ΠΑΤΗΣΤΕ ΣΤΙΣ ΕΙΚΟΝΕΣ ΚΑΙ ΣΤΙΣ ΦΩΤΟΓΡΑΦΙΕΣ ΔΕΞΙΑ ΓΙΑ ΝΑ ΔΕΙΤΕ ΤΑ ΑΦΙΕΡΩΜΑΤΑ ΜΑΣ!

Παρασκευή 29 Οκτωβρίου 2010

Οι γιατροί μιλούν για θαύμα και...εκείνος για την Αγία Αναστασία

Σε εποχές που ολοένα και περισσότεροι άνθρωποι στρέφονται προς τα γήινα και αγνοούν και περιφρονούν και αμφισβητούν την ουράνια πολιτεία, σε εποχές που λησμονούν και ειρωνεύονται τον Δημιουργό, Εκείνος δεν παύει να δείχνει δια του Yιού Του και Σωτήρα μας Ιησού Χριστό και των Αγίων του, την αγάπη Του. Δεν παύει να φροντίζει, με το μοναδικό τρόπο που Εκείνος γνωρίζει, αυτούς που τον αναζητούν. Δεν παύει να καλεί ως καλός Ποιμένας τα απολωλότα πρόβατα, ενισχύοντας την πίστη τους. Δεν παύει να γιατρεύει, να κατηχεί και να οδηγεί το πιο τέλειο δημιούργημά του μέσα από σειρά ανεξήγητων, για πολλούς από εμάς, γεγονότων, που είθισται να ονομάζουμε σήμερα θαύματα.

Σε καιρούς λοιπόν γενικής αμφισβήτησης και κλονισμού της πίστης, ο καλός Θεός συνηθίζει να μιλά και να επικοινωνεί με τρόπο θαυματουργικό, ώστε οι πιστοί που γεύονται τη δωρεά της Χάρης του Υψίστου, να αποκτούν βιώματα τέτοια, τα οποία καθιστούν ακλόνητη την πίστη τους. Όλοι λίγο-πολύ οι Χριστιανοί έχουμε γευθεί και ζήσει –αν και δεν την αξίζουμε- τη θεία χάρη, έχουμε βιώσει στην προσωπική μας ζωή το θαύμα. Και οι περισσότεροι από εμάς δεν παύουμε να το αναζητούμε μέχρι και την τελευταία αναπνοή μας. Το θαύμα που αποκλειστικά παρουσιάζει στο τεύχος αυτό ο «Σ.Ο.» σχετίζεται με ένα 35χρονο νεαρό, ο οποίος κτύπησε πολύ σοβαρά με το όχημα που οδηγούσε και ενώ οι γιατροί είχαν σηκώσει τα χέρια ψηλά και περίμεναν το βέβαιο κατ’ αυτούς θάνατο, εκείνος έζησε το θαύμα μέσα από την θεία παρέμβαση της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας.
Τρία χρόνια μετά το θαυματουργικό γεγονός πήραμε την άδεια του νεαρού καλού φίλου και συνεργάτη να δημοσιεύσουμε το θαύμα, υπό την προϋπόθεση πως δεν θα δημοσιεύσουμε τα στοιχεία του. Και αυτό, γιατί δεν επιθυμεί να γίνει «τροφή» στα τηλεοπτικά κανάλια και σε κάθε λογής «περίεργους» σύγχρονους αμφισβητίες της αδιάλειπτης παρουσίας του Θεού. Η διήγηση του αγαπητού Κώστα, συνδέεται, όπως ήδη αναφέραμε με την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία τη μνήμη της οποίας η Αγία Εκκλησία μας τιμά στις 29 Οκτωβρίου. Λείψανα της Αγίας σώζονται στην Ιερά Μονή του Οσίου Γρηγορίου στο Άγιο Όρος. Στο μοναστήρι μάλιστα στις 12 Νοεμβρίου (29 Οκτωβρίου με το Παλαιό Ημερολόγιο) γίνεται μεγάλο πανηγύρι. Η εορτή αυτή έχει αποκτήσει εδώ και τρία χρόνια για έναν εκλεκτό φίλο και συνεργάτη του «Σ.Ο.» ξεχωριστή σημασία, αφού δια μέσου της Αγίας Αναστασίας βίωσε το θαύμα κατά τέτοιο τρόπο που άφησε ανεξίτηλα τα σημάδια στη ζωή του. Βέβαια ο στενός κύκλος του αλλά και ο ηγούμενος της Μονής Οσίου Γρηγορίου αρχιμανδρίτης π. Γεώργιος Καψάνης, γνωρίζουν τα στοιχεία και εκ της διηγήσεως θα κατανοήσουν σε ποιον αναφέρεται η διήγηση.

Το ατύχημα
Ο νεαρός Κώστας, πατέρας δύο ανήλικων παιδιών, επέστρεφε από την Αθήνα, στην πόλη που κατοικεί στις 11 Σεπτεμβρίου 2002, με τη μοτοσικλέτα μεγάλου κυβισμού. Είχε μόλις τακτοποιήσει ορισμένες εργασίες και επέστρεφε καταπονημένος. Κατά τη διαδρομή, η μοτοσικλέτα ανατρέπεται και ο ίδιος στην κυριολεξία απογειώνεται και πέφτει με ορμή σε μια κολώνα. Η σύγκρουση, όπως διηγείται ο ίδιος προκαλεί θραύση στη λεκάνη και στα πλευρά και στις απολήξεις των πέντε χαμηλών σπονδύλων της σπονδυλικής του στήλης. Μία εκ των απολήξεων κόβει μία φλέβα, η οποία προκαλεί σύμφωνα με τη διάγνωση των θεράποντων ιατρών οπισθοπεριτωναϊκό αιμάτωμα από την εσωτερική αιμορραγία. Το γεγονός αυτό έκανε τους γιατρούς να σηκώσουν στην κυριολεξία τα χέρια, αφού τέτοια περίπτωση δεν δεχόταν χειρουργική επέμβαση. Μετά την πάροδο 24ωρών στην εντατική, ο Κώστας εξαντλημένος από την απώλεια αίματος οδηγείται στο χειρουργείο. «Ήμουν ετοιμοθάνατος, είχα χάσει τρία κιλά αίμα, όταν οι γιατροί αποφασίζουν να κάνουν μια προσπάθεια σωτηρίας. Με χειρουργούν στην κοιλιακή χώρα για να μην αφήσουν να πεθάνω όπως οι ίδιοι, είπαν αργότερα, χωρίς ιατρική προσπάθεια. Η εγχείρηση αποτυχαίνει, αφού δεν κατάφεραν να φθάσουν στο σημείο που χρειαζόταν και απλώς περίμεναν, όπως έλεγαν, να πεθάνω», διηγείται εμφανώς συγκινημένος σήμερα ο Κώστας.
Το ανεξήγητο

Κατά περίεργο, όμως τρόπο, και ενώ οι δικοί του ανέμεναν το μοιραίο, ο Κώστας, έζησε. «Η φλέβα έκλεισε μόνη της και οι γιατροί μιλούν μέχρι σήμερα για θαύμα», λέει. Ο νεαρός πατέρας παραμένει στο νοσοκομείο επί δέκα ημέρες. Γυρίζει εν συνεχεία σπίτι του και μετά την πάροδο 15 ημερών περνά και πάλι το κατώφλι του νοσοκομείου για μια ακόμη επέμβαση, με την οποία καθαρίζεται το αιμάτωμα. Στις 26 Οκτωβρίου του 2002, ανήμερα του Αγίου Δημητρίου, επιστρέφει στο σπίτι, στη καλή σύζυγο του και τα δύο κοριτσάκια του. Η βελτίωση στην υγεία του, όπως ομολογεί ο ίδιος είναι ραγδαία. Μέχρι το σημείο, αυτό τίποτε δεν του είχε προκαλέσει εντύπωση.
Η συνομιλία με την Αγία
Τα ξημερώματα της 29ης Οκτωβρίου, όμως ένα όνειρο ή όραμα αλλάζει τη ζωή του, αφού δίνει την απάντηση σ’ αυτό που οι γιατροί αποκάλεσαν ομόφωνα θαύμα. Να πως διηγήθηκε ο ίδιος, το όνειρο αυτό. «Βλέπω μία κοντή και πολύ νεαρή κοπέλα, που φορούσε ένα σκούρο γκριζωπό ράσο και ένα μαντήλι-κάτι σαν κουκούλα-στο κεφάλι να με πλησιάζει. Δεν μπορούσα, ωστόσο, να διακρίνω το πρόσωπό της. Εξέπεμπε, όμως η παρουσία της μια εξαιρετική γλυκύτητα. Περπατούσε χιαστά πάνω από ένα τεράστιο φίδι, για το οποίο έδειχνε αδιαφορία. Εντύπωση μου προκαλούσε και το χρώμα του ουρανού αλλά και το πρωτόγνωρο –αλλόκοτο- πρωτοφανές φως της ημέρας. Πριν προλάβω να την ρωτήσω ποια είναι σταματάει σε μία απόσταση 4-5 μέτρων και μου λέει. «Είμαι η Αγία Αναστασία. Εγώ σε έσωσα». Το ύφος της έδειχνε πως δεν έκανε κάτι σπουδαίο, πιθανόν για να μην νιώσω υποχρεωμένος για την πράξη της. Με ιδιαίτερα προκλητικό και δύσπιστο ύφος την ρωτώ. «Γιατί με έσωσες;» Και εκείνη με ύφος που έδειχνε πως απλώς ακολούθησε κάποια εντολή μου απαντά: «Γιατί μου το ζήτησε η Παναγία». Όπως αναφέρει, ο Κώστας κατά τη διάρκεια της συνομιλίας η παρουσία της Αγίας Αναστασίας είχε δημιουργήσει στην όλη ατμόσφαιρα μια εξαιρετική γλυκύτητα.
Έκδηλα συγκλονισμένος από το όνειρο-όραμα ο Κώστας σηκώνεται και τηλεφωνεί σε ένα γνωστό του και φίλο του μοναχό. Εκείνος στην κυριολεξία ξαφνιάζεται από το πρωινό τηλεφώνημα. Ο Κώστας αποκρύπτει το όνειρο του και απλώς ρωτά τον μοναχό. «Ξέρεις τίποτε για καμία Αγία Αναστασία;», Όπως μας λέει, μέχρι τότε είχε ακούσει για την Αγία Αναστασία τη Φαρμακολύτρια, αλλά ουδέποτε την είχε επικαλεστεί. «Ποια Αγία Αναστασία, τη Ρωμαία που γιορτάζει σήμερα;» απαντά ο μοναχός. Η απάντηση του μοναχού, συγκλονίζει ακόμη περισσότερο τον Κώστα. Αποφεύγει, όμως να πει, οτιδήποτε για το όνειρο.
Λίγες ημέρες, αργότερα ο Κώστα δέχεται ένα τηλεφώνημα, από γνωστό του ιερωμένο, ο οποίος ενδιαφέρθηκε να μάθει για την πορεία της ανάρρωσής του. Κατά τη συζήτηση, του αναφέρει πως όταν συναντηθούν, θα του αναφέρει ένα όνειρο με την Αγία Αναστασία τη Ρωμαία, προκειμένου να λύσει ορισμένες απορίες του. Η επιμονή όμως του ιερωμένου να του πει περί τίνος πρόκειται έκαμψε τον Κώστα, που του είπε εν τάχει τι είχε συμβεί. «Κώστα, ξέρεις που βρίσκομαι αυτή τη στιγμή και γιατί επέμεινα να μου πεις;» είπε ο ιερωμένος. Και πρόσθεσε χωρίς να αναμένει απάντηση. «Είμαι στη Ιερά Μονή Γρηγορίου, στο Άγιο Όρος και σε λίγο πρόκειται μαζί με άλλους προσκυνητές να προσκυνήσουμε το Άγιο λείψανό της, το οποίο βρίσκεται στη Μονή». Για δεύτερη φορά ο Κώστας συγκλονιζόταν. «Καταλαβαίνεις το σόκ που έπαθα», μας λέει.
Λόγω, της εργασίας του ο Κώστας επισκέπτεται σχεδόν σε καθημερινή βάση Ιερούς Ναούς και μοναστήρια. Έτσι, τον Απρίλιο του 2004, εξιστορούσε σε ένα μοναχό, έξω από την πύλη του μοναστηριού του στο Λουτράκι της Κορινθίας το όνειρο. Κατά τη διάρκεια της συνομιλίας, περνά κάποιο αυτοκίνητο. Ο οδηγός του και η μικρή κόρη του ήταν γνωστοί στο μοναχό. Τον χαιρετούν και καθώς απομακρύνονται ο μοναχός λέει στον Κώστα. «Ο κύριος …. Κώστα έχει τάμα να χτίσει ένα εκκλησάκι στην περιοχή προς τιμή της Αγίας Αναστασίας της Ρωμαίας. Και γι’ αυτό την κόρη του την ονόμασε Αναστασία».
Όλα αυτά έχουν στην κυριολεξία προκαλέσει ακλόνητα θεμέλια πίστης στον Κώστα και στην οικογένεια του αλλά και στους φίλους του. Ο ίδιος φροντίζει να μην λείπει στο πανηγύρι που γίνεται προς τιμή της Αγίας Αναστασίας κάθε χρόνο στη Μονή Οσίου Γρηγορίου και διατηρεί μια σχέση επικοινωνίας με την Αγία Αναστασία μέσω της καθημερινής προσευχής του. Το βέβαιο είναι πως αυτή η γνωριμία του με την Αγία Αναστασία του άλλαξε ολόκληρη τη ζωή. Μέσω της γνωριμίας αυτής, έθεσε προτεραιότητα στο θέλημα του Χριστού και βιώνει καθημερινά το θαύμα της Ορθόδοξης πίστης. Δόξα τω Θεώ


