ΚΥΡΙΑΚΉ Δ ΝΗΣΤΕΙΩΝ(Επισκόπου Βασιλείου Οσμπορν)

Οι δύο περικοπές πού διαβάσαμε από την Αγία Γραφή -το απόσπασμα από την Προς Εβραίους επιστολή (6, 13-20) καί το απόσπασμα από το ευαγγέλιο του Μάρκου-έχουν ένα κοινό σημείο πού είναι σημαντικό: μιλούν καί οι δύο για το θάνατο του Χρίστου καί την Ανάσταση, σαν να επρόκειτο για ένα είδος ταξιδιού. Αυτό το ταξίδι εκφράζεται από τον ευαγγελιστή Μάρκο, τοποθετημένο μέσα στη συνάφεια της πορείας του Ιησού από τα Ίεροσόλύμα προς τη Γαλιλαία. Ή Προς Εβραίους επιστολή το εκφράζει πιο έμμεσα, κάνοντας λόγο για την είσοδο του Χρίστου «στα ενδότερα του καταπετάσματος... οπού μπήκε ως παντοτινός αρχιερέας όπως ό Μελχισεδέκ».Μέσα από τα αποσπάσματα αυτά έμφανίζεται ό Χριστός ως «πρόδρομος». Περπάτησε το μονοπάτι προς την Ιερουσαλήμ. Διάβηκε το παραπέτασμα εκ του θανάτου προς τη ζωή, πρίν από μας για μας. Σκοπός της ζωής μας δεν είναι άλλος από το να Τον ακολουθήσουμε καί να συνυπάρξουμε μαζί Του στο δικό Του τόπο. Καί στον αγώνα μας αυτό,δεν μένουμε αβοήθητοι.ΌΧριστός,ακόμα κι από την άλλη όχθη του θανά­του, είναι, -για να χρησιμοποιήσουμε μια εβραϊ­κή εικόνα-ή άγκυρα πάνω στην οποία μπορούμε να κρατηθούμε· ή άγκυρα στην οποία είμαστε με ασφάλεια δεμένοι με το σκοινί της πίστης. Εκείνος είναι ή ελπίδα μας,ή μόνη μας ελπίδα· κι αυτό σημαίνει πως κάθε ελπίδα που έχουμε στη ζωή, αν δεν σχετίζεται με την Ανάσταση, τότε δεν σχετίζεται με το Χριστό καί τη νίκη Του καταπά­νω στο θάνατο

Ή πίστη στο Θεό, ή πίστη στο Χριστό είναι, άρρηκτα συνδεδεμένη με την ελπίδα. Να έχεις πίστη σημαίνει, να έχεις ελπίδα. Να έχεις ελπίδα σημαίνει να έχεις πίστη, Ό ίδιος ό Ίησοϋς είναι πού συνδέει αυτά τα δύο, όταν λέει στον πατέρα του δαιμονισμένου νέου της σημερινής ευαγγε­λικής περικοπής: «Εάν μπορείς να πιστέψεις, όλα είναι δυνατά γι' αυτόν πού πιστεύει». Με αλλά λόγια, ακόμα καί ή ελπίδα είναι δυνατή για κάποιον πού πιστεύει,για κάποιον πού πιστεύει στο Θεό καί στη δύναμη Του.

Όμως αυτό πού θέλω σήμερα να πω, δεν αφορά συγκεκριμένα σ' αυτό, στη σύνδεση δηλα­δή της πίστης με την ελπίδα -τουλάχιστον όχι άμεσα.Καταρχάς θα ήθελα να τονίσω πώς υπάρ­χει πιθανότητα να κρύβεται ένα λάθος στην ορολογία πού χρησιμοποιούμε για την πίστη καί την ελπίδα.Λέμε συνήθως,σαν να επρόκειτο για κάτι τελείως φυσιολογικό, πώς έχουμε πίστη, έχουμε ελπίδα. Όμως κατά μία έννοια αυτό δεν είναι αλήθεια καί δεν μπορεί να είναι αλήθεια. Ούτε ή πίστη, ούτε ή ελπίδα είναι απόκτημα· δεν είναι πράγμα ή αντικείμενο, κάτι δηλαδή πάνω στο οποίο μπορούμε να προσκολληθούμε καί να 
μείνουμε προσηλωμένοι,. Με ορούς θεολογικούς η πίστη καί ή ελπίδα δεν ανήκουν στην περιοχή της φύσης, αλλά στην περιοχή του προσώπου·ανήκουν στη χώρα της ελευθερίας, όχι στη χώρα της αναγκαιότητας.                                          
 Καί τίποτα δεν κάνει πιο σαφή την αλήθεια αύτη, από το σημερινό ευαγγελικό ανάγνωσμα: «Πιστεύω Κύριε! Αλλά βοήθησε με, γιατί ή πίστη μου δεν είναι δυνατή». Στά λόγια αυτά κρύβεται μια πνευματική αλήθεια. Ό πατέρας, δακρυσμέ­νος ,λέει αυτό πού όλοι γνωρίζουμε, ότι δηλαδή ή πίστη καί ή ελπίδα δεν είναι κάτι στο όποιο έχου­με τη δύναμη να προσκολληθούμε.ούτε κάτι πού με σιγουριά κατέχουμε. Ή πίστη καί ή ελπίδα είναι τύποι σχέσεων μας προσηλώνουν σε κάτι, μα δεν είναι αυτά το αντικείμενο της προσήλω­σης μας. Είναι, για να χρησιμοποιήσουμε την εικόνα της Προς Εβραίους επιστολής,το καραβόσκοινο πού μας συναρμόζει στην άγκυρα -όχι η ίδια ή άγκυρα

Μέσα άπ' αυτό το πρίσμα, ή ορολογία πού χρησιμοποιούμε για την αγάπη είναι καλύτερη.Στή γλώσσα μας,τα αγγλικά, δεν λέμε συνήθως «έχω» αγάπη» (having love), αλλά «υπάρχω εν αγάπη» (being in love).Κατά τον ίδιο τρόπο, ϊσως θα ήταν πιο ακριβές να λέγαμε ότι «υπάρ­χουμε εν πίστει», «υπάρχουμε εν έλπίδι», μιας καί ή πίστη καί ή ελπίδα είναι μορφές-σχέσης με κάποιον άλλο.Αν θέλουμε να είμαστε τίμιοι με τον εαυτό μας, πρέπει να παραδεχτούμε πώς δεν έχουμε ακόμα εδραιωθεί στην πίστη, την ελπίδα καί την αγάπη. Πρέπει όλοι να προσθέσουμε στο λυγμό του πατέρα της σημερινής περικοπής: «Ελπίζω, Κύριε! Άλλα βοήθησε με γιατί ή ελπίδα μου δεν είναι δυνατή», ή «Αγαπώ, Κύριέ! Άλλα βοήθησε με γιατί ή αγάπη μου δεν είναι δυνατή». 
Κι όμως, ή σημερινή ευαγγελική περικοπή μας διδάσκει πώς το έλεος του Χριστού είναι τέτοιο πού μπορεί να πάρει την απιστία μας καί να τη μεταχει­ριστεί σαν να ήταν το πλήρωμα της πίστης· μπο­ρεί να πάρει την απελπισία μας, ή την έλλειψη αγάπης, καί να τη μεταχειριστεί σαν να ήταν το πλήρωμα της ελπίδας, ή της αγάπης· φτάνει να είμαστε με δάκρυα στραμμένοι απέναντι Του καί να του ομολογούμε την ένδεια μας καί τη λαχτά­ρα μας για πληρότητα καί ολοκλήρωση.Αύτη την έννοια έχει για μας το ταξίδι: να είμαστε στραμμένοι προς τον προορισμό καί να ξέρουμε πώς δεν έχουμε ακόμα φτάσει· να προσ­δοκούμε το τέρμα, αλλά να έχουμε επίγνωση της απόστασης πού ακόμα μας χωρίζει άπ' αυτό.Μακάρι ή πίστη, καθώς ταξιδεύουμε προς τη Μεγάλη Εβδομάδα καί το Πάσχα, να κρατήσει την ψυχή μας δεμένη στην άγκυρα, δηλαδή στον Ιησού Χριστό, Εκείνον πού στάθηκε πρόδρομος μας καί μας καλεί μέσα από το θάνατο, στη χαρά καί την πληρότητα της αιώνιας ζωής.

Από το βιβλίο''Φως Χριστου-Στο μονοπάτι της Μεγ.Σαρακοστής''Εκδ.Εν Πλω