Κρύβεται αιφνίδια και αιφνίδια εμφανίζεται. Βυθίζεται και αναδύεται, κυριαρχεί με άνεση στον υγρό όγκο του έλους του. Και τέλος,
4) Με την απεχθή και αποκρουστική, για τα ανθρώπινα μάτια, εικόνα του, αλλά και για τον φόβο τυχόν μολύνσεως, ο άνθρωπος δεν γίνεται ποτέ οικείος με το μικρό αυτό και άφιλο από τη φύση του ζωάκι. Τον βάτραχο οι περισσότεροι άνθρωποι τον απεχθάνονται, τον «συχαίνονται»! Έτσι βέβαια πρέπει να συμπεριφέρονται και στον πονηρό λογισμό.
Ήδη λοιπόν αυτά και μόνο τα χαρακτηριστικά του βατράχου, κατά ένα μεγάλο μέρος, αντιστοιχούν και στον πονηρό λογισμό. Το «περπάτημα» του πονηρού λογισμού είναι «πηδηχτό»! Ακόμα κι αν έχεις μάτι νηπτικό, μόλις τον βλέπεις μέσα σου, τον χάνεις γρήγορα από το οπτικό πεδίο του νου σου, για να σε αιφνιδιάσει κάποια άλλη στιγμή, με μία άλλη παρόμοια συμπεριφορά του και με τη δαιμονική μάσκα κάποιων άλλων δόλιων, πιθανώς «αγαθών», λογισμών.
Τον πονηρό λογισμό δεν μπορείς, μόλις τον δεις μέσα σου, να τον «πιάσεις»! Δηλαδή να κατανοήσεις και να συγκρατήσεις το ιδιαίτερο νόημά του για την προσωπική πνευματική σου ζωή. Από τη φύση του είναι επιδεκτικός πολλών ερμηνειών και εκτιμήσεων. Γι’ αυτό εξάλλου τον λόγο, συσκοτίζει πολλές φορές το ιδιαίτερο νόημά του, για να σου προκαλέσει απορίες και ερωτήσεις, χωρίς διαφωτιστικές απαντήσεις για τη δική σου προσωπική πειρασμική προσβολή.
Στον νυκτερινό ουράνιο θόλο του σύμπαντος υπάρχουν κάποιες φορές διάττοντες αστέρες! Μας δείχνουν για κλάσμα δευτερολέπτου την τροχιά τους, για να χαθούν αμέσως από το ανθρώπινο μάτι στο βαθύ και χαώδες απέραντο νυκτερινό σκοτάδι!
Δεν υπάρχουν όμως διάττοντες αστέρες μόνο στον φυσικό ουρανό. Υπάρχουν και διάττοντες πειρασμικοί λογισμοί στην ανθρώπινη ψυχή, που την αιφνιδιάζουν και την προβληματίζουν, πολύ περισσότερο βέβαια από το αιφνίδιο πήδημα του βατράχου μέσα στο σκοτεινό νερό του έλους!
«Ομιλούν, παρατηρεί ο όσιος Ιωάννης της Κλίμακας, οι πιο ακριβολόγοι από τους γνωστικούς Πατέρας και για μία άλλη έννοια, λεπτότερη από τις προηγούμενες, η οποία σύμφωνα με ορισμένους αποκαλείται παραρριπισμός του νοός (σ.σ.: έντονο και αιφνίδιο δαιμονικό φύσημα στο νου). Αυτή η έννοια παρευθύς, χωρίς να μεσολαβήσει χρόνος η λόγος η εικόνα, παρουσιάζει με περισσότερη οξύτητα το πάθος στον άνθρωπο. Ανάμεσα στα πνεύματα του κακού τίποτε δεν υπάρχει πιο ταχύ και πιο αδιόρατο. Με μόνη την λεπτή και απλή ενθύμηση, αχρόνως, αφθάστως, σε πολλούς δε και αγνώστως παρουσιάζεται μέσα στην ψυχή. Εάν δε κάποιος μπόρεσε δια μέσου του πένθους να κατανοήσει την λεπτότητα αυτού του πνεύματος, αυτός μπορεί να μας διδάξει πως γίνεται με μόνη την δράση, με ένα ανεπαίσθητο βλέμμα και άγγιγμα χεριού και άκουσμα μελωδίας, χωρίς καμιά έννοια και σκέψη, να πορνεύσει εμπαθώς η ψυχή» (3).
***
Ο πονηρός Λογισμός είναι πράγματι ένας βάτραχος επικίνδυνος. Έχει δυστυχώς στη διάθεσή του όλο τον «ουρανό» του ανθρώπινου νου και όλο τον αδιάστατο χώρο του ανθρώπινου ψυχισμού. Είναι σε θέση να περπατάει όχι μόνο τον σαρκικό χώρο, άλλα και τον πνευματικό. Κυκλοφορεί άνετα και εν αγνοία μας, τις πιο πολλές φορές, στους εσωτερικούς άλλα και στους εξωτερικούς χώρους της υπάρξεως! Στο νου μας, στα αισθήματά μας, στις αισθήσεις μας και στις επιθυμίες μας, άλλα και στις συμπεριφορές μας, και στις πράξεις και στα έργα μας. Κυκλοφορεί μέσα και έξω στους χώρους αυτούς σαν να είναι στο σπίτι του!