ΠΗΓΗ

Τετάρτη 27 Οκτωβρίου 2010

Το άφθαρτο λείψανο του Αγ.Δημητρίου του Νέου(Μπασαραμπώβ)στο Βουκουρέστι(+27 Οκτωβρίου)

Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul dimitrie basarabov
Ο όσιος Δημήτριος ο Nέος καταγόταν από το χωριό Μπασαραμπώβ, στη σημερινή Βουλγαρία λίγα χιλιόμετρα από τα σύνορα με τη σημερινή Ρουμανία. Έζησε το 13ο αιώνα την εποχή της Ηγεμονίας των Πέτρου και Ιωάννου Ασάν.


Ήταν πολύ φτωχός και για πολύ καιρό έβοσκε αγελάδια των χωρικών στο Μπασαραμποβ. Τις Κυριακές και στις μεγάλες γιορτές εκκλησιαζόνταν μαζί με τους άλλους χωρικούς στην εκκλησία του χωριού. Μετά αποφάσισε ν’ αφιερώσει τη ζωή του στο Χριστό, εγκατέλειψε τον κόσμο και ασκήτεψε σε μια σπηλιά την οποία έσκαψε σ’έναν βράχο κοντά στον ποταμό Λομ όπου βρισκόταν κοντά σε μια ανδρική σκήτη. Έγινε μοναχός και ασκήτευε με συνεχή νηστεία, προσευχή και μνήμη Θεού. Όταν προαισθάνθηκε το τέλος του κρύφτηκε ανάμεσα σε δύο μεγάλες πέτρινες πλάκες,σαν σε φέρετρο, στις όχθες του ποταμού Λομ όπου και εκοιμήθη.
Αποτέλεσμα εικόνας για sfantul dimitrie basarabov bulgaria lom
 Αργότερα μετά από πλημμύρες αυτό το κομμάτι ξηράς αποκόπηκε και το Άγιο σώμα του έπεσε στον Ποταμό Λομ όπου έμεινε για εκατοντάδες χρόνια άφθαρτο. Κάποια φορά ο όσιος Δημήτριος εφανερώθη στο όνειρο μιας κοπελίτσας η οποία υπέφερε από επιληψία και της είπε: «Αν με βγάλουν οι γονείς σου από το νερό θα σε κάνω καλά». Η κοπελίτσα διηγήθηκε σ’ όλους τ’ όνειρό της και μαζί με τους iερείς και όλον το λαό πήγαν στις όχθες του ποταμού Λομ όπου βρήκαν έναν ανεκτίμητο θησαυρό δηλαδή το άφθαρτο σώμα του Αγίου Δημητρίου του Νέου. Εκείνη τη στιγμή η κοπελίτσα θεραπεύτηκε και μαζί της και πολλοί άλλοι άρρωστοι.
 Έπειτα πήγαν τ’Άγια λείψανα του στο χωριό Μπασαραμποβ όπου έμειναν για πολλά χρόνια κάνοντας πολλά θαύματα. Τα πολλά του θαύματα μαθεύτηκαν και στην Ρουμανία.Πολλοί πιστοί πέρναγαν τον Δούναβη για να πάνε να προσκυνήσουν τα θαυματουργά λείψανα του Αγίου.Η παράδοση λέει ότι ένας Ρουμάνος ηγεμόνας έχτισε έναν μεγαλοπρεπή ναό και εκεί τοποθετήθηκαν τα λείψανα του Αγ.Δημητρίου.
Μετά το ΡωσοΤουρκικό πόλεμο (1769-1774) ο ρωσικός στρατός πέρασε το Δούναβη και έφτασε στο χωριό Μπασαραμπωβ. Τότε ένας ρώσος στρατηγός, ό Πέτρος Σαλτίκωβ πήρε τα Άγια λείψανα με σκοπό να τα πάει στη Ρωσία,ίσως για να τα προστατεύσει από τους Τούρκους. Αλλά ένας ευλαβής Ρουμάνος ο Χατζη Δημήτριος ο οποίος εγνώριζε τον στρατηγό τον έπεισε να τ’ αφήσει στο Βουκουρέστι ως παρηγοριά για τα δεινά και τις καταστροφές όπου είχαν υποστεί από τους Τούρκους.
Ο στρατηγός δέχτηκε ενώ το χέρι του Αγίου μεταφέρθηκε στη Λaύρα Πετσέρσκαγια. Έτσι έφτασε το λείψανο του Αγίου Δημητρίου του Νέου στο Βουκουρέστι το 1774 όπου βρίσκονται μέχρι και σήμερα στον Πατριαρχικό Ναό του Βουκουρεστίου. Η μνήμη του εορτάζεται στις 27 Οκτωμβρίου


Θαύματα του Αγίου
-Κατά τον 1ο παγκόσμιο πόλεμο όταν τα γερμανικά στρατεύματα είχαν καταλάβει το Βουκουρέστι, οι Βούλγαροι προσπάθησαν να κλέψουν τα λείψανα του Αγίου και τα φορτωσαν σ’ ένα αμάξι για να τα πάρουν στη Σόφια.. Κατά θαυμαστό τρόπο όλο το βράδυ δε μπορούσαν να βρουν το δρόμο προς την πόλη Giurgiu ο οποίος οδηγεί στα Ρουμανο-Βουλγαρικά σύνορα. Το πρωί τους συνέλαβαν τα στρατεύματα κατοχής και τους υποχρέωσαν να τα επιστρέψουν στην θέση τους στον Πατριαρχικό Ναό.


-Για δύο σχεδόν χρόνια η νεαρή Αλεξαδρινα Π.πήγαινε κάθε Τρίτη στην εκκλησία της ενορίας της,όπου ιερέας είναι ο π.Ντανιέλ Γκόγκα για να της διαβάσει τους εξορκισμούς του Μ.Βασιλείου,αφού εξαιτίας των κατάρων των γονέων της είχε δαιμονιστεί.Μετα από δυο χρόνια και αφού δεν είχε γίνει ακόμη καλά ο π.Δημήτριος της ανακοίνωσε ότι θα πάνε μαζί να προσευχηθούν στα λείψανα του Αγίου Δημητρίου.Το ίδιο βράδυ η κοπέλα είδε στον ύπνο της μια απαίσια μορφή η οποία την κατατρόμαξε λέγοντάς της με μίσος:«Πρέπει να φύγω από εσένα γιατί φοβάμαι τον Άγιο,αλλά με την πρώτη ευκαιρία που θα μου δώσεις θα γυρίσω»!Την επόμενη ημέρα-27 Οκτωβρίου όπου εορτάζεται η μνήμη του Αγ.Δημητρίου του Νέου-περίμεναν στη σειρά για να προσκυνήσουν το άγιο λείψανο.Σαυτά τα 10 λεπτά που περίμενε αισθανόνταν πολύ άσχημα και λίγα μέτρα πριν φτάσει στο λείψανο νόμιζε ότι θα λiποθυμησει.Μόλις ασπάστηκε το λείψανο αισθάνθηκε σαν να πήρε το στόμα της φωτιά.Στο δρόμο της επιστροφής στο σπίτι έκλαιγε συνεχώς.Μετά από έναν μακρύ και δύσκολο ύπνο η Αλεξανδρίνα ξύπνησε εξαντλημένη αλλά αισθανόνταν ελαφριά σαν πούπουλο.Ο Άγιος Δημήτριος είχε κάνει το θαύμα του


-26 Οκτωβρίου 1988(Μοναχή Αικατερίνη):«Θαύμα που το είδα με τα ίδια μου τα μάτια στις 12 τη νύχτα,όταν τελείωσε το προσκύνημα στον άγιο.Είχαμε μείνει 5-6 άτομα,εγώ και 2 ιερείς και ακολούθούσε να βάλουν το λείψανο τη θέση του.(Ήταν έξω προς προσκύνηση)Η λάρνακα όμως δεν μετακινούνταν.Προσπαθήσαν όλοι αλλά κανείς δεν τα κατάφερε.Ο ιερέας έτρεξε και ξύπνησε τον επίσκοπο.Εκείνος ντυμένος με τα άμφιά του,με δύο διακόνους,δύο ιερείς,θυμιατά,ψαλμωδίες και λάβαρα έφερε τον άγιο μέσα στην εκκλησία.Μόνο με τον πρέποντα σεβασμό θέλησε να μπει!Αυτό προς απάντηση αυτών που βλαστημάνε(και ξέρω πολλούς)και οι οποίοι λένε ότι πρόκειται για κόκκαλα και τσάμπα τα προσκυνάμε»(Από το βιβλίο της Μ.Φέρμο-Talita Kumi)


μετάφραση-επιμέλεια www.proskynitis.blogspot.com

Τρίτη 26 Οκτωβρίου 2010

Από το ημερολόγιο ενός μουλαριού...

