ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Τρίτη 31 Ιανουαρίου 2012

Ο αγιορείτης γέροντας και ο θεοσοφιστής...

Αυτά κι άλλα λέγαμε με τον πάτερ Κουκουζέλη, τον υποτακτικό του, για τη δράσι του πατρός Αθανασίου
(Γέρων ΑθανάσιοςΛαυριώτης-agioritikesmnimes.blogspot), 
ενώ περιμέναμε στο κελλί του να γυρίση από τη βιβλιοθήκη όπου μελετούσε. Είχαμε φαντασθή κάποια ιδιαίτερη αίγλη στο πρόσωπό του, μαθαίνοντας πως είναι, μαζί με τ΄ άλλα, και μια από τις ισχυρότερες θρησκευτικές φυσιογνωμίες που εγνώρισε το Άγιον Όρος. και δεν επέσαμε έξω: Επιβλητική, με ένα πανάγαθο βλέμμα ανάμεσα από πάλλευκα μαλλιά, φάνηκε σε λίγο η μορφή του. Κινείται αργά και αργότερα μιλεί. Είναι 74 ετών. Κάθεται στον εξώστη του κελλιού του και αγναντεύει το γαλανό θαύμα του Αιγαίου που εκτείνεται από τον ταρσανά της Λαύρας, προς το νησί της Θάσου και την Καβάλλα. Έτσι, με το θείο άρωμα που αποπνέει η οσία μορφή του, καθώς το βλέμμα του αρχοντεύει στο ήρεμο τοπίο, θαρρείς πως βρίσκεται σε μια γωνιά του Παραδείσου.
.........Λίγα λόγια του επήραμε για να μη τον κουράσουμε πολύ. Αυτός ο σοφός άνθρωπος, ποτέ δεν αφίνει την ανθρώπινη σοφία να θίξη τα όρια του Θεού. Πιστεύει πραγματικά. Πιστεύει και κάθε τι που συνδέεται με την πίστι του Ναζωραίου. Είχε πάει στη Λαύρα προ ετών ο Γερμανός Ακαδημαϊκός Σμίτκε με τον καθηγητή κ. Βέη, που είχε ορίσει η Κυβέρνησις για ξεναγό του. Ο Σμίτκε ήταν θεοσοφιστής. Δεχόταν το Θεό, μα ηρνείτο τα άγια λείψανα και τα υπερφυσικά τεκμήρια του Χριστιανισμού. Ηρνείτο την άσπορο σύλληψι και την Ανάστασι. Ο πάτερ Αθανάσιος άνοιξε πλατειά συζήτησι μαζύ του. Ώρες ολόκληρες μιλούσαν και γύρω τους ευλαβικά παρακολουθούσαν οι πατέρες της μονής. Ωραιότατα άνθη θεϊκής σοφίας βγήκαν από το στόμα του πατρός Αθανασίου. Ο Γερμανός επέμενε. Κάποτε έφθασαν στο «άφες αυτοίς ...».
.........- Αυτό το «άφες αυτοίς», που βγήκε με τόση γαλήνη από το στόμα του Ναζωραίου την ώρα που τον σταυρώναν, είναι ανθρώπινον ή θείον; Ρώτησε τον άπιστο ο πάτερ Αθανάσιος.
.........Ήταν το ερώτημα αποστομωτικό. Ο Γερμανός Ακαδημαϊκός εκλονίσθη. Δεν ημπορούσε να ανακαλύψη τίποτε το ανθρώπινο στην άφθαστη αυτή εποποιΐα του Χριστού. Μας αναφέρει το περιστατικό και το πρόσωπό του λάμπει από ικανοποποίησι.
.........- Αυτό το «άφες αυτοίς», προσθέτει, εγκρέμισε την επιχειρηματολογία του Ερνέστου Ρενάν. Είχε πάει και ο Γάλλος αυτός φιλόσοφος στο μοναστήρι της Λαύρας. Οι πατέρες τον έβαλαν στη μέση και ώρες ολόκληρες είχε ανάψει η συζήτησις. Στο τέλος ο Ρενάν έβαλε νερό στο κρασί του. 

Η Οσία Πελαγία Ιβάνοβνα του Ντιβέέβο(+30 Ιανουαρίου)

To όνομά της ήταν Πελαγία Ιβάνοβνα Σερεμπρενίκοβα γεννήθηκε τον Όκτώβριο του 1809 . στο Άρζαμα της Ρωσίας. Οί γονείς της, Ίβάν Ίβάνοβιτς Σουρίν, έμπορος στο επάγγελμα και ή μητέρα της Παρασκευή Ίβάνοβνα Μπεμπέσεβα, απόκτησαν αλλά δυο παιδιά, τον Ανδρέα και τον Ιωάννη. Ό Ίβαν έφυγε γρήγορα από το μάταιο τούτο κόσμο, αφήνοντας την Παρασκευή σε νεαρή σχετικά ηλικία μόνη με τα τρία της παιδιά.
 Ή τελευ­ταία ξαναπαντρεύτηκε με τον Αλεξέι Νικήτιτς Κορόλεφ, άνθρωπο αυστηρό και ανάλγητο- μια συμπεριφορά πού ακολουθήθηκε και από τα παιδιά της πρώτης του γυναί­κας, κάνοντας τη διαβίωση μέσα στο σπίτι για την Πελαγία και τ' αδέλφια της σωστό μαρτύριο. Μικρή ακόμα ή όσια αρρώστησε βαριά, για να μείνει στο κρεβάτι για μεγάλοχρονικό διάστημα. Όταν επιτέλους σηκώθηκε ήταν ένας εντελώς διαφορετικός άνθρωπος. Ενώ προηγουμένως ήταν εξαιρετικά έξυπνη με πλήρη διαύγεια πνεύματος, τώρα άρχισε να κάνει διάφορες ανοησίες. 
"Εβγαινε χειμωνιάτικα στον κήπο, σήκωνε τη φούστα της, στεκόταν στο ένα πόδι και στροβιλιζόταν γύρω-γύρω σαν μπαλαρίνα, βγάζοντας ταυτόχρονα ακατανόητες κραυγές. Τη μάλωναν και την έδερναν χωρίς κανένα αποτέλεσμα. Όπως ή ίδια ή μητέρα της αφηγήθηκε χρόνια μετά, είχε υποπτευθεί ότι από τότε ή Πελαγία πήρε την κλίση για τη σαλότητά της, παρόλο πού τότε αυτό ήταν ότι χειρότερο για την ήδη ταλαιπωρημένη οικογένεια.
Μετά από όλα αυτά ή μητέρα της αποφάσισε να ξαναεπισκεφτεί τον όσιο Σεραφειμ στο Σαρώφ. Εκεί του ανάφερε τα γεγονότα από την τελευταία τους επίσκεψη μέχρι τη μέρα εκείνη και ζήτησε τη συμβουλή του. Ό γέροντας άφοϋ άκουσε προσεχτικά όσα ή πονεμένη μάνα του είπε, τη συμβούλεψε να μην δένουν την Πελαγία, αλλά να την αφήσουν ελεύθερη ν' ακολουθήσει το θεάρεστο δρόμο της. Από τη μέρα εκείνη δεν την εμπόδιζαν να κάνει ό,τι αύτη ήθελε. "Ολες σχεδόν τις νύχτες τις περνούσε στο προαύλιο του ναού, οπού στο ύπαιθρο προσευχόταν όλονυκτίς με κατανυκτικότατα δάκρυα. Τις μέρες ντυμένη με κουρέλια γυρνούσε στους δρόμους οπού ουρλιάζοντας καλούσε τους πάντες στην αγάπη του Θεού.
 Πέρασαν έτσι τέσσερα χρόνια.Το 1837, όταν κοιμήθηκε ό όσιος Σεραφείμ, τη συνάντησε στο δρόμο ή γερόντισσα Ίουλιανή Γρηγορίεβα, μοναχή στο μοναστήρι του Ντιβέγεβο, πού διακρινόταν για το προορατικό της χάρισμα και ζήτησε από τη μητέρα της Πελαγίας να της δώσει άδεια να την πάρει μαζί της. Ετσι και έγινε. Πριν φύγουν από το σπίτι ή Πελαγία έκανε εδαφιαία μετάνοια στους συγγενείς της και τους είπε: «Συγχωρέστε με, για την αγάπη του Χρίστου. Δεν θα ξαναγυρίσω κοντά σας ώσπου να πεθάνω».
Στο Ντιβέεβο συνέχισε την αλλόκοτη συμπεριφορά της.Άλλες αδελφές τη σεβόνταν και την εκτιμούσαν,άλλες τη φοβούνταν,άλλες την κορόιδευαν,μερικές μάλιστα την χτυπούσαν



Απ'όταν ακόμα ήταν στη ζωή έκανε πολλά θαύματα.Έτσι θεράπευσε τον καλλιτέχνη Μ.Π.Πετρώφ του οποίου το χέρι είχε παραλύσει.Εσβησε από μακριά μια φωτιά,ενώ πολλοί την έβλεπαν στον ύπνο τους και κατόπιν τους θεράπευε.Τέσσερα χρόνια πριν από την κοίμησή της προφήτεψε ότι ο ιακωβινισμός και η τρομοκρατία θα εξαπλωθούν στη Ρωσία και ότι θα σκοτώσουν τον τσάρο Αλέξανδρο τον Β για τον οποίον έκλαιγε και προσευχόνταν ασταμάτητα.Μετά από 20 χρόνια σκληρής ζωής εμφανίστηκε στον ύπνο της ο Άγ.Σεραφείμ του Σαρώφ και την προέτρεψε να αποτραβηχθεί στο κελί της,αποφεύγοντας τους ανθρώπους.Εκεί ζούσε κλαίγοντας και προσευχόμενη.Τρεφόνταν κυρίως με μαύρο ψωμί από το οποίο εφτιαχνε μικρές μπαλίτσες τις οποίες χρησιμοποιούσε ως κομποσχοίνι λέγοντας την ευχή του Ιησού.