***
Ο όσιος Μακάριος ο Αιγύπτιος θα επιβεβαιώσει το γεγονός αυτό με τον φωτισμό της δίκης του πνευματικής εμπειρίας.«Ο κόσμος κυριαρχείται από το πάθος της κακίας και δεν το γνωρίζει. Δυστυχώς υπάρχει πυρ ακάθαρτο (πονηρό), το οποίο φλογίζει την καρδιά και από εκεί διατρέχει όλα τα μέλη και προτρέπει τους ανθρώπους σε πράξεις ασέλγειας και σε μύρια κακά. Αυτοί λοιπόν που ερεθίζονται («γαργαλίζονται») και ηδονίζονται, πράττουν την πορνεία μέσα στην καρδιά τους πρώτα και, όταν το κακό μεγαλώσει, φτάνουν στην φανερή πορνεία. Έτσι γίνεται και με τα αλλά πάθη της φιλαργυρίας, της κενοδοξίας, της οιήσεως, του ζήλου και του θυμού. Λοιπόν η αμαρτία (ο πονηρός λογισμός) προκαλεί όλα αυτά τα πάθη και η ψυχή ευφραινομένη βαρύνεται με το κακό της μεγάλης αυτής αμαρτίας» (4).
Άλλα πότε και από ποιο χώρο ξεκίνησε το έργο του ο πονηρός λογισμός και με ποιο τρόπο απεκάλυψε τη δόλια και καταστροφική του παρουσία για την ανθρώπινη ψυχή;
2. Η πρώτη παρέμβαση του πονηρού λογισμού, του βατράχου, στον ανθρώπινο νου.
Ο διάλογος του όφεως με τους πρωτόπλαστους, στον παράδεισο, παρουσιάζεται ως μεθοδική παρέμβαση του βατράχου, του πονηρού λογισμού, στον ανθρώπινο νου, προκειμένου να εξουδετερωθεί ο αγαθός λογισμός της Εύας, η εμμονή της στην τήρηση της παραδείσιας εντολής του Θεού και να διολισθήσει εκείνη, μέσω της δαιμονικής αυτής παρεμβάσεως, στην παρακοή και την αθέτηση της εντολής του Θεού.
Οι πρωτόπλαστοι κατά την παραλαβή της συμβουλής προς αυτούς του Θεού, να μη φάγουν τον καρπό του δένδρου του καλού και πονηρού, επειδή το αποτέλεσμα θα είναι γι’ αυτούς ολέθριο και καταστροφικό, είχαν την απαραίτητη νήψη για να συλλάβουν την νοηματική καθαρότητα του μηνύματος του Θεού. Φρόντισαν δε να το διαφυλάξουν στον νου τους το μήνυμα αυτό, να μη το λησμονήσουν, ώστε να είναι σε θέση να πραγματοποιήσουν την συμβουλή του Θεού.
Όμως ο όφις με απλότητα και αφέλεια μεστή πονηρίας δαιμονικής και με υποκριτική φιλική διάθεση, η οποία κάλυπτε στεγανά την επικίνδυνη απειλή της επιχειρούμενης από αυτόν παραπλανήσεως, διευκολύνει τον βάτραχο να εισέλθει ανύποπτα στον νου της Εύας.
Και είπεν ο όφις τη γυναικί, τι ότι είπεν ο Θεός, ου μη φάγητε από παντός ξύλου του εν τω παραδείσω; (5)
Η Εύα, στην οποία απευθύνεται ο όφις, καθώς έχει ακόμη καθαρό το νου της από σκέψεις και ιδέες πονηρές, τελούσε σε εγρήγορση και νήψη και για το λόγο αυτό, έσπευσε να διορθώσει το λάθος (το ψεύδος) του όφεως, προκειμένου να αποκαταστήσει την αλήθεια των λόγων του Θεού.
Και είπεν η γυνή τω όφει, από καρπού του ξύλου του παραδείσου φαγούμεθα, από δε του καρπού του ξύλου, ο εστίν εν μέσω του παραδείσου, είπεν ο Θεός, ου φάγεσθε απ’ αυτού, ου δε μη άψησθε αυτόν, ίνα μη αποθάνητε. (6)