Ιανουάριος 1940

Μ' αρέσει το χωριό πού ζω. Έχει πολλά παιδιά καί τα παιδιά παίζουν μαζί μου. Μου είπε ή μάνα μου πώς τώρα χρόνισα καί πώς δεν πρέπει να ξεχνιέμαι στο παιχνίδι καί κλοτσήσω κανένα παιδάκι. Θα του κάνω, λέει, κακό. "Ακου πράματα! Εγώ να κάνω κακό σε παιδί! Θέλω να τους ησυχάσω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Φεβρουάριος 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς. Δεν έχω παράπονο. Τ' αφεντικό μου μου δίνει σανό. Μπόλικο σανό. Καλός ό σανός, μα πιο καλά τα φύλλα της καλαμποκιάς. Άλλα δε μ' αφήνουν να τρώγω όπου θέλω. Καταστρέφω, λέει, καί το καλαμπόκι καί τον κήπο. Εγώ πέρυσι, πού ήμουνα πιο μικρός, πήγα κρυφά δυο τρείς φορές στίς καλαμποκιές κι έφαγα. Με μάλωσε τ' αφεντικό μου. Ήθελα να του πω πώς, σαν παιδί κι εγώ, κάτι λιμπίστικα. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Μάιος 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία. Παίρνω αμπάριζα καί τρέχω, πηδώ θάμνους, πηδώ πέτρες. Πήδησα κι ένα χαντάκι βαθύ πού μόνο άλογα μπορούν να το πηδήσουν. Κόντεψα, βέβαια, να σπάσω το ποδάρι μου, αλλά το πήδηξα. Ή ελευθερία! Σπουδαϊο πράμα στ' αλήθεια. Γι' αυτό αγρίεψα σαν πήγαν να μου βάλουν σαμάρι. Κλότσησα, άφρισα. Τί τα θέλεις τούτα τα καραγκιοζιλίκια, ήθελα να πω στο αφεντικό μου. Ή πλάτη μου είναι στρωτή, μπορείς να κάτσεις απάνω της. Καί τα χαλινάρια τί τα θέλεις; Είμαι υπάκουος καί καταλαβαίνω όταν μου λες να σταθώ, να ξεκινήσω, να στρίψω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Ιούλιος 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι πού αρραβωνιάστηκε ή κόρη του αφεντικού μου. Είναι ένας λεβέντης μέχρι κεί πάνω. Αγαπάει την κοπέλα μας, τη Λενιώ, αγαπάει καί μένα. Σάν παντρευτούνε, μου ψιθύρισε στ' αφτί, θα με πάρει μαζί του. Το είπα στη μάνα μου. «Τί καλά!», χάρηκε ή μάνα μου. «Θα κάνει παιδιά ή Λενιώ κι εσύ πιο μεγάλος καί πιο μυαλωμένος θα τα κουβαλάς στο χωράφι, θα τα μάθεις να σε καβαλικεύουν χωρίς να πέφτουν κάτω». Την άλλη μέρα, σαν ήρθε το παλικάρι μας, ό Δημήτρης, να δεί την αρραβωνιαστικιά του, μου χάιδεψε το μουσούδι. Ήθελα να του πω αυτά όλα, για τα παιδιά πού θα κάνει με τη Λενιώ καί θα τα προσέχω. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Πέμπτη 17 Όκτωβρίου 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι πού αρραβωνιάστηκε τη Λενιώ, μ' αρέσει καί ή Λενιώ. Πάντα αυτή μου βάζει φρέσκο νερό στον κουβά μου. Δεν το ξέχασε ούτε τούτες τις μέρες πού οί δουλειές στο σπίτι περίσσεψαν. Κανείς όμως δε φαίνεται πώς κουράστηκε. Ή Λενιώ μπαινοβγαίνει χαρούμενη. Πλένουν στο σπίτι του αφεντικού, σιδερώνουν, ασπρίζουν αυλές... Όλες οί γειτόνισσες βοηθάνε καί τραγουδάνε παρέα. Χτες ή Λενιώ μου έφερε το φρέσκο νεράκι μου.
«Κρατάνε ακόμα οί ζέστες», μου είπε. «Πιες νεράκι να δροσιστείς, φάε να δυναμώσεις. Την Κυριακή παντρεύομαι. Εσύ θα πάς τα προικιά μου στο καινούργιο μου σπίτι. Κι είναι πολλά τα προικιά μου».
Ήθελα να πω καλορίζικα. Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Πέμπτη 24 Όκτωβρίου 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι μας καί ή Λενιώ, μ'αρέσει καί να πηγαίνω τα προικιά. Με πλύνανε, με τρίψανε με βούρτσα, γιάλισα, όμόρ-φηνα. Μου βάλανε χαϊμαλιά, χάντρες, κορδέλες στο κεφάλι μου, μου πέταξαν κι ένα πολύχρωμο χράμι στη ράχη. Ένα χράμι όλο λουλούδια, να, σαν τον κάμπο μας την άνοιξη. Κι επάνω στην πλάτη μου 'βαλαν το μπαούλο με τα προικιά. Ήταν βαρύ, αλλά ούτε λόγος να θυμώσω. «Κουράστηκες;», με ρώτησε ή Λενιώ σαν γύρισα. Ήθελα να της πώ' «τέτοια βάρη κάθε μέρα να 'χω, κυρά μου». Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!


Κυριακή 27 Οκτωβρίου 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλικάρι μας καί ή Λενιώ καί να πηγαίνω τα προικιά, μ' αρέσει καί ό γάμος. Πάλι πλύθηκα, λαμπροστολίστηκα καί πάνω στην καλή βελουδένια σέλα μου όμορφοκάθισε ή νυφούλα μας. «Να πηγαίνεις σιγά, να με καμαρώνει το χωριό», μου ψιθύρισε ή Λενίώ. Πήγα να της πω «μείνε ήσυχη, κυρούλα μου. Στράτα στρατούλα θα σε πάω». Δε μπορώ όμως να μιλώ σάν άνθρωπος. Τί κρίμα!
Δευτέρα 28 Όκτωβρίου 1940
Μ' αρέσει το χωριό μου καί τα φύλλα της καλαμποκιάς καί ή ελευθερία καί το παλληκάρι μας καί ή Λενιώ καί να πηγαίνω τα προικιά καί ό γάμος, μ' αρέσει καί ό ύπνος. Γι' αυτό συγχίστηκα, σαν άκουσα το ραδιόφωνο του χωριού να παίζει πολύ δυνατά. Πήγα να βγω στην πλατεία να δω τί γίνεται, μα δεν πρόλαβα. Ό καινούριος μου αφέντης, ό νιόγάμπρος, ήρθε κοντά μου.
«Λεβέντη μου, φεύγουμε», μου είπε.
«Φεύγουμε; Τί αστείο είναι αυτό; Θα πάμε στη δουλειά σήμερα; Τρεις μέρες γλεντάμε στο χωριό μας σε κάθε γάμο».
Θύμωσα, χτύπησα κάτω το πόδι μου.
«Κίτσο, ήσυχα», μου μίλησε το παλικάρι. «Ξέρω πώς αγαπάς το χωριό μας. Τώρα θέλουνε να μας το πάρουνε. Ξέρω πώς αγαπάς τη λευτεριά. Τώρα θέλουν να μας την πάρουνε. Κίτσο, το χωριό μας μαζί με το άλλο χωριό καί το πλαϊνό χωριό καί το διπλανό χωριό καί το απέναντι χωριό, όλα αυτά τα χωριά είναι ή πατρίδα μας. Καί άκουσε καλά, Κίτσο, τούτο πού θα σου πω: Την αγαπάμε την πατρίδα μας. Καί δεν την δίνουμε σε κανέναν. Πάμε στόν πόλεμο, Κίτσο. Θα δούνε φριχτά πράγματα τα μάτια σου. Μπορεί καί να μην γυρίσουμε πίσω εδώ. Μπορεί να μην ξαναδούμε ποτέ τη Λενιώ. Μα δε γίνεται αλλιώτικα, Κίτσο. Την αγαπάμε την πατρίδα μας. Θα 'ρθεις καί συ οτόν πόλεμο. Κι ή μάνα σου καί τα αδέρφια σου. Χτυπάει ή καρδιά σου, Κίτσο, την ακούω. Φοβάσαι. Κι εγώ φοβάμαι, Κίτσο. Δεν θα το πω αυτό σε κανέναν άλλον. Μόνο σε σένα. Φοβάμαι κι εγώ. Άλλα αγαπώ την πατρίδα μου. Κίτσο, θα κάνουμε κι οί δυο αυτό πού πρέπει. Έτσι;».
Δάκρυσα. Γύρισα το κεφάλι μου. Αγκάλιασα με το βλέμμα μου τα σπίτια του χωριού ένα ένα. Την εκκλησιά με το ρολόι. Τους φράχτες, είδα το αυλάκι πού πήδησα, μυρίστηκα τον αέρα, τον αέρα πού γνώριζα καλά. Είδα απέναντι τα βουνά χωμένα στην καταχνιά. Σά ν' άκουσα τα τραγούδια πού λένε οί γυναίκες όταν πλένουν, όταν σπέρνουν, όταν κάθονται στον αργαλειό.
Ήθελα να πω στον αφέντη μου «ξέρω τί θα πει πατρίδα, λευτεριά. Θα παλέψουμε παρέα, μη μας τα πάρουνε αυτά τα δυο». Δε μπορώ όμως να μιλώ σαν άνθρωπος. Τί κρίμα!

Γαλάτεια Γρηγοριάδου Σουρέλη
΄΄Πειραική Εκκλησία''Οκτ.2002

Ένας στρατιώτης μουρμουρίζει στο αλβανικό μέτωπο...


...Μας βελονιάζει τα κόκκαλα ή νύχτα στ' αμπριά.

Εδώ μέσα μεταφέραμε τα φιλικά πρόσωπα μας

καί τ' ασπαζόμαστε,

τη μυρωδιά του σπιτιού, τη θέα των λόφων,

την άπλα της θάλασσας,

τίς πλεξούδες των κοριτσιών - μεταφέραμε

την Παναγία με το γαρούφαλλο, άσίκισσα,

πού μας σκεπάζει τα πόδια πρίν άπ' το χιόνι,

πού μας διπλώνει στη μπόλια της πρίν

άπ' το θάνατο.