Αποτέλεσμα εικόνας για sf pelaghia diveevo
Νιώθοντας το θάνατο της λίγες μέρες πριν κοινώνησε των Αχράντων Μυστηρίων, έβαλε μετάνοια σ' όλες τις αδελφές της μονής. Αυτό έγινε το Σαββάτο 28 Ιανουαρίου 1884. Στις 1.45 το πρωί της Δευτέρας 30 Ιανουαρίου, ή Πελαγία Ίβάνοβνα, άφησε την τελευταία της πνοή και ή πολυταλαιπωρημένη της ψυχή πέταξε στον ουρανό, στα χέρια του Νυμφίου της Χρίστου. Την έντυσαν με τα ρούχα πού ή ιδία αρεσκόταν να φορά. Μιαν άσπρη μπλούζα, ένα σαραφάν, ένα μάλλινο σάλι και το κεφάλι της το τύλιξαν μ' ένα άσπρο μεταξωτό μαντήλι. Την έβαλαν σ' ένα φέρετρο κυπαρισσένιο και έμεινε έτσι στο κελί της για εννιά μέρες, διάστημα κατά το όποιο έκαναν τριάντα έως σαράντα τρισάγια ημερησίως και έψαλλαν συνεχώς από το ψαλτήρι.

Την έθαψαν πίσω από το ιερό του ναού της Αγ.Τριάδος όπως είχε η ίδια προφητέψει επτά χρόνια πριν.Η μνήμη της τιμάται στις 30 Ιανουαρίου


Διαβάστε και το άρθρο μου-Οι 6 αγίες του Ντιβέεβο με το άφθαρτο λείψανο

Ο άστεγος Ηλίας:«Όταν σταματάς να ελπίζεις είσαι νεκρός»



Ηλίας«Πάω τώρα στα τρία χρόνια  άστεγος, και όταν δεν μπαίνουν σε ένα σπίτι λεφτά μπαίνει η γκρίνια. Και αυτό δεν γίνεται  καλά με τίποτα. Ήμουν οδηγός από το 1985. Έχω βγει και έξω. Μένω κάτω από τη γέφυρα. Ακούς θόρυβο και ανοίγει το μάτι σου. Τρέμει το φυλλοκάρδι σου και λες να ξημερώσει το πρωί, γιατί πολλά γίνονται, πολλά ακούγονται και παραφυλάς και τι ύπνο να κάνεις. Κάποιοι συγνώμη κυνηγούσαν κάποιους κλέφτες και ένας σκόνταψε πάνω μας , σηκώθηκε και έφυγε. Άντε να μην σηκωνόταν, να αρνιόταν να σηκωθεί και να σου έβγαζε κανένα κέρατο, στα καλά καθούμενα και χωρίς να ξέρεις τι σου γίνεται. Σπίτι είχα πριν 4 χρόνια, και οικογένεια και αυτή τη στιγμή, είμαι στη γέφυρα, τρώω από το Δήμο και τι να πεις φοβάσαι, πάρα πολύς ξένος κόσμος, και ελάχιστοι οι καλοί. Η οικογένεια είναι στη Μυτιλήνη, έχω παιδιά, κοντά 4-5 χρόνια χώρια. Πας συζητάς με μάντρες με αυτοκίνητα, με το ένα με το άλλο, δουλειά, σου λέει τα βλέπεις; Κάθονται. Άσε τηλέφωνο, άμα ανοίξει δουλειά θα τα πούμε. Να βρούμε μια δουλίτσα, να πατήσω στα ποδαράκια μου, να πάω στα παιδάκια μου. Άμα σταματήσεις να ελπίζεις, είσαι νεκρός. [...] lesvosnews.net/Αντιγραφή

Εφραίμ διά πάσαν νόσον.....

Πάλι βράδυ, πάλι κρύο, πάλι καλοριφέρ κρυφής ενοχής απέναντι σε κείνους που κοιμούνται σε χαρτόκουτα, πάλι η πατρίδα να παγώνει με τα νέα από τις Ευρώπες, πάλι οι πολιτικοί να μιλούν και ο κοσμάκης να πεινάει, να αγωνιά και να βλέπει την πατρίδα να χάνεται, ο πρωθυπουργός στις Βρυξέλλες έτοιμος να μας φέρει τα νέα του απαγχονισμού μας και ξαφνικά και ΠΑΛΙ Εφραίμ!
Τυχαίο;
Δεν νομίζω.
"Εγκριτος" δημοσιογράφος θα αποκαλύψει, λέει, δοσοληψίες, λογαριασμούς κ.τ.λ.
Την ώρα που η Ελλάδα καταρέει, που ο Παπαδήμος θα μας φέρει την καταδικαστική για τον λαό και την πατρίδα απόφαση, ποιός και γιατί νοιάζεται για τον Εφραίμ -που στο κάτω-κάτω είναι φυλακή άρα είμαστε "ασφαλείς"-;
Και γιατί κάθε φορά που χάνουμε κάτι ή βγαίνει στον αέρα κάποια κουτσουκέλα του συστήματος, κάποια προδοσία, κάποιο επιπλέον βήμα προς τον γκρεμό, προκύπτει ο καλόγηρος;

Ας πούμε ότι ο Εφραίμ είναι κλέφτης (υπόθεση εργασίας).
 Οι πολιτικοί που υπέγραψαν τα χαρτιά μαζί του, τί είναι; 
Αν κλέφτες, γιατί αυτοί δεν είναι φυλακισμένοι; 
Αν είναι ηλίθιοι και τους ξεγέλασε ο καλόγηρος, τότε γιατί δεν κάνουμε πρωθυπουργό τον Εφραίμ να πιάσει κορόϊδα και τους πιστωτές μας, όπως τους πολιτικούς μας;
Οπως και νά έχει, κάθε που ξαναθυμούνται τον Εφραίμ, περιμένετε τα χειρότερα για την πατρίδα.
Τούτη τη φορά ο ηγούμενος -άθελά του- θα σκεπάσει με τα ράσα του τον Παπαδήμο και τους συνεταίρους του, τα ευρωπαϊκά μαντάτα και το λιγόστεμα της εθνικής και ατομικής μας αξιοπρεπείας.
Τέλος, επειδή έχω ιδιαίτερα πονηρό μυαλό, αναρωτιέμαι πώς ο εν λόγω δημοσιογράφος κατόρθωσε να παραμείνει στο κρατικό κανάλι, παρά το γεγονός ότι διαπληκτίσθηκε -δημόσια- με κορυφαίο υπουργό και την άλλη μέρα μάθαμε ότι είναι υπό διωγμό; 
.....Ωρα είναι τώρα να μου πείτε πως εννοώ ότι το αντάλλαξε με "αποκαλύψεις" περί άλλων (βλέπε Βατοπαίδι) όταν τα πράγματα γίνονται σκούρα για την κυβέρνηση.... 
Δεν το αρνούμαι βεβαίως αλλά και δεν το επιβεβαιώνω....Χα, βλέπετε πόσο εύκολα το παίζω και γω εξουσία; (Μη γένοιτο!)

Δευτέρα 30 Ιανουαρίου 2012

ΕΝΑ ΘΑΥΜΑ ΑΝΗΜΕΡΑ ΤΩΝ ΤΡΙΩΝ ΙΕΡΑΡΧΩΝ ΣΤΗΝ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗ ΡΟΥΜΑΝΙΑ Διηγείται ο π.Ιουστίνος Πίρβου

Με τον πατέρα Ιλίε Λακατούσου -εδώ- μείναμε μαζί τέσσερα χρόνια στην Περιπράβα στο Δέλτα.Διακρίθηκε γενικά για την εσωτερική του δύναμη και για τη σιωπή του.Σπάνια τον άκουγες να μιλάει και όταν το έκανε είχε κάτι σημαντικό να πει.Τις πιο πολλές φορές μας προέτρεπε να προσευχόμαστε όταν βρισκόμασταν σε κίνδυνο.Γι’αυτόν τον άνθρωπο έχω να πω ότι ήταν πραγματικά ταπεινός.Ποτέ δεν ήθελε να βγει στην επιφάνεια,προσπαθούσε να περάσει απαρατήρητος.