Το τελευταίο τμήμα των λόγων της Εύας, ου μη άψησθε αυτού, δείχνει την αθωότητα και την καθαρότητα του νου και της σκέψεως της Εύας, εφόσον οι λόγοι αυτοί δεν περιέχονται στην απαγορευτική εντολή του Θεού. Η Εύα δεν αντιλαμβάνεται την πονηρία του όφεως και εκλαμβάνει προφανώς τον διάλογο μαζί του μέσα στο πνεύμα της παραδείσιας, από κάθε άποψη, καθαρότητας. Φαίνεται να είναι «παγιδευμένη» στην παραδείσια αθωότητα. Για τον λόγο αυτό, εξάλλου, ο όφις επιμένει!
Ύστερα από το ψεύδος της απολυτοποιήσεως της εντολής του Θεού, ότι δήθεν αυτή αφορούσε σε όλα τα δένδρα του παραδείσου, προκειμένου να κλονίσει με ισχυρότερο επιχείρημα, την αντίσταση της Εύας στην ανυπακοή, διαψεύδει άμεσα πλέον και με απόλυτο, καθησυχαστικό τρόπο γι’ αυτήν, την απειλή του «δήθεν» επικρεμάμενου θανάτου, στην κεφαλή των πρωτόπλαστων, στην περίπτωση της παρακοής.
Και είπεν ο όφις τη γυναικί, ου θανάτω αποθανείσθε· ήδει γαρ ο Θεός, ότι εν η αν ημερα φάγητε απ’ αυτού, διανοιχθήσονται υμών οι οφθαλμοί και έσεσθε ως θεοί, γινώσκοντες καλόν και πονηρόν.(7)
Με τους λόγους του αυτούς ο όφις καθησυχάζει την Εύα, ότι, αν φάγουν τον απαγορευμένο καρπό, όχι μόνο δεν θα πεθάνουν, αλλά αντίθετα θα ανοίξουν τα μάτια τους και θα ιδούν μία νέα εικόνα του εαυτού τους τόσο λαμπρή και μεγαλειώδη, που θα μοιάζουν με θεούς. Ακόμη δε, θα πλουτισθεί η γνώση τους και θα γνωρίσουν καλύτερα όχι μόνο το καλό που ήδη ξέρουν άλλα και το πονηρό, το οποίο δεν γνωρίζουν. Θα αποκτήσουν μία νέα γνώση και θα γευθούν μία νέα εμπειρία, την οποία μόνο οι θεοί γεύονται και γνωρίζουν.
Ο όφις, προσπαθώντας να πείσει την Εύα να παραβεί την εντολή του Θεού, επιδίωξε να φθάσει στον σκοπό του μέσα από την πρόκληση και τον ερεθισμό των ψυχοδυναμικών λειτουργιών του αδαμικού άνθρωπου.
Ο πονηρός δαιμονικός λογισμός δεν μπορούσε να περιορισθεί μόνο στο διανοητικό πεδίο του προσώπου αυτού, επειδή η επιθυμητή για τον όφι παράβαση της εντολής του θεού δεν ήταν πρόβλημα μόνο του νου του αδαμικού ανθρώπου άλλα της συνολικής ψυχοσωματικής του δυναμικής. Για το λόγο αυτό, ο πονηρός όφις προκάλεσε και αφύπνισε τους ισχυρούς εκείνους ψυχοσωματικούς παράγοντες του αδαμικού προσώπου, μέσω των οποίων θα μπορούσαν να δραστηριοποιηθούν καταστροφικά οι ποικίλες αισθήσεις, που οι δυναμικές τους αφετηρίες θα εκπορεύοντο από την περιοχή του επιθυμητικού άλλα και του θυμοειδούς. Επιθυμίες βρώσεως και απολαύσεως υλικών στοιχείων της υπάρξεως αλλά και συγκινήσεις και εφέσεις ηδυπαθών εικόνων και παραστάσεων! Όλες οι απαιτήσεις των υλικών αισθήσεων του αδαμικού προσώπου, θα έπρεπε να αφυπνισθούν από την κατάσταση του «ύπνου» της αθωότητας και της αγνότητος, για να δραστηριοποιηθεί το αδαμικό ανθρώπινο πρόσωπο ήρεμα μεν αλλά καταλυτικά, στην παράνομη καταστρατήγηση του χαρίσματος της ελευθερίας, με το οποίο το προίκισε ο Θεός!
Και είδεν η γυνή, ότι καλόν το ξύλον εις βρώσιν και ότι αρεστόν τοις οφθαλμοίς ιδείν και ωραίον εστι του κατανοήσαι, και λαβούσα από του καρπού αυτού έφαγε. (8)