Μα ό,τι κι αν γίνει, έμεϊς θα επιζήσουμε. "Ανθρωποι κατοικούν μες στο πνεύμα

της λευτεριάς.

Αναρίθμητοι άνθρωποι,

όμορφοι. Ανθρωποι...

..."Αν τυχόν δεν γυρίσω, ας είστε καλά, σκεφτείτε για λίγο πόσο μου στοίχισε.

(Σάν ήμουνα μικρός καθρεφτιζόμουνα

στα ρυάκια της πατρίδας μου

δεν ήμουν πλασμένος για τον πόλεμο.)

ΝΙΚΗΦΟΡΟΣ ΒΡΕΤΤΑΚΟΣ

Δευτέρα 25 Οκτωβρίου 2010

Κάποτε φτάνει στη ζωή ενός ανθρώπου ή ενός λαού η ώρα του μεγάλου ΟΧΙ

Ο Όκτώβριος είναι ό μήνας πού μας θυμίζει το έπος του '40, τον αγώνα του έθνους μας, τη δόξα καί τον πόνο του, μα πιο πολύ το μεγάλο του όχι.
Εκείνη τη δύσκολη περίοδο πολλοί λαοί βρέθηκαν στη διατύπωση - με λιγότερο ή περισσότερο εύσχημο τρόπο - της απειλής:
- "Αν δεν υποκύψετε θα σας συντρίψουμε με τη στρατιωτική μας ισχύ.
Χώρες πλούσιες καί δυνατές έσκυψαν καί άνοιξαν ύποταχτικά την πόρτα στον κατακτητή. Κάποιοι γείτονες μας έσπευσαν να δώσουν «γήν καί ύδωρ» προσδοκώντας ίσως καί ορισμένα οφέλη εις βάρος μας. Όμως ό δικός μας λαός σαν ήρθε ή ώρα να διαλέξει ανάμεσα στο εύκολο ναί καί το μεγάλο όχι βροντοφώνησε εκείνο το ξημέρωμα της 28ης - με το στόμα του τότε κυβερνήτη του Ιωάννη Μεταξά - την απόφαση του να μείνει λεύτερος καί περήφανος έστω κι αν οι υπέρτερες δυνάμεις του εχθρού κατόρθωναν να τον νικήσουν στο πεδίο της μάχης.
Δεν ήταν βέβαια ή πρώτη φορά στην  ιστορία μας πού αρθρώσαμε ένα τέτοιο όχι. : Το «μόλων λαβε» του Λεωνίδα, το «πάντες αυτοπροαιρέτως άποθανοϋμεν» του Παλαιολόγου ήταν παρόμοιες ήρωϊκές αρνήσεις πού άσχετα με την πρόσκαιρη επικράτηση των βαρβάρων πέρασαν στην ιστορία καί έχτισαν το μεγαλείο του ελληνικού έθνους.
Κάποτε φτάνει ίσως καί στη ζωή του κάθε ανθρώπου ή ώρα του μεγάλου όχι. Όσοι καταφέρνουν να το ξεστομίσουν κόντρα στίς συνέπειες πού άμεσα θα το ακολουθήσουν, έχουν να περάσουν μέσα από ένα δύσκολο δρόμο πού όμως οδηγεί τελικά στη δικαίωση. Σκεφθεϊτε το όχι του Ιωσήφ. Μόνος κι έρημος, φτωχός καί άγνωστος στον ξένο τόπο είχε πολλά να κερδίσει σαν εραστής της γυναίκας του Πετεφρή. Φεύγοντας - έστω καί γυμνός - μακριά από τις βρώμικες προτάσεις της, φώναξε το δικό του, βουβό όχι. Γι' αυτό το όχι του βρέθηκε στη φυλακή, βασανίστηκε, συκοφαντήθηκε μα τελικά: - «.. άντεδοξάζετο παρά του βλέποντος τάς των ανθρώπων καρδίας...».

Κι από βοηθός του μάγειρα βρέθηκε σύμβουλος του βασιλιά, δεύτερος σ' όλο το κράτος μετά τον Φαραώ. Κι ακόμα έμεινε στη μνήμη της ανθρωπότητας ως υπόδειγμα αρετής, ως «πάγκαλος».
Πόσοι καί πόσοι μάρτυρες της πίστεως μας δεν είπαν το δικό τους όχι, ένα όχι πού ταυτιζόταν με βασανιστήρια καί θάνατο. Από τον νήπιο Κήρυκο μέχρι τον εκατόχρονο Χαράλαμπο, άπ' τον τραχύ πολεμιστή Μερκούριο ως την αβρή παρθένα Βαρβάρα πόσες χιλιάδες φωνές δεν κραύγασαν το όχι τους άπένταντι στίς απειλές καί τις κολακείες. Κι από την άλλη μεριά πόσοι ερημίτες κι ήσυχαστές, στυλίτες καί καλυβίτες δεν απάντησαν όχι στο κάλεσμα του κόσμου, στα πλούτη, στίς ηδονές, στα φαγητά καί την καλοπέραση καί αγωνίστηκαν μέχρι το τέλος της ζωής τους τον «καλόν αγώνα».
Να θυμηθούμε εδώ καί το παράδειγμα του Ηρακλή πού αρνήθηκε τον εύκολο δρόμο της Κακίας για να βαδίσει στο στενό καί δύσβατο μονοπάτι της Αρετής πού στην κατάληξη του τον περίμενε ή δόξα. Μύθος θα πείτε. Μύθος ναι, μα πού εκφράζει το πιστεύω του λαού μας από τα πρώτα κιόλας βήματα του στην ιστορία.
Κι αν ή εκλογή του Ηρακλή είναι μύθος, είναι όμως πραγματικότητα ολοζώντανη ή ιστορία του Σωκράτη πού μέσα στη φυλακή, λίγο πριν του φέρουνε το κώνειο, είχε το σθένος να προφέρει το δικό του όχι απέναντι στην απόδραση πού του πρότεινε ό πιστός του Κρίτων. Ένας Σωκράτης πού θα το 'χε σκάσει στο σκοτάδι για να γλιτώσει το τομάρι του θα ήταν ένας ακόμα σοφιστής, επιτήδειος στα λόγια καί ισχνός στην πράξη. Ό Σωκράτης πού αρνήθηκε να δραπετεύσει ήταν ό μεγαλύτερος φιλόσοφος των αιώνων.
Είμαστε αληθινά τυχεροί εμείς οι σημερινοί Ελληνες πού έχουμε τόσα λαμπρά παραδείγματα μέσα από την πίστη καί την ιστορία μας, παραδείγματα πού μας δείχνουν πόσο αξίζει - όταν ειπωθεί την κατάλληλη ώρα - το μεγάλο όχι. Κι όπως ή ζωή κυλάει ασταμάτητα δημιουργώντας συνεχώς νέες καταστάσεις καί νέα προβλήματα ίσως κάποια στιγμή κληθούμε καί πάλι ως λαός ή ως άτομα να διαλέξουμε ανάμεσα στην εύκολη κατάφαση καί την επώδυνη άρνηση.
Καί τί δίλημμα αντιμετωπίζουμε σήμερα ως λαός, θα αναρωτηθείτε. Ασφαλώς δεν υπάρχει προς το παρόν για τη χώρα μας καμιά εμφανής πολεμική απειλή ανάλογη με αυτή πού χτύπησε την πόρτα μας εκείνη τη φθινοπωρινή νύχτα του '40. Κι όμως κίνδυνος άλλος πιο ύπουλος μας περιζώνει κι είναι εχθρός όχι φανερός πού να στέκεται έξω από τα σύνορα μας αλλά πού ποτίζει το ίδιο το είναι μας. "Αν κοιτάξει κανείς γύρω του, μέσα στο δικό μας χώρο λίγα πράγματα θ' αντικρίσει πού να τον κάνουν περήφανο. Μια εικόνα διάχυτης παρακμής υπάρχει παντού: διαφθορά στην πολιτική καί οικονομική ζωή, απίστευτη έκπτωση στίς ηθικές αξίες, παντελής απουσία της αξιοκρατίας στο δημόσιο βίο, προβολή προτύπων ασήμαντων ή καί αρνητικών από τα μέσα μαζικής ενημερώσεως καί υιοθέτηση όλων των αρνητικών στοιχείων πού παρουσιάζουν οι δυτικοί εταίροι μας χωρίς δυστυχώς να τους μιμούμαστε αντίστοιχα καί στα πολλά θετικά τους. Ή απογοήτευση των νέων, ή διάλυση της οικογένειας, τα ναρκωτικά, ή επίσημη ή συγκεκαλυμμένη πορνεία, το ξέφρενο κυνήγι του χρήματος με κάθε μέσο δεν είναι παρά μερικά από τα συμπτώματα μιας αρρώστιας βαριάς πού καιρό τώρα κατέχει ως έθνος καί πού αν δεν αντιμετωπισθεί έγκαιρα ενδέχεται να έχει την ίδια κατάληξη πού έχουν όλες οι σοβαρές ασθένειες: το θάνατο.

Μήπως έχει φθάσει καί για μας πού κατοικούμε στη σημερινή Ελλάδα ή ώρα να ξεστομίσουμε το δικό μας μεγάλο όχι; Το όχι σε κάθε τί πού αν καί αντιλαμβανόμαστε ότι είναι στραβό το παρακολουθούμε αδρανείς,αδιάφοροι ή καί βολεμένοι. Μήπως ήρθε ή ώρα να πούμε όχι σ' εκείνους πού βλέπουμε ότι μας κοροϊδεύουν, ότι μας εκμεταλλεύονται, ότι μας οδηγούν στο γκρεμό κι όμως τους ακολουθούμε σιωπηλοί ή καί χαρούμενοι, με την ίδια ανεμελιά πού ακολουθεί το κοπάδι των προβάτων τον μπροστάρη του; Μήπως ήρθε ή ώρα να κοιτάξουμε βαθιά μέσα μας καί ν' αναρωτηθούμε πού βαδίζουμε ως άτομα καί ως έθνος καί να ψάξουμε να βρούμε τί φταίει για μια κατάσταση πού δε μπορεί να συνεχιστεί έτσι για πολύ ακόμα; Το αίμα καί οι θυσίες τόσων γενιών πού πέρασαν θα ήταν κρίμα να πάει τελικά χαμένο από τη δική μας αβελτηρία.

Κάποτε φτάνει στη ζωή ενός ανθρώπου ή ενός λαού ή ώρα του μεγάλου ΟΧΙ.
Ας τεντώσουμε τ' αυτιά μας για να νιώσουμε το κάλεσμα εκείνης της ώρας. Θα ήταν κρίμα να την αφήσουμε να πάει χαμένη.