Θύμαμαι ένα θαυμαστό γεγονός που έλαβε μέρος στο Δέλτα(του Δούναβη),όπου ο πατέρας Ηλίας έπαιξε έναν ρόλο πολύ σημαντικό.
Στις 30 Ιανουαρίου μας έστειλαν στο κανάλι να κόψουμε τύφη(υδρόβιο φυτό).Καταλαβαίνετε τι σημαίνει αυτό μέσα στην καρδιά του χειμώνα.Σίγουρος θάνατος.Ήμασταν επιπλέον τρομαγμένοι από το γεγονός ότι οι φύλακες είχαν μαζί τους τέσσερα πολυβόλα.Ίσως ήθελαν να μας εκτελέσουν,πιστεύοντας ότι θα αρνηθούμε να εκτελέσουμε τη διαταγή.Ήταν ένα άνοιγμα εκεί στο νερό γύρω στα σαράντα εκτάρια και η τύφη ήταν πέρα βαθιά.Όλοι αρχίσαμε να λέμε μεταξύ μας ότι δεν προκειται να μπούμε.Μας διέταξαν να μπούμε και να βγάλουμε δύο δέσμες.
Για ποιόν το κάναμε εμείς αυτό;Ήταν κάτι άσκοπο.Πως να μπεις στο νερό;.Αν πατήσεις στο βάλτο ποιός θα σε βγάλει;Διστάσαμε στην αρχή.
Τότε ο πατέρας Ιλίε,αποφασιστικά μας ενθάρρυνε και μας είπε:’’Μπείτε ,επειδή αυτοί κάνουν κακές σκέψεις.Θα μας πυροβολήσουν.Μπείτε και η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες θα μας βγάλουν σωους και αβλαβείς.
Μπήκαμε.Το νερό μας έφτανε μέχρι το πηγούνι.Δουλεύαμε σαν να είμαστε στην ξηρά.Σ’άλλους το νερό έφτανε μέχρι το λαιμό,σ’άλλους στο στήθος σ’άλλους στη μέση,όπως πέτυχε ο καθένας.Μείναμε τρεις ώρες στο νερο και βγάλαμε ότι μας ζήτησαν όμορφα,περιποιημένα και στο ίδιο μέγεθος
Η θερμοκρασία ήταν -30 και ο πάγος είχε πάχος 20-20 εκατοστά.Κάτω από τον πάγο φαινόνταν τα κίτρινα ανθισμένα νούφαρα.



Μεγάλο θάυμα έγινε εκείνη την ημέρα.Το πρωί είχε ομίχλη,ήταν ο ουρανός συννεφιασμένος και το κρύο σου τρυπούσε τα κόκκαλα.Ξαφνικά βγήκε ήλιος.Άρχισε να κάνει μια ζέστη που εκπλήσσονταν και οι φύλακες.Βγάλαμε τα ρούχα μας για να στεγνώσουν σαν να τα έβαζες στην πιο ζεστή σόμπα,έτσι όπως έβγαιναν οι ατμοί.Ντυθήκαμε και γυρίσαμε στη φυλακη.
Έτσι η Παναγία και οι Τρεις Ιεράρχες ήταν μαζί μας και μας βοήθησαν έκεινη την παγωμένη τριακοστή ημέρα του Ιανουαρίου.Κανένας δεν αρρώστησε.Χάρη στις προσευχές του πατέρα Ιλίε,αλλιώς όλοι θα ήμασταν νεκροί.

proskynitis.blogspot.com
πηγη-Το βιβλίο ''Viata parintelui Iustin Pirvu''

Ο Άγιος νεομάρτυς Δημήτριος του Σλίβεν(+30 Ιανουαρίου 1841)

Γεννήθηκε την 9η Ὀκτωβρίου 1818 στό Σλίβεν της Βουλγαρίας καί υπηρξε καρπός προσευχής των άτέκνων γονέων του. Μετά τον θάνατο των γονέων του ο αδελφός του Στέφανος έφυγε στή Βλαχία και ὁ νεαρός Δημήτριος δεν μπόρεσε νά διαχειριστεί τήν πατρική περιουσία, με αποτέλεσμα αυτή νά καταπατηθεί από Ὀθωμανούς γείτονες. Τότε έχασε ακόμη και τό σπίτι του και αναγκάστηκε νά ζητήσει εργασία σ'ένα αρτοποιείο.
Πιεζόμενος από τόν νέο μουσουλμάνο δικαστή της πόλεως ν'αλλαξοπιστήσει, ομολόγησε σταθερά την χριστιανική πίστη καί γι’ αυτό συνελήφθη, φυλακίστηκε γιά ένα ολόκληρο χρόνο, βασανίστηκε και τελικά αποκεφαλίστηκε την 30η Ίανουαρίου 1841, σε ηλικία μόλις 23 ετών! 'Ενώ αρχικά ο δικαστής είχε διατάξει να ριχτεί τό σώμα του στό παρακείμενο ποτάμι, στη συνέχεια χρηματίσθηκε από κάποιους εύπορους χριστιανούς και παρέδωσε το λείψανο να ταφεί.
Ή μνήμη του τιμάται την 30η Ιανουαρίου.

Ένας από τους παλαιότερους ναούς στο Sliven είναι ο μητροπολιτικός ναός του Αγίου Δημητρίου. Στη σημερινή του μορφή χτίστηκε το 1831. Η παράδοση αναφέρει ότι ο τόπος αυτός ήταν μια παλιά, μικρή, ξύλινη εκκλησία. Σύμφωνα με τις διατάξεις του τουρκικού κράτους κατά την περίοδο από το 14ο έως τον 19ο αιώνα δεν μπορούσαν να χτιστούν χριστιανικές εκκλησίες κοντά σε τζαμιά. Το αντίθετο ήταν δυνατό. 
Δίπλα από την εκκλησία του Αγ. Δημητρίου ήταν ένα τζαμί, γνωστό ως" Hadji Ρετζέπ dzhamisi "που υπήρχε μέχρι το 1891. Σύμφωνα με τον επιφανή ιστοριογράφο του Sliven Συμεών Tabakov αυτό το τζαμί χτίστηκε το 1710. Η ημερομηνία είναι σημαντική επειδή δείχνει ότι η παλιά εκκλησία χτίστηκε πριν από 1710. Το 1815 έγινε μια πυρκαγιά σε όλο το τότε παζάρι του Σλίβεν και η εκκλησία του Αγ.Δημητρίου κάηκε μαζί με όλα τα άλλα κτίρια.
 Η αποκατάσταση της εκκλησίας ξεκίνησε τον αμέσως επόμενο χρόνο και οι εργασίες κατασκευής το 1831 και η αφιέρωση του ναού έγινε το 1834.
Η εκκλησία του Αγ. Δημητρίου είναι βασιλική με 31 μέτρα μήκος και 15 μέτραπλάτος και έκταση 461 τετραγωνικών μέτρων.
πηγές εδώ και εδώ

Παράδοση για τα χαρακτηριστικά των Τριών Ιεραρχών

Σχετική εικόνα
Στο παράστημα καί στη μορφή οι Αγιοι ήταν περίπου έτσι: 
Ό Μέγας Βασίλειος ήταν πολύ ψηλός, στητός, ξερακιανός και πολύ αδύνατος, μαυριδερός στο χρώμα, καί το πρόσωπο του είχε μία κιτρινάδα. Ή μύτη του ήταν μεγάλη καί είχε σμιχτά φρύδια. Με συνοφρυωμένη την όλη μορφή έμοιαζε με περίφροντι άνθρωπο. Ήταν μακρυπρόσωπος, με αρκετές ρυτίδες, βαθουλούς κροτάφους, με στρωτά μαλλιά καί με γενειάδα αρκετά μεγάλη καί μισοάσπρη. Στούς λόγους ξεπέρασε όχι μονάχα τους συγχρόνους του, αλλά καί τους παλαιούς. Κι αυτό, γιατί μορφώθηκε πολύπλευρα καί ή επιβολή του ήταν αναμφισβήτητη. Εξίσου ασκήθηκε καί στην έμπρακτη φιλοσοφία καί μ' αυτή προχώρησε στη θεωρία των όντων.

*
Ό ιερός Γρηγόριος ό Θεολόγος στο παράστημα ήταν μέτριος, λίγο ωχρός, αρκετά συμπαθής, με κυρτή μύτη, ίσια φρύδια καί ήρεμο καί γεμάτο προσήνεια βλέμμα. Το ένα από τα δύο μάτια, το δεξί, έδειχνε πιο αυστηρό, γιατί στα βλέφαρα σταματούσε κάποια ουλή. Τα γένεια δεν ήταν βαθιά, εξωτερικά όμως ήταν πυκνά, ήταν αρκετά φαλακρός καί με άσπρα μαλλιά, ενώ τα άκρα της γενειάδας του φαίνονταν σαν καπνισμένα. 
Αξίζει να πούμε γι'αυτόν τούτο: "Αν επρόκειτο να προβληθεί ανάμεσα στους ανθρώπους ένα πρότυπο, πού ν' αποτελείται από όλες τίς αρετές, αυτό είναι ό μέγας Γρηγόριος, πού ξεπέρασε στη λαμπρότητα της ζωής όλους εκείνους,πού είχαν διακριθεί έμπρακτα στη ζωή. Προχώρησε σε τέτοιο σημείο της Θεολογίας, ώστε όλοι νικώνταν από τη σοφία του καί στους λόγους καί στα δόγματα. Γι' αυτό άλλωστε απόκτησε καί την προσωνυμία «θεολόγος».
*
Ό θείος Χρυσόστομος ως προς το σώμα ήταν πολύ κοντός στο ανάστημα, με μεγάλο κεφάλι επάνω στους ώμους, ισχνός οτήν κυριολεξία. Είχε μεγάλη μύτη καί πλατιά ρουθούνια, ήταν ώχρόλευκος, με βαθουλωμένες τίς κόγχες των ματιών καί με τους βολβούς τους μεγάλους. Συνέβαινε να λάμπει το πρόσωπο του, μολονότι ή λοιπή εμφάνιση έδειχνε πώς υπέφερε. Ήταν φαλακρός καί το μεγάλο του μέτωπο ήταν χαραγμένο με πολλές ρυτίδες. Τα αυτιά του ήταν αρκετά μεγάλα καί τα γένεια του κοντά, αραιά καί ξανθόλευκα. Τα σαγόνια του ήταν πιεσμένα προς τα μέσα, εξαιτίας της αυστηρότατης νηστείας. Ερμήνευσε την Άγια Γραφή με τόση εμβρίθεια, όσο κανένας άλλος. Υπήρξε πηγή της ελεημοσύνης καί της άγάπης,καί πάρα πολύ ζηλευτός για την αγάπη προς τον συνάνθρωπο καί για τη διδασκαλία του. 
Migne P.G.,τ 29-Νεοελληνική απόδοση Σοφοκλή Δημητρακόπουλου