Η Εύα βλέπει πλέον το δέντρο του καλού και πονηρού και ιδιαίτερα τον καρπό του, από μία νέα πλέον οπτική γωνία, με την σύμπραξη της επιθυμητικής έλξεως των αισθητών της υπάρξεως! Τα μόλις πριν απαγορευμένα, γενεσιουργά θανάτου στοιχεία της φύσεως, κοσμούνται τώρα, μέσα από το κάτοπτρο της νέας αυτής οπτικής γωνίας, με όλες τις «αρετές» των αισθησιακών αξιών της υπάρξεως. Οι ποικίλες παθογόνες πλέον αισθήσεις του αδαμικού προσώπου, σε μία αγαστή αλληλοπροσέγγιση, υπηρετούν ήδη, στο σύνολό τους, τον παράνομο και ανόσιο και ολέθριο γάμο του ανθρώπινου νου με όλα τα υλικά-παθογόνα αισθητά στοιχεία της κτίσεως.
Τώρα το δένδρο εκτιμάται στο σύνολό του ως καλόν, μεταποιουμένου και του πονηρού δυναμικού του σε θετική αξία της υπάρξεως. Τα μάτια της Εύας δεν βλέπουν πλέον την πραγματικότητα του πονηρού, επειδή το τελευταίο αυτό κατεπόθη στο βάθος του ψυχικού της κόσμου τω λείω της ηδονής (9), και έγινε στο εξής νέο πρίσμα οράσεως των υλικών στοιχείων της υπάρξεως.
Έτσι η ωραία αισθητή -αισθησιακή- όψη του δέντρου της παρακοής ωθεί την Εύα σε μία νέα γεύση και μία εσώτερη, με το δέντρο αυτό, επιθυμητική επικοινωνία και αλληλοπεριχώρηση. Αγνοεί όμως, χάρη στην ανύποπτη δράση του πονηρού βατράχου, ότι η αλληλοπεριχώρηση αυτή είναι πλέον συζυγία θανάτου!
***
Ο έβδομος στίχος του τρίτου κεφαλαίου της Γενέσεως, οποίος μας πληροφορεί για το τελικό παράγωγο αποτέλεσμα της παρακοής των πρωτοπλάστων, δείχνει το κατόρθωμα του πονηρού λογισμού, να αλλοιώσει και να διαφθείρει την προσωπική εικόνα του αδαμικού ανθρώπου στο βαθμό μιας φρικτής αυτοαπορρίψεως!
Και διηνοίχθησαν οι οφθαλμοί των δύο, και έγνωσαν ότι γυμνοί ήσαν και έρραψαν φύλλα συκής και εποίησαν εαυτοίς περιζώματα». (10)
Άλλα στο φόντο της φρικαλέας αυτής απορριπτέας προσωπικής εικόνας ο νους της Εύας μπόρεσε να ιδεί το θανατηφόρο πρόσωπο του δαιμονικού όφεως.
Μόνο τότε αντιλήφθηκε τη δαιμονική πλάνη του πονηρού λογισμού. Αποτέλεσμα, το οποίο στη θετική του πλευρά αφύπνισε την παγιδευμένη στον πειρασμό του όφεως αυτοσυνειδησία της. Τότε μόνο, αν και ήταν αργά πλέον, «ήλθε στον εαυτό της»!
Έτσι, όταν ο ελεγκτικός λόγος του Θεού απαίτησε εξήγηση της αιτίας της παρακοής της, τι τούτο εποίησας, η Εύα ήταν σε θέση να αποκαλύψει το όργανο της πλάνης της: ο όφις ηπάτησέ με, και έφαγον. (11)
Αυτή ήταν η πρώτη, ούτως η άλλως, «νηπτική» γνωριμία του ανθρώπινου νου με τον πονηρό βάτραχο, τον εχθρό του ανθρώπου! Τον είδε πρόσωπο με πρόσωπο! Έκτοτε το πρόβλημα του ανθρώπου, ο οποίος ευλογήθηκε με το μυστήριο του βαπτίσματος και ντύθηκε το Χριστό, είναι το κυνηγητό του βατράχου αυτού, στην προσπάθειά του να αποδυθεί ο Χριστιανός άνθρωπος τον παλαιό άνθρωπο και να αναγεννηθεί και ανακαινισθεί σε νέο άνθρωπο «εν Χριστώ» κτιζόμενον «εν οσιότητι της αληθείας». (12)
Σημειώσεις:
1. ΙΩΑΝΝΟΥ τον ΣΙΝΑΪΤΟΥ, Κλίμαξ, Λόγος ΚΣΤ’, Περί διακρίσεως, εκδ. Ι. Μ. Παρακλήτου, Ωρωπός Αττικής 1978, σ. 294.
2. ΕΠΙΦΑΝΙΟΥ ΕΠΙΣΚΟΠΟΥ ΚΥΠΡΟΥ, Περί του ξηροβατράχου, ΡG 43, 53200.
3. Οπ.π., σ. 211.
4. ΜΑΚΑΡΙΟΥ ΤΟΥ ΑΙΓΥΠΤΙΟΥ, Ομιλίαι πνευματικοί, 6, ΒΕΠΕΣ, τ. 41, εκδ. Αποστολικής Διακονίας της Εκκλησίας της Ελλάδος, Αθήναι 1970, σ. 235.
5. Γεν. 3, 1.
6. Οπ.π., 3, 2.
7. Οπ.π., 3, 4.
8. Οπ.π., 3, 6.
9. τω κατ’ αίσθησιν λείω της ηδονής (ΜΑΞΙΜΟΥ ΤΟΥ ΟΜΟΛΟΓΗΤΟΥ, Εις την προσευχήν του Πάτερ ημών, ΡG 90, 8880).
10. Γεν. 3, 7.
11. Οπ.π.,3, 13.
12. Εφεσ. 4, 24.
πηγή

Άνθρωποι σκορπάτε τη συγνώμη...


Του  Σεβ. Μητροπολίτου Κισσάμου και Σελίνου κ.κ Ειρηναίου Γαλανάκη
Ἐὰν γὰρ ἀφῆτε τοῖς ἀνθρώποις τὰ παραπτώματα αὐτῶν, ἀφήσει καὶ ὑμῖν ὁ πατὴρ ὑμῶν ὁ οὐράνιος
Χριστουγεννιάτικη βραδιά στο χωριό. Νύχτα χτύπησαν οι καμπάνες και τώρα στα χαράματα τελειώνει πλειά ή λειτουρ­γία κι οι άνθρωποι του χωριού φορώντας ότι καλλίτερο είχαν είναι στοιβαγμένοι στη μικρή εκκλησούλα κι’ ετοιμάζονται να «κοινωνήσουν». 
Είναι ή ώρα του «Κοινωνικού» κι’ όπως συμ­βαίνει πάντα στα χωριά αυτή την ώρα οι καλοί χριστιανοί κοιτάζουν να «συγχωρέσουν» και να «συγχωρεθούνε». Οι πλειό γέροι προχωρούν στο εικονοστάσι, ασπάζονται πρώτα τις εικό­νες του Χρίστου και της Παναγίας κι’ υστέρα γυρίζουν στο πλήθος κάνουν μια βαθειά υπόκλιση και ζητούν κι’ από τους ανθρώπους τη συχώρεση. Σιγά - σιγά γενικεύεται αυτό από τους περισσότερους κι’ όλοι προσπαθούνε έστω και την τελευ­ταία στιγμή πριν «μεταλάβουν» να κάμουν κείνο πού λέει ό Κύριος στο σημερινό Ευαγγέλιο : «Εάν συγχωρέσετε τα σφάλ­ματα πού σάς έκαμαν οι άλλοι άνθρωποι, θα συχώρεση και σας τα δικά σας ο Θεός». Και ίσως αυτή ή ωραία συνήθεια πού κάνουν οι αγαθοί χωρικοί μας είναι λείψανο της ταχτικής πούχαν οι πρώτοι χριστιανοί να εξομολογούνται φανερά και μπροστά στους άλλους τις αμαρτίες των.
Μα ενώ οι πλειότεροι χωρικοί έκαναν έτσι και οι γυναίκες, ένας εξηντάρης περίπου άνδρας με αυστηρό πρόσωπο που δειχνε εμπάθεια και κακία στεκόταν ακίνητος στη θέση του, ή καλύτερα ακουμπούσε βαριά στον τοίχο της εκκλησίας. Σιγά, σιγά μια πολύ νέα γυναίκα ξέκοψε από τις θέσεις των γυναι­κών, προχώρησε δειλά - δειλά κι’ έσκυψε με πολύ ταπείνωση στα πόδια του σκληροπρόσωπου εκείνου άνθρωπου. «Συχώ­ρεσε με πατέρα» είπε με κλάματα. Μα την ίδια στιγμή, με μάτια οργισμένα, γύρισε το πρόσωπο του άλλου ο «Πατέρας!» εκείνος, κι’ εγώ πού στεκόμουνα δίπλα άκουσα τα σκληρά λόγια του. « Δεν σου συγχωρώ φύγε από μπρος μου βρώμα».
Ή νέα γυναίκα έφυγε αμέσως με κλάματα από την εκκλησία, και το απόγευμα της ίδιας μέρας πνίγηκε σ' ένα πηγάδι. Ήταν μια κοπέλα πού παρασύρθηκε από κάποιο απατεώνα και «ντρόπιασε» το σπίτι της. Στο χωριό άρχιζαν πλειά να ξεχνούν όλοι το παραστράτημα της, κι’ ή μητέρα της τη δεχό­τανε με την πρώτη στοργή. Ό πατέρας ήταν αγριεμένος ακόμα κι’ ή κοπέλα διάλεξε αυτή τη μεγάλη στιγμή, πού όλοι στο χωριό έδιναν κι’ έπαιρναν συγχώρεση να ζητήσει τη συγγνώμη του, για να ησυχάσει τη συνείδηση της και να ελαφρώσει την ψυχή της. Μ’ αφού της την αρνήθηκαν γονάτισε από το βάρος της αμαρτίας και αφανίστηκε.
Τέτοια περιστατικά συμβαίνουν συχνά στη ζωή μας κι’ ό Κύριος πούξερε πολύ καλά πόσο κου­ράζει κι’ απελπίζει την ανθρώπινη ψυχή το βάρος της αμαρ­τίας μάς παραγγέλνει να κάνωμε τη μεγάλη αυτή ευεργεσία και να συγχωρούμε εκείνους πού μάς πικραίνουν και μάς στε­νοχωρούν με τα σφάλματα και τα λάθη των, γιατί τότε μόνο θα συγχώρηση κι’ εμάς ο Θεός τα δικά μας σφάλματα. Μα η συγγνώμη του Θεού πού πρααίνει και γλυκαίνει την ψυχή και τη ζωή μας, έρχεται μόνο σε κείνους πού θα κάμουν το μεγάλο άθλο και τη μεγάλη ευεργεσία να ξαλαφρώσουν κι' αυτοί με τη συγγνώμη πού θα δώσουν, άλλες βαρεμένες κι’ απελπισμένες ψυχές.
Ή ζωή είναι και καλή και κακή κι’ οι άνθρωποι είναι και πονόψυχοι και σκληροί. Και μέσα στις αντιθέσεις αυτές και οι γενναίοι γονατίζουν, και οι ευγενείς γίνονται βάρβαροι- και οι σοφοί κάνουν σφάλματα, οι φίλοι παρεξηγούν και οι εχθροί μαλώνουν. Ό εγωισμός μεγαλώνει και η σεμνή ταπεινοσύνη φεύγει, τα συμφέροντα έρχονται και η φιλία χάνεται, οι δεσμοί λύνουν και οι αγάπες πεθαίνουν. Κι’ αυτό γίνεται σε χώρες, σε πολιτείες, σε χωριά, σε γειτονιές και σε σπίτια.Homo homini lupus est, (ό άνθρωπος διά τον άνθρωπων είναι λύκος). Κι' ο αγριάνθρωπος αυτός άνθρωπος πολεμά και αμύνεται, πληγώνει και πληγώνεται, κυνηγά τον εχθρό κι’ ο ίδιος φεύγει μακρύτερα, δε λυτρώνει καμιά πατρίδα, δε γλυτώνει καμιά ψυχή, μα όλο ρημάζει τη γη και σκλαβώνει τη ζωή και φυλα­κίζει τις ψυχές στα σκοτεινά κάτεργα του κακού.
Μα σαν κάμωμε κείνο πούπε ο Χριστός να συγχωρέσομε ο ένας τον άλλο θα πάψει αυτή ή κόλαση. Οι άνθρωποι θα έλθουν πιο κοντά ο ένας στον άλλο, θα κοιταχτούν καλά και θα το δουν πώς είναι αδέλφια, θα σβήσουν οι «βεντέτες» των λαών και των ατόμων και κανείς δεν θα κάνει πλειά το καταραμένο έργο τού Κάιν. Οι ψυχές θα ημερώσουν, τα πρόσωπα θα γλυκάνουν κι’ ό κάθε άνθρωπος θα μοιάζει πώς είναι παιδί τού Θεού. Ό τελευταίος πόλεμος πλήγωσε και σκότωσε τόσα κορμιά, μα πλειότερα πλήγωσε κι’ ορφάνεψε τόσες ψυχές. Κι’ αυτοί πού σκότωσαν ήταν άνθρωποι κι’ αυτοί πού πέθαναν ήταν άνθρω­ποι, παρμένοι με την ίδια πάντα μετριότητα κι’ αναλογία. Μπορούμε βέβαια μοιράζοντας μ’ ακρίβεια τις ευθύνες να πούμε πώς τούτος ή εκείνος φταίει περισσότερο. Μα αυτό δε σώζει. Ο κόσμος θα σωθεί με τη συγγνώμη και την αγάπη, την κατανόηση και την αδελφοσύνη. Μια βαθειά και μεγάλη συγγνώμη πρέπει να γίνει σήμερα ο «διεθνής» ύμνος των λαών μια βαθειά μεγάλη συγγνώμη πρέπει να ένωση σήμερα τα χω­ρισμένα συμφέροντα και χωρισμένες αντιλήψεις στην Ελλάδα μας, μια βαθειά και μεγάλη συγγνώμη μόνο μπορεί να μικρύνει το μεγάλο έγκλημα του πολέμου των καιρών μας. Άνθρωποι σκορπάτε τη συγγνώμη./πηγή

Τρίτη 26 Μαρτίου 2013

Σαρώφ-Η απαγορευμένη πόλη

Ένας δρόμος στο κέντρο της παλιάς συνοικίας
Η πόλη του Σαρόφ, ένα από τα πιο μυστικοπαθή μέρη της πρώην Σοβιετικής Ένωσης, η γενέτειρα της ατομικής βόμβας, περιβάλλεται από πυκνό δάσος και εξακολουθεί να αποτελεί το κέντρο της ρωσικής πυρηνικής βιομηχανίας.

Ταυτόχρονα, είναι και ο τόπος ενός από τα ιερότερα μοναστήρια της χώρας, απρόσιτο όμως για τους προσκυνητές με μόλις τέσσερις μοναχούς. Νέος δυνατός παίκτης στη συζήτηση που έχει ανάψει τα τελευταία χρόνια, γύρω από το αν θα πρέπει η πόλη να ανοίξει ή να κρατηθεί κλειστή, είναι πλέον η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία.

«Εδώ, οι άνθρωποι προσεύχονται για την ειρήνη σε όλο τον κόσμο, αλλά ταυτόχρονα κάνουν πράγματα που μπορεί να τον τινάξουν τον κόσμο στον αέρα» λέει ένας επιφανής αγιογράφος.

Πυρηνική πόλη

Η Σαρόφ εξαφανίστηκε από τους σοβιετικούς χάρτες το 1946, όταν με διάταγμα μετατράπηκε από μια μικρή επαρχιακή πόλη σε μια θέση κλειδί για την έρευνα και την ανάπτυξη των πυρηνικών όπλων. Μερικά από τα κτίρια, στην προ-επαναστατική περίοδο ανήκαν στο 6ο μεγαλύτερο μοναστήρι της Ρωσίας. Το καμπαναριό ακόμη δεσπόζει στον ορίζοντα, αλλά είναι χωρίς καμπάνες. Επέζησε μόνο και μόνο επειδή καλύφθηκε από κεραίες τηλεοπτικών πομπών, οι οποίες αφαιρέθηκαν μόλις πέρυσι. Τις κύριες εκκλησίες του μοναστηριού τις ανατίναξαν οι σοβιετικές αρχές της δεκαετίας του 50.

Σήμερα η πόλη Σαρόφ –γνωστή κατά τη σοβιετική περίοδο με την κωδική ονομασία Arzamas-16 – μπορεί να είναι υπερήφανη για τις εγκαταστάσεις της, όπως είναι ο μεγαλύτερος υπερυπολογιστής της Ρωσίας, ο μεγαλύτερος ευρωπαϊκός σταθμός λέιζερ που προκαλείται από θερμοπυρηνική σύντηξη και ο μεγαλύτερος γραμμικός επιταχυντής σωματιδίων της Ευρώπης.

Περιορισμένα ταξίδια

Η παλλόμενη καρδιά της πόλης, όμως, είναι το Ρωσικό Ομοσπονδιακό Κέντρο Πυρηνικών - επίσης γνωστό από τη σοβιετική εποχή με το ακρωνύμιο VNIIEF- το οποίο απασχολεί περίπου το ένα πέμπτο του συνολικού πληθυσμού που ανέρχεται σε 92.000 κατοίκους.

Η πόλη Σαρόφ παραμένει ακόμη μία από τις 40 "κλειστές πόλεις," της Ρωσίας. Πρόκειται για ένα αρχιπέλαγος από περιορισμένης πρόσβασης πόλεις, στις οποίες κατοικούν περίπου 1.269.948 Ρώσοι, δηλαδή λίγο κάτω από το 1% του πληθυσμού της χώρας

Μέχρι σήμερα ακόμη οι εργαζόμενοι στο VNIIEF με διαβάθμιση ασφαλείας, δεν μπορούν να ταξιδέψουν σε άλλες χώρες εκτός από τη Λευκορωσία, το Καζακστάν και την Ουκρανία, εκτός κι αν πρόκειται για επίσημα επαγγελματικά ταξίδια. Όλα τα ταξίδια στο εξωτερικό πραγματοποιούνται μόνο από τοπικά γκρουπ τα οποία συνοδεύονται πάντα από έναν αξιωματικό της Ομοσπονδιακής Υπηρεσίας Ασφαλείας (FSB).
[# Επικεφαλίδα]
Στη μονή του Σαρώφ 2003(100 χρόνια από την αγιοποίησή του)
Η εκκλησιαστική παράδοση

Αυτή η σχεδόν ερμητική κατάσταση δυσκολεύει πολύ την Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία που ενδιαφέρεται για την αποκατάσταση του φημισμένου μοναστηριού της, της Μονή Σαρόφ της Κοιμήσεως της Θεοτόκου, στη προ-σοβιετική δόξα του. Στα τέλη του 18ου και αρχές του 19ου αιώνα, στο μοναστήρι στεγαζόταν ένας από τους μεγαλύτερους αγίους της Ρωσικής Εκκλησίας, ο Σεραφείμ του Σαρόφ, ο θαυματουργός και κήρυκας της κατάκτησης του Αγίου Πνεύματος μέσα από την αγάπη. 

Η Ρωσική Ορθόδοξη Εκκλησία πάντως την τελευταία δεκαετία εργάζεται ενισχύοντας σιγά-σιγά το προφίλ του μοναστηριού. Το 2003 μερικά κτίρια εκκλησιών -αν και όχι η κύρια εκκλησία- αποκαταστάθηκαν εγκαίρως για την εκατονταετηρίδα της αγιοποίησης του Αγίου Σεραφείμ.

Ψυχική σύγκρουση

Παρά το γεγονός ότι οι εκπρόσωποι της πυρηνικής βιομηχανίας έχουν κάνει κάποια ανοίγματα στην εκκλησία, έχουν καταστήσει σαφή την πεποίθησή τους, ότι η πόλη του Σαρόφ πρέπει να παραμείνει κλειστή.

"Ενώ μιλούν για την αποστολή της υπεράσπισης της πατρίδας μας, οι άνθρωποι που αναπτύσσουν και παράγουν πυρηνικά όπλα σίγουρα έχουν κάποια ψυχική σύγκρουση" δηλώνει ο διευθυντής του VNIIEF Βαλεντίν Κοστιούκοβ, υπονοώντας ότι η Εκκλησία μπορεί να βοηθήσει τους επιστήμονες. "Ναι, μάλιστα δημιουργούν όπλα άμυνας, αλλά τίθενται και τα συνειδησιακά ερωτήματα, για το ποιος είναι ο σκοπός, και γιατί;" καταλήγει ο κ. Κοστιούκοβ.