του Αθανασίου Γιαλουρή
Ιατρού

Σάββατο 23 Οκτωβρίου 2010

ΚΥΡΙΑΚΗ ΣΤ ΛΟΥΚΑ-Ο Ιησούς στη χώρα των Γαδαρηνών

Μια φοβερή περίπτωση δαιμονοληψίας κάποιου ανθρώπου παρουσιάζεται ο' αυτήν την ευαγγελική περικοπή.(Λουκά Η,26,39)
Τα πολλά δαιμόνια μ' ένα στόμα, εκείνο του αιχμαλώτου τους ανθρώπου, ομολογούν, με τό ερώτημα που απευθύνουν στον Ίησού, ότι δεν έχουν μαζί Του καμία σχέση και κοινωνία.
Δεν πρόκειται φυοικά για ένα δεύτερο «Θεό», αλλά για πλάσματα του ενός και μόνου αληθινού Θεού, τα όποια έγιναν αποστάτες και εξέπεσαν, άντιστρατευόμενα έκτοτε το έργο του Θεού, διαβάλοντα το δημιουργό στους ανθρώπους, των οποίων απεργάζονται συστηματικά την απώλεια.
Ήσαν, πριν την πτώση τους, οί πιο φωτεινοί "Αγγελοι. Εωσφόρος το όνομα του αρχηγού τους (έως = αυγή + φέρω = ό φέρων την αυγή - το άστρο της αυγής). Έγιναν σκοτεινοί (Κολ. α', 13), θεομάχοι και μισάνθρωποι {Μ. Βασίλειος).
Ό Ί. Χρυσόστομος παρομοιάζει τους δαίμονες με τους πειρατές, οί όποιοι ορμούν ν' αρπάξουν το θηοαυρό μας.
Το «τι έμοί και σοι» φαίνεται ολοκάθαρα επάνω στο δαιμονισμένο, πριν και μετά τη θεραπεία του. «Ό θεραπευθείς τώρα είναι καθήμενος, ενώ πρότερον ήλαύνετο εις τάς έρήμους είναι ίματισμένος, ενώ πρότερον ήτο γυμνός, είναι σωφρόνων, ενώ πρότερον ήτο μανιακός• και κάθεται παρά τους πόδας του Ίηοοϋ, ό τέως άποφεύγων την ανθρώπινη κοινωνία και κατοίκων εις τα μνήματα, "Οπου επικρατεί ό δαίμονας εκεί οι λογισμοί διαστρέφονται και διαφθείρονται» ("Αγιος Συμεών ό Νέος Θεολόγος).
Το τραγικό με μας τους ανθρώπους είναι ότι προτιμούμε το διάβολο και του δίνουμε τόπο (Έφεσ. θ', 27).
Λέγει σχετικά ό Άββάς Μακάριος, ό Αιγύπτιος: «Ό Κύριος είναι πλούσιος και μας αγαπά και δεν θέλουμε να τον ακούσουμε. Ό εχθρός μας ό διάβολος και φτωχός είναι και μας μισεί και όμως αυτόν αγαπούμε και την ακαθαρσία του».
Πόσο έχουμε αλήθεια ανάγκη να θυμόμαστε ότι αποταχθήκαμε με το βάπτισμα μας το σατανά και τα έργα του και συνταχθήκαμε με το Χριστό, ό όποιος μας χάρισε το φως Του το άνέσπερο και μας πολιτογράφησε στη Βασιλεία Του!
Και κάτι ακόμη; Πόσο σωτήριο θα ήταν να επιθυμούσαμε και εμείς τη θέση «παρά τους πόδας του ευεργέτου και έλευθερωτοϋ μας Ιησού!».


Αρχιμ.Χρυσοστόμου Τριανταφύλλου

Παρασκευή 22 Οκτωβρίου 2010

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΥΚΣΑ ΟΔΗΣΣΟΥ(+22 Οκτωβρίου 1964)

Ο ΑΓΙΟΣ ΚΟΥΚΣΑ
Γεννήθηκε ο κατά κόσμον Κοσμάς Βελίτσκο στο χωριό Αρμπουζίνκα Χερσώνος το 1875. Οι γονείς του ήταν αγρότες και ιδιαίτερα ευσεβείς. Άπό μικρός αγάπησε την Εκκλησία και τη μελέτη της Αγίας Γραφής.


Το 1895 επισκέφθηκε τους Αγίους Τόπους και το Άγιον Όρος. Μετά ένα έτος επισκέφθηκε πάλι το Άγιον Όρος και εισήλθε ως δόκιμος μοναχός στην ιερά μονή Αγίου Παντελεήμονος. Διήλθε άπό τα διακονήματα του προσφοράρη και του αρχοντάρη. Το 1901 εστάλη στο μετόχι της Νέας Θηβαΐδος, στην είσοδο του Αγίου Όρους, όπου έμεινε επί μία δεκαετία. Το 1902 έλαβε τη ρασοευχή και ονομάσθηκε Κωνσταντίνος. Το 1905 εκάρη μικρόσχημος μοναχός και έλαβε το όνομα Ξενοφών. Το 1913 αναχώρησε για τη Ρωσία.
ΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓΙΟΥ ΚΟΥΚΣΑ
Στην αρχή εγκαταστάθηκε στα Σπήλαια της Λαύρας του Κιέβου. Κατά τα έτη 1914-1916 αναγκάσθηκε, λόγω του πολέμου, να κάνει τον τραυματιοφορέα. Μετά την επικράτηση του αθεϊστικού καθεστώτος το 1917, έγινε ο στοργικός προστάτης πολλών. Το 1931 εκάρη μεγαλόσχημος κι έλαβε το όνομα Κούξα, ενός ιερομάρτυρος, του όποιου το λείψανο υπήρχε άφθορο στα Σπήλαια του Κιέβου (+27 Αυγούστου 1215). Το 1934 χειροτονήθηκε διάκονος και πρεσβύτερος. Τα επόμενα χρόνια το καθεστώς έκλεισε τη Λαύρα. Ο π. Κούξα αναγκάσθηκε να περιφέρεται και να λειτουργεί σε διάφορους ναούς με μεγάλο κίνδυνο της ζωής του.
Το 1938 συλλαμβάνεται από τους άθεους και καταταλαιπωρείται με διάφορους διωγμούς. Καταδικάσθηκε σε πενταετή καταναγκαστικά έργα σε στρατόπεδο συγκεντρώσεως στη Σιβηρία. Εργαζόταν δεκατέσσερις ώρες το εικοσιτετράωρο σκληρά μέσα στην παγωνιά, ώστε έπαθε κρυοπαγήματα. Μία ακόμη πενταετία τη διήλθε σε απομόνωση σ΄ ένα χωριό των Ουραλίων.
Το 1948 επέστρεψε στη Λαύρα του Κιέβου, που είχε πάλι ανοίξει. Ανέπτυξε ένα ιδιαίτερα πλούσιο πνευματικό έργο ως εξομολόγος, με βαθειά γνώση και μεγάλη διάκριση. Το καθεστώς όμως ενοχλούνταν από το έργο του. Έτσι το 1951 απομακρύνθηκε σ΄ένα μοναστήρι της Παναγίας, στο Ποτσάγιεφ, όπου συνέχισε όμως αδιάκοπα την πνευματική εργασία του προς ψυχική ωφέλεια πολλών. Εκτός των χαρισμάτων της διακρίσεως, της διοράσεως και της προοράσεως είχε και το της θαυματουργίας.
Το 1957 μετετέθη στο μοναστήρι του Αγίου Ιωάννου του Θεολόγου, κοντά στα σύνορα με τα ρουμανικά Καρπάθια, συνεχίζοντας την ασκητική και θεάρεστη ζωή του. Το 1960 καταλήγει στο μοναστήρι της Κοιμήσεως της Θεοτόκου στην Οδησσό, όπου η οσιακή βιοτή του, το παράδειγμα του και οι μεστοί χάριτος λόγοι του οδηγούν πολλούς στη μετάνοια και σωτηρία. Μέχρι το τέλος του δεν έπαυσε τον ασκητικό του αγώνα και τα θαύματα σε καρκινοπαθείς, παράλυτους και διάφορους ασθενείς.
Ανεπαύθη εν Κυρίω στις 24 Δεκεμβρίου 1964, υστέρα από ασθένεια, και αφού είχε προείδει και προετοιμασθεί για το τέλος του. Οι τελευταίες του λέξεις ήταν: «ελήλυθεν η ώρα». Για την ταφή του τον προετοίμασε ο νυν ηγούμενος της αθωνικής μονής του Αγίου Παντελεήμονος αρχιμανδρίτης Ιερεμίας. Η κηδεία και η ταφή του έγιναν βιαστικά, λόγω εντολής του καθεστώτος, για να μη προσέλθει πολύς κόσμος, που τον υπερεκτιμούσε. Ο βασανισμένος λαός παρηγορούνταν ασπαζόμενος τον σταυρό του τάφου του. Ο άγιος συνέχιζε να τους επισκέπτεται με τις θαυματουργίες του.
Στις 29 Σεπτεμβρίου 1994 πραγματοποιήθηκε η ανακομιδή των τιμίων λειψάνων του από τον μητροπολίτη Οδησσού Αγαθάγγελο. Στις 4 Οκτωβρίου 1994 η Ιερά Σύνοδος της Ουκρανικής Εκκλησίας τον κατέταξε επίσημα στο Αγιολόγιο της Ορθοδόξου Εκκλησίας. Τα χαριτόβρυτα λείψανα του συνεχίζουν να θαυματουργούν.
Η μνήμη του τιμάται στις 22 Οκτωβρίου.

Μοναχού Μωϋσέως Αγιορείτου, Άγιοι Αγίου Όρους, Εκδόσεις Μυγδονία, Θεσσαλονίκη, 2007


Πέμπτη 21 Οκτωβρίου 2010

Ό έφηβος Νεομαρτυς Άγιος ΙΩΑΝΝΗΣ ό Μονεμβασιώτης (1758-+21η Όκτωβρίου 1773). Ένα πρότυπο για τους συγχρόνους έφήβους-νέους.

Αποτέλεσμα εικόνας για αγιος νεομαρτυρας ιωαννης μονεμβασιωτης
 Ό Άγιος Νεομάρτυς Ιωάννης (+21η Όκτωβρίου) καταγόταν από τα μέρη της Μονεμβασίας. Ό Ιερέας πατέρας του καταγόταν από το χωριό Γεράκι, άλλ' ως Εφημέριος τοποθετήθηκε στο γειτονικό χωριό Γούβες, από οπού καταγόταν ή πρεσβυτέρα του και εκεί γεννήθηκε το 1758 καί μεγάλωσε ό Ιωάννης. Από μικρός ό Ιωάννης προσπαθούσε να μιμείται τον Ίερέα-πατέρα του στη ζωή του, τον βοηθούσε στίς Ακολουθίες της Εκκλησίας καί πάντα θυμόταν ότι αυτός ήταν «παπα γιος» καί έπρεπε να προσέχει τη συμπεριφορά του, ώστε να είναι παράδειγμα για τα υπόλοιπα παιδιά της ηλικίας του

Άλλά το έτος 1770 οί ορδές του Αλβανοϋ Χατζή Όσμάν, αφού κατέπνιξαν κάθε σημείο ελληνικής αντιστάσεως, έφθασαν καί στίς Γούβες. Οί Αρβανίτες μεταξύ άλλων φόνευσαν καί τον πατέρα του Ιωάννη (πού δεν διασώθηκε το όνομα του) καί στη συνέχεια αιχμαλώτισαν τον ϊδιο καί τη μητέρα του καί τους μετέφεραν στη Λάρισα.

 Εκεί τους πώλησαν δύο καί τρείς φορές τον καθένα ξεχωριστά καί υστέρα από δύο χρόνια τους ξαναπώλησαν καί τελικά αγοράσθηκαν καί οί δύο από έναν Τοϋρκο από τη Θεσσαλονίκη, πού διέμενε στη Λάρισα. Μάλιστα ό Τούρκος δεν είχε παιδιά καί βλέποντας τα χαρίσματα του Ιωάννη, ό όποιος ήταν πολύ έξυπνος για την ηλικία του, πρόθυμος, πειθαρχικός καί σβέλτος στη δουλειά, σκέφθηκε μαζί με τη γυναίκα του νά τον κάνουν ψυχοπαίδι ιούς, δηλαδή νά τον υιοθετήσουν. "Ετσι από τη στιγμή εκείνη καθημερινά το αφεντικό του προσπαθούσε νά διαστρέψει τον Ιωάννη από την Πίστη των Χριστιανών καί νά τον κάνει "Οθωμανό. 

Τετάρτη 20 Οκτωβρίου 2010

Το δώρο της ψυχής(Αγ.Γεράσιμος Κεφαλληνίας)


Όσιος Γεράσιμος, ό νέος και λαμπρός αστέρας της Εκκλησίας μας, γεννήθηκε στο χωριό Τρίκαλα Κορινθίας το 1509 καταγόμενος από την ευγενική οικογένεια των Νοταράδων. Νέος ακόμη, επιδόθηκε με ζήλο περισσό στην ανάγνωση της Άγιας Γραφής και των ψυχοφελών βιβλίων της Εκκλησίας μας. Αναζητώντας τον πολύτιμο μαργαρίτη, θα ασκηθεί κατά καιρούς σε διάφορα μέρη. Στό "Αγιο Όρος λαμβάνει το μέγα καί αγγελικό Σχήμα και θα καταλήξει στην Κεφαλλονιά, όπου ιδρύει περιώνυμη μονή. Οι ασκητικοί του κάματοι καί οι μοναχικοί του κόποι τον κατέστησαν ουράνιο άνθρωπο καί επίγειο άγγελο. Ή μακαριά του κοίμηση έγινε το 1579 στίς 15 Αυγούστου. Ό Κύριος χαρίτωσε τον "Αγιο Του δια της αφθαρσίας του ιερού του λειψάνου αλλά καί με το θαυματουργικό χάρισμα, ιδίως στους μαοτιζομένους υπό των πονηρών πνευμάτων.

Ή ουράνια πολιτεία του Όσιου φεγγοβολούσε παντού καί μετέδιδε το χάρισμα της άγιοπνευματικής αγάπης ώστε να αναδεικνύεται βοηθός στίς θλίψεις καί πρεσβευτής θερμός προς Κύριον.
 Κάποτε το νησί της Κεφαλλονιάς έπλήγη από μεγάλη ξηρασία. Ό Θεός είχε αρνηθεί την ευλογημένη βροχή ίσως για να διδάξει τη δύναμη της πίστης καί της προσευχής, 0ι περιουσίες χάνονταν, οι σοδειές της γης καταστρέφονταν, τα πάντα είχαν παραδοθεί καί περίμεναν το τέλος. Οι κάτοικοι του νησιού βλέποντας τη συμφορά να τους απειλεί στράφηκαν στο Θεό με ικετευτικές δεήσεις καί κατανυκτικές λιτανείες. Άλλα ό καιρός περνούσε καί βροχή δε φαινόταν. Τα σπαρτά δε θα κρατούσαν για πολύ ακόμα. 

  Τότε, πάνω στην ένταση της ώρας ακούστηκε σαν φωνή από το Θεό ό λόγος κάποιου πού είπε: «Πρέπει να προστρέξουμε στον Όσιο Γεράσιμο. Χωρίς αυτόν καμία βοήθεια από τον Θεό δεν είναι δυνατή». Τότε όλοι μεμιάς συμφώνησαν να βρουν το Όσιο για να σταθεί εγγυητής της πίστεως των κατοίκων καί πρεσβευτής προς Κύριον.

  Χωρίς αργοπορία τρέχουν από διάφορα μέρη του νησιού στη μοναδική ελπίδα της σωτηρίας τους. Τον βρίσκουν, του διηγούνται τη συμφορά τους καί του μιλούν με δάκρυα στα μάτια για την κατάσταση πού έχει δημιουργηθεί, για την πείνα καί το θάνατο πού έρχονται. Κι εκείνος τους δέχεται με πρόσωπο γεμάτο καλοσύνη. Λυπάται βαθιά για τη μεγάλη δοκιμασία, νιώθει στα δικά του σπλάχνα την πληγή του νησιού. Ή μεγάλη του όμως ταπείνωση τον κάνει να συστέλλεται, να παραιτείται, να κατηγορεί τον εαυτό του σαν αμαρτωλό καί ανάξιο. Πώς θα μπορούσε, λέγει ό Όσιος, σ' αυτή την άθλια κατάσταση να παρουσιασθεί μπροστά στο Θεό καί να ζητήσει χάρη;

  Άλλα ή γεμάτη ταπείνωση παραίτηση του αυξάνει τη θερμότητα του ζήλου των κατοίκων. Ή ελπίδα του λαού τώρα γιγαντώνεται. Καί ό "Αγιος μπροστά στο χείμαρρο της αγάπης καί της πίστεως του λαού του Θεού θα νικηθεί. Γονατιστός θα ζητήσει από το Θεό να μη στερήσει το πλούσιο έλεος Του από εκείνους πού Τον αγαπούν. Ν' ανοίξει μεγαλόψυχα τους ουρανούς καί να χαρίσει τη βροχή στο διψασμένο νησί. Καί ό Θεός άκουσε την προσευχή του Όσιου καί ή βροχή ήρθε. Ή γη ξεδίψασε, τα σπαρτά έγιναν πάλι ζωηρά καί το νησί αναστήθηκε. Καί ό λαός παρηγορήθηκε ευχαριστώντας το Θεό καί τον "Αγιο για την επίσκεψη της θείας Χάριτος στη μεγάλη του δοκιμασία.

Αρχιμ.Εφραιμ Παναούση
«Πειράική Εκκλησία»Σεπτ.2004

Τρίτη 19 Οκτωβρίου 2010

Ένα θαύμα στον Αι-Γιάννη της Ρίλας

Στις 28 Μαίου 1952 ο αρχιμανδρίτης Κλήμης Ρίλετς,βιβλιοθηκάριος της Μονής Ρίλας ,παρουσία του αρχιμανδρίτου Σεργίου,καταγράφει επίσημα την μαρτυρία της Σάντα Κονσταντίνοβα Κρουσέβσκα(μετέπειτα,το 1954,μοναχή στην πόλη Στάνκε Ντιμιτρώβ)περί ενός θαυμαστού γεγονότος:«Το 1941,η Έλενα η εγγονούλα μου σε ηλικία τριών ετών αρρώστησε από ανεμοβλογιά.Έμεινε έναν μήνα στο κρεβάτι και κατόπιν έπαθε βρογχοπνευμονία,ενώ μετά από λίγο καιρό η ασθένειά της μετατράπηκε σε μηνιγγήτιδα.Την εξέτασαν σχεδόν όλοι οι γιατροί της πόλης και της έκαναν περίπου 55 ενέσεις.Τρεις φορές-όταν η κατάστασή της χειροτέρεψε-μαζεύτηκαν οι γιατροί για να δουν τι θα κάνουν.Τελικά η Έλενα παράλυσε.Κοίταζε- ακίνητη- προς το ταβάνι με τα μάτια ορθάνοιχτα

Το βράδυ της Μεγ.Παρασκευής αρχισε κάποια στιγμή να μιλάει και να λέει ότι πεινάει.Εμείς δεν ξέραμε τι να της δώσουμε αφού ήταν πολλές ημέρες νηστική.Πήγαμε στο σπίτι του γιατρού Παλαμάρωβ αλλά δεν τον βρήκαμε.Κατόπιν φωνάξαμε τον εβραικής καταγωγής γιατρό Αράβ.Αυτός έκπληκτος είπε«Κοίτα εγώ δεν πιστεύω στο Θεό αλλά εάν έγινε κάποιο θαύμα και το κοριτσάκι επανέλθει τότε θα πιστέψω».Ήλθε,εξέτασε το κορίτσι και μας είπε τι να της δώσουμε να φάει.
Όταν κατά θαυμαστό τρόπο συνήλθε πήγαμε στη Μονή Ρίλας.Τα πόδια της ωστόσο την πονούσαν τρομερά.Φτάσαμε στο μοναστήρι νωρίς, την ώρα που χτυπούσαν οι καμπάνες.Η Έλενα κοιτώντας με πως ασπάζομαι το χέρι του Αγ.Ιωάννου της Ρίλας,λέει:«Πατέρα Ιωαννη κάνε με και εμένα καλά!»Μετά από αυτό πήγε μόνη της στην εικόνα της Παναγίας και άρχισε να την κοιτάζει προσεχτικά,λέγοντας κάτι.Όταν την ρώτησα τι είπε στην Παναγίτσα μου απάντησε ότι παραπονέθηκε στο Βρέφος για το ότι οι γιατροί την πόνεσαν και της κατατρύπησαν το σώμα και ότι την πονάει πολύ το πόδι.Το βρέφος Ιησούς της έδειξε τότε-όπως διηγείται το κοριτσάκι- τα χέρια του και τα πόδια Του τα οποία τα είχαν λογχίσει οι κακοί άνθρωποι.Αμέσως μετά η Έλενα έκανε τον γύρο της εκκλησίας τρεις φορές και άρχισε να τρέχει στον προαύλειο χώρο της μονής!
Φτάνοντας στον σιδηροδρομικό σταθμό Στάνκε Ντιμιτρώφ η μίκρη έτρεξε γρήγορα σπίτι της όπου την υποδέχθηκε η έκπληκτη μητέρα της Μετά την επιστροφή μας από το μοναστήρι συναντηθήκαμε με τον γιατρό Παλαμάρωβ.Ήταν λίγο θυμωμένος για το γεγονός ότι δεν τον ακούσαμε και δεν βάλαμε στον γύψο το πόδι της μικρής ‘Οταν όμως του διηγηθήκαμε τι είχε συμβεί είπε.«Για την μεγάλη πίστη σας έγινε το παιδί καλά!»

Μετάφραση-www.proskynitis.blogspot.com
Σάντα Κωνσταντίνοβα Κρουσέβσκα
Μεταφραση από τα βουλγάρικα Γκεοργκίτσα Τσιτσιόι

Δευτέρα 18 Οκτωβρίου 2010

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ ΤΗΣ ΡΙΛΑΣ(+19 ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ)

Αποτέλεσμα εικόνας για ПРЕПОДОБНЫЙ ИОАНН РЫЛЬСКИЙ
Γεννήθηκε γύρω στο έτος 876 στο χωριό Σκρίνο της περιοχής Κιουστεντίλ, κατά τη βασιλεία του τσάρου Βόριδος,μετά τον εκχριστιανισμό των Βουλγάρων.Ακόμα από τα νεανικά του χρόνια διαπαιδαγωγήθηκε με χριστιανικές αρχές από  τους γονείς του. Μετά το θάνατό τους αφοσιώθηκε ολόψυχα στην εκκλησία και έγινε θεμελιωτής του αναχωρητισμού στη Βουλγαρία.
Ο Θεός εμφανίστηκε στον ύπνο του και του έδειξε ένα απόμακρο μέρος στο βουνό Ρίλα, όπου έπρεπε να ιδρύσει μοναστήρι και να αποδεχθεί το μοναχισμό. Eκεί πέρασε 20 χρόνια-πρώτα σε μια σπηλιά, ύστερα στην κουφάλα παλιάς βαλανιδιάς και 7 χρόνια σε έναν απρόσιτο βράχο, στους πρόποδες του οποίου σήμερα υψώνεται η μεγαλόπρεπη Μονή της Ρίλας. Στον άγιο πήγαιναν πολλοί άνθρωποι για συμβουλή και ηθική υποστήριξη. Σύντομα έγινε τόσο δημοφιλής, που και ο ίδιος ο Βούλγαρος τσάρος Πέταρ ήθελε να συναντηθεί μ’ αυτόν.
Σχετική εικόνα
 Οι ασκητικοί αγώνεςτου Αγίου Ιωάννη της Ρίλας ήταν μεγάλοι,και στο τέλος της ζωής έμεινε σε μια σπηλιά απομονωμένος. Για το θάνατό του δεν ήξερε κανένας-το πτώμα του δεν θάφτηκε και βρέθηκε από τον ηγούμενο της Μονής της Ρίλας 40 μέρες μετά το θάνατο του αγίου. 
 Σύμφωνα με την παράδοση ο ίδιος ο Αγ. Ιωάννης της Ρίλας εμφανίστηκε στον ηγούμενο και τον διέταξε να τον θάψει στην σπηλιά κοντά στο παλιό ασκητήριο. Σύμφωνα με άλλη παράδοση ο τσάρος Πέταρ ήθελε και πάλι να συναντηθεί με τον άγιο και έστειλε ανθρώπους να τον ψάξουν. Αυτοί βρήκαν το πτώμα, ακολουθώντας τα ίχνη των άγριων ζώων και όταν μπήκαν στη σπηλιά, άκουσαν "κουδούνι να κουδουνίζει και σήμαντρο να ηχεί, είδαν το καντήλι να καίει και αντιλήφθηκαν τα λείψανα να μοσχοβολούν". 
 Αργότερα άγγελος εμφανίστηκε στον ύπνο του τσάρου Πεταρ και του είπε, ότι τα λείψανα του οσίου Ιωάννη της Ρίλας πρέπει να μεταφερθούν στη Σόφια, για να μπορεί και ύστερα από το θάνατό του να κηρύσσει στο λαό την πίστη στο Χριστό. Με εντολή του τσάρου τα λείψανα πρώτα τέθηκαν στην επισκοπική εκκλησία, αργότερα στην εκκλησία του αγίου Λουκά και στο τέλος στην νέα τότε εκκλησία του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας.
Αποτέλεσμα εικόνας για ПРЕПОДОБНЫЙ ИОАНН РЫЛЬСКИЙ

 Αργότερα τα λείψανα μεταφέρθηκαν σαν τρόπαιο στην Ουγγαρία, αλλά το 1187, στη διάρκεια της εξέγερσης των αδελφών Ασέν και Πέταρ, επιστράφηκαν στην εκκλησία του Αγίου Ιωάννη της Ρίλας. Στις 19 Οκτωβρίου 1195 τα λείψανα μεταφέρθηκαν με τιμές στο Τίρνοβο, για να αγιάσουν τη νέα βουλγαρική πρωτεύουσα, να εδραιώσουν τη νίκη επί των Βυζαντινών και να σταθεροποιήσουν το νεαρό βουλγαρικό κράτος. Έμειναν εκεί μέχρι το έτος 1470 και θεράπευσε πολλούς ανθρώπους - τυφλοί άρχιζαν να βλέπουν, ανάπηροι να πετούν τα δεκανίκια, βωβοί να μιλάνε.
Από τον ΧV αιώνα τα λείψανα αναπαύονται στο Μοναστήρι, ιδρυμένο πέντε αιώνες προηγούμενα στο βουνό Ρίλα από τον Άγιο Ιωάννη, κοντά στο μέρος, όπου ζούσε σαν αναχωρητής. Ακόμα από την ίδρυσή του το μοναστήρι ήταν κέντρο πλούσιας γραμματολογικής και διαφωτιστικής δραστηριότητας. Ο Άγιος Ιωάννης ήταν αρκετά μορφωμένος άνθρωπος, όπως φαίνεται και από την πνευματική του διαθήκη.


Παρασκευή 15 Οκτωβρίου 2010

π.Αρσένιος Παπατσιόκ.Ο γέροντας του πόνου και της ταπείνωσης

-Παρακαλώ να μας εξηγήσετε αυτό που λέει ο άββας Αμμωνάς στο γεροντικό:«Πρέπει να ''γκρεμίσεις'' τον εαυτό σου για να τον φτιάξεις από την αρχή»
π.Αρσένιος:Να γκρεμίσεις δηλαδή τον παλαιό ανθρωπο για να βάλεις τα νέα θεμέλια.Να γκρεμίσεις δηλαδή τον παλαιό άνθρωπο,την πτώση του Αδάμ που έχει αποτυπωθεί σ'εμάς και που φεύγει με τη βάπτιση.Εαν έπινες να μην ξαναπιείς,να γκρεμίσεις  το παλιό που σε είχε κυριεύσει και να γίνεις ένας εν Χριστώ νέος άνθρωπος,κατά τη χριστιανική διδασκαλία.Αυτό μας ενδιαφέρει όχι αν σου εμφανίστηκαν άγγελοι ή κάτι παρόμοιο.Εμένα,επειδή έμεινα στη φυλακή πολλά χρόνια,αλλά και στην έρημο με τον γέροντα Κλεόπα,με ρωτάει ο κόσμος:''Εγιναν θαύματα στη φυλακή;''Εγώ τους απαντάω:''Ναι,έγιναν''
-Τί θαύμα;
π.Α.-΄΄Κανένα!''
-Αυτό ήταν το μεγάλο θαύμα ότι δεν έγινε κανένα θαύμα;
π.Α-.Ναι!Στο Αιούντ που ήμουν φυλακισμένος,ήθελαν να με σκοτώσουν.Μ'έβαλαν σ'ένα μέρος παγωμένο σαν ψυγείο.Τρομερό ήταν,τρομερό.Αυτοί είχαν υπολογίσει ότι σε τρεις μέρες θα πεθάνω.Μ'έβαλαν για 3 μέρες,τίποτα.Μ'έβαλαν για 5 μέρες τίποτα.Μέβαλαν για επτά μέρες αλλά δεν πέθανα ούτε τότε.Αυτό δεν ήταν ένα θαύμα;Ημουν εκεί μέσα γυμνός,τελως πάντων,τρομερό.τρομερό.
Ωστόσο ήμουν ζωντανός και -ζητώ συγνώμη-είχα μια παιδική αφέλεια και περιέργεια,να δω πως βγαίνει η ψυχή,πως είναι αυτό το πέρασμα στον άλλο κόσμο.Αλλά δεν πέθανα...Και,αλοίμονο μου, με κράτησαν εκεί 14 χρόνια.Με είχαν καταδικάσει σε 40 χρόνια φυλάκιση...
-Τόση ήταν η καταδίκη;
Ναι και μου κόστισε.Σε όποια φυλακή πήγαινα με ρωτούσαν οι κομμουνιστές τι έκανα.''Τίποτα,απαντούσα εγώ''-''Εαν δεν είχες κάνει τίποτα θα σου έριχναν 10-15 χρόνια'';μου έλεγαν.
Τέλως πάντων, μας ελευθέρωσαν το 1964 όταν δόθηκε γενική αμνηστία.Και σήμερα θα πήγαινα εκεί αν το ήθελε ο καλός Θεός.Θέλω να πω ότι έζησα τη ζωή τόσο έντονα εκεί,οπου έμεινε βαθιά χαραγμένο επάνω μου ένα ίχνος χριστιανικό
-Ζήσατε εκεί σαν σε μοναστήρι;
π.Α-Τι μοναστήρι;!Εκει λίγο ψωμί,όσο ένα νύχι ήταν τεράστια ποσότητα!
-Η άσκησή σας ήταν πιο σκληρή από των πατέρων της ερήμου;
π.Α.-Δε μπορώ να κάνω σύγκριση.Εγώ σας λέω τι συνέβαινε εκεί.Δεν μας έβγαλαν τα νύχια αλλά οποιαδηποτε στιγμή μπορούσαν να το κάνουν.Είναι τρομερά δύσκολο να τα διηγείσαι όλα αυτά εαν τα έχεις ζήσει.Τότε εκπλησόμουν. Αναρωτιόμουν.''Θεέ μου υπάρχω;''Υπήρχα.Όταν με έβγαλαν από τη μεγάλη δοκιμασία-τα κατεψυγμένα δωμάτια-μ'έβαλαν στην απομόνωση.Δεν υπήρχε εκεί τίποτα,τίποτα.Το πάτωμα ήταν καταβρώμικο και τα τζάμια είχαν εκείνα τα κάγκελα.Δίπλα μου υπήρχε ένα κομμάτι μαμαλίγκα(σ.σ πουλέντα)πράσινη,μουχλιασμένη.Το έφαγα και μου φάνηκε σαν να ήταν παντεσπάνι!Δεν είχα τίποτα.Δεν έκανα υπολογισμούς,ζούσα τη ζωή έντονα.
Μια φορά με ρώτησαν πού ηταν πιο δύσκολα στην έρημο ή στην φυλακή;Εγώ τα είχα ζήσει και τα δύο.Εγώ λέω ότι στην έρημο παλεύεις με τον διάβολο και ο διάβολος φοβάται το Θεό.Δεν του επιτρέπεται το παν,έχουμε και έναν φύλακα άγγελο.Τη σχέση με τον άγγελό σου δεν μπορείς να την περιγράψεις ,την ζείς.Το ίδιο και τη σχέση σου με το Θεό.Εκεί λοιπόν στην έρημο πάλευα κατά διαστήματα.
Στη φυλακή όμως αυτοί ήταν άθεοι,σε σκότωναν,δεν υπολόγιζαν τίποτα.Σε μισούσαν σαν τον μεγαλύτερο εχθρό τους,επειδή έτσι τους μάθαιναν.Είχα την ατυχία ο πρώτος μου φύλακας να είναι ένας Ούγγρος.Πολύ κακός.Εγώ γενικά με τους Ουγγρους δεν τα πήγαινα καλά.Μια μέρα μου λέει:«Θα σε κάνουν πατριάρχη»
 -Προσπαθούσε να σας δελεάσει
 π.Α.-Nαι,βέβαια προσπαούσε να με δελεάσει.Λες και εγώ τον πίστεψα.Αλλά εμένα με θεωρούσαν αρχηγό,είχα ένα όνομα εκεί στη φυλακή.Μια φορά μας μάζεψαν για να μας μιλήσουν οι συγκρατούμενοι που είχαν πουληθεί.Άρχισαν να μας μιλάνε για τον Μεσαίωνα.Τότε εγώ,έτσι κοντούλης όπως με βλέπετε σηκώθηκα και φώναξα:«Άκουσε βρε,τι ξέρεις εσύ για τον Μεσαίωνα;Ο Μεσαίωνας ήταν θεοκεντρικός.Τι μας λες και εσύ.Μετά χάθηκα μέσα στο πλήθος.Ήμασταν χιλιάδες.Βέβαια είχαν ανάμεσά μας τους πληροφοριοδότες τους.Ήταν ένα θαύμα που δεν μου έκαναν τίποτα
(Σε αυτό το σημείο κάνουν μια συζήτηση για τους φακέλους τησ περιφημης Σεκουριτάτε,που ανοίχθηκαν το 2008 όπου βρέθηκαν και ονόματα επισκόπων και έπειτα συνεχίζεται ο διάλογος ως εξής)
-Και τι πρέπει να κάνουμε γέροντα;
π.Α.-Φτιάξε τον εαυτό σου!Αυτη είναι η καλύτερη απάντηση στην ερώτηση αυτή που βάζει κάθε άνθρωπος με λίγη συνείδηση.Φτιάξε την ζωή σου.Γίνε ξανά άνθρωπος
-Χωρίς να ψάχνεις στα λάθη του άλλου
π.Α.-Κυρίως αν δεν έχεις αγάπη.Και εαν ακολουθείς την αυθεντική ορθόδοξη γραμμή βλέπεις ότι και εκείνον τον κρατάει ο Θεός.Ο Χριστός λέει''δεν κουνιέται τρίχα χωρίς τη θέλησή μου''Εκείνος ξέρει τι σκέφτεσαι,ξέρει ότι κάνεις.Γι'αυτό λέω φτιάξε τη ζωή σου!Και εαν είσαι ένας ήλιος κρυφός από τον κόσμο,ζέστανε τον κόσμο,πες ότι χρειάζεται.Επειδή ο κόσμος με ρωτάει να του πω έναν λόγο και τους λέω:«Να ξέρεις να πεθαίνεις και να ανασταίνεσαι κάθε μέρα»
-Πως δηλαδή;
 π.Α.-Να είσαι νεκρός για την αμαρτία!Δεν το δέχομαι αυτό!Καλύτερα να πεθάνω,σου λένε:'΄΄Εγώ κοίταξα ε΄ναν νεκρό και δεν γίνεται''μου είπαν.Ρώτησε κάποτε έναν γέροντα κάποιο πνευματικό του τέκνο:«Πάτερ,τι είναι η ταπεινοφροσύνη»;«Να βλέπεις τον εαυτό σου κατώτερο από κάθε πλάσμα παιδί μου».«Από κάθε πλάσμα;...και το σκουλίκι πλάσμα είναι»«Και από το σκουλίκι παιδί μου»!
-Πως μπορείς όμως να φτάσεις σ'ένα τέτοιο μέτρο;
π.Α.-Κοίτα να δεις γιατί είπε έτσι εκείνος ο γέροντας:επειδή το σκουλίκι κινείται συνεχώς,ψάχνει τη ζωή.Την ψάχνει για να ζήσει,να δοκιμάσει.Λέει ο Χριστος να είμαστε σοφοί όπως ένα φίδι.Γιατί όπως ένα φίδι.Γιατί μας έδωσε αυτό ακριβώς ως παράδειγμα σοφίας;
-Επειδή εμείς περιφρονούμε τα φίδια ...το θεωρούμε κάτι που σέρνεται!
-Ναι,αλλά γιατί;.Επειδή το φίδι εαν το κόψεις δέκα κομμάτια δεν πεθαίνει.Εαν όμως το χτυπήσεις στο κεφάλι πεθαίνει.Η κεφαλή μας είναι ο Χριστός,να προστατέψουμε την Κεφαλή μας.
Γι'αυτό ο Χριστός είπε«γένεσθε σοφοί όπως οι όφεις»,επειδή εαν ''χτυπήσεις τον Χριστό τότε η χάρη του Θεού φεύγει από εσένα και βρίσκεσαι στη διάθεση των πονηρών πνευμάτων''
(...)Το κεράκι για να φωτίσει πρέπει να κάψει το φυτίλι και το κερί.Συνεπώς για να φωτίσει πρέπει να θυσιαστεί!Αφησε τη γνώμη σου,ξέχνα την κούραση!Δε γίνεται χωρίς θυσία!Ο κόσμος αυτό δεν το βλέπει και δεν τον νοιάζει.Ο σατανάς όμως εαν το δει θα κάνει το παν να σε προκαλέσει ο άλλος.Τον νικάς και σε νικαέι Μην ξεχνάτε ότι ο σατανάς είναι ελεύθερος!Του επιτρέπει βέβαια ο Θεός αλλά είναι ελεύθερος.Με ρωτούν πολλές φόρες ''πώς να γλυτώσω από τον σατανά''και τους απαντώ''τι θα απογίνουμε χωρίς αυτόν.Αυτός μας προσκαλεί στη μάχη,στον αγώνα χωρίς να το καταλάβει.Με ρώτησαν σε κάποιο βιβλίο ''τι είναι ο διάβολος''; και απάντησα:'' ολοι οι διαβολοι...ειναι του διαβόλου''!
Συμπερασματικά τώρα, επειδή δεν έχουμε άλλον χρόνο,ειλικρινά σας λέω, σαν ένας αδελφός που σε λίγο συμπληρώνει τα εκατό του χρόνια:δεν ωφείλω τόσα στα σχολεία που πήγα και μάζεψα γνώσεις και στα λόγια που άκουσα εκεί που εγώ πήγα,όσο μου χρησίμευσε ο πόνος!Τότε κατάλαβα γιατί ο Θεός κρατάει τον διάβολο,για να μπορείς να έχεις με έναν αόρατο τρόπο το σπαθί στο χέρι!Δεν είσαι καλός αγωνιστής εαν τρέμει το χέρι σου όταν κρατάς το σπαθί στο χέρι!Δεν επιτρέπεται αυτό, με το σπαθί στο χέρι.Είναι δυνατόν οτιδήποτε εν Χριστώ,οτιδήποτε...Δεν επιτρέπω όμως να είναι κάποιος λυπημένος.Αυτή είναι η μεγαλύτερη νίκη του διαβόλου.Να έχουμε χαρά και εμπιστοσύνη!Πρώτα όμως να έχουμε ταπείνωση

Πόνος,ναι πόνος.Και αν έφυγες από τον κόσμο(στο μοναστήρι),αρνήσου και τον εαυτό σου!Αλλά λέγει:«Αράτω τον σταυρόν αυτού και ακολούθειτω μοι»Να λοιπόν ο πόνος, δεν γίνεται χωρίς πόνο.Στον μοναχισμό ειδικά,η υποταγή της θελήσεως σου,η υπακοή,είναι η μεγαλύτερη νίκη.Δεν γίνεται όμως χωρίς θυσία,χωρίς Σταυρό.Μη το κυνηγάς αλλά εαν έρθει μην το αρνηθείς.Ο Χριστός δεν ήθελε τον Σταυρό,αλλά αφού ήρθε,τον δέχτηκε.Δεν τον αρνήθηκε!Να κάνεις και εσύ αυτό κατά τη δύναμή σου,γιατί ο Θεός δεν σου δίνει σταυρό πέρα από τις δυνάμεις σου
Ειλικρινά υπέφερα!Ο πόνος μου άνοιξε πολλές μυστικές πορτίτσες.Και τότε έχεις μια σχέση ζωντανη με τον Ουρανό ,με την Παναγία η οποία να ξέρατε πόσο κοντά μας βρίσκεται,πόσο πολύ μας αγαπάει και πόσο λυπημένη είναι όταν δεν της ζητάμε τίποτα!Μεγάλο λάθος.Συνεπώς ο πόνος ηρέμησε τη ψυχή μου.Όμως στην κορυφή βρίσκεται η ταπείνωση,στην οικογένεια και στο μοναστήρι.

Cristian Curte
πηγή-''Lumea Monahilor''Ιαν.2008
μετάφραση-proskynitis.blogspot.com/

Ο γέροντας Αρσένιος Παπατσιόκ

Ο γέροντας Αρσένιος Παπατσιόκ γεννήθηκε στις 15 Αυγούστου 1914 στην Γιαλόμιτσα.Τον Ιανουάριο του 1947 έγινε δεκτός ως δόκιμος στην μονή Κόζια,ενώ τον Ιανουάριο του 1949 πήγε στην Σιχαστρία όπου ηγούμενος ήταν ο γέροντας Κλεόπας Ιλίε.Τον Σεπτέμβριο του ίδιου έτους τον έστειλαν στη Μονή Κόζια όπου και εκάρη μοναχός,έχοντας ως πνευματικό ανάδοχο τον γέροντα Πετρώνιο Τανάσε(νυν ηγούμενος της Σκήτης Τιμίου Προδρόμου –Αγίου Όρους).Το 1950 μετά από επιθυμία του πατριάρχη Ιουστινιανού ο οποίος ήθελε να μετατρέψει τη μονή σε λάυρα του ρουμανικού μοναχισμού,στάλθηκε στη Μονή Σλάτινα.Στις 26 Σεπτεμβρίου 1950 χειροτονήθηκε ιερέας και για 8 χρόνια ήταν υποτακτικός του γέροντα Κλεόπα Ιλίε.Την 14η Ιουνίου 1958 συνελήφθη από τους κομμουνιστές και καταδικάστηκε σε 20ετή κάθειρξη περνώντας από τις πιο σκληρές φυλακές.Από το 1976 είναι πνευματικός στη Μονή της Υπεραγίας Θεοτόκου στο Τερκιγκιόλ-Κονστάντσα.




ΑΓΙΟΣ ΛΟΥΚΙΑΝΟΣ-Λαύρα των Σπηλαίων(+15 Οκτωβρίου)

ΤΟ ΑΦΘΑΡΤΟ ΛΕΙΨΑΝΟ ΤΟΥ ΑΓ.ΛΟΥΚΙΑΝΟΥ
Ο Άγιος Λουκιανός εκοιμήθη περίπου το 1243.Το άφθαρτο λείψανό του βρίσκεται στη Μονή των Σπηλαίων(Λάυρα Πετσέρσκα).Η μνήμη του τιμάται στις 15 Οκτωβρίου.