Κυριακή 29 Ιανουαρίου 2012

Θαυμαστό γεγονός από την ζωή του Αγίου Παισίου.Διηγείται ο ηγούμενος της Μονής Βατοπαιδίου



Το παρών γεγονός το διηγήθηκε ο γέροντας Παίσιος στον ηγούμενο της Μονής Βατοπαιδίου,γέροντα Εφραίμ.Ο γέροντας Εφραίμ το ανέφερε σε ομιλία του στο Βουκουρέστι το 2002.
Arhimandritul Efrem Vatopedinul in Romania

 «Κάποιον χειμώνα,λίγο πριν από την δύση του ηλίου,έφευγα από την Μονή Σταυρονικήτα και κατευθυνόμουν προς το κελί μου.Στα 100 μέτρα από την είσοδο της μονής συνάντησα 5 φοιτητές,οι οποίοι πιο πριν μ'έψαχναν στο κελί μου(ήταν κοντά στην μονή)και οι οποίοι μου είχαν φέρει κάτι από έναν αρχιμανδρίτη.Αφού δεν με βρήκαν το άφησαν στο κελί και κατευθύνθηκαν προς το μοναστήρι.
  Όταν συναντηθήκαμε με παρακάλεσαν να συζητήσουμε για λίγο.Έδειχναν μεγάλο ζήλο για τα θεία.Έτσι χωρίς να το καταλάβω η ώρα πέρασε.Δεν ξεκολλούσαν από κοντά μου.Είχε όμως σκοτεινιάσει και δεν φαινόνταν σχεδόν τίποτα,γι'αυτό τους έστειλα στην μονή πριν κλείσουν οι πόρτες.
Εγώ βιάστηκα να πάω στο κελί μου.Ήταν όμως πολύ σκοτεινά και δεν έβλεπα τον δρόμο.Έτσι χάθηκα.Δεν είχα ούτε φακό.
Τότε είπα μέσα μου ότι με τόσο κρύο και με ένα πνευμόνι αποκλείεται να επιβιώσω.Μη έχοντας ελπίδα να ζήσω,γονάτισα και άρχισα να προσεύχομαι για την ψυχή μου.Ενώ προσευχόμουν βγήκε από μέσα μου ένα φως τόσο δυνατό που ο ήλιος του μεσημεριού θεωρείται σκοτάδι.Αυτό το φως με οδήγησε στο κελί μου.Μόλις έφτασα μέσα στο κελί μου το φως χάθηκε»!

Άγιοι 3 Ιεράρχες-Τρία αστέρια,τρία ποτάμια...τρεις φίλοι των νέων



Ήταν τρία αστέρια φωτεινά... Έλαμψαν στο στερέωμα της Εκκλησίας μ' ένα φως υπέροχο, ένα φως ικανό να πυρπολήσει την Οικουμένη ολάκερη, άντικατότπρισμα του άνεσπέρου φωτός της «τρισηλίου Θεότητας».
Ήταν τρία ποτάμια... Πότισαν το φρυγμένο άπ' τη φωτιά των διωγμών - πού μόλις είχαν κοπάσει - έδαφος της Εκκλησίας, το διψασμένο για νερό γάργαρο, καθάριο (είχαν αρχίσει οι μέρες των μεγάλων αιρέσεων). Τρία ποτάμια πού πότισαν την κτίση ολάκερη!
Ήταν τρεις χτίστες... Έχτισαν «Βασιλειάδες» για να στεγάσουν κάτω άπ' τη στέγη της παρηγοριάς τον θλιμμένο, της προστασίας το ορφανό, της ανακούφισης τον ταλαιπωρημένο, της στοργής τον αδικημένο, της περίθαλψης τον άρρωστο, της αποδοχής τον περιθωριοποιημένο, της φροντίδας τον γέροντα... «Το ψωμί, πού κρατάς κρυμμένο», έλεγαν, «ανήκει σ' εκείνον πού πεινά. Τα ρούχα πού φυλάς στην αποθήκη σου είναι του γυμνού. Τα υποδήματα πού τα 'χεις καί σαπίζουν είναι του ξυπόλυτου. Τα λεφτά πού τα καταχωνιάζεις, είναι εκείνου πού δεν έχει». «Το θεμέλιο της κοινωνικής ζωής», έλεγαν ακόμη, «καί ή ρίζα όλων των αγαθών είναι ή αγάπη». Γι' αυτό κι εκείνοι έχτιζαν πάνω σ' αυτό το θεμέλιο την αγάπη.
-Τήν άγάπη γιά τό Θεό;
- Την αγάπη για τον άνθρωπο;
Μη με ρωτάτε... Οί δυο αγάπες ήταν μέσα τους το Ιδιο, ή μια πήγαζε άπ'την άλλη.
Ήταν τρία διαμάντια του πνεύματος πού χάραξαν τις μεγάλες δογματικές αλήθειες της ορθόδοξης θεολογίας, τρείς γενναίοι απολογητές της συγγραφής.
Ήταν τρείς ταλαντούχοι ρήτορες, φιλόσοφοι καί συγγραφείς. Τρεις βαθυστόχαστοι πανεπιστήμονες...
Κι όλες αυτές οι τριάδες ήταν μία. Ήταν οι Τρεις Ιεράρχες. Βασίλειος ό Μέγας καί ό Θεολόγος Γρηγόριος «συν τω κλείνω Ιωάννη τω την γλώτταν χρυσορρήμονι».
Μα λάθος! Λάθος.
Δεν ήταν... Είναι.
Είναι τρία ποτάμια αστείρευτα, πού 16 αιώνες τώρα ποτίζουν με τα νάματα του Χριστιανισμού καί του Ελληνισμού την κτίση ολάκερη.
Είναι τρία αστέρια άνέσπερα πού 16 αιώνες τώρα λάμπουν στο νοητό στερέωμα της Εκκλησίας.
Είναι...
Μα πιο πολύ άπ' όλα, τη μέρα της κοινής γιορτής τους, για όλους μας, είναι οι τρείς αληθινοί φίλοι των νέων. Εκείνοι πού μπορούν να λένε καί να το εννοούν: «Πάντα ήμίν δεύτερα έστω της προνοίας των παίδων». Γι' αυτό καί περισσότερο άπ' όλα τους τιμούμε σαν προστάτες των παιδιών καί της Παιδείας.
Γι' αυτό καί τέτοιες μέρες γονείς καί δάσκαλοι, όλοι όσοι ζούμε κοντά στον όμορφο κόσμο των παιδιών καί προσπαθούμε να τα μεγαλώσουμε «εν παιδεία καί νουθεσία Κυρίου», δεν μπορεί παρά να σκύψουμε, να δροσιστούμε καί να ξεδιψάσουμε, στα νάματα των «μελιρρύτων ποταμών της Σοφίας». Να γλυκαθεί ή ψυχή μας, να πάρουμε δύναμη μα κι οδηγίες πρακτικές για το δύσκολο έργο της ανατροφής τους. Δεν μπορεί παρά να χαρίζουμε στα παιδιά μας, κάθε φορά, 2-3 πετράδια άπ' τον απαράμιλλο θησαυρό της πλούσιας πνευματικής παρακαταθήκης των Τριών Ιεραρχών.

της πρεσβυτέρας Σοφίας Βαλμά-Γιαννίση
Δασκάλας

Το ν'αγαπάς τον πλησίον σου σαν τον εαυτό σου είναι το δυσκολότερο...

-Γέροντα, είναι δύσκολο να αγαπά κάποιος τους εχθρούς του;
-Α,αυτό είναι εύκολο.Το ν' αγαπάς τον εχθρό σου είναι εύκολο, το ν' αγαπάς τα πεινασμένα παιδιά στην Αφρική είναι ευκολότερο. Ν' αγαπάς τον κοντινό σου άνθρωπο,τον συγγενή σου, τον γείτονά σου, τον συνάδελφό σου,αυτόν τον γνωστό που δεν ανέχεσαι την παρουσία του δίπλα σου, είναι το δύσκολο.Το να αγαπάς αυτόν τον πλησίον σαν τον εαυτούλη σου, το ίδιο,είναι το δυσκολότερο πάντων.

Σάββατο 28 Ιανουαρίου 2012

Τα τελευταία λόγια του Χριστόδουλου και η συγγνώμη του Αλαβάνου


Τα τελευταία λόγια του Χριστόδουλου και η συγγνώμη του Αλαβάνου
Πέντε χρόνια μετά τον θάνατο του Αρχιεπισκόπου Χριστοδούλου ο στενός συνεργάτης του Σωτήρης Τζούμας αποκάλυψε το περιεχόμενο των συνομιλιών του μακαριστού ιεράρχη με τους πολιτικούς αρχηγούς στις κατ' ιδίαν συναντήσεις τους, λίγο πριν φύγει απ' τη ζωή.
Οι συνομιλίες δημοσιεύθηκαν στο περιοδικό Crash και πιο συγκινητικές φαίνονται οι συνομιλίες που είχε ο Αρχιεπίσκοπος Χριστόδουλος με τον τότε πρόεδρο του ΣΥΡΙΖΑ Αλέκο Αλαβάνο, στις δύο συναντήσεις τους στο Αρεταίειο και την οικία του Αρχιεπισκόπου στο Ψυχικό.
Χαρακτηριστικός είναι ο διάλογος κατά την επίσκεψη στο Αρεταίειο οπότε και ο κ. Αλαβάνος εμφανίσθηκε μπροστά του φορώντας την πράσινη χειρουργική ρόμπα. «Μακαριότατε, για να σε δούμε φτάσαμε στο σημείο να γίνουμε ΠΑΣΟΚ και να ντυθούμε στα πράσινα!», του είπε χαριτολογώντας. Παρά την κακή του υγεία και την αδυναμία ο μακαριστός Χριστόδουλος γέλασε πολύ με το αστείο του κ. Αλαβάνου και του απάντησε:
«Αλέκο μου να είσαι καλά... με έκανες και γέλασα! Όμως, για να ντυθείς εσύ ΠΑΣΟΚ, για να μπορέσεις να με δεις, όπως λες, θα πει ότι τα έχω εγώ καλά με το ΠΑΣΟΚ... Αλλά όπως ξέρεις κάθε άλλο! Ξεχνάς τι μου έχουν κάνει; Με σταύρωσαν... ειδικά επί Σημίτη. και μάλιστα, χωρίς λόγο! Δεν πειράζει όμως... Αφού το επέτρεψε ο Θεός, δεν πειράζει... Όλα γίνονται για κάποιο λόγο!».
Η συγχώρεση στο Ψυχικό
Η δεύτερη συνάντηση των δύο ανδρών έγινε στο σπίτι του Αρχιεπισκόπου στο Ψυχικό. Τότε ο Αλέκος Αλαβάνος με πολύ αγαπητική διάθεση ζήτησε συγγνώμη από τον Χριστόδουλο για τις άσχημες στιγμές και τα βαριά λόγια που κατά καιρούς είχαν ανταλλάξει.
«Εγώ, Αλέκο μου τα έχω ξεχάσει ήδη όλα αυτά! Βλέπεις στην κατάσταση που βρίσκομαι δεν μπορώ να σκέφτομαι τέτοια πράγματα που βαραίνουν την ψυχή μας! Κι εγώ σου ζητώ συγγνώμη για όλα εκείνα που μας επίκραναν τότε. Άλλωστε, εσύ ως πολιτικός, που μάχεσαι για την ψήφο του λαού, έχεις κάθε δικαίωμα να πεις και μια κουβέντα παραπάνω... Εσύ ηγείσαι ενός κομματικού μηχανισμού και σας ψηφίζει ο κόσμος... Εγώ γιατί έπρεπε να ξεπεράσω τον εαυτό μου και να πω αυτά που είπα τότε... Σε ευχαριστώ, πάντως, που αναγνωρίζεις, στο επίπεδο που σε αφορά το λάθος σου... Η στάση αυτή προϋποθέτει εσωτερικό μεγαλείο ψυχής, που φαίνεται ότι διαθέτεις και με τη συμπεριφορά αυτή με συγκινείς πολύ σήμερα και με διδάσκεις!», του είπε ο τότε Αρχιεπίσκοπος.

Οταν ο άνθρωπος δουλώνεται στην γνώση(Οσίου Ισαάκ Σύρου)

. 
«Ή σαρ­κική γνώση... πού είναι άλογη στον ορθολο­γισμό της και αυθάδης στην οίηση της παν­τοδυναμίας, πού είναι γυμνή από τη θεία μέριμνα..., δεν έχει να προσφέρει στον άνθρω­πο παρά μια συνεχή ανησυχία. Δεν έχει να προσφέρει παρά τη λογική σοφία, πού ται­ριάζει στη διοίκηση τον έκκοσμικευμένον κόσμον... Ό άνθρωπος, πού δουλώνεται σ' αυτή τη γνώση... δουλώνεται στην μικροψυχία. στη λύπη, στην απόγνωση, στον δαιμονικό φόβο... στο φόβο τον θάνατου, των παθών και των πο­νηρών θηρίων... "Οταν εξάντληση τους τρό­πους των μηχανημάτων της, τότε μάχεται με τους ανθρώπους...» 
Οσίου Ισαάκ Σύρου(Απαντα τα ευρεθέντα ασκητικά)

Ο Γέροντας Παίσιος παιδαγωγεί φοιτητή θεολογίας,χαστουκίζοντάς τον


   Κάποτε επισκέφτηκα τον Πατέρα Παϊσιο με έναν φοιτητή της θεολογίας που βρισκόταν σε μια ηλικία κρίσιμη.Τον ρώτησε για τις σπουδές του. Ο φοιτητής με αφέλεια του είπε για μια εργασία του σχετικά με την δημιουργία του ανθρώπου.Σε κάποια στιγμή είπε στον Πατέρα Παϊσιο : " O ΄Θεός κάποτε δεν ήξερε τι να κάνει και έπλασε τον Αδάμ και την Εύα, για να περάσει τον καιρό του.
  " Είδα αστραπιαία τον Πατέρα Παϊσιο να σηκώνει το χέρι του και να του δίνει ένα γερό χαστούκι. Ο φοιτητής τα έχασε, ζαλίστηκε, έμεινε για λίγο με γουρλωμένα τα μάτια για να συνειδητοποιήσει τι έγινει και μετά άρχισε να κλαίει με αναφιλητά σα μικρό παιδί.
  Ο Πάτερας Παϊσιος τον κοίταζε, δεν έλεγε τίποτα και τον άφησε να κλάψει. Μετά άπό πολύ κλάμα του είπε : " Ευλογημένε, τι είναι αυτό που είπες; Έλα μαζί μου". Τον πήρε από το χέρι, όπως η μάνα το μικρό παιδί, τον πήγε στον νιπτήρα και του είπε :" Πλύνε το πρόσωπό σου". Ύστερα του έδωσε μια πετσέτα για να σκουπίσει το πρόσωπό του από τα δάκρια καιν τον έφερε στην προηγούμενη θέση, όποτε άρχισε με ιλαρότητα, με τρυφερότητα και με πολύ αγάπη να του υποδεικνύει το λάθος του και να του λέγει ότι δεν πρέπει να μιλάμε με απρέπεια για τον Θεό και το έργο Του.Μάλιστα του έγραψε και μια χαριτώμενη αφιέρωση σε ένα βιβλίο του και του το έδωσε. Περιττό δε να πω ότι εγώ παρακολουθούσα όλη αυτή τη σκηνή άφωνος και εκστατικός.
  Όταν τον επισκεφτόμουν μετά από τις συμβουλές που του ζητούσα για θέματα της προσωπικής μου ζωής,τον ρωτούσα και για θέματα που αντιμετώπιζα με τα πνευματικά μου παιδιά. Του είπα για κάποιο παιδί που ήταν πολύ ζωηρό και αντιδραστικό και ζήτησα την γνώμη του πως να τον αντιμετωπίζω.  Μου απάντησε αφοπλιστικά :
" Να κάνεις ότι ο αγωγιάτης με το ζώο. Να κρατάς γερά τα γκέμια και να κάθεσαι μακριά για να μην τρως τις κλωτσιές του."
 Όταν επαναφέρω στην μνήμη μου την αγιασμένη αυτή μορφή, συγκινούμαι, δακρύζω και προσεύχομαι.
Να έχουμε τις άγιες ευχές του.
Μαρτυρία Σεβασμιωτατου Μητροπολίτη Ναυπάκτου και Αγ. Βλασίου κ.κ. Ιερόθεος
Απόσπασμα από το βιβλίο ' Μαρτυρίες Προσκυνητών -Γέροντας Παϊσιος ο Αγιορείτης-1924-1994,σελ 43-44, εκδόσεις Αγιοτοκος Καππαδοκίας, Νικόλαος Α.Ζουρνατζόγλου, επισμηναγός Ε.Α
 
ΗΛΙΑΣ  ΧΑΙΝΤΟΥΤΗΣ  28 ΙΑΝ 2012/talantoblog.blogspot

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2012

ΠΡΟΦΗΤΕΙΑ Οσίου Εφραίμ του Σύρου


Ο των όλων Θεός έρχεται κρίναι ζώντας και νεκρούς...
Και θα ανοιχθούν τα φοβερά εκείνα βιβλία, όπου είναι γραμμένα και τα έργα μας και λόγοι και οι πράξεις μας, τα οποία είπαμε και επράξαμε εις αυτήν την ζωήν, δηλαδή οι διαλογισμοί και τα ενθυμήματα, για τα οποία θα αποδώσουμε λόγον εις τον Κριτήν. 
                                    
Τότε θα ζητηθή από τον καθένα μας η ομολογία της πίστεως και η συνταγή του βαπτίσματος, και την πίστι καθαρή από κάθε αίρεσι και την σφραγίδα άθραυστη και τον χιτώνα αμόλυντον...   
                                                                                                         
Μετά την χάριν (του αγίου βαπτίσματος) ο ποιών τα πονηρά έργα, εξέπεσε της χάριτος, και ο Χριστός αυτόν εις τίποτε δεν θα ωφελήση, εάν επιμένη εις την αμαρτίαν. Διότι έχει γραφεί, ότι όλοι θα παρασταθούμε εμπρός εις το βήμα του Χριστού, διά να προσκομίση κάθε ένας όσα έπραξε με το σώμα του, είτε καλόν είτε κακόν (Β' Κορ. 5, 10).

Διότι όσοι έχουν τα καλά έργα και τους καλούς καρπούς χωρίζονται από τους ακάρπους και αμαρτωλούς, οι οποίοι και θα εκλάψουν, σαν τον ήλιον. Αυτοί είναι όσοι εφύλαξαν τις εντολές του Κυρίου, οι ελεήμονες, οι φιλόπτωχοι, οι φιλόρφανοι, οι ξενοδοχούντες, οι αντιλήπτορες των καταπονουμένων, οι επισκέπται των ασθενών, οι πενθήσαντες τώρα, καθώς είπεν ο Κύριος, οι πτωχεύσαντες τώρα διά τον πλούτον που ευρίσκεται εις τους ορφανούς, οι συγχωρούντες τα παραπτώματα των αδελφών, οι φυλάξαντες την σφραγίδα της πίστεως άθραυστον και αμόλυντον από πάθε αίρεσιν.

*Οι ευρισκόμενοι πάλιν εξ αριστερών είναι οι άκαρποι, εκείνοι που έχουν παροξύνει τον Καλόν Ποιμένα, εκείνοι που τον καιρόν αυτόν της μετανοίας τον επέρασαν παίζοντες και τρυφώντες, οι οποίοι εδαπάνησαν σε ασωτεία, μέθη και ασπλαχνία όλον τον χρόνον της ζωής των, σαν εκείνον τον πλούσιον, που ποτέ δεν ελέησε τον πτωχόν Λάζαρον, δι' αυτό και κατεκρίθησαν, ως ανελεήμονες και άσπλαχνοι και μη έχοντες καρπούς μετανοίας, ούτε έλαιον εις τας λαμπάδας των.
*Επειδή δεν ελεήσατε, έτσι και τώρα δεν θα ελεηθείτε, επειδή της φωνής μου δεν ακούσατε, έτσι ούτε εγώ τώρα θα ακούσω τους δικούς σας οδυρμούς. Διότι δεν διακονήσατε εμένα, ούτε με εθρέψατε πεινώντα, ούτε με εποτίσατε διψώντα, ούτε με εφιλοξενήσατε, ούτε γυμνητεύοντα με ενδύσατε, ούτε ασθενούντα με επισκεφθήκατε, ούτε όταν ήμουν εις την φυλακήν ήλθατε προς με. Άλλου Κυρίου εγίνατε εργάται και υπουργοί, δηλαδή του Διαβόλου...

*Τότε θα στενάζουν άρχοντες και πλούσιοι άσπλαχνοι, και θα προσβλέπουν παντού στενοχωρούμενοι, και κανείς δεν θα υπάρχει να μπορή να βοηθήση. Ούτε ο πλούτος φαίνεται, ούτε οι κόλακες παρεβρίσκονται, ούτε θα εύρουν έλεος, διότι δεν ελέησαν, ούτε προαπέστειλαν, δια να εύρουν...η γαρ κρίσις ανίλεως τω μη πράξαντι έλεος.

*Ας μη απιστήση κανείς, ότι είναι μόνον λόγια που λέγονται για την κρίσι. Αλλά με ακρίβεια και με ασφάλεια όλοι να πιστεύσουμε εις τον Κύριον, ότι υπάρχει ανάστασις νεκρών και κρίσις και ανταπόδοσις και των καλών και των κακών, κατά τις θείες Γραφές. Και παραβλέποντες όλα τα πρόσκαιρα, περιφρονούντες αυτά, να φροντίσουμε διά τα όσα αφορούν εις την απολογίαν και παράστασί μας εις το φοβερό βήμα, και την φρικτήν εκείνην ημέρα και φοβερήν ώραν...,η οποία θα δοκιμάση όλην την ζωήν.

Αλλοίμονον εις εκείνους που μολύνονται μετά των βλασφήμων αιρετικών. Αλλοίμονον εις εκείνους που χλευάζουν τας θείας Γραφάς. Αλλοίμονον εις όσους μιαίνουν την αγίαν πίστι με αιρέσεις, ή συγκαταβαίνουν στους αιρετικούς.

(Αγ. Εφραίμ ο Σύρος) Ορθόδοξος Φιλόθεος μαρτυρία Έκδοσις "ΟΡΘΟΔΟΞΟΣ ΚΥΨΕΛΗ"/πηγή

Άγιος Παίσιος ο Αγιορείτης-«Χωρίς την ταπείνωση...δεν τρώγονται οι αρετές»


Γέροντα, πέστε μας κάτι, πριν φύγετε.
-Τι να σας πω; Τόσα σας είπα!
-Πέστε μας κάτι,για να το δουλέψουμε,μέχρι να ξαναρθήτε.
-Ε, αφού επιμένετε να σας πω… Μία είναι η αρετή, η ταπείνωση, επειδή όμως δεν το καταλαβαίνετε, άντε, να σας πω και την αγάπη. Αλλά, όποιος έχει ταπείνωση, δεν έχει και αγάπη;
-Γέροντα, ο Αββάς Ισαάκ λέει: «Ό,τι είναι το αλάτι για το φαγητό, είναι και η ταπείνωση για την αρετή».
-Δηλαδή χωρίς την ταπείνωση δεν...τρώγονται οι αρετές! Θέλει να πη ο Άγιος πόσο απαραίτητη είναι η ταπείνωση στην εργασία των αρετών.
-Γέροντα, αλλού ο Αββάς Ισαάκ λέει ότι η ταπείνωση έρχεται, όταν αποκτήση ο άνθρωπος αρετές.
-Μήπως δεν το κατάλαβες καλά; Αν δεν έχη ο άνθρωπος ταπείνωση, καμιά αρετή δεν μπορεί να τον πλησιάση.

-Δηλαδή, Γέροντα, όποιος έχει ταπείνωση έχει όλες τις αρετές;
-Εμ βέβαια. Ο ταπεινός έχει όλα τα πνευματικά αρώματα: απλότητα, πραότητα, αγάπη χωρίς όρια, καλωσύνη, ανεξικακία, θυσία, υπακοή κ.λπ. Επειδή έχει την πνευματική φτώχεια, έχει και όλον τον πνευματικό πλούτο. Είναι επίσης και ευλαβής και σιωπηλός, γι’ αυτό συγγενεύει και με την Κεχαριτωμένη Θεοτόκο Μαρία, η οποία είχε μεγάλη ταπείνωση. Ενώ είχε μέσα της ολόκληρο τον Θεό σαρκωμένο, δεν μίλησε καθόλου, μέχρι που μίλησε ο Χριστός στα τριάντα Του χρόνια . Στον ασπασμό του Αγγέλου είπε: «Ιδού η δούλη Κυρίου,γένοιτό μοι κατά το ρήμα σου». Δεν είπε: «Εγώ θα γίνω μητέρα του Υιού του Θεού».
Η Παναγία, για την ταπείνωσή της ,κατέχει τα δευτερεία της Αγίας Τριάδος. «Χαίροις μετά Θεόν η Θεός,τα δευτερεία της Τριάδος η έχουσα», λέει ο Άγιος Ανδρέας Κρήτης. Να είναι δούλη, να είναι και Νύμφη του Θεού! Να είναι παρθένος, να είναι και μητέρα! Να είναι πλάσμα του Θεού, να είναι και Μητέρα του Πλάστου! Αυτά είναι τα μεγάλα μυστήρια, τα παράξενα, που δεν εξηγούνται ,αλλά μόνο βιώνονται!

-Γέροντα, ποια εικόνα της Παναγίας σας αρέσει περισσότερο;
-Εμένα όλες οι εικόνες της Παναγίας μου αρέσουν. Και μόνο το όνομά Της να βρω κάπου γραμμένο, το ασπάζομαι πολλές φορές με ευλάβεια και σκιρτάει η καρδιά μου.
Είναι φοβερό ,αν το σκεφθής! Μικρό κοριτσάκι ήταν και είπε το «Μεγαλύνει η ψυχή μου τον Κύριον, ότι επέβλεψεν επί την ταπείνωσιν της δούλης αυτού». Μέσα σε λίγες λέξεις τόσα νοήματα! Πολύ θα βοηθηθής ,εάν εμβαθύνης στα λόγια αυτά. Είναι λίγα και δυνατά. Αν τα μελετάς, θα αγαπήσης την ταπείνωση? κι αν ταπεινωθής, θα δης τον Θεό να έρχεται μέσα σου και να κάνη την καρδιά σου Φάτνη της Βηθλεέμ.
(Από το βιβλίο:«Πάθη και αρετές»Γέροντος Παισίου Αγιορείτου)

Συγκλονιστική μαρτυρία από βατραχάνθρωπο των Ιμίων:«Τα βράδια μαζευόμασταν γύρω από την σημαία και κάναμε την προσευχή μας»

Τὸ εἴχαμε πάρει ἀπόφαση ὅτι ἦταν ἡ τελευταία μας νύχτα. Ἀρχίσαμε νὰ γράφουμε στὰ ροῦχα μας, στὰ παπούτσια μας καὶ σὲ ὅ,τι ἀντικείμενο εἴχαμε ὥστε ἂν κάτι βρίσκανε νὰ εἶχε κάτι ἡ οἰκογένειά μας».
Ἀκοῦστε τὸ βατραχάνθρωπο ποὺ ἔζησε τὰ γεγονότα τῶν Ἰμίων νὰ περιγράφει συγκινημένος τὶς ἐμπειρίες του ἀπὸ τὶς τελευταῖες ἡμέρες τοῦ Ἰανουαρίου τοῦ 1996. Περιγράφει τὴν μετάβαση τῶν βατραχανθρώπων στὴ μία βραχονησίδα καὶ τὴν ἀπόφασή τους νὰ ὑπερασπιστοῦν τὸ ἑλληνικὸ ἔδαφος μέχρι θανάτου. Ἀναφέρεται στὶς προδοτικὲς ἐντολὲς ποὺ...
 ἔλαβαν ἀπὸ τὴν ἡγεσία τῆς χώρας καὶ λυγίζει ὅταν θυμᾶται τὴν ἐπιστροφή του στὴν μονάδα μὲ τὴν ἑλληνικὴ σημαία ποὺ τοὺς διέταξαν νὰ τὴν κατεβάσουν. Χαρακτηριστικὰ σημειώνει: «κάποιοι πίσω ἀπὸ τὶς καρέκλες εἶχαν ἤδη ἀποφασίσει τί θὰ γίνει καὶ κορόιδεψαν ὅλο τὸν ἑλληνικὸ λαό». Τέλος,  δὲν μπορεῖ νὰ ξεχάσει ὅλο τὸ πολεμικὸ σκηνικὸ ποὺ εἶχε στηθεῖ στὴν περίμετρο τῶν Ἰμίωμ, μὲ τοὺς βατραχανθρώπους νὰ μένουν τρεῖς ἡμέρες ἄϋπνοι γιὰ νὰ ὑπερασπίσουν τὰ ἑλληνικὰ ἐδάφη.

Πέμπτη 26 Ιανουαρίου 2012

Ο κυρ-Τάσος ο αγιασμένος μανάβης


Αναστάσιος Μ. (1929-2004)
Ο Θεός διάλεξε τους απλοϊκούς που ο κόσμος θεω­ρεί μωρούς για να καταντροπιάσει τους σοφούς. Και εξέλεξε όσους ο κόσμος θεωρεί ανίσχυρους για να ντροπιά­σει τελικά εκείνους που έχουν κοσμική δύναμη, και διά­λεξε ο Θεός εκείνους που έχουν άσημη καταγωγή και τους περιφρονημένους κι εκείνους που τους θεωρούν τόσο τιποτένιους σαν να μην υπάρχουν καν, για να καταρ­γήσει όσους θαρρούν πως είναι κάτι. Και τούτο για να μην μπορεί να καυχηθεί ενώπιον του Θεού κανείς απολύ­τως.
 (Α Κορινθίους α; 27)

Τα ανωτέρω αρμόζουν για τον ταπεινό και πολυβα­σανισμένο, μακαριστό κ. Τάσο, ο οποίος με την έμπρα­κτη πίστη του στον Χριστό, είχε λάβει πολλά ουράνια χαρίσματα. Γεννήθηκε τον Δεκέμβριο του 1929 σε ένα χωριό της Βόρειας Ελλάδας. Από μικρό παιδί μπήκε στην βιοπάλη, ήταν ορφανός από πατέρα από την ηλικία των τριών ετών. Στην αρχή ή­ταν τσομπανάκος, Μετά στα χωράφια, αργότερα στις οικοδομές, χαμάλης σε αποθήκες, καλλιεργητής σε λαχα­νόκηπους, πλανόδιος μανάβης. Όπως έλεγε ο ίδιος σε η­λικία 16 ετών, σκέφτηκε, ποιο δρόμο να πάρει κι από τότε, έπεσε στο βήμα του Χριστού, στο Ευαγγέλιο, νιώθο­ντας «σαν επιστρατευμένος».

Ακολουθούν αποσπάσματα από το βιβλίο που αναφέρεται στον κ. Τάσο, "Σαν το χρυσάφι στο καμίνι", εκδόσεις "Ορθόξοξη Κυψέλη".

Μικρός, όταν ήμουνα, δεν οργιζόμουνα καθόλου ούτε έβλεπα κακό ή αδικία…Να, ένας πήρε την κομπίνα στο χωράφι του ενώ εγώ είχα πει πιο μπροστά να έλθουν στο δικό μου χωράφι. Αυτοί όμως τον ξεγέλασαν και πήγαν σε αυτούς. Ε… αλωνίζει το δικό τους. Δεν ήλθε στο δικό μου χωράφι. Το βράδι εκείνο, όμως πιάνει ένα χαλάζι, καταστροφή! Εγώ, τι να κάνω; Για να μην φωλιάσει μέσα μου το κακό, πήγα και θέρισα το χόρτο, αυτουνού δηλαδή που με ξεγέλασε, στα κρυφά. Για να μπορώ να τον φέρνω μετά στο μυαλό μου χωρίς κακία. Κι έφυγα, αφού θέρισα το χόρτο τους, χαράματα μη με δουν.

Γιατί το μίσος είναι δαιμόνων πείραξη. Φωλιάζει μέσα σου, είναι σατανικό πέρα ως πέρα. Πρέπει με κάθε θυσία, με προσευχή να φύγει αυτό το μίσος. Αν κάποιος σε προκαλεί, αποστραφείτω, που λέει, όμως να τον βάλεις στην προσευχή. Να μη φωλιάσει ο λογισμός μέσα σου. Δεν σκέφτομαι τα καλά, ούτε τα περνώ απ’ το νου όσα έκανα για αυτούς. Μόνο τα σφάλματα μου σκέφτομαι. Γιατί δεν κάνει να κλάψει άνθρωπος για σένα, ότι τον αδίκησες. Κάποτε με ειρωνεύτηκαν σ’ ένα σπίτι. Μόλις βγήκα έξω από το χωριό έλεγα γονατιστά, όπως ουρλιάζει ένα σκυλί. Συχώρεσε με Θε μου! Δεν είπα τι με κάναν. Έβαλα τον εαυτό μου κάτω από το Φως. Μέχρι τελευταία ώρα θα πολεμηθούμε, θα αντιμετωπίσουμε πειρασμούς, μόνο με προσευχή και έργα θα νικήσουμε.

Στο Ευαγγέλιο μας, που είναι το βήμα του Χριστού, απαγορεύεται η κακία. Να τον πάρεις τον άλλο στην προσευχή σου, Κύριε Ιησού Χριστέ… και να παρακαλάς να τον συχωρέσει, για να μην ριζώσει το κακό, διότι γίνεσαι τότε κτήμα άγονο, ακαλλιέργητο, εκτός καλοσύνης…
Αν, όμως, πω ήμαρτον…και παρακαλάω να συχωρέσει όλο τον κόσμο, που είναι καλύτεροι μου, αν σκύψω το κεφάλι μου και πω, εγώ ΤΙ έκανα στη ζωή μου; θα βρω ταπείνωση. Κι αυτό, το να μην σκεφτείς ότι εγώ αδικεύτηκα, προέρχεται από προσευχή. Ανάλογα με τη δύναμη της προσευχής, έρχεται ταπείνωση.
Μόνο ο αναμάρτητος Χριστός είναι το Φως. Χριστέ μου μη φεύγεις απ’ την καρδιά μας. Θέλει όμως καλοσύνη. Να χαίρεσαι όταν σε κατηγοράνε. Το κατηγόριο είναι καλό γιατί είναι σαν να γίνεται ένα φαγάκι και ρίχνεις μέσα και λίγο αλατάκι. Τότε καταλαβαίνεις αν συχωράς τον άλλον. Εκεί φαίνεται η αξία του πιστεύοντα. Να σε κατηγοράνε και να κρύβεσαι σε κρυφό μέρος να παρακαλάς για αυτόν να τον σώσει.
Μια άλλη φορά είδα ατέλειωτο φως. Βλέπω ένα Φως απ΄ τη γη να ανεβαίνει, με πήρε λαχτάρα κι έλεγα μ’ όλη μου την καρδιά: Άγιος ο Θεός…Άγιος ο Θεός… σηκωνόταν τα «οστέα μου», χάνεται άμα συναντήσει ο άνθρωπος το Φως, χάνεται όπως το αλάτι το ψιλό μες στο νερό.
Όταν έλθει το φως! Σαν ηφαίστειο φως. Έξι εφτά χρόνια το θυμόμουν δάκρυζα, και με λαχτάρα φώναζα, Άγιος ο Θεός!...

Μετά τις απανωτές εισαγωγές σε νοσοκομείο, λίγο καιρό πριν πεθάνει, έλεγε, η αρρώστια καλό πράμα είναι. Σε βοηθά να μην αγανακτάς, να είμαστε υπέρ-ευχαριστημένοι που βρεθήκαμε σ’ αυτό το έργο, να δοξάζουμε τον Θεό, δόξα σοι ο Θεός! Δισεκατομμύρια φορές δόξα σοι, κι έκλαιγε…λέγοντας Άγιος ο Θεός! Ο αναμάρτητος Χριστός, τι θέλει από εμάς; Χριστιανά τα τέλη. Ήλθε στον κόσμο να σώσει αμαρτωλούς. Να παρακαλάμε τον φύλακα άγγελο, που θα έλθει εκείνη την ώρα, να μας προφυλάξει από τα πονηρά πνεύματα μην μας πάρουν…Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Αχ, Θεέ μου, σώσε με! Ελεήμων ελέησον με ο Θεός! Η Παναγία, που είναι σα μια μάνα, να μας δεχτεί στην αυλή των προβάτων…Κι ενώ πονούσε τόσο πολύ ο ίδιος, σαν να του πριόνιζαν το γαγγραινιασμένο πόδι, είχε και τη δύσπνοια απ’ την καρδιακή ανεπάρκεια, παρακαλούσε για άλλους. Τις τελευταίες ημέρες της ζωής του έλεγε. Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Αχ, Θεέ μου, σώσε την ανθρωπότητα! Δε θέλω τίποτα άλλο, δώσε μου τη δύναμη και το κουράγιο τ’ όνομα Σου να ‘χω στην καρδιά μου…

Πέθανε στο νοσοκομείο ΠΑΠΑΝΙΚΟΛΑΟΥ, όπου είχε γίνει και νέα εισαγωγή ξημερώματα Δευτέρας 30 Αυγούστου 2004, χωρίς να χάσει καθόλου τις αισθήσεις του. Ζήτησε από τη γυναίκα του, να της φιλήσει τα χέρια, που τον φρόντισαν τόσο καιρό, κι άφησε με ειρήνη το πνεύμα του.

Γέροντας Παίσιος-«Όσο κανείς γκρινιάζει,τόσο ρημάζει...»


Γέροντα, που οφείλεται η γκρίνια και πως μπορείς να την αποφύγης; 
- Στην κακομοιριά οφείλεται και με την δοξολογία την κάνει κανείς πέρα. Η γκρίνια γεννά γκρίνια και η δοξολογία γεννά δοξολογία. Όταν δεν γκρινιάζει κανείς για μια δυσκολία που τον βρίσκει , αλλά δοξάζει τον Θεό, τότε σκάζει ο διάβολος και πάει σε άλλον που γκρινιάζει , για να του τα φέρει όλα ανάποδα. Γιατί, όσο γκρινιάζει κανείς, τόσο ρημάζει. 
Μερικές φορές μας κλέβει το ταγκαλάκι (διάβολος) και μας κάνει να μη μας ευχαριστεί τίποτε, ενώ μπορεί κανείς όλα να τα γλεντάη πνευματικά με δοξολογία και να έχει την ευλογία του Θεού. 
Να, ξέρω κάποιον εκεί στο Όρος που, αν βρέξει και του πεις « πάλι βρέχει », αρχίζει : « Ναι , όλο βρέχει, θα σαπίσουμε από την πολλή υγρασία » . Αν μετά από λίγο σταματήσει η βροχή και του πεις « ε, δεν έβρεξε και πολύ », λέει: « Ναι, βροχή ήταν αυτή; Θα ξεραθεί ο τόπος ...; » . Και δεν μπορεί να πει κανείς ότι δεν είναι καλά στο μυαλό, αλλά συνήθισε να γκρινιάζει. Να είναι λογικός και να σκέφτεται παράλογα! 
Η γκρίνια έχει κατάρα. Είναι σαν να καταριέται ο ίδιος ο άνθρωπος τον εαυτό του , οπότε μετά έρχεται η οργή του Θεού.
 Στην Ήπειρο γνώριζα δύο γεωργούς . Ο ένας ήταν οικογενειάρχης και είχε ένα-δυο χωραφάκια και εμπιστευόταν τα πάντα στον Θεό. Εργαζόταν όσο μπορούσε, χωρίς άγχος. « Θα κάνω ότι προλάβω » , έλεγε. Μερικές φορές άλλα δεμάτια σάπιζαν από την βροχή ,γιατί δεν προλάβαινε να τα μαζέψει, άλλα του τα σκόρπιζε ο αέρας, και όμως για όλα έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός » και όλα του πήγαιναν καλά. Ο άλλος είχε πολλά κτήματα, αγελάδες κ.λπ. ,δεν είχε και παιδιά. Αν τον ρωτούσες « πώς τα πας; » , « άστα, μην τα ρωτάς » , απαντούσε. Ποτέ δεν έλεγε « δόξα Σοι ο Θεός », όλο γκρίνια ήταν. Και να δείτε, άλλοτε του ψοφούσε η αγελάδα, άλλοτε του συνέβαινε το ένα, άλλοτε το άλλο. Όλα τα είχε, αλλά προκοπή δεν έκανε. 
 Για αυτό λέω, η δοξολογία είναι μεγάλη υπόθεση. Από μας εξαρτάται ,αν γευθούμε ή όχι τις ευλογίες που μας δίνει ο Θεός. Πώς όμως να τις γευθούμε, αφού ο Θεός μας δίνει λ.χ. μπανάνα και εμείς σκεφτόμαστε τι καλύτερο τρώει ο τάδε εφοπλιστής;
 Πόσοι άνθρωποι τρώνε μόνον ξερό παξιμάδι, αλλά μέρα-νύχτα δοξολογούν τον Θεό και τρέφονται με ουράνια γλυκύτητα ! Αυτοί οι άνθρωποι αποκτούν μια πνευματική ευαισθησία και γνωρίζουν τα χάδια του Θεού. Εμείς δεν τα καταλαβαίνουμε , γιατί η καρδιά μας έχει πιάσει γλίτσα και δεν ικανοποιούμαστε με τίποτε. Δεν καταλαβαίνουμε ότι η ευτυχία είναι στην αιωνιότητα και όχι στην ματαιότητα. 
Από το βιβλίο «Οικογενειακή ζωή» Γέροντος Παισιου Αγιορείτου,Λόγοι Δ
Ιερόν Ησυχαστήριον«Ευαγγελιστής Ιωάννης ο Θεολόγος»Σουρωτή Θεσσαλονίκης

The Holy Trinity Cathedral in Djakovica, Kosovo



The Cathedral before complete destruction
The Church of the Holy Trinity in Djakovica was completed in 1999 on the foundations of a five-dome memorial church. The previous church on this site was built as a mausoleum for all killed, murdered and frozen soldiers in the wars of 1912-1918. This church was completed in 1940. But in 1949, on St Sava's Day, the memorial church was destroyed by atheists. Fifty years after, the same happened to a new shrine, which was first desecrated, then set ablaze, mined and finally completely destroyed on 24/25 July 1999.  
The Djakovica cathedral was one of the most beautiful recently built churches. Several different types of the ground plan were combined in the interior organization of the space. The basic structure was in the form of an inscribed cross. The cathedral had a central dome and four smaller domes in the corner, lower bays. In this way a spiritual connection with the largest church of the SS Archangels Monastery near Prizren, was achieved. Additional side spaces gave to the church the form of a free cross which followed the pattern of the great early Christian churches, especially the churches of St John in Ephesus and the Holy Apostles in Constantinople built by Emperor Justinian. Side apses were added to transversal brackets whereby a continuity with Knez Lazar's medieval architectural style was successfully established.
The architects of the church were Ljubisa Folic and Radomir Folic.πηγή

Τετάρτη 25 Ιανουαρίου 2012

Οι άλλοι,είναι η ευλογία μας.Οι άλλοι, όποιοι και αν είναι, είναι ο Χριστός «εν ετέρα μορφή».­


Διάβασα κάπου: 
Θα φύγω από αυτόν τον τόπο των πειρασμών. Αυτήν την απόφαση πήρε ένας μοναχός που νόμιζε ότι του έφταιγε ο τόπος και τα πρόσωπα, δηλαδή το Μοναστήρι του και οι αδελφοί του. Για να θυμώνη τόσο συχνά, για να χάνη την γαλήνη του, για να φιλονική, για να νοιώθη μόνος, φταίνε οι άλλοι.
Έτσι σκεφτόταν. Απεφάσισε, λοιπόν, να φύγη από τους πειρασμούς, να ζήση ειρηνικά και να προαχθή στην αρετή. Και πραγματοποίησε την απόφασί του. Πήγε σε μέρος ερημικό, μόνος με τον εαυτό του. Μετά από πολλούς κόπους τακτοποιήθηκε, αλλά οι πειρασμοί δεν έλειψαν.
Την μια μέρα πήγε να πιάση την στάμνα του, αλλά από μια αδέξια κίνηση του έσπασε. Θύμωσε πολύ. Την άλλη μέρα, την στιγμή που πήγε να σπάση ένα κλαδί πλήγωσε το χέρι του, και...ξαναθύμωσε. Την παράλλη πήρε ένας δυνατός αέρας την πόρτα της καλύβας του, και τότε ήταν που βγήκε έξω από τα ρούχα του. Την νύχτα τον ενοχλούσαν τα κουνούπια και την ημέρα τα έντομα.
Ακόμη και μόνος του εύρισκε μύριες ευκαιρίες να θυμώνη.
Κάθησε και σκέφθηκε και επειδή κατάλαβε, επέστρεψε στην μονή της Μετανοίας του.

***
Και σκέφθηκα:
Το κακό δεν έρχεται απ’ έξω, αλλά ξεκινά από μέσα μας. Δεν φταίνε οι άλλοι γι’ αυτό που είμαι εγώ. Δεν φταίνε οι άλλοι για τις δικές μου καταστάσεις, για τις δικές μου περιπέτειες, για τις δικές μου αντιδράσεις.
Οι άλλοι μου δίνουν απλώς ευκαιρίες.
Ευκαιρίες να γνωρίζω τον εαυτό μου.
Ευκαιρίες να αγωνίζωμαι.
Ευκαιρίες να λαξεύω τον χαρακτήρα μου.
Ευκαιρίες να καλλιεργώ την αρετή της ταπεινοφροσύνης, της πραότητος, της καλωσύνης, της ανεκτικότητος, της μακροθυμίας, της θυσίας.
Ευκαιρίες όχι για φυγή, αλλά για μάχη εναντίον του κακού εαυτού μου. 
Είτε λέγεται θυμός, είτε ευθιξία, είτε εγωϊσμός, είτε ζήλια, είτε ανευθυνότητα...ο καθένας έχει τον δικό του στίβο.
Ευκαιρίες να ρίξω το βλέμμα μου μέσα μου και να δω τον εαυτό μου επιτιμητικά και τους άλλους με ευγνωμοσύνη.
Λοιπόν, ούτε οι άλλοι φταίνε, ούτε η φυγή ωφελεί, ούτε η απομάκρυνσίς μας μας ηρεμεί.
«Ένδον σκάπτε». Αν αυτό γίνη βίωμά μας, τότε... θα σιγοτραγουδάμε με τους συνοδοιπόρους αδελφούς μας και θα τους βλέπουμε με χαμόγελο και ευχαριστιακή διάθεσι.
Οι άλλοι, όποιοι και αν είναι, είναι η ευλογία μας. Οι άλλοι, όποιοι και αν είναι, είναι ο Χριστός «εν ετέρα μορφή